Το Πακιστάν, το οποίο ισχυρίζεται ότι είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία, βλέπει μια έξαρση των επιθέσεων στα μέσα ενημέρωσης, τα οποία έχουν τονίσει την διαφαινόμενη απειλή για τις θεμελιώδεις ελευθερίες στη χώρα.
Σύμφωνα με την έκθεση World Press Freedom Index 2022, το Πακιστάν έχει υποχωρήσει κατά 12 μονάδες στον δείκτη, από την 145η θέση το 2021 στην 157η το 2022.
Ο κύριος σκοπός των ΜΜΕ είναι να δώσουν φωνή στους άφωνους. Αντίθετα, οι διεξόδους επικοινωνίας στην Ισλαμική Δημοκρατία έχουν μετατραπεί αναγκαστικά στον κρατικό μηχανισμό που χρησιμοποιείται για την αναμόρφωση των ιδεολογιών των μαζών.
Ο Bilal Baloch, ένας Πακιστανός δημοσιογράφος με έδρα τη Γαλλία, είπε ότι οι γραφείς στο Πακιστάν ζούσαν συνεχώς κάτω από τη σκιά της απειλής.
«Αν δούμε τον δείκτη ελευθερίας του Τύπου που δημοσιεύτηκε από πολύ αναγνωρισμένους ρεπόρτερ οργανισμών χωρίς σύνορα, το επίπεδο του Πακιστάν είναι πολύ χαμηλό», είπε ο Μπιλάλ.
Η καταπιεστική προσέγγιση κατά των μέσων ενημέρωσης στο Πακιστάν, η οποία ξεκίνησε υπό τη δικτατορία του στρατηγού Zia-ul-Haq κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 συνεχίζεται σήμερα.
Δημοσιογράφοι που επικρίνουν τον στρατό δέχονται συχνά επιθέσεις, απειλές ή συλλαμβάνονται και υπάρχει ένας μακρύς κατάλογος περιπτώσεων εκφοβισμού δημοσιογράφων ειδήσεων από πρακτορεία που σχετίζονται με τον στρατό.
Σύμφωνα με το δίκτυο Freedom, μια βραβευμένη υπηρεσία παρακολούθησης των δικαιωμάτων των μέσων ενημέρωσης με έδρα το Πακιστάν, τουλάχιστον 86 περιπτώσεις επιθέσεων και παραβιάσεων κατά του Τύπου και των δημοσιογράφων σημειώθηκαν μεταξύ Μαΐου 2021 και Απριλίου 2022.
Δυστυχώς, οι διαδοχικές πακιστανικές κυβερνήσεις, οι οποίες είναι αμάχες προσόψεις που χρησιμοποιούνται για να κρύψουν τη σιδερένια γροθιά του στρατού, εμπλέκονται στη συντριβή της διαφωνίας και στην ποινικοποίηση ανόμοιων απόψεων.
Ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που απαιτούν την ελευθερία του Τύπου είναι τα πρώτα που την περιορίζουν όταν βρίσκονται στην εξουσία.
Μόλις πέρυσι, ο γνωστός Πακιστανός δημοσιογράφος Χαμίντ Μιρ αποβλήθηκε για σχόλια που έκανε εναντίον του στρατού. Αργότερα αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη.
Ο Χαμίντ, ενώ διαμαρτυρόταν για μια επίθεση σε έναν άλλο ανεξάρτητο δημοσιογράφο, είχε απειλήσει να αποκαλύψει τη συμμετοχή του στρατού σε τέτοιες επιθέσεις.
Πολλοί επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης που αναγκάστηκαν από τον πακιστανικό στρατό και τις υπηρεσίες πληροφοριών να εγκαταλείψουν τη χώρα ζουν υπό απειλές ακόμη και σε ξένο έδαφος.
Αρκετοί Πακιστανοί δημοσιογράφοι όπως ο Taha Siddiqui ζουν στην εξορία αλλά εξακολουθούν να μην αισθάνονται ασφαλείς και έχουν λόγους να ανησυχούν.
Ο εξόριστος Πακιστανός δημοσιογράφος, Taha Siddiqui είπε «Οι δημοσιογράφοι στο Πακιστάν απειλούνται. Ζουν υπό την απειλή της απαγωγής, ζουν υπό την απειλή της επίθεσης, της απώλειας της δουλειάς τους, του οικονομικού είδους εκβιασμού που συμβαίνει».
Εκτός από τις ισχυρές δυνάμεις, υπάρχουν πολλές άλλες αρχές και περιοχές στη χώρα της Νότιας Ασίας που βρίσκονται εκτός του πεδίου ελέγχου.
Για παράδειγμα, τα πακιστανικά μέσα ενημέρωσης σε ζώνες συγκρούσεων είναι ανύπαρκτα.
Hotspots όπως το Μπαλουχιστάν, το κατεχόμενο από το Πακιστάν Κασμίρ και το Khyber Pakhtunkhwa έχουν μετατραπεί σε απαγορευμένες περιοχές για τους δημοσιογράφους, με τις πληροφορίες από αυτές τις περιοχές να έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο.
Το Πακιστάν δεν ήταν ποτέ εύκολο μέρος για να εργαστούν οι δημοσιογράφοι, αλλά τώρα η ίδια η ύπαρξη των μέσων ενημέρωσης απειλείται.