Η βάρβαρη πρακτική της απαγωγής νεαρών κοριτσιών, του βιασμού τους και του εξισλαμισμού τους έχει γίνει κοινή πρακτική στο δημοκρατικό Πακιστάν όπου το κράτος αρνείται να παρέμβει για λογαριασμό αθώων θυμάτων.
Παρόλο που το Σύνταγμα –άρθρο 20– δίνει το δικαίωμα να ομολογούν, να ασκούν και να διαδίδουν τη θρησκεία σε κάθε πολίτη, Χριστιανή και Ινδουίστρια νεαρά κορίτσια, και οι γυναίκες παραμένουν εκτός των αρμοδιοτήτων του με το κράτος και τις διάφορες υπηρεσίες του, συμπεριλαμβανομένων των δικαστών του ανώτατου δικαστηρίου, βοηθώντας την καλύτερα από το αποτρόπαιο έγκλημα.
Τα μέσα ενημέρωσης, η κοινωνία των πολιτών, ακόμη και οι περισσότερες ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων αγνοούν εσκεμμένα αυτό το άδοξο έγκλημα, επειδή τα νεαρά κορίτσια είναι συνήθως από φτωχές, μειονοτικές οικογένειες.
Τα περισσότερα από αυτά τα εγκλήματα συμβαίνουν σε χωριά και πόλεις μακριά από τις κύριες πόλεις.
Τόσο σκληρή και αδιάφορη έχει μετατραπεί η κοινωνία σε ότι όταν ένα 15χρονο χριστιανό κορίτσι, κοιμισμένο με την οικογένειά της, παρασύρθηκε από έναν αρπακτικό μουσουλμάνο στο Faisalabad το 2022, δεν ακούστηκε καμία απόχρωση και κλάμα, δεν γράφτηκαν επεξεργασίες, όχι πραγματοποιήθηκαν πορείες διαμαρτυρίας και κανείς δεν μίλησε εναντίον των ενόχων.
Οι γονείς έτρεξαν κλαίγοντας στην αστυνομία, στα δικαστήρια και σε όποιον πίστευαν ότι θα έσωζε το παιδί τους, αλλά κανένας δεν ήρθε.
Είναι η ίδια χώρα και οι ίδιοι άνθρωποι που κρατούν τις πόλεις για λύτρα, αναγκάζουν τις κυβερνήσεις να γονατίσουν και να βγάλουν χρώμα και να κλαίνε για τα κινούμενα σχέδια που δημοσιεύονται σε μακρινές χώρες.
Η αστυνομία είναι συχνά χέρι με γάντι με τους μουσουλμάνους άνδρες. Οι δικαστές είναι πολύ πρόθυμοι να επικυρώσουν πλαστά πιστοποιητικά γέννησης και να αναγκάσουν τα κορίτσια να αποδεχθούν τη μοίρα τους.
Στις 4 Αυγούστου 2020, για παράδειγμα, ο αξιότιμος δικαστής Raja Muhammad Shahid Abbasi του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Λαχόρης, αναφερόμενος στο πλαστό πιστοποιητικό γέννησης μιας χριστιανικής κοπέλας που απήχθη, βιάστηκε και προσηλυτίστηκε, είπε: «Οι παππούδες ή οι γονείς μας έκαναν τον κόμπο χρόνο που δεν εκδόθηκαν πιστοποιητικά γάμου, αλλά οι γάμοι τους θεωρούνταν έγκυροι».
Αποφάσισε υπέρ του Muhammad Nakash Tariq, του απαγωγέα, αποφασίζοντας ότι το κορίτσι είχε ασπαστεί πρόθυμα το Ισλάμ.
Πέντε ημέρες μετά την απόφαση, το κορίτσι κατάφερε να φύγει από το σπίτι του συζύγου της. Είπε ότι κρατήθηκε φυλακισμένη σε ένα υπόγειο όπου ο απαγωγέας της τη νάρκωσε και τη βίασε πριν την αναγκάσει να προσηλυτιστεί και να παντρευτεί.
