Τα κινεζικά κρατικά μέσα ενημέρωσης συχνά υπερηφανεύονται για τις ραγδαίες εξελίξεις στη βιομηχανία αεροσκαφών της χώρας. Ωστόσο, οι πραγματικές παγκόσμιες δυνάμεις δεν καταφεύγουν σε κλοπές σχεδίων ή μη εξουσιοδοτημένη αντιγραφή, αδιαφορώντας για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και τους κανόνες που καθορίζονται από μια δίκαιη και υπεύθυνη διεθνή κοινότητα.
Τα περισσότερα αεροσκάφη PLAAF είναι αντίγραφα ξένης κατασκευής ή αντίστροφης μηχανικής, υπογραμμίζοντας μια στρατηγική αδυναμία. Η Κίνα παρέκαμψε την δαπανηρή Ε&Α με τη σοβιετική βοήθεια κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Κορέας, παράγοντας MiG-15, J-5 και J-6. Η δεκαετία του 1960 γνώρισε πισωγυρίσματα, αλλά η ανάκαμψη ξεκίνησε με το J-8.
Στη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Σοβιετική Ένωση μοιραζόταν την τεχνολογία όπλων με την Κίνα, συμπεριλαμβανομένου του MiG-21. Η σινο-σοβιετική διάσπαση διέκοψε τη συνεργασία, αλλά το 1962, ο Χρουστσόφ προσφέρθηκε να μεταφέρει τεχνολογία MiG-21. Η Κίνα αναμόρφωσε το αεροσκάφος, επιλύοντας 249 προβλήματα και αναπαράγοντας έγγραφα που λείπουν. Το F-7, μια παραλλαγή του MiG-21, κατασκεύασε περίπου 2.400 μονάδες, μερικές μόλις το 2013.
Η ανάπτυξη από την Κίνα ενός αναχαιτιστή παντός καιρού ξεκίνησε το 1964, οδηγώντας στο μαχητικό τζετ J-8 για να αντιμετωπίσει απειλές σε μεγάλο ύψος όπως το κατασκοπευτικό αεροπλάνο U-2. Παρά την προέλευσή του από τη δεκαετία του 1960, το J-8 τέθηκε σε λειτουργία το 1980. Διέθετε δύο στροβιλοκινητήρες Wopen-7A και προερχόταν από το σχέδιο MiG-21.
Στη δεκαετία του 1980, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ συνεργάστηκαν για την ανάπτυξη ενός νέου μαχητικού αεροσκάφους βασισμένου στο F-16. Ωστόσο, το αυξανόμενο κόστος οδήγησε τις ΗΠΑ να αποσυρθούν, αφήνοντας το μαχητικό «Lavi» του Ισραήλ ημιτελές. Στη συνέχεια, το Ισραήλ πούλησε τα σχέδια του Lavi στην Κίνα, παρέχοντας πρόσβαση σε τεχνολογίες F-16. Εμφανίστηκε το Chengdu J-10, ή «Vigorous Dragon», που μοιράζεται μια οπτική ομοιότητα με το F-16.
Εξουσιοδοτημένο από τον Deng Xiaoping, το πρόγραμμα J-10 ξεκίνησε το 1988. Παρά τις αρχικές αποτυχίες, το J-10 παρουσιάστηκε το 2007, με πάνω από 700 να έχουν κατασκευαστεί μέχρι σήμερα. Το J-10C, μια αναβαθμισμένη έκδοση, διαθέτει προηγμένα ραντάρ και πυραύλους, με κύριο ξένο πελάτη του το Πακιστάν.
Στη δεκαετία του 1970, η Shenyang πρότεινε ένα ελαφρύ μαχητικό με κινητήρα Rolls-Royce Spey 512, με στόχο την καλύτερη ευελιξία από το MiG-19 και έναν ανώτερο ρυθμό αναρρίχησης από το MiG-21. Το J-11, μια κινεζική έκδοση του Su-27, εμφανίστηκε το 1998 μετά από συμφωνία 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η παραγωγή σταμάτησε το 2004 μετά από 100 μονάδες. Η παραλλαγή J-11B περιείχε κινεζικές αναβαθμίσεις, συμπεριλαμβανομένων ραντάρ, αεροηλεκτρονικού εξοπλισμού και όπλων για ρόλους θαλάσσιων κρουσμάτων.
