Τι αναφέρουν οι Τούρκοι:
”Ο ερευνητής εξωτερικής πολιτικής του SETA, Δρ. Tunç Demirtaş, έγραψε ένα άρθρο για την AA Analysis σχετικά με την επίσκεψη του Προέδρου του Συμβουλίου Κυριαρχίας του Σουδάν, Abdulfattah al-Burhan, στην Τουρκία και τα μηνύματα πίσω από αυτήν την επίσκεψη.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στην εξωτερική πολιτική εκτυλίσσονται μέσα σε μια εξαιρετικά έντονη και περίπλοκη εξίσωση. Πράγματι, η συμμαχία που σχηματίστηκε στην Ανατολική Μεσόγειο εναντίον της Τουρκίας, στην οποία συμμετέχουν το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Ελληνοκυπριακή Διοίκηση (GCA), εκμεταλλεύεται στρατηγικά και επωφελείται από την περιφερειακή αναταραχή. Ταυτόχρονα, η κατάρριψη του αεροσκάφους που μετέφερε τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου της Λίβυας, Στρατηγό Mohammed Ali Al-Haddad, αποτελεί επίσης σημαντική εξέλιξη. Η σύσταση επιτροπής από τη Βουλή των Αντιπροσώπων στην ανατολική Λιβύη για να συζητήσει τη συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων περιοχών του 2019 με την Τουρκία έχει δημιουργήσει σημαντική ανησυχία στην αντίπαλη πλευρά στην Ανατολική Μεσόγειο. Επομένως, μπορεί να ειπωθεί ότι η απάντηση της Τουρκίας σε αυτήν την κατάσταση που δημιούργησε η συμμαχία Ισραήλ-Ελλάδας-GCA στην Ανατολική Μεσόγειο παρέχεται από το μέτωπο της Ερυθράς Θάλασσας, σε συνδυασμό με το Σουδάν.
Ο αυξημένος συντονισμός μεταξύ Ισραήλ, Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν αποτελεί έκπληξη για κανέναν. Αυτό που πραγματικά προκαλεί έκπληξη είναι ότι, ενώ ο συντονισμός αυτής της συμμαχίας παρουσιάζεται με έννοιες όπως «ενεργειακή συνεργασία» ή «περιφερειακή σταθερότητα», συχνά ευδοκιμεί στο χάος και χρησιμοποιεί την αστάθεια ως διαχειρίσιμο εργαλείο. Πράγματι, αυτό που συμβαίνει στην Ανατολική Μεσόγειο δεν είναι μια νέα ή προσωρινή ένταση, αλλά μάλλον ένα στιγμιότυπο μιας μακροχρόνιας και συσσωρευμένης δομικής αντιπαλότητας. Το πιο σωστό βήμα της Τουρκίας, με βάση τη στρατηγική της διορατικότητα, είναι ότι δεν έχει ανταποκριθεί στην πίεση που προσπαθεί να δημιουργήσει η αντίπαλη συμμαχία αποκλειστικά κοιτάζοντας την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτή η προσέγγιση, η οποία επεκτείνει τη γεωγραφία και αυξάνει τη στρατηγική ανθεκτικότητα και την ανοσία, είναι μια αντίθετη κίνηση που μιλάει τη γλώσσα της γεωπολιτικής. Η σημασία της συνάντησης του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τον Πρόεδρο του Συμβουλίου Κυριαρχίας του Σουδάν, Αμπντουλφάταχ αλ-Μπουρχάν, στην Άγκυρα γίνεται σαφής σε αυτό το σημείο.
- ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ
Η πρόσφατη προσέγγιση μεταξύ Ισραήλ, Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας αποτελεί συνέχεια του στόχου περιορισμού της Τουρκίας σε μια στενή περιοχή στην εξίσωση θαλάσσιας δικαιοδοσίας και ενέργειας. Είναι σαφές ότι στην καρδιά αυτής της προσέγγισης βρίσκεται ο στόχος της μείωσης της ικανότητας της Τουρκίας να είναι βασικός παράγοντας και της μετατόπισης των περιφερειακών διαδικασιών λήψης αποφάσεων σε μια πλατφόρμα χωρίς την Τουρκία. Ένας τέτοιος στόχος απαιτεί φυσικά τη διατήρηση του χάους, όχι τον τερματισμό των συγκρούσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, το χάος διευκολύνει τον ταχύ σχηματισμό συμμαχιών, τη νομιμοποίηση των μεγιστοποιημένων απαιτήσεων και την εξάντληση των αντανακλαστικών της αντίπαλης πλευράς. Επομένως, ο αυξημένος συντονισμός στην Ανατολική Μεσόγειο συχνά σημαίνει σκλήρυνση του status quo παρά αναζήτηση σταθερότητας.
