Ο ρόλος της Γαλλίας ως παράγοντα επιρροής στην Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να έχει υποχωρήσει με τον Πρόεδρο Emmanuel Macron να φαίνεται να ακολουθεί μια δική του γραμμή πολιτικής για την Ταϊβάν μετά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Κίνα. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται στην ονομαστική αξία, αν και προχωρώντας λίγο βαθύτερα, αντανακλά την επιθυμία της Ευρώπης να ενταχθεί στις ΗΠΑ επί ίσοις όροις έναντι της Κίνας.
Ο Μακρόν είπε ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να ακολουθήσει τυφλά το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών και θα πρέπει να αποφύγει «να παρασυρθεί σε κρίσεις που δεν είναι δικές μας». Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης υποθέτουν ότι η παρατήρηση μπορεί να αναφέρεται στην Ταϊβάν, η υπόθεση είναι ότι ο Μακρόν μπορεί να υπονομεύει το υπερατλαντικό μέτωπο κατά της Κίνας.
Το ότι ο Γάλλος πρόεδρος πρόσθεσε επίσης ότι επανέλαβε ότι η Γαλλία υποστηρίζει το status quo στην Ταϊβάν δεν σταμάτησε το βουητό των καχυποψιών στην Ουάσιγκτον.
Η αμφιλεγόμενη δήλωση του Μακρόν έχει ως εξής: «Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να επιλύσουν την κρίση στην Ουκρανία. πώς μπορούμε να πούμε αξιόπιστα για την Ταϊβάν, “προσέξτε, αν κάνετε κάτι λάθος, θα είμαστε εκεί;”
Σύμφωνα με αναλύσεις των δυτικών μέσων ενημέρωσης, «οι σχολιαστές μπορεί να ανησυχούν για τα ωμά σχόλια του Μακρόν, αλλά οι παρατηρήσεις του αποκαλύπτουν τα βαθύτερα κίνητρα για το ταξίδι του στην Κίνα: ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να βρει τη δική της φωνή στις παγκόσμιες υποθέσεις και να μην αφήσει την κοσμοθεωρία και τα συμφέροντά της να διαμορφωθούν από άλλοι, είτε στην Ουάσιγκτον είτε στο Πεκίνο». Αν και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ μπορεί να μην είναι έτοιμοι να το ακούσουν, η δυσάρεστη αλήθεια είναι ότι ο Μακρόν λέει φωναχτά αυτό που πιστεύουν σιωπηλά πολλοί Ευρωπαίοι εταίροι, αναφέρουν οι εκθέσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είτε η Γαλλία είτε η Ευρωπαϊκή Ένωση σκέφτονται τη δική τους πολιτική αντί να υποστηρίζουν απλώς τη γραμμή των ΗΠΑ για την Ταϊβάν-Κίνα. Είναι περισσότερο ένα εσωτερικό ζήτημα μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Αμερικανοί συχνά συμβουλεύουν τους Ευρωπαίους να είναι πολύ πιο υπεύθυνοι για την ασφάλειά τους. Με τον καιρό που έκανε την Ευρώπη να σκεφτεί τη «στρατηγική της αυτονομία», μια φράση που αρέσει να χρησιμοποιεί ο Μακρόν.
Το Foreign Policy γράφει: «Πίσω από κλειστές πόρτες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανησυχούν ειλικρινά μήπως ακολουθήσουν την Ουάσιγκτον σε μια ανοιχτή σύγκρουση με την Κίνα. Οι Ευρωπαίοι ανησυχούν για πολλές πτυχές της συμπεριφοράς της Κίνας, από τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές έως τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.» Τότε γιατί ο δισταγμός της Ευρώπης; Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλει να αντιμετωπίσει ορισμένα από αυτά τα ζητήματα και έχει μάλιστα περιγράψει την Κίνα ως «συστημικό αντίπαλο που προωθεί εναλλακτικά μοντέλα διακυβέρνησης» το 2019. Η Γαλλία επαναλαμβάνει αυτό το συναίσθημα πλήρως.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, η Ευρώπη δεν θέλει να φαίνεται απλώς να ρυμουλκεί την αμερικανική γραμμή Κίνας-Ταϊβάν, η οποία λέγεται ότι είναι μια προσπάθεια να διεκδικήσει την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία της ως υπερδύναμη. Η Ευρώπη θα ήθελε μια δική της πολιτική στην Κίνα και την Ταϊβάν. Η πολιτική μπορεί συμπτωματικά να μην διαφέρει από την πολιτική των ΗΠΑ, αλλά η Ευρώπη δεν θέλει να φαίνεται να κολλάει μαζί με τους Αμερικανούς.
