Το πιθανότερο σενάριο είναι η εξάπλωση της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή στην περιοχή του Καυκάσου
Ο Τούρκος Πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan είχε μια τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ρώσο ομόλογό του Vladimir Putin στις 24 Νοεμβρίου, κατά την οποία φέρεται να συζήτησε σχέδια για επέκταση της συνεργασίας όπως έκαναν οι δύο χώρες τα τελευταία χρόνια.
Μέρος αυτού περιλαμβάνει αυτό που η Μόσχα κρατά τα χέρια του Erdogan και του Σύρου προέδρου Bashar al-Assad σε μια προσπάθεια να επιδιορθώσει τους δεσμούς λόγω του βασικού ρόλου της Τουρκίας στην πολεμική προσπάθεια για την ανατροπή της κυβέρνησης Assad.
Το Πεκίνο ενδιαφέρθηκε επίσης να δει ότι η συμφιλίωση θα συμβεί και οδήγησε τον Erdogan να πιστέψει ότι οι μέρες της Τουρκίας κόντρα στις τζιχαντιστικές επιχειρήσεις είχαν τελειώσει.
Ο τουρκικός λαός είναι επίσης συντριπτικά ενάντια στην επιθετικότητα Ισραήλ-ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, και ο Erdogan πέρασε τον περασμένο χρόνο για να καταδικάσει τα εγκλήματά του και να πείσει να σταματήσει τη ροή των προμηθειών στο Τελ Αβίβ, ζωτικής σημασίας για τις γενοκτονικές του επιχειρήσεις.
Ο Erdogan κινήθηκε πίσω από όλους όταν ξεκίνησε τις παραστρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας στη βορειοδυτική Συρία την περασμένη εβδομάδα στις πιο έντονες μάχες στη βορειοδυτική Συρία από το 2020, όταν οι κυβερνητικές δυνάμεις που υποστηρίζονται από τη Ρωσία κατέλαβαν περιοχές που προηγουμένως ελέγχονταν από μαχητές της αντιπολίτευσης, σύμφωνα με αποκαλύψεις στα δυτικά μέσα ενημέρωσης.
Οι «πληρεξούσιοι» των ΗΠΑ, Ουκρανοί, ισλαμιστές φονταμενταλιστές και σιωνιστές, συγκλίνουν όλοι στη Συρία σε μια νέα προσπάθεια να ανατρέψουν τον Σύρο Πρόεδρο Assad ή τουλάχιστον να αποκολλήσουν περισσότερα εδάφη πριν από οποιονδήποτε ενδεχόμενο σύμφωνο και να αποδυναμώσουν την επιρροή της Τεχεράνης στη χώρα.
Advertisement
Η εμπλοκή Fidan
Η Τουρκία, ως ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των ισλαμιστικών παραστρατιωτικών Hayat Tahrir-al-Sham (HTS), παλαιότερα γνωστή ως Jabhat al-Nusra, διαδραματίζει κεντρικό ρόλο.
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Hakan Fidan αρνείται την ανάμειξη της Άγκυρας, αλλά αν και αυτό είναι αρκετά απίθανο δεδομένου ότι η Τουρκία παρέχει εδώ και πολύ καιρό κάθε είδους υποστήριξη, είναι ακόμη περισσότερο αν ληφθεί υπόψη ότι η υποστηριζόμενη από την Τουρκία πολιτοφυλακή του Εθνικού Στρατού της Συρίας φέρεται να συμμετείχε στη μάχη μαζί με το HTS.
Αλλού, τουρκικές πηγές ασφαλείας αναφέρουν ότι προσπάθησαν να αποτρέψουν την επίθεση, αλλά απέτυχαν, ενώ πρόσθεσαν ότι πρόκειται μόνο για «μια περιορισμένη επίθεση».
Ενώ πολλοί σε διάφορες γωνιές πανηγυρίζουν την επιθετική σκέψη ότι αυτό θα αποδυναμώσει τη Ρωσία (οι αναφορές λένε ότι η Ρωσία πρέπει να στείλει ενίσχυση στη Συρία) και τελικά θα ανατρέψει τον Assad, μερικά πράγματα δείχνουν το αντίθετο…
Τι κάνει η Τουρκία στη Συρία;
Οι δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης, με επικεφαλής κυρίως τη Hayat Tahrir al-Sham (HTS) και την Ahrar al-Sham, με την υποστήριξη ισλαμιστικών τζιχαντιστικών ομάδων, εξαπέλυσαν σημαντική χερσαία επίθεση τις τελευταίες 48 ώρες στην αγροτική Idlib, στην περιφέρεια του Χαλέπι και σε περιοχές της πόλης με drones και τεθωρακισμένα τάγματα.