Σε αυτό το σημείο, η εμπειρία της Λιβύης του 2019 χρησιμεύει ως σημαντική υπενθύμιση. Η υποστήριξη της Τουρκίας προς τη νόμιμη κυβέρνηση που εδρεύει στην Τρίπολη εκείνη την εποχή δεν πρέπει να θεωρείται απλώς ως ζήτημα εμφυλίου πολέμου. Αυτή η διαδικασία ήταν μια στρατηγική κίνηση που έσπασε την πίεση που άσκησαν οι παράγοντες που αντιτίθενται στην Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω μαξιμαλιστικών χαρτών. Πράγματι, η Τουρκία δημιούργησε μια νομική βάση και προκάλεσε αποτροπή στο έδαφος με τη συμφωνία οριοθέτησης των θαλάσσιων περιοχών. Το γεγονός ότι τώρα συγκροτείται επιτροπή στη Βουλή των Αντιπροσώπων στην ανατολική Λιβύη για την επανεξέταση αυτής της συμφωνίας προκαλεί πανικό στην αντίπαλη πλευρά, επειδή δείχνει ότι η σφαίρα επιρροής της Τουρκίας δεν μπορεί να περιοριστεί στη «μία πλευρά». Κάθε εξέλιξη στην ανατολική Λιβύη αποκαλύπτει επίσης πόσο εύθραυστα είναι στην πραγματικότητα τα τραπέζια που «υπαγορεύουν όρους» στην Ανατολική Μεσόγειο.
- ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΜΠΟΥΡΧΑΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ: ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ, Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΦΡΙΚΗ.
Ο Πρόεδρος του Συμβουλίου Κυριαρχίας του Σουδάν, Abdulfattah al-Burhan, επισκέφθηκε την Τουρκία στις 25 Δεκεμβρίου. Οι φωτογραφίες της συνάντησης καταδεικνύουν σαφώς τη σημασία που απέδωσε ο Πρόεδρος Ερντογάν και η υψηλού επιπέδου αντιπροσωπεία του στο θέμα. Επομένως, δεδομένης της τρέχουσας ατζέντας, το μήνυμα που μετέφερε η Τουρκία με τη χθεσινή φωτογραφία θα πρέπει να εξεταστεί πέρα από μια κλασική διπλωματική επαφή.
Πράγματι, το Σουδάν κατέχει κρίσιμη θέση στη λεκάνη της Ερυθράς Θάλασσας. Ως βασική πύλη προς την Ερυθρά Θάλασσα, το Σουδάν αποτελεί κομβικό σημείο για τις οδούς ασφάλειας και εφοδιαστικής στα βάθη της Αφρικής. Επιπλέον, είναι μια ιστορικά ευαίσθητη περιοχή για την Αίγυπτο. Με άλλα λόγια, το Σουδάν δεν είναι απλώς θέμα εσωτερικής ισορροπίας του Χαρτούμ. Το Σουδάν είναι ένα στρατηγικό σταυροδρόμι όπου συνδέεται η γραμμή Ανατολικής Μεσογείου-Ερυθράς Θάλασσας-Αφρικής. Επομένως, το μήνυμα που στέλνει η Τουρκία μέσω του Σουδάν είναι: «Εάν ασκήσετε πίεση στην Ανατολική Μεσόγειο, η απάντηση δεν θα προέλθει μόνο από τη Μεσόγειο». Ωστόσο, είναι σαφές ότι αυτό το μήνυμα δεν είναι αμυντικό αντανακλαστικό. Αντίθετα, μπορεί να ερμηνευτεί ως μια στρατηγική κίνηση που υπενθυμίζει στο μέτωπο που αποσταθεροποιεί το Σουδάν, προσπαθεί να διαχειριστεί τη σύγκρουση εμβαθύνοντας την και ταυτόχρονα προσπαθεί να βγάλει την Τουρκία από την εξίσωση μέσω συμμαχιών που σχηματίζονται εναντίον της, την ικανότητα της Τουρκίας να την περιορίσει.