Η γραμμή παραγωγής J-11 σταμάτησε λόγω απαρχαιωμένων αεροηλεκτρονικών και ραντάρ, αποτυγχάνοντας να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της PLAAF. Το 2002, τα ρωσικά μέσα ανέφεραν την πρόθεση της Κίνας να αντικαταστήσει εξαρτήματα ρωσικής κατασκευής J-11/Su-27SK με οικιακά εξαρτήματα, συμπεριλαμβανομένου του ραντάρ NIIP N001, του κινητήρα AL-31F και των R-77 AAM. Ένα J-11 φωτογραφήθηκε το 2002 με κινητήρες AL-31F και WS-10A για δοκιμή. Μέχρι το 2007, η Κίνα επιβεβαίωσε το J-11B με εγχώρια εξαρτήματα, συμπεριλαμβανομένου του κινητήρα turbofan WS-10A.
Τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι η Κίνα σχεδιάζει να αναβαθμίσει τους κινητήρες του στόλου J-11 με σταθμούς παραγωγής ενέργειας Saturn-Lyulka ή Salyut. Η ενσωμάτωση του WS-10 αντιμετώπισε προκλήσεις, που οδήγησαν σε χαμηλή αξιοπιστία και γείωση των J-11B που τροφοδοτούνται από Taihang. Μια αναφορά των Washington Times σημείωσε ότι οι κινεζικοί κινητήρες άντεξαν 30 ώρες πριν από το σέρβις, σε σύγκριση με 400 ώρες για τις ρωσικές εκδόσεις. Μέχρι το 2009, τα ζητήματα του WS-10A επιλύθηκαν.
Παρά τις εκτεταμένες πληροφορίες από το 2007, η νομιμότητα του J-11/J-11B παραμένει αναπόδεικτη. Στην αεροπορική έκθεση Farnborough το 2009, ο Alexander Formin δήλωσε ότι η Ρωσία δεν είχε αμφισβητήσει την Κίνα σχετικά με την «αντιγραφή» στρατιωτικού εξοπλισμού. Η Ρωσία χορήγησε στην Κίνα άδειες για αεροσκάφη και εξαρτήματα, αλλά οι λεπτομέρειες των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας παραμένουν άγνωστες, τροφοδοτώντας εικασίες για «μυστικό» συμβόλαιο.
Το 2010, η εξαγωγή Rosoboron προκάλεσε ανησυχίες για την παραγωγή όπλων χωρίς άδεια στην Κίνα. Ξεκίνησαν οι συνομιλίες, με επίκεντρο τις μελλοντικές πωλήσεις προηγμένων ρωσικών συστημάτων. Τα προηγμένα αεροηλεκτρονικά και η τεχνολογία fly-by-wire του Su-27 επηρέασαν τις εξαγορές J-16 και Su-35S της Κίνας.
Το Shenyang J-15, ή «Ιπτάμενος Καρχαρίας», είναι ένα μαχητικό αεροσκάφος 4ης γενιάς, με δύο αεριωθούμενα αεροσκάφη του ΣΧΕΔΙΟ. Αναπτύχθηκε από το J-11B και αναπτύχθηκε με αντίστροφη μηχανική από ένα ημιτελές πρωτότυπο Su-33 που αποκτήθηκε από την Ουκρανία το 2001, διαθέτει κινεζικές τεχνολογίες και αεροηλεκτρονικά.
Το J-15 χρησιμεύει ως προσωρινό μαχητικό αερομεταφορέα.
Όταν οι Σοβιετικοί απέκρυψαν τα μυστικά σχεδιασμού του Su-33, η Κίνα το κατασκεύασε αντίστροφα με τη βοήθεια της Ουκρανίας. Το J-15, με πτυσσόμενα φτερά και σύνθετα υλικά, πέταξε για πρώτη φορά στις 31 Αυγούστου 2009 και εισήλθε στην υπηρεσία PLAN το 2013. Η παραλλαγή J-15D, με λοβούς EW, έχει δοκιμαστεί από το 2018, αλλά περιορίζεται από το σύστημα εκτόξευσης πλοίων της Κίνας .