Σε μια ταχεία και καλά συντονισμένη προέλαση, κατέλαβαν δεκάδες χωριά, συμπεριλαμβανομένων στρατηγικών περιοχών κατά μήκος των διεθνών αυτοκινητοδρόμων Μ4 και Μ5 που συνδέουν τη Δαμασκό με το Χαλέπι και το Χαλέπι με τη Λατάκια, καθώς και τις κρίσιμες πόλεις Σαρακέμπ και το μεγαλύτερο μέρος του Χαλεπίου.
Με τις αμυντικές γραμμές του συριακού στρατού σχεδόν ανύπαρκτες, φαίνεται θέμα χρόνου να αποκτήσουν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης τον πλήρη έλεγχο της πόλης του Χαλεπίου.
Η ανάκτηση αυτών των απωλειών θα απαιτούσε δεκάδες χιλιάδες στρατεύματα, έναν πόρο που δεν διαθέτει επί του παρόντος ο συριακός στρατός.
Ορισμένες αναφορές λένε τώρα ότι οι ομάδες της αντιπολίτευσης ελέγχουν ήδη το Χαλέπι και οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις υποχώρησαν για να προετοιμαστούν για μια αντεπίθεση.
Η επίθεση που υποστηρίζεται από την Τουρκία είναι κατάλληλη για να συμπέσει με την «κατάπαυση του πυρός» του Λιβάνου και σύμφωνα με την Yedioth Ahronoth, οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι θεωρούν την προέλαση στο Χαλέπι ως ευκαιρία για να αποδυναμώσουν τη Συρία.
Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς πιστεύεται ευρέως ότι το Ισραήλ, που αποτράπηκε στην χερσαία εισβολή του στον Λίβανο, επανήλθε στο προηγούμενο εφεδρικό του σχέδιο μετά την αποτυχία του 2006 στον Λίβανο, το οποίο είναι να εξαλείψει την ικανότητα του Ιράν να ανεφοδιάζει τη Χεζμπολάχ μέσω Συρίας.
Η Τουρκία βοηθάει. Όπως είπε ο υπουργός Εξωτερικών της Συρίας Bassam Sabbagh στις 29 Νοεμβρίου, η επίθεση Τουρκίας-HTS έρχεται «στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης των στόχων της ισραηλινής οντότητας κατοχής και των χορηγών της».
Όχι μόνο είναι κενές λέξεις οι καταγγελίες του Erdogan για το Τελ Αβίβ, αλλά φαίνεται ότι συνωμοτεί ενεργά με τον Netanyahu και τις ΗΠΑ στη Συρία.
Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και τη ρωσική Izvestia, η τουρκική υπηρεσία πληροφοριών έδωσε το πράσινο φως και βοηθά στην κατεύθυνση της επίθεσης.
Συντονίστηκε μεταξύ τουρκικών, ουκρανικών και γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, με την υποστήριξη του Ισραήλ και την έγκριση των ΗΠΑ.
Το HTS λαμβάνει επίσης σημαντική υποστήριξη από τις ουκρανικές ειδικές δυνάμεις με επίκεντρο τον πόλεμο με μη επανδρωμένα αεροσκάφη για να στοχεύουν ρωσικές και συριακές θέσεις – μια σύνδεση που διευκολύνεται από τους Τούρκους.
Οι ΗΠΑ, όπως και η Τουρκία, αρνούνται οποιαδήποτε ανάμειξη στην επίθεση υπό την ηγεσία του HTS, αλλά ισχυρίστηκαν ότι ο λόγος για τα προβλήματα της Συρίας είναι η «εξάρτηση του Assad από τη Ρωσία και το Ιράν».
Η περίπτωση της Παλμύρας
Αλλού στη Συρία, το Ισραήλ εργάζεται παράλληλα με το ISIS.
