Ξανά και ξανά, ο κόσμος έχει δώσει πολλές ευκαιρίες στο Πακιστάν. Ωστόσο, απέτυχε από κάθε άποψη να επανορθώσει για την ανάρμοστη συμπεριφορά της, συνεχίζοντας να δίνει σταθερά χέρια στην εκτροφή τρομοκρατίας στην υποήπειρο. Μια άλλη απόδειξη για αυτό είναι ο άμεσος ρόλος του στην υποκίνηση βίας και του τρόμου στην κοιλάδα του Κασμίρ σε όλη την ανεξάρτητη ιστορία του, από την αρχή το 1947. Εισέβαλαν παράνομα στην κοιλάδα του Κασμίρ το φθινόπωρο του 1947, οι Πακιστανοί εισβολείς εισήλθαν παράνομα στο τότε πριγκιπικό πολιτεία Τζαμού & Κασμίρ. Όχι μόνο λεηλασία, αυτοί οι εισβολείς διέπραξαν επίσης φρικτές πράξεις τερατωδών φρικαλεοτήτων. Ήταν με τέτοια βαρβαρότητα και αγριότητα που οι επιδρομείς λεηλάτησαν και λεηλάτησαν ολόκληρο το κράτος που οι ινδικές ένοπλες δυνάμεις έπρεπε να έρθουν για να σώσουν τον λαό.
Ακόμη και ο αθώος πληθυσμός του Κασμίρ έμεινε άναυδος με τη βαρβαρότητα αυτών των Πακιστανών εισβολέων που είχαν ισχυριστεί ότι η εισβολή τους ήταν να σώσουν τους μουσουλμάνους αδελφούς τους. Υπό το πρίσμα των ίδιων, για να διασφαλιστεί ότι δεν θα σβήσει η μνήμη αυτών των θηριωδιών, οργανώθηκαν πολυάριθμα προγράμματα από την κοινωνία των πολιτών του Κασμίρ για να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτή τη βάναυση εισβολή. Στην πραγματικότητα, ηγετικά μέλη της κοινωνίας των πολιτών μίλησαν έντονα ενάντια στις στοχευμένες δολοφονίες αμάχων μειονοτήτων στο Κασμίρ καθώς και στην ανάγκη να διανεμηθεί σωστά η ιστορική γνώση για το πώς βάναυσα οι πακιστανικές δυνάμεις προκάλεσαν τον όλεθρο στην περιοχή και πώς ο Ινδικός Στρατός επενέβη στη συνέχεια για να σώσει τον αθώους πολίτες.
Ακόμη και σήμερα, οι κάτοικοι του Κασμίρ θυμούνται την 22α Οκτωβρίου 1947 ως την ημέρα που άρχισε η κόλαση μέχρι που οι Ινδοί στρατιώτες έσπευσαν να τους προστατεύσουν από την οργή αυτών των βαρβάρων. Σε μια υπολογισμένη κίνηση, ο νεοσύστατος Πακιστανικός Στρατός εκείνης της εποχής είχε δώσει οδηγίες στους ηγέτες της φυλής Παθαν να στρατολογήσουν μια ομάδα lashkar (ομάδα) περίπου χιλίων φυλών ο καθένας. Αυτές οι μονάδες έλαβαν επίσης πακιστανικά πυρομαχικά, όπλα και ρουχισμό, και τους ζητήθηκε να επικεντρωθούν στα Bannu, Nowshera, Kohat και Thal. Ήταν μια ομάδα από αυτές τις μονάδες που προχώρησαν κατά μήκος του δρόμου Muzaffarabad προς το Srinagar με πρωταρχικό στόχο την κατάληψη του αεροδρομίου και την προώθηση στο πέρασμα Banihal. Παρόμοιοι τέτοιοι λάσκαρ κλήθηκαν να προχωρήσουν μέσω διαφορετικών περασμάτων και να καταλάβουν το Sopore, το Poonch, το Rajouri, το Gulmarg και το Jammu. Επιπλέον, ο Πακιστανικός Στρατός μέσω της 7 Μεραρχίας Πεζικού που είχε συσταθεί στην περιοχή του Abbottabad διατάχθηκε να είναι έτοιμος να κινηθεί αμέσως για να στηρίξει αυτούς τους lashkar και να βοηθήσει στην εδραίωση της κυριαρχίας τους στην περιοχή. Ακόμη και σήμερα, τα χρονικά του Κασμίρ και οι μαρτυρίες της εποχής παρουσιάζουν ιστορίες θηριωδιών όπου νεαρές γυναίκες απήχθησαν και απήχθησαν χωρίς διάκριση κάστας, πίστης ή χρώματος. Αυτοί οι τερατώδεις εισβολείς προσπάθησαν να αρπάξουν όσο περισσότερο πλούτο και όσες περισσότερες γυναίκες μπορούσαν σε μια σειρά από βαρβαρότητα που συγκλονίζει την ψυχή, ειδικά όταν έφτασαν στη Baramulla. Λεηλασίες, λεηλασίες, βιασμοί, απαγωγές και δολοφονίες χιλιάδων αθώων πολιτών, η Ινδία δεν μπορούσε να παρέμβει νωρίτερα καθώς το Κασμίρ ήταν ανεξάρτητο κράτος.