- ΤΙ ΕΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΛΕΥΡΑ;
Σήμερα, παρατηρείται μια γραμμή δράσης στο έδαφος και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που λειτουργεί με διαφορετικούς τόνους αλλά παρόμοιους στόχους. Το Ισραήλ, η Ελλάδα, η Κυπριακή Δημοκρατία, τα κράτη του Κόλπου και άλλοι παράγοντες των οποίων οι δρόμοι περιστασιακά τέμνονται με αυτόν τον άξονα είναι εξέχουσες προσωπικότητες σε αυτήν τη γραμμή. Η θεμελιώδης επιθυμία που διατηρεί αυτή τη γραμμή ενωμένη φαίνεται να είναι η ικανότητα της Τουρκίας να δημιουργήσει μια ανεξάρτητη στρατηγική πορεία. Η στρατηγική ανοσία, η στρατηγική ανθεκτικότητα και η στρατηγική αυτονομία της Τουρκίας τονίζονται σε αυτό το πλαίσιο.
Η ικανότητα της Τουρκίας να διαχειρίζεται κρίσεις διαβάζοντας με ακρίβεια το χρονοδιάγραμμα, να παρακολουθεί ταυτόχρονα τη διπλωματία και την κατάσταση επί του εδάφους και να αποφεύγει να περιορίζεται σε στενές περιοχές είναι μια ανησυχητική πραγματικότητα για αυτό το μέτωπο. Επιπλέον, η επίδειξη της ικανότητάς της από την Τουρκία να αλλάξει το παιχνίδι στη Λιβύη, τη Συρία και άλλες περιοχές, όπως έχει κάνει στο παρελθόν, θεωρείται κίνδυνος από την αντίπαλη συμμαχία στις περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου και της Ερυθράς Θάλασσας.
Φυσικά, το Σουδάν είναι μια πολύπλοκη αρένα. Η πολυπλοκότητα του αγώνα επί του εδάφους και η κυμαινόμενη φύση της ισορροπίας δυνάμεων είναι εμφανείς. Ωστόσο, η διαφορά της Τουρκίας δεν είναι στην επιδίωξη βραχυπρόθεσμων κερδών μέσω δομών διεκπεραίωσης. Αντίθετα, η διαφορά έγκειται στην ενίσχυση της κρατικής ικανότητας, καθώς και στη δημιουργία χώρου μέσω της θεσμικής νομιμότητας και του διπλωματικού ανοίγματος. Εάν η Τουρκία επεκτείνει το διεθνές πεδίο δράσης για τη νόμιμη αρχή στο Σουδάν, σπάσει την διπλωματική απομόνωση και δημιουργήσει μια θέση ισορροπίας στη γραμμή της Ερυθράς Θάλασσας, αυτό θα επηρεάσει όχι μόνο την εσωτερική ισορροπία του Σουδάν, αλλά και την αρχιτεκτονική ισχύος στην Ανατολική Μεσόγειο. Διότι, δεν είναι απαραίτητο να αντιδρά με τον ίδιο τρόπο σε κάθε μέτωπο όπου ασκείται πίεση.
- Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΞΑΝΑΓΡΑΠΤΑΙ.
Καθώς οι εντάσεις αυξάνονται στην Ανατολική Μεσόγειο, γίνεται σαφές ότι η στρατηγική της Τουρκίας δεν περιορίζεται σε μία μόνο θάλασσα. Αντίθετα, η Άγκυρα ερμηνεύει τη γεωγραφία που συνδέει τις θάλασσες μεταξύ τους, με πινελιές που θα επηρεάσουν σημαντικά γεωπολιτικά σημεία διέλευσης. Όπως ακριβώς η Λιβύη το 2019 ήταν ένα μοντέλο, η κίνηση του Σουδάν είναι ένας νέος κρίκος στο ίδιο μοντέλο, που εκτείνεται στα βάθη της Αφρικής. Αυτή η κίνηση σημαίνει ότι ένας παράγοντας που «δεν είναι παράπλευρος, αλλά ένας παράγοντας που αλλάζει τα δεδομένα» έχει εισέλθει σε έναν από τους τομείς όπου η αντίπαλη πλευρά λειτουργεί πιο ελεύθερα.
Ενώπιον πιθανών εντάσεων στην Ανατολική Μεσόγειο, το μήνυμα της Τουρκίας από το Σουδάν ουσιαστικά λέει τα εξής: Όσοι προσπαθήσουν να περιορίσουν το πεδίο των διαπραγματεύσεων θα αντιμετωπίσουν μια στρατηγική που επεκτείνει τη γεωγραφία.”