Σύμφωνα με τον Σύρο ερευνητή, πρώην στρατιώτη και δημοσιογράφο Ibrahim Wahdi για μια τέτοια επίθεση της IAF στις συριακές δυνάμεις στην Παλμύρα: Τοπικές πηγές ανέφεραν ότι η σιωνιστική επίθεση κατά της SAA και των βοηθητικών δυνάμεων στην πόλη της Παλμύρας ήρθε κατά τη διάρκεια της ανάπαυσής τους μετά την επιστροφή τους από στρατιωτικές αποστολές στην κεντρική έρημο της Συρίας.
Σύμφωνα με πηγές πεδίου, αυτές οι μονάδες είχαν εμπλακεί σε σφοδρές συγκρούσεις με τρομοκρατικές ομάδες του ISIS στην περιοχή Al Shoula της ερήμου Deir Ezzor αφού είχαν εντοπιστεί να διεισδύουν μέσα από την επιβαλλόμενη από τις ΗΠΑ ζώνη αποκλεισμού 55 χιλιομέτρων γύρω από την παράνομη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ Al Tanf, στα σύνορα με την Ιορδανία, εκμεταλλευόμενος την πυκνή ομίχλη για να προσπαθήσει να προχωρήσει προς τις συμμαχικές θέσεις της Συρίας.
Οι συμμαχικές δυνάμεις της Συρίας κατατρόπωσαν τους τρομοκράτες του ISIS και προκάλεσαν σημαντικούς τραυματισμούς και θανάτους στις τάξεις τους.
Το Ισραήλ επιτέθηκε στην Παλμύρα από τον «προστατευμένο» εναέριο χώρο του Al Tanf, επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το Ισραήλ υποστήριζε τις τρομοκρατικές επιχειρήσεις του ISIS με αεροπορικές επιδρομές κατά των δυνάμεων που ήταν εξ ολοκλήρου υπεύθυνες για την ήττα του ISIS στη Συρία με τη βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας από τον Σεπτέμβριο του 2015.
Το συμπέρασμα του Beeley:
Το Ισραήλ προσπαθεί να αποδεκατίσει την ικανότητα της Συριακής Αεράμυνας, να αποθαρρύνει και να εξαντλήσει τις συριακές ένοπλες δυνάμεις και να καταστρέψει τη βασική υποδομή που παρέχει οδική σύνδεση με τον Λίβανο και τις δυνάμεις αντίστασης της Χεζμπολάχ.
Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ βομβαρδίζουν το συνοριακό πέρασμα Al Bukamal με το Ιράκ για να προσπαθήσουν να κλείσουν τη χερσαία γέφυρα μεταξύ του Ιράν, του Ιράκ, της Συρίας και του Λιβάνου.
Έτσι σκοπεύουν να απομονώσουν τόσο τον Λίβανο όσο και τη Συρία από τους συμμάχους τους και να σπάσουν τους κρίκους στην αλυσίδα εφοδιασμού της Αντίστασης που περιλαμβάνει ανθρωπιστική βοήθεια, ενεργειακούς πόρους για την καταπολέμηση της κατοχής των Συριακών πόρων από τις ΗΠΑ και στρατιωτικό εξοπλισμό για την υποστήριξη της Αντίστασης.
…Το σχέδιο είναι σαφές – να εξαντληθεί η στρατιωτική ικανότητα της Συρίας και να παραμείνει απασχολημένος ο Συριακός Αραβικός Στρατός σε πολλαπλά μέτωπα – στα βορειοδυτικά (Idlib), στο βορρά (Τουρκία και πρώην πληρεξούσιοι του Ελεύθερου Συριακού Στρατού), στα βορειοανατολικά (ΗΠΑ και Κούρδοι Κόντρας), στα ανατολικά (Η βάση των ΗΠΑ στην κοιτίδα Al-Tanf για τρομοκρατικές συμμορίες συμπεριλαμβανομένου του ISIS) και στο νότο (πιθανή χερσαία εισβολή από το Ισραήλ και Δρούζοι αυτονομιστές που υποστηρίζονται από το Ισραήλ, απομεινάρια παράνομων ένοπλων ομάδων στη Νταράα και στη γύρω ύπαιθρο).