Πολλές έρευνες έχουν δείξει ότι ο αριθμός τέτοιων κοριτσιών είναι πάνω από 1000 κάθε χρόνο.
Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Πακιστάν και το Κέντρο Κοινωνικής Δικαιοσύνης ανέφεραν στις διάφορες εκθέσεις τους τη σημαντική αύξηση του αριθμού τέτοιων περιστατικών τα τελευταία χρόνια – την πρώτη αύξηση που συνέβη κατά τα χρόνια του Covid και καθώς η χώρα κατρακυλούσε οικονομικά στη συνέχεια.
Το έτος 2021 σημειώθηκε αύξηση 80 τοις εκατό και το 2020 πάνω από 50 τοις εκατό από προηγούμενες εκθέσεις.
Τα δεδομένα έδειξαν ότι αυτά τα επεισόδια συνοδεύονταν από μια σειρά άλλων ποινικών αδικημάτων, όπως, ενδεικτικά, επίθεση, απαγωγή, απαγωγή, αναγκαστικός γάμος, γάμος παιδιών, βιασμός, βιασμός, ομαδικός βιασμός, καταναγκαστική πορνεία και χρήση βίας. .
Ο φόβος της θήρευσης ήταν τόσο καταιγιστικός σε αυτές τις οικογένειες που έχουν σταματήσει να στέλνουν τα νεαρά κορίτσια τους στο σχολείο.
Μεγάλο μέρος του προβλήματος έγκειται στο κράτος που αρνείται να εισαγάγει και να εφαρμόσει νόμους που μπορούν να προστατεύσουν τα νεαρά κορίτσια από τέτοιες ληστρικές επιθέσεις.
Στις 12 Οκτωβρίου 2021, κατά τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την Προστασία των Μειονοτήτων από την Αναγκαστική Μετατροπή, ο Πρόεδρος Γερουσιαστής Liaqat Khan Tarakai απέρριψε το σχέδιο του νόμου περί Απαγόρευσης των Αναγκαστικών Μετατροπών 2021 (το νομοσχέδιο) χωρίς καν να το ακούσει.
Πριν από ένα μήνα, το Υπουργείο Θρησκευτικών Υποθέσεων και Διαθρησκειακής Αρμονίας εξέφρασε αρκετές αντιρρήσεις για αυτό το νομοσχέδιο που συντάχθηκε από το Ομοσπονδιακό Υπουργείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Όχι ότι οι νομοθέτες ήταν τόσο σκληροί στο παρελθόν.
Το All India Muslim League υιοθέτησε ένα ψήφισμα τον Δεκέμβριο του 1927 στην Καλκούτα, το οποίο, μεταξύ άλλων περιορισμών, έλεγε, «ότι κανένα άτομο ή ομάδα δεν θα επιχειρήσει να το πράξει ή να αποτρέψει να γίνει με βία, απάτη ή άλλα αθέμιτα μέσα, όπως η προσφορά της υλικής προτροπής».
Το Σύνταγμα του Πακιστάν προσφέρει προστασία στις γυναίκες σε περιπτώσεις αναγκαστικής μετατροπής, αλλά το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης και οι πρακτικές του καθιστούν αδύνατη την αναζήτηση και την εξασφάλιση δικαιοσύνης στο Πακιστάν σήμερα για τέτοιες γυναίκες.
Μόλις μεταστραφούν, οι γυναίκες λένε ότι οι γονείς τους είναι κάφροι ή άπιστοι και ως εκ τούτου δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν μαζί τους.
Το κράτος έχει επιλέξει να αποστρέφει το πρόσωπό του σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δύο νομοσχέδια, που κατατέθηκαν το 2016 και το 2019, καταρρίφθηκαν. Παρόμοιος νόμος σκοτώθηκε το 2020.
Το κράτος του Πακιστάν δεν έχει κανένα συμφέρον να προστατεύσει τα δικαιώματα και τις ζωές χιλιάδων νεαρών γυναικών που πέφτουν θύματα αρπακτικών μουσουλμάνων ανδρών με την υποστήριξη της αστυνομίας, των δικαστών, των μωβών και των πολιτικών ηγετών.