Οι ανατριχιαστικές μαρτυρίες Βρετανών βουλευτών κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συζήτησης για τη θρησκευτική ελευθερία στο Πακιστάν δίνουν μια οδυνηρή εικόνα: νεαρά κορίτσια Σιχ, Ινδουιστές και Χριστιανές ηλικίας 12 ετών απάγονται, ασπάζονται το Ισλάμ και παντρεύονται παρά τη θέλησή τους. Αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο ζήτημα, αλλά μέρος μιας ευρύτερης, συστημικής δίωξης θρησκευτικών μειονοτήτων στο Πακιστάν. Αυτή η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απαιτεί άμεση δράση, τόσο από την πακιστανική κυβέρνηση όσο και από τη διεθνή κοινότητα.
Η θρησκευτική δίωξη στο Πακιστάν δεν είναι νέα, αλλά η κατάσταση έχει γίνει τρομερή και φαίνεται να επιδεινώνεται. Οι Σιχ, οι Ινδουιστές, οι Χριστιανοί, οι Αχμαντί και οι Σιίτες Μουσουλμάνοι αντιμετωπίζουν καθημερινές διακρίσεις, βία, ακόμη και θάνατο. Οι περίφημοι νόμοι περί βλασφημίας της χώρας επιδεινώνουν αυτά τα ζητήματα. Όπως τόνισε ο βουλευτής Jim Shannon, αυτοί οι νόμοι είναι από τους πιο σκληρούς στον κόσμο και συχνά χρησιμοποιούνται για να υποκινήσουν τη βία του όχλου. Οι κατηγορούμενοι —πολλοί από τους οποίους είναι αθώοι— γίνονται θύματα μανίας του όχλου και οι δράστες τέτοιας βίας χαίρουν ατιμωρησίας.
Οι αναγκαστικές προσηλυτισμοί και οι γάμοι ανήλικων κοριτσιών στην επαρχία Σιντ αποκαλύπτουν μια ιδιαίτερα τρομακτική πτυχή αυτής της δίωξης. Όπως σημείωσε ο βουλευτής Shannon, αυτές οι πρακτικές έχουν γίνει «ανησυχητικά κοινές». Οικογένειες διαλύονται, οι κοινότητες ζουν με φόβο και η δικαιοσύνη παραμένει ένα μακρινό όνειρο. Αυτό δεν είναι μόνο παραβίαση των νόμων του ίδιου του Πακιστάν, αλλά και προσβολή των διεθνών προτύπων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και όμως, η ανταπόκριση από τη διεθνή κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων οργανισμών όπως η Διεθνής Αμνηστία, στην καλύτερη περίπτωση είναι σιωπηλή.
Η κατάσταση της κοινότητας Ahmadiyya του Πακιστάν είναι εξίσου οδυνηρή. Η βεβήλωση των τζαμιών και των τάφων έχει γίνει ρουτίνα και η ρητορική μίσους κατά των Αχμαντί προωθείται ανοιχτά. Τέτοιες πράξεις είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας όπου ευδοκιμεί η μισαλλοδοξία, που τροφοδοτείται από νομοθεσία που εισάγει διακρίσεις και κοινωνικούς κανόνες. Τα σχολικά εγχειρίδια διαιωνίζουν τον φανατισμό και οι μειονότητες στερούνται οικονομικών ευκαιριών, εδραιώνοντας έναν κύκλο φτώχειας και περιθωριοποίησης.
Ο ρόλος της Διεθνούς Κοινότητας
Είναι επιτακτική ανάγκη για τη διεθνή κοινότητα, ιδιαίτερα έθνη όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, να λογοδοτήσει το Πακιστάν. Κατά τη συζήτηση, οι βουλευτές δικαίως ζήτησαν να τεθούν όροι για τη βοήθεια προς το Πακιστάν και να τεθούν αυτά τα ζητήματα σε μελλοντικές εμπορικές συμφωνίες. Θα πρέπει να εξεταστούν κυρώσεις κατά ατόμων εντός της πακιστανικής διοίκησης και των δυνάμεων ασφαλείας που είναι συνένοχοι σε αυτές τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η τρέχουσα στρατηγική του Υπουργείου Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου για ιδιωτική δέσμευση με τις πακιστανικές αρχές μπορεί να μην είναι επαρκής. Όπως σημείωσε ο υπουργός Εξωτερικών Hamish Falconer, Πακιστανοί αξιωματούχοι έχουν προσφέρει διαβεβαιώσεις ότι αντιμετωπίζουν αυτά τα ζητήματα. Ωστόσο, η πραγματικότητα στο έδαφος λέει μια διαφορετική ιστορία. Η διπλωματική πίεση πρέπει να συνδυάζεται με απτές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένης της επανεκτίμησης της βοήθειας και των εμπορικών εταιρικών σχέσεων, προκειμένου να εξαναγκαστεί η ουσιαστική μεταρρύθμιση.
Μια πρόσκληση για δράση
Το Ηνωμένο Βασίλειο και οι σύμμαχοί του πρέπει να πάρουν θέση για τους άφωνους. Αυτό περιλαμβάνει την απαίτηση μεταρρυθμίσεων στους νόμους περί βλασφημίας του Πακιστάν, ισχυρότερες νομικές εγγυήσεις για τα νεαρά κορίτσια και μέτρα για τη διασφάλιση της δικαιοσύνης για τα θύματα θρησκευτικών διώξεων. Οι ομάδες υπεράσπισης και οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειές τους για να επιστήσουν την παγκόσμια προσοχή σε αυτήν την κρίση.
Η αδικία οπουδήποτε είναι απειλή για τη δικαιοσύνη παντού. Ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια στα δεινά των μειονοτήτων του Πακιστάν. Είναι καιρός για αποφασιστική δράση για να διασφαλιστεί ότι το Πακιστάν τηρεί τις αρχές της ισότητας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για όλους τους πολίτες του. Οτιδήποτε λιγότερο είναι προδοσία της κοινής μας δέσμευσης στα ανθρώπινα δικαιώματα.