Το HTS (τότε γνωστό ακόμα ως Al Nusra) και άλλες τζιχαντιστικές ομάδες είχαν προηγουμένως τον έλεγχο της πλειοψηφίας του συριακού εδάφους στα μέσα της δεκαετίας του 2010, πριν από μια μεγάλη επέμβαση της Ρωσίας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ έστρεψε την κατάσταση προς την άλλη κατεύθυνση.
Σύμφωνα με το Military Watch, ο μόνος λόγος που το HTS μπορεί να συνεχίσει να επιχειρεί στη βορειοδυτική Συρία είναι επειδή η Τουρκία έχει την περιοχή υπό την προστασία της με στρατιωτικές βάσεις.
Οι προηγούμενες προσπάθειες της Συρίας να νικήσουν το HTS και να ανακαταλάβουν την Ιντλίμπ καταπνίγηκαν από τους Τούρκους, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης από τον αέρα και το πυροβολικό για να στοχεύσουν συριακές θέσεις και να προστατεύσουν τους τζιχαντιστές.
Η Τουρκία, βοηθώντας το HTS και άλλους στην τρέχουσα επίθεση – αν όχι κατευθύνοντάς την – παραβιάζει τη συμφωνία του 2019 που υποστήριξε μαζί με τη Ρωσία και το Ιράν για να παγώσει τη γραμμή της σύγκρουσης.
Από εκείνη τη συμφωνία του 2019, οι ΗΠΑ διατήρησαν τις κυρώσεις σε μια προσπάθεια να στραγγαλίσουν τη Συρία, ενώ το Ισραήλ συνέχισε να βομβαρδίζει ομάδες που ισχυρίστηκε ότι ήταν Ιρανοί επαναστατικοί φρουροί ή μαχητές της Χεζμπολάχ.
Φαίνεται ότι ο Erdogan χρησιμοποίησε απλώς το πάγωμα του 2019 όχι για να εργαστεί προς μια μόνιμη ειρήνη με τη Συρία του Assad, αλλά για να επανεξοπλιστεί και να προετοιμαστεί.
Υπολογισμοί Erdogan
Τα συμφέροντα του Erdogan σε αυτή την περίπτωση συμπίπτουν με την ομάδα ΗΠΑ-Ουκρανίας-Ισραήλ.
Οι σκληρές νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες του Erdogan, που επιθυμούν να δουν την Τουρκία να ενισχύει την επιρροή της σε μεγάλο μέρος της πρώην αυτοκρατορίας, συμπίπτουν με την επιθυμία ΗΠΑ-Ουκρανίας-Ισραήλ να περιορίσουν τη ρωσική και ιρανική επιρροή που περιορίζεται στην περιοχή.
Στο ελάχιστο, η Τουρκία επιδιώκει να πάρει περισσότερα εδάφη υπό τον έλεγχό της και των πληρεξουσίων της στη Συρία πριν από οποιαδήποτε μόνιμη διευθέτηση (ενδεχομένως υπό τον Trump) για την επιστροφή των προσφύγων και η οποία θα επέτρεπε επίσης στην Άγκυρα καλύτερη θέση για να εξουδετερώσει τις κουρδικές δυνάμεις που θεωρεί απειλή.
Η Τουρκία φιλοξενεί περισσότερους από τρία εκατομμύρια Σύρους, για τους οποίους ο Erdogan δέχεται πιέσεις στο εσωτερικό να κάνει κάτι και έχει κατηγορηθεί ότι εξαναγκάζει χιλιάδες να υπογράψουν διακηρύξεις «εθελούσιας επιστροφής».
Καθώς το περιβάλλον ασφαλείας «ενισχύεται» στη Συρία, ο Erdogan λέει ότι περισσότεροι Σύροι θα απελαθούν από την Τουρκία.
Αυτή είναι η γενναιόδωρη άποψη. Το άλλο είναι ότι όλες οι συζητήσεις του Erdogan για ένταξη στις BRICS, SCO, δηλώσεις κατά του Ισραήλ, αναθέρμανση των δεσμών με τον Assad, (η Συρία θέλει ο Erdogan να αποσύρει τα στρατεύματα και τις ισλαμιστικές παραστρατιωτικές ομάδες πριν από την εξομάλυνση των σχέσεων, κάτι που ο Erdogan αρνείται να κάνει) ήταν ένα μεγάλο ψέμα.
