Η Ντόχα παρουσιάζεται ως μεσολαβητής στις συνομιλίες για την απελευθέρωση ομήρων της 7ης Οκτωβρίου, αλλά ο εμπρηστής δεν μπορεί να είναι πυροσβέστης. Η αληθινή μεσολάβηση απαιτεί την αξιοπιστία του Καΐρου. Το Κατάρ φιλοξένησε την ηγεσία της Χαμάς, την χρηματοδότησε και τη νομιμοποίησε, παραβιάζοντας τα ψηφίσματα 1373 και 2462 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, υποχρεώνοντας τα κράτη να αρνηθούν άσυλο και χρηματοδότηση. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών απαγορεύει τη χρήση βίας (Άρθρο 2(4)), αλλά διατηρεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα (Άρθρο 51). Παραιτούμενη από το καθήκον της, η Ντόχα έχασε την προστασία και έγινε συνεργός.
Η Βρετανία και η Γαλλία χτύπησαν το ISIS στη Συρία (2015). Οι ΗΠΑ χτύπησαν τις υποδομές του Μπιν Λάντεν στο Σουδάν (1998) και τον εξάλειψαν στο Πακιστάν (2011). Ο βομβαρδισμός των κυβερνητικών θεσμών στο Βελιγράδι από το ΝΑΤΟ (1999), όταν η Σερβία φιλοξένησε εγκληματίες πολέμου, ήταν μια υπενθύμιση ότι τα παλάτια που τους φιλοξενούσαν γίνονται νόμιμοι στρατιωτικοί στόχοι.
Το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει το δόγμα του «μη πρόθυμου ή ανίκανου» όταν ένα κράτος υποδοχής δεν καταφέρνει να αποτρέψει μια απειλή. Οι ΗΠΑ το επικαλέστηκαν στην επιστολή τους βάσει του Άρθρου 51 για το ISIS (2014), την οποία επικύρωσε ο Γενικός Εισαγγελέας του Ηνωμένου Βασιλείου (2017), υποστηρίζοντας ότι τα κράτη που φιλοξενούν τρομοκράτες χάνουν την προστασία τους. Αυτό αντικατοπτρίζει την δέουσα επιμέλεια, όπως επιβεβαιώθηκε στην απόφαση για το Κανάλι της Κέρκυρας (ICJ, 1949), η οποία έκρινε την Αλβανία υπεύθυνη για την παράλειψη προειδοποίησης για νάρκες που έπληξαν βρετανικά πλοία και κωδικοποιήθηκε στα Άρθρα του ΟΗΕ για την Κρατική Ευθύνη (2001). Τα Άρθρα 4, 8 και 11 αποδίδουν όργανα, πληρεξούσια και εκ των υστέρων συμπεριφορά στο κράτος: η βοήθεια προς τους τρομοκράτες χάνει την ασυλία.
Αλλά το Κατάρ δεν είναι ο μόνος κόμβος της Χαμάς. Στην Τουρκία, διατηρούσε αρχηγείο στην Κωνσταντινούπολη, με επιχειρήσεις επικεντρωμένες στον κυβερνοχώρο και τη συγκέντρωση χρημάτων, και επεκτάθηκε στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Δίκτυα συνδεδεμένα με τη Χαμάς, τους Χούθι και τη Δύναμη Quds του Ιράν, τα οποία καταγράφηκαν από συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες, εμβάθυναν αυτή τη συνεργασία. Αυτό το αρχηγείο σχεδίασε τη δολοφονία του υπουργού Itamar Ben Gvir.
Ο Τουρκικός Εθνικός Οργανισμός Πληροφοριών, MIT, που καυχιέται για παρακολούθηση πλήρους φάσματος και ισχυρίζεται ότι παρακολουθεί κάθε ξένο παράγοντα, δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια. Από το 2017, υπό τον άμεσο έλεγχο του Ερντογάν, η σιωπή της σημαίνει συντονισμό με τη Χαμάς.