Το κινεζικό J-7, βασισμένο στο MiG-21, ενσωμάτωσε στοιχεία σχεδίασης F-16 από το πρόγραμμα «Lavi» του Ισραήλ, με αποτέλεσμα το FC-1 (JF-17). Αυτό το αεροσκάφος συνδυάζει τη μύτη και την ουρά του F-16 με ένα σχέδιο φτερού MiG-21. Η τελευταία έκδοση JF-17 διαθέτει ραντάρ AESA, δυνατότητες ανεφοδιασμού καυσίμων, σύνθετα υλικά και προηγμένα κινεζικά AAM.
Το J-20, το πρώτο μαχητικό πέμπτης γενιάς της Κίνας, είναι ένα αεροσκάφος εναέριας υπεροχής με δυνατότητες κρούσης ακριβείας. Πέταξε για πρώτη φορά στις 11 Ιανουαρίου 2011 και τέθηκε σε υπηρεσία τον Μάρτιο του 2017. Το J-20 είναι το τρίτο επιχειρησιακό μαχητικό stealth πέμπτης γενιάς στον κόσμο, μετά τα F-22 και F-35.
Παρά την προσθήκη των μπροστινών καναντέρ, τα J-20 και F-22 μοιάζουν. Ωστόσο, η περιορισμένη τεχνολογία stealth της Κίνας έχει ως αποτέλεσμα μια μεγαλύτερη υπογραφή ραντάρ για το J-20. Οι ΗΠΑ κατασκεύασαν 180 F-22, ενώ η Κίνα έχει παράγει 300 J-20 και συνεχίζει την παραγωγή.
Το Shenyang FC-31, ένα δικινητήριο, μεσαίου μεγέθους κινεζικό μαχητικό πέμπτης γενιάς, βρίσκεται υπό ανάπτυξη. Ένα μοντέλο με την ένδειξη F-60 εμφανίστηκε στο διαδίκτυο τον Σεπτέμβριο του 2011 και ένα πλήρως συναρμολογημένο αεροσκάφος εμφανίστηκε τον Σεπτέμβριο του 2012. Το F-60 προορίζεται για εξαγωγή, ενώ το J-31 για εσωτερική χρήση. Το πρωτότυπο πέταξε στις 31 Οκτωβρίου 2012, καθιστώντας την Κίνα τη δεύτερη χώρα με δύο σχέδια μαχητικών stealth σε δοκιμή. Το J-31 μπορεί να έχει δύο παραλλαγές: ένα μαχητικό αεροσκάφος και μια χερσαία έκδοση για εξαγωγή.
Οι αξιωματούχοι της AVIC αναφέρουν ότι το FC-31 σχεδιάστηκε για να ανταγωνιστεί το F-35. Ένα βελτιωμένο πρωτότυπο, με βελτιωμένο stealth, ηλεκτρονικά και ωφέλιμο φορτίο, πέταξε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 2016. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2018, το πρόγραμμα έλαβε κρατική χρηματοδότηση, προσελκύοντας το ενδιαφέρον των PLANAF και PLAAF. Το J-31, που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, στοχεύει να αντικαταστήσει το J-15 ως το κύριο μαχητικό αεροσκάφος της Κίνας. Το Πακιστάν έχει δείξει ενδιαφέρον για την απόκτηση του J-35.
Η Κίνα έχει εκμεταλλευτεί την κινεζική διασπορά, τα οικονομικά κίνητρα και τις κυβερνοεπιθέσεις για να κλέψει σχέδια αεροσκαφών. Πολλοί Σοβιετικοί σχεδιαστές μετακόμισαν στην Κίνα μετά την κατάρρευση του 1991, αδιαφορώντας για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, με την κλοπή σχεδίου αεροσκαφών να είναι το χειρότερο παράπτωμα.