Η αντίθεση της Μόσχας — Και πάλι
Η Άγκυρα αντιμετωπίζει μια δύσκολη πράξη εξισορρόπησης με τη Μόσχα.
Η Τουρκία δεν θέλει να δει τη Ρωσία (ή το Ιράν) να γίνεται πολύ ισχυρή στην περιοχή και πάντα χρησιμοποιούσε τις ΗΠΑ ως αντίβαρο.
Ταυτόχρονα, η Ρωσία και η Τουρκία έχουν μια αμοιβαία επωφελής οικονομική σχέση – μια σχέση που ήταν κρίσιμη για την πολιτική επιβίωση του Erdogan και βοήθησε στη Μόσχα να παρακάμψει τις δυτικές κυρώσεις.
Οι ΗΠΑ θέτουν όλο και περισσότερο αυτή τη συμφωνία υπό πίεση επιβάλλοντας περισσότερες κυρώσεις σε τουρκικές και ρωσικές οντότητες, συμπεριλαμβανομένων πρόσφατων περιορισμών στη Gazprombank, η οποία συνδέεται με τον ρωσικό γίγαντα φυσικού αερίου.
Η Άγκυρα προσπαθεί να πείσει τις ΗΠΑ να συμφωνήσουν σε μια παραίτηση, μια απόφαση που η Ουάσιγκτον είναι απίθανο να λάβει χωρίς κάτι σε αντάλλαγμα.
Η Τουρκία λαμβάνει σχεδόν το μισό φυσικό αέριο και το ένα τέταρτο του πετρελαίου της από τη Ρωσία με καλές συμφωνίες.
Η Ρωσία έδειξε ακόμη και ευελιξία στις πληρωμές για να βοηθήσει τον Erdogan να επανεκλεγεί φέτος.
Ο ρωσικός τουρισμός προς την Τουρκία έχει ξεπεράσει τα ιστορικά υψηλά από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι δυτικές κυρώσεις.
Η Ρωσία ολοκληρώνει επίσης τις εργασίες σε έναν πυρηνικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής στην Τουρκία, ένα σημαντικό ορόσημο για τη χώρα σε μια συμφωνία επωφελής για την Τουρκία, η οποία περιλαμβάνει την εκπαίδευση πυρηνικών μηχανικών από τους Ρώσους.
Όχι μόνο αυτό, αλλά ο Ugur Gurses, πρώην Τούρκος κεντρικός τραπεζίτης, πιστεύει ότι οι Ρώσοι χρησιμοποιούσαν αυτό το εργοστάσιο για να μεταφέρουν κεφάλαια αγοράζοντας τουρκικά ομόλογα αντί για άμεσες τραπεζικές μεταφορές δίνοντας ώθηση στα συναλλαγματικά αποθέματα της Τουρκίας σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν τον Erdogan να επανεκλεγεί.
Οι υπολογισμοί του Erdogan στη Συρία πιθανότατα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία δεν μπορεί να ανταποδώσει πολύ σκληρά… ακόμα.
Ο Erdogan παρομοίως αρνήθηκε τη συμφωνία με τη Ρωσία πέρυσι, όταν επέστρεψε στην Ουκρανία μαχητές του Αζόφ υπό τουρκική κράτηση, παραβιάζοντας μια συμφωνία ανταλλαγής κρατουμένων.
Ενώ η Μόσχα αναμφίβολα θα ήταν έξαλλη με την τουρκική υποστήριξη στη συριακή επίθεση, η Ρωσία θέλει επίσης να διασφαλίσει ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να κρατά τα Τουρκικά Στενά κλειστά στα πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ, κρατώντας τα έτσι έξω από τη Μαύρη Θάλασσα.
Η Ρωσία θέλει να συνεχίσει να στέλνει πετρέλαιο και φυσικό αέριο προς και μέσω της Τουρκίας στους υπόλοιπους ευρωπαίους πελάτες.
Η Ρωσία πρέπει επίσης να διατηρήσει καλούς δεσμούς με το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο βρίσκεται κοντά στο Ισραήλ και την Τουρκία, για τους σκοπούς του διαδρόμου μεταφορών.
Η στήριξη της Δύσης
Εν τω μεταξύ, η Τουρκία λαμβάνει πολύ καλή υποστήριξη από τη Δύση πρόσφατα.