Ο εναγκαλισμός ήταν απροκάλυπτος: ανώτεροι αξιωματούχοι της Χαμάς, συμπεριλαμβανομένου του Ισμαήλ Χανίγιε (εξαλείφθηκε στην Τεχεράνη, 2024), έγιναν δεκτοί στο προεδρικό μέγαρο στην Άγκυρα. Ο Ερντογάν παρέδωσε προσωπικά τουρκικά διαβατήρια σε πράκτορες μπροστά σε κάμερα. Η Τουρκία επικαλείται εδώ και καιρό την αυτοάμυνα για εισβολές στο Ιράκ και τη Συρία εναντίον του ΡΚΚ. Η ίδια λογική δίνει το δικαίωμα στο Ισραήλ να ενεργεί εναντίον της Χαμάς σε τουρκικό έδαφος.
Τόσο το Κατάρ όσο και η Τουρκία διεκδίκησαν ασυλία. Η Ντόχα βασίστηκε στον ρόλο του «μεσολαβητή» και στη φιλοξενία της Αλ Ουντέιντ, της μεγαλύτερης αμερικανικής βάσης στην περιοχή, ωστόσο το 2024, το Κογκρέσο προχώρησε στην αναθεώρηση της συνεργασίας δεδομένων των δεσμών της Ντόχα με τη Χαμάς. Η Άγκυρα βασίστηκε στην ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην αεροπορική βάση Ιντσιρλίκ. Αλλά η εξάρτηση από τις αμερικανικές βάσεις αποδείχθηκε εύθραυστη όταν ο Ερντογάν κατηγόρησε την Ουάσινγκτον ότι υποστήριξε την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016. Οι αμερικανικές επιχειρήσεις στο Ιντσιρλίκ σταμάτησαν, αποκαλύπτοντας την ευαλωτότητά της. Μέχρι το 2019, οι συζητήσεις στις ΗΠΑ είχαν ξεκινήσει σχετικά με τη μετεγκατάσταση ή τη διάσπαση του Ιντσιρλίκ, ιδίως στον κόλπο της Σούδας (Κρήτη), με την Όβντα (Ισραήλ) και το Αμμάν να αναφέρονται επίσης. Το 2020, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ είχε ως λιμάνι μια σημαντική εκστρατευτική θαλάσσια βάση στον κόλπο της Σούδας, αποδεικνύοντας τη βιωσιμότητα της επιλογής.
Το Ισραήλ ενημέρωσε την Ουάσινγκτον, αλλά το Δόγμα Μπέγκιν – που εφαρμόστηκε στο Ιράκ (1981), τη Συρία (2007) και το Ιράν (2025) – εδραιώνει την ελευθερία του να ενεργεί μόνο του. Οι σύμμαχοι μπορούν να συμβουλευτούν, αλλά ποτέ να μην δεσμεύουν το Ισραήλ. Αυτή η στάση αντανακλά στρατηγική αυτονομία: συνεργασία χωρίς εξάρτηση. Η επίθεση στη Ντόχα επιβεβαίωσε αυτή την αρχή: ποτέ να μην ανατίθεται η ασφάλεια σε τρίτους. να ενεργεί όταν αμφισβητούνται ζωτικά συμφέροντα, ακόμη και αν οι εταίροι του είναι ανήσυχοι.
Το πυρηνικό έργο της Τουρκίας στο Ακούγιου και οι στρατιωτικές δραστηριότητες στη βόρεια Κύπρο θα μπορούσαν να προκαλέσουν ισραηλινές αντιδράσεις εάν ξεπεραστούν τα όρια ασφαλείας. Στον θαλάσσιο τομέα, η τουρκική επιβολή της συμφωνίας της Λιβύης απειλεί τις ισραηλινές θαλάσσιες οδούς. Σε περίπτωση που η Τουρκία μπλοκάρει αυτές τις διαδρομές, το Ισραήλ μπορεί να σπάσει τον αποκλεισμό με τη βία, όπως έκανε εναντίον της Αιγύπτου το 1956 και το 1967 — αυτή τη φορά με την αιγυπτιακή υποστήριξη ενάντια στην κοινή τουρκική απειλή.
