Η επιτυχία στη Συρία και η αποδυνάμωση του σιιτικού άξονα αύξησαν την όρεξη του Ερντογάν να ανανεώσει τις μέρες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ τώρα ασχολείται με τους Κούρδους, ο Τούρκος ηγέτης δεν παύει να κοιτάζει και τον Λίβανο, γράφει ισραηλινό δημοσίευμα.
Η Συρία δεν είναι πλέον Συρία, αλλά αναπόσπαστο μέρος της εκκολαπτόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αυτό είναι παρόμοιο με το Ιράκ, το οποίο από την αμερικανική αποχώρηση μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν άλλος ένας κλάδος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν.
Αυτό που συμβαίνει στην περιοχή μας είναι ουσιαστικά διαφορετικό από το πώς το αντιλαμβάνεται η παγκόσμια κοινή γνώμη: δεν πρόκειται για σύγκρουση Ισραηλινών-Αράβων ή Ισραηλινο-Παλαιστινίων, αλλά για τον πόλεμο του ριζοσπαστικού Ισλάμ στον φωτισμένο κόσμο.
Δεν είναι επίσης σωστό να χαρακτηρίσουμε το πραξικόπημα που έγινε πρόσφατα στη Συρία ως νίκη των ισλαμιστών ανταρτών του Αλ Τζολάνι επί της διακυβέρνησης του Μπασάρ Άσαντ , αλλά μάλλον ως τουρκική εκμετάλλευση της ορμής, η οποία δημιουργήθηκε κυρίως από τα χτυπήματα που έφερε το Ισραήλ στον σιιτικό άξονα, με έμφαση στη Χεζμπολάχ.Turkish coffee
Αυτός είναι στην πραγματικότητα ένας σκληρός αγώνας μεταξύ του σιιτικού Ισλάμ υπό την ηγεσία του Ιράν και του Σουνιτικού Ισλάμ, με επικεφαλής την Τουρκία και χρηματοδοτούμενο από το Κατάρ, με τον καθένα από τους άξονες να τραβά προς τη δική του κατεύθυνση, προσπαθώντας να εξαπλωθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη και φυσικούς θησαυρούς, καθώς και να «ελευθερώσει την Ιερουσαλήμ από τα χέρια των απίστων» – δηλαδή από εμάς, γράφει η πολιτική αναλύτρια Ρουθ Βάσερμαν Λάντα.Turkish coffee
Στο χρονοδιάγραμμα, και μέχρι την κατάκτηση αυτού του επιθυμητού στόχου της ίδρυσης ενός ισλαμικού χαλιφάτου με βάση το νόμο της Σαρία, κάθε ένα από τα μέρη εργάζεται δυναμικά για να δημιουργήσει ισλαμιστικούς πυρήνες σε μια μεγάλη σειρά γεωγραφικών προορισμών στη Δύση, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης, του Καναδά, ΗΠΑ και Αυστραλία.
Τα αποτελέσματα της ενδελεχούς και συστηματικής δουλειάς που έχει γίνει σχετικά με αυτό τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο από το Ιράν όσο και από σουνιτικά ριζοσπαστικά στοιχεία, ήταν πολύ εμφανή από τις 7 Οκτωβρίου στους δρόμους της Δύσης με τη μορφή διαδηλώσεων, επιδείξεων σκληρής βίας κατά των ντόπιων και την ύπαρξη μαζικών μουσουλμανικών προσευχών σε δημόσιους χώρους και ακόμη και σε μεγάλους δρόμους.
Την ίδια στιγμή, η Τουρκία είναι αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος νικητής από την τελευταία εκστρατεία στη Συρία. Turkish coffee
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν , ο οποίος ηγείται αυτής της εκστρατείας, είναι στην πραγματικότητα ο αρχιτέκτονας της εναλλακτικής οδού μεταφοράς ενέργειας στο Ιράν, η οποία θα συντομεύσει και θα μειώσει το κόστος της ενέργειας στην Ευρώπη και τη Δύση, αξιοποιώντας την επιρροή του στο μπλοκ των τουρκικών κρατών (Τουρκμενιστάν, Τατζικιστάν , Ουζμπεκιστάν, Αζερμπαϊτζάν κ.λπ.) και στη Συρία, καθώς και μέσω της πρόσφατης σύσφιξης των δεσμών του με τη Σαουδική Αραβία.