Φαίνεται ότι οι ΗΠΑ επανεξετάζουν την πώληση F-35 στην Τουρκία, η οποία αποσύρθηκε από το πρόγραμμα λόγω της αγοράς του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-400.
Φημολογήθηκε ότι η Τουρκία θα έπρεπε να παραδώσει τους S-400 για επανεισδοχή στο πρόγραμμα F-35, αλλά υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων στη Συρία, ίσως να μην ήταν αυτό που επιδίωκαν οι Αμερικανοί.
Το Der Spiegel ανέφερε πρόσφατα ότι το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Ασφαλείας της Γερμανίας, το οποίο συνεδριάζει μυστικά, εγκρίνει την πώληση βαρέων όπλων αξίας 368 εκατομμυρίων δολαρίων στην Τουρκία, καθώς και επανεξετάζει το αίτημα της Τουρκίας να αγοράσει πολεμικά αεροσκάφη Eurofighter.
Αυτά είναι μεγάλα νέα, καθώς σηματοδοτεί το τέλος ενός μακροχρόνιου ανεπίσημου εμπάργκο που επιβλήθηκε από δυτικούς συμμάχους στην Τουρκία, το οποίο παρεμπόδισε την ανάπτυξη του αμυντικού της τομέα.
Η σχέση με την Κίνα και το SCO
Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα στην ατζέντα του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) στη σύνοδο κορυφής του καλοκαιριού, στην οποία συμμετείχε η Τουρκία, ήταν η επίλυση του ζητήματος της Συρίας.
Η SCO ανέκαθεν τόνιζε τη σημασία της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και του ριζοσπαστισμού, ειδικά στην Κεντρική Ασία, όπου οι ΗΠΑ προσπάθησαν να δημιουργήσουν προβλήματα τα τελευταία χρόνια χωρίς αποτέλεσμα, καθώς οι επενδύσεις της Κίνας και της Ρωσίας σε αυτές τις χώρες υποσκάπτουν αυτό που προσφέρει η Δύση.
Η πρόσφατη σύνοδος κορυφής, ωστόσο, θεωρήθηκε ως επέκταση των φιλοδοξιών της SCO να γίνει ο πάροχος ασφάλειας στην ευρασιατική ήπειρο.
Αυτό που η SCO θέλει να προφυλαχθεί πάνω από όλα είναι οι προσπάθειες της Δύσης να χρησιμοποιήσει την τρομοκρατία ή άλλες στρατηγικές διαίρεσης για να εμποδίσει την αυξανόμενη ισχύ και την οικονομική ολοκλήρωση των κρατών μελών της.
Ο Erdogan παρευρέθηκε στη σύνοδο κορυφής της SCO και υποστήριξε τις πιθανές συνεισφορές της Τουρκίας στον οργανισμό.
Σε συνάντηση με τον Πρόεδρο Xi Jinping ανέφερε ότι «ο οργανισμός έχει γίνει ένας από τους σημαντικούς διαύλους διαλόγου μας με την Ασία λόγω του καθεστώτος εταίρου διαλόγου μας, το οποίο διατηρούμε από το 2013».
«Η πολυετής εμπειρία μας στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας δείχνει ότι η διεθνής συνεργασία είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής.
Σε αυτό το πλαίσιο, είμαστε έτοιμοι να ενισχύσουμε περαιτέρω τον διάλογό μας με τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης».
Στην πραγματικότητα, ο Erdogan έχει υποστηρίξει περισσότερο την τρομοκρατία παρά πολεμά.
Η κυβέρνηση του Ιντλίμπ που απλώνεται στα τουρκικά σύνορα που ελέγχεται από τζιχαντιστικές ομάδες και υποστηρίζεται από την Άγκυρα είναι ο κύριος κόμβος των ισλαμιστικών τρομοκρατικών επιχειρήσεων όχι μόνο στη Συρία αλλά και ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο.
Ο Erdogan είχε την ευκαιρία να το καταργήσει αυτό, αλλά αντίθετα φαίνεται να ενεργεί διαφορετικά και το Πεκίνο είναι βέβαιο ότι θα αναστατωθεί με την τελευταία του επίδειξη ότι δεν μπορεί να τον εμπιστευτούν.