Ωστόσο, με αυξημένη πίεση στον Μαχαραγιά του Κασμίρ και την αδυναμία του να σταματήσει αυτά τα τέρατα, προσχώρησε στην Ινδία και ζήτησε από τον Ινδικό Στρατό να βοηθήσει να σωθούν ζωές που είχαν απομείνει. Μέχρι τη στιγμή που επενέβη ο Ινδικός Στρατός, περισσότεροι από 30.000 κάτοικοι του Κασμίρ (διαφορετικές θρησκείες) είχαν σκοτωθεί, ακρωτηριαστεί και απαχθεί. Με το πρόσχημα της ενθάρρυνσης της ανεξαρτησίας των κατοίκων του Κασμίρ, το Πακιστάν συνέχισε να εκτρέφει τρομοκρατικές ομάδες που αντ’ αυτού διεκδικούν αθώες ζωές. Επανειλημμένα, το Πακιστάν έχει προσπαθήσει να επαναλάβει τη στρατηγική του 1947 με τη χρήση φυλετικών πολεμιστών που στάλθηκαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης στο Κασμίρ καθώς και στο Αφγανιστάν στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ωστόσο, αντί να αποδυναμώσει την Ινδία ή το Αφγανιστάν, οδήγησε μόνο σε πληθώρα ζητημάτων ασφάλειας για το ίδιο το Πακιστάν, χαλαρό έλεγχο της πολιτικής του επί του στρατού, συνεχιζόμενες αναταραχές στις δυτικές επαρχίες του, τακτικές διαδηλώσεις στη Σίντ καθώς και στην κατεχόμενη από το Πακιστάν -Κασμίρ. Ως απόδειξη αυτού, ο παγκόσμιος οργανισμός παρακολούθησης του οικονομικού εγκλήματος, Financial Action Task Force αποφάσισε να διατηρήσει το Πακιστάν στη «Γκρίζα» λίστα της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας πρόσφατα.
Κενές υποσχέσεις, κούφιες πολιτικές δεσμεύσεις υψηλού επιπέδου και άλλες ανεπάρκειες στο πλαίσιο της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες δείχνουν από κοινού ότι το Πακιστάν δεν έχει σημειώσει ουσιαστική πρόοδο σε κανέναν από τους απαιτούμενους τομείς. Για έναν πεισματάρικο χρηματοδότη της τρομοκρατίας όπως το Πακιστάν, μόνο οι πραγματικές ενέργειες για την απομόνωση της χώρας στο ευρύτερο παγκόσμιο πλαίσιο φάνηκαν να λειτουργούν. Με προγράμματα, συμπόσια και εργαστήρια αρραβώνων για τις αναμνήσεις που επισυνάπτονται στις 22 Οκτωβρίου 1947, η ιδέα φέρνει στο φως την ιστορική αφήγηση εκείνης της ημέρας. Αυτή η ευαισθητοποίηση του τοπικού πληθυσμού και της ευρύτερης παγκόσμιας κοινότητας είναι απαραίτητη για να διορθωθεί η ιστορική εικόνα της σύγκρουσης στο Κασμίρ που αφορά απλώς τη στρατηγική γη.