Έτσι σκοπεύει να δημιουργήσει μια διαδρομή που θα αγκυροβολήσει την υπεροχή του και θα κάνει τους λαούς της περιοχής και της Δύσης να κάνουν προσκύνημα στην Άγκυρα.
Μια νέα συμμαχία
Όλα αυτά, εκτός και αν συμβεί η ισραηλοσαουδική-αμερικανική ένωση και εξαλείψει την ανάγκη να περάσει ενέργεια από τη Συρία, η οποία είναι υπό τον έλεγχό του.
Ο ισλαμιστής και οπαδός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Ερντογάν το καταλαβαίνει καλά, οπότε θα κάνει τα πάντα για να μην γίνει γνωστή αυτή η συμμαχία.
Επιπλέον, κατανοεί πολύ καλά το μέγεθος του συμβολισμού και της επιρροής που έχει η Ιερουσαλήμ για τον μουσουλμανικό κόσμο, ανεξάρτητα από το αν είναι Σιίτης ή Σουνίτης, και ως εκ τούτου ανακοινώνει σε όλο τον αραβικό κόσμο την πρόθεσή του να την «απελευθερώσει» από τους άπιστους Σιωνιστές.
Οι επιτυχίες του, μέσω των σουνιτών ανταρτών στη Συρία, απλώς αύξησαν την όρεξή του να επεκτείνει την αυτοκρατορία και ταυτόχρονα να ελαχιστοποιήσει την κουρδική απειλή με τη μορφή της αυτονομίας στη βορειοανατολική Συρία.
Τα μέτρα του κατά των Κούρδων λαμβάνονται συστηματικά, χωρίς καμία αντίθεση από τον «φωτισμένο» κόσμο.
Στη διαδικασία αυτής της καταπίεσης, έστρεψε ακόμη και τα μάτια του στον βόρειο Λίβανο και ετοιμάστηκε να καταλάβει σημαντικά τμήματα των εδαφών του.
Η ένταξη της Τουρκίας στη συμμαχία του ΝΑΤΟ εντείνει σημαντικά την απειλή που τίθεται για το Ισραήλ και υπογραμμίζει την ανάγκη για μια περίπλοκη και σημαντική δραστηριότητα από την Ιερουσαλήμ για την εξάλειψη της απειλής – αξιοποιώντας τις ΗΠΑ σε μια νηφάλια άποψη για το θέμα των φιλοδοξιών της Άγκυρας.
Το δίλημμα του Τραμπ
Όπως αναφέρθηκε, ο πραγματικός πόλεμος, αυτός του ριζοσπαστικού Ισλάμ εναντίον του φωτισμένου κόσμου – είναι αυτός που πρέπει να σταθεί μπροστά στα μάτια της επερχόμενης αμερικανικής κυβέρνησης.
Αλλά πρέπει επίσης να καταλάβει ότι αυτό συνεπάγεται την ίδια σκληρή μάχη μεταξύ του ριζοσπαστικού σουνιτικού Ισλάμ και του ριζοσπαστικού σιιτικού Ισλάμ, όταν αυτοί οι δύο άξονες -ο καθένας ξεχωριστά και οι δύο μαζί- απειλούν τη σταθερότητα πολλών χωρών στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, καθώς και η Δύση.
Οποιαδήποτε συντριβή του ενός άξονα θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην άνοδο και την ενίσχυση του άλλου.
Έτσι ήταν όταν οι Αμερικανοί ηγήθηκαν ενός επιτυχημένου διεθνούς συνασπισμού κατά του ISIS στο Ιράκ και στη Συρία.
Στην ουσία προετοίμασαν το έδαφος για να αναλάβει ο σιιτικός άξονας και να ενισχυθεί σε αυτές τις περιοχές αναλαμβάνονται σημαντικές ενέργειες εναντίον του ίδιου του Ιράν, λόγω της πυρηνικής του ενδυνάμωσης.
Επομένως, εάν και όταν η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ χτυπήσει στο Ιράν – δεν πρέπει να πάρει τα μάτια του από τον δεύτερο άξονα που είναι η Τουρκία και το Κατάρ – δύο εταίροι με πολυπλοκότητα και πολύ προβληματικοί για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Maariv- Η συγγραφέας είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Εθνικής Ασφάλειας Mashgav
—
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