Ο Erdogan, κάποτε ένθερμος επικριτής του Πεκίνου λόγω της υποτιθέμενης μεταχείρισής του προς τους Ουιγούρους, μια μουσουλμανική μειονότητα τουρκικής καταγωγής στη δυτική Κίνα, έχει αποσύρει σχεδόν εντελώς την κριτική του τα τελευταία χρόνια.
Τόσο ο Erdogan στη σύνοδο κορυφής της SCO όσο και ο ΥΠΕΞ Fidan στο καλοκαιρινό του ταξίδι στην Κίνα (όπου είπε ότι η Τουρκία «δεν θα επιτρέψει δραστηριότητες στην Τουρκία που υπονομεύουν την εδαφική ακεραιότητα της Κίνας» σε σχέση με την υποστήριξη των τζιχαντιστών που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους αυτονομιστές της Σιντζιάνγκ) ζητούσαν περισσότερες επενδύσεις από το Πεκίνο στην Τουρκία.
(Οι χώρες της ΕΕ-27 εξακολουθούν να συνεισφέρουν το 59% των εισροών άμεσων ξένων επενδύσεων της Τουρκίας.)
Το Πεκίνο ήταν σιγά σιγά υποχρεωμένο. Η κινεζική αυτοκινητοβιομηχανία BYD ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα κατασκευάσει εργοστάσιο 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων στη δυτική Τουρκία.
Η AliBaba σχεδιάζει να επενδύσει 2 δισεκατομμύρια δολάρια στην Τουρκία.
Η κινεζική εταιρεία μπαταριών ιόντων λιθίου Farisis ξεκίνησε την παραγωγή σε εργοστάσιο κοντά στην Κωνσταντινούπολη πέρυσι.
Η Άγκυρα βρίσκεται επίσης σε ξεχωριστές συνομιλίες με τους κινέζους κατασκευαστές ηλεκτρικών οχημάτων SAIC Motor Corp., Chery Automobile και Great Wall Motor Co για επενδύσεις σε εργοστάσια στην Τουρκία.
Αναρωτιέται κανείς αν το Πεκίνο το ξανασκέφτεται.
Μυωπικοί υπολογισμοί;
Η συνεχής υποστήριξη του Erdogan σε εξτρεμιστικές ομάδες όχι μόνο θέτει σε κίνδυνο την οικονομική σχέση με την Κίνα και τη Ρωσία, αλλά αν το κάνει εν μέρει λόγω υποσχέσεων από τη Δύση, αυτό θα μπορούσε να καταλήξει να είναι το μεγάλο λάθος του.
Όπως ο Erdogan, η υπό την ηγεσία των ΗΠΑ Δύση δεν είναι ικανή να συμφωνήσει και οποιαδήποτε ελάφρυνση των κυρώσεων, συμφωνίες F-35 ή υποσχέσεις για τον διάδρομο Zangezur θα μπορούσαν να αρπάξουν τόσο γρήγορα όσο τους έχουν δοθεί.
Υπάρχει επίσης μια καλή πιθανότητα η Τουρκία να βρεθεί με την ηττημένη πλευρά.
Υποτίθεται ότι έρχεται ακόμη μια ιρανική απάντηση στο Ισραήλ. Αυτή η ανανεωμένη ώθηση από τους «πληρεξούσιους» των ΗΠΑ στη Συρία καθιστά πιο πιθανό ότι θα είναι ισχυρή αυτή τη φορά.
Και η απάντηση της Μόσχας και της Δαμασκού βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη στη Συρία.
Από Military Watch:
…αναφέρθηκε ότι πάνω από 400 μαχητές σκοτώθηκαν τις πρώτες 24 ώρες των εμπλοκών.
Τα θύματα αναφέρθηκαν από τον αναπληρωτή αρχηγό του Ρωσικού Κέντρου Συμφιλίωσης των Αντιτιθέμενων Μερών στη Συρία, Λοχαγό 1ου βαθμού Oleg Ignasyuk, ο οποίος δήλωσε: «Παράνομες ένοπλες μονάδες που συνδέονται με την τρομοκρατική οργάνωση Jabhat Al Nusra άρχισαν να επιτίθενται σε περιοχές που ελέγχονται από την κυβέρνηση στην επαρχίες Χαλεπίου και Ιντλίμπ στις 7:50 π.μ. στις 27 Νοεμβρίου.