Το Ισραήλ άφησε τους ηγέτες της Χαμάς να κάνουν ποδηλασία μεταξύ Τουρκίας και Ντόχα, και στη συνέχεια έπεσε στα πλαίσια της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας, αποδεικνύοντας ότι η κυριαρχική ασυλία δεν μπορεί να προστατεύσει τους συνεργούς οικοδεσπότες.
Το Κατάρ και η Τουρκία έχουν διεξάγει συντονισμένες εκστρατείες επιρροής σε πολλαπλές περιοχές, κυρίως μέσω της χρηματοδότησης δικτύων της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που αποσταθεροποίησαν τις αραβικές κυβερνήσεις. Αυτή η στρατηγική έφτασε στην Ευρώπη μέσω του σκανδάλου QatarGate του 2022, το οποίο αποκάλυψε το σχέδιο μετρητών για επιρροή του Κατάρ που στόχευε Ευρωπαίους αξιωματούχους και είχε ως αποτέλεσμα την κατάσχεση εκατομμυρίων κατά τη διάρκεια αστυνομικών εφόδων. Εν τω μεταξύ, η Τουρκία εφάρμοσε παρόμοιες τακτικές μέσω των τζαμιών Diyanet που χρησίμευαν ως πολιτικά φυλάκια και των δικτύων της διασποράς που προώθησαν τα συμφέροντα του Ερντογάν στο εξωτερικό. Αυτές οι επιχειρήσεις ώθησαν τους συμμάχους του Κόλπου να διακόψουν τους δεσμούς τους με το Κατάρ από το 2017 έως το 2021 λόγω της χρηματοδότησης τρομοκρατικών ομάδων, ενώ το Al Jazeera του Κατάρ παρείχε ταυτόχρονα εκπαίδευση στα μέσα ενημέρωσης στους Χούθι, τη Χαμάς και το Μέτωπο Πολισάριο.
Η Ντόχα χρηματοδότησε στρατόπεδα Πολισάριο στο Τιντούφ της Αλγερίας, μεταμφιεσμένη σε βοήθεια, κατασκευάζοντας την Τόρα Μπόρα του Σαχέλ: ένα φυλάκιο τζιχάντ στην πόρτα του Μαρόκου, υποστηριζόμενο από τον Άξονα της Ανατροπής – Κατάρ, Αλγερία και Ιράν – συνδέοντάς το με τρομοκρατικές ομάδες του Σαχέλ. Όχι φιλανθρωπία αλλά συνωμοσία: πετροδολάρια που τροφοδοτούν το χάος στην πύλη της Ευρώπης. Η Τουρκία του Ερντογάν ανέτρεψε de facto την αναγνώριση της ακεραιότητας του Μαρόκου: από το 2019, στελέχη του Πολισάριο είναι προσκεκλημένοι σε φόρουμ του ΑΚΡ. Η MIT τους χρησιμοποίησε στη συνέχεια ως ασκήσεις πληρεξουσίου, κάνοντας πρόβες πλαστογράφησης, απόκρυψης και δοκιμασίες αντοχής στην άμυνα του Μαρόκου, στοχεύοντας την εξωτερική υπηρεσία πληροφοριών της χώρας (DGED).
Η ισραηλινή επίθεση ενίσχυσε αυτά τα μαθήματα.
Όχι μόνο δικαιοσύνη, ένα κάλεσμα αφύπνισης: τα κράτη που φιλοξενούν τρομοκράτες και ανοίγουν τις πύλες τους στη Χαμάς χάνουν την κυριαρχία και την προστασία τους. Η ευθύνη βαρύνει το χέρι που πυροβολεί και το κράτος που εξοπλίζει. Όταν ο Εμίρ Ταμίμ τους καλωσορίζει στο Amiri Diwan, όταν η Σεΐχα Μόζα τους δανείζει το κύρος της και όταν ο Ερντογάν τους προσφέρει το παλάτι του, οι υψηλότερες αίθουσές τους γίνονται χώροι σκηνών. Η Ντόχα έχει επιδείξει αυτή την αρχή. Το Μπεστέπε, έχοντας ξεπεράσει τα ίδια όρια, δεν μπορεί πλέον να περιμένει ασυλία.