Τούτου λεχθέντος, η ίδια η Ευρώπη δεν υποστηρίζει πλήρως τη δήλωση του Μακρόν. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες είναι δύσπιστες για το λεγόμενο συμφέρον της ΕΕ του Μακρόν. Συνειδητοποιούν πολύ καλά ότι ο Γάλλος πρόεδρος, όταν επισκέφθηκε πρόσφατα το Πεκίνο, μόνο με μερικές δεκάδες CEOs γαλλικών εταιρειών κοντά. Το συμπέρασμα είναι ότι ο Μακρόν είχε πρόθεση να προβάλει τον σκοπό της Γαλλίας, όχι της ΕΕ, όταν πήγε στην Κίνα. Παρεμπιπτόντως, πρόσφατες επισκέψεις αρχηγών κυβερνήσεων της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας οδήγησαν στην απόφαση της Κίνας να δημιουργήσει μεγάλα εργοστάσια κινεζικών μπαταριών σε αυτές τις χώρες. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το συμφέρον της ΕΕ, η οποία επιθυμεί να έχει τη δική της ανεξάρτητη παραγωγή μπαταριών.
Μια άλλη κατηγορία εναντίον του Μακρόν είναι το πώς η Κίνα αντιμετώπισε τον Μακρόν και το περιβάλλον του διαφορετικά από την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Και οι δύο ταξίδεψαν μαζί στην Κίνα. Η θέση της απέναντι στη Κίνα είναι πιο αυστηρή από αυτή του Μακρόν. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Μακρόν έτυχε θερμής υποδοχής στο Πεκίνο σε σύγκριση με την ψυχρή υποδοχή που έλαβε.
Ένα ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης συνόψιζε την αγωνία της Ευρώπης για αυτό ως εξής: «Δεν χρειαζόμαστε τον Μακρόν να προσποιείται ότι μιλά για όλη την Ευρώπη ενώ μιλά πραγματικά για τη Γαλλία ή για τον εαυτό του. Τον χρειαζόμαστε, μαζί με άλλους αρχηγούς κρατών της ΕΕ, να βρει έναν κοινό δρόμο προς τη διεθνή πολιτική, κάτι που πρέπει να διαμορφωθεί στις Βρυξέλλες, όχι στο Πεκίνο ή στην Ουάσιγκτον».
Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αποδεχθούν ότι δεν μπορούν να θεωρήσουν δεδομένη την υποστήριξη της Ευρώπης για να οικοδομήσουν μια κοινή προσέγγιση για τον χειρισμό της Κίνας. Θα πρέπει πρώτα να σφυρηλατήσει ένα κοινό οικονομικό συμφέρον με την Ευρώπη και να εξομαλύνει τα αναστατωμένα φτερά της τελευταίας για στρατιωτικά και ΝΑΤΟικά ζητήματα προτού προτείνει μια κοινή στρατηγική για την Κίνα. Και ούτως ή άλλως, ο Μακρόν δεν είναι ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης που επισκέπτεται την Κίνα και ωθεί τις πολιτικές της χώρας του. Αρχηγοί πολλών ευρωπαϊκών χωρών βρέθηκαν στο Πεκίνο πρόσφατα και διαπραγματεύτηκαν κερδοφόρες επιχειρηματικές συμφωνίες για τις αντίστοιχες χώρες τους.