Ο συριακός στρατός, με την υποστήριξη των Ρωσικών Αεροδιαστημικών Δυνάμεων εμπλέκονται σε σφοδρές μάχες.
Οι τρομοκρατικές μονάδες υπέστησαν μεγάλες απώλειες στρατευμάτων και εξοπλισμού τις τελευταίες 24 ώρες. Τουλάχιστον 400 μαχητές εξοντώθηκαν».
Τα στοιχεία φαίνονται αξιόπιστα όταν ληφθεί υπόψη η αποδεδειγμένη ικανότητα του Al Nusa στο παρελθόν να απορροφά τεράστιες απώλειες κατά τη διάρκεια των επιθέσεων του, καθώς και η βαριά οχυρωμένη φύση των θέσεων του Συριακού Αραβικού Στρατού μεταξύ του Χαλεπίου και της κυβέρνησης Idlib όπου εδρεύουν οι δυνάμεις της τζιχαντιστικής ομάδας.
Αναφορές ανέφεραν ότι ξένοι σύμβουλοι που υποστήριζαν τις επιθέσεις του έχουν επίσης σκοτωθεί, με την Τουρκία και την Ουκρανία να έχουν παράσχει τέτοια υποστήριξη στην Αλ Νούσρα στο μέτωπο.
Σύμφωνα με τον Larry Johnson στο Sonar21, «Οι αναφορές στο Telegram δείχνουν ότι η Συρία, με άφθονη υποστήριξη από τη Ρωσία, ανταποκρίνεται αποτελεσματικά για να νικήσει την επίθεση HTS. “
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η Ρωσία μπορεί να θέλει τη συνεργασία της Τουρκίας στη Μαύρη Θάλασσα και στα οικονομικά μέτωπα προς το παρόν, αλλά για πόσο ακόμη κρίνεται απαραίτητο;
Με άλλα λόγια, σε ποιο σημείο το κόστος της εστίασης στον Erdogan υπερτερεί των οφελών;
Ίσως η Ρωσία, οπλισμένη με τα πραγματικά ισχυρά όπλα της αποφασίσει ότι θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες του ανοίγματος των τουρκικών στενών στα πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ.
Ίσως η Μόσχα αποφασίσει ότι έχει αρκετούς άλλους πελάτες πετρελαίου και φυσικού αερίου και θα δεχτεί το χτύπημα με το να παραιτηθεί από τις εξαγωγές προς την Τουρκία και τη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Και υπάρχουν άλλα έθνη πρόθυμα να βοηθήσουν τη Ρωσία να παρακάμψει τις κυρώσεις — αν και όχι στην τελωνειακή ένωση της ΕΕ όπως η Τουρκία.
Η Ρωσία πιθανότατα δεν θέλει έναν ακόμη χειρότερο πονοκέφαλο στην Τουρκία αυτή τη στιγμή, αλλά όταν η Ουκρανία τελειώσει τελικά, θα μπορούσε να είναι άσχημα νέα για τον Erdogan και τον στενό του κύκλο.
Θα μπορούσε να είναι άσχημα νέα ακόμη νωρίτερα αν η πλειοψηφία των Τούρκων καταλάβει ότι τους παίζει με όλη τη φλογερή του ρητορική εναντίον του Ισραήλ.
Το πιθανότερο σενάριο είναι η εξάπλωση της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή στην περιοχή του Καυκάσου.
Όλοι οι κύριοι παράγοντες από τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή εμπλέκονται σε μεγάλο βαθμό στους γεωπολιτικούς ελιγμούς στον Καύκασο.
Με το δραματικό βήμα της Τουρκίας στο ρινγκ και την απόπειρα έγχρωμης επανάστασης στη Γεωργία σε πλήρη εξέλιξη, καθώς και τις συνεχιζόμενες εντάσεις Αρμενίας-Αζερμπαϊτζάν με έντονη αμερικανική παρουσία στο πρώτο, φαίνεται δυστυχώς ότι πλησιάζουμε στο να γίνει ο Καύκασος ένα άλλο θέατρο η ολοένα και πιο παγκόσμια σύγκρουση του Νέου Ψυχρού Πολέμου.