Οι κοιλάδες του Κασμίρ που κατέχεται από το Πακιστάν (PoK), που συχνά περιγράφεται ως ειδυλλιακό και γραφικό, είναι τώρα βουτηγμένες στο αίμα. Για πάνω από μια εβδομάδα, διαμαρτυρίες με επικεφαλής την Κοινή Επιτροπή Δράσης Awami του Τζαμού Κασμίρ (JAAC) έχουν κατακλύσει το Μουζαφαραμπάντ, το Ραβαλακότ, το Ντιρκότ και το Μιρπούρ, απαιτώντας τίποτα πιο ριζοσπαστικό από προσιτό ηλεκτρικό ρεύμα, επιδοτούμενο αλεύρι και αξιοπρέπεια.
Αυτά είναι τα πιο βασικά δικαιώματα, κι όμως έχουν απαντηθεί με σφαίρες, απαγόρευση κυκλοφορίας και διακοπή επικοινωνίας.
Οι αναφορές από το έδαφος είναι ζοφερές. Τουλάχιστον 10 πολίτες, συμπεριλαμβανομένων νεαρών ανδρών στο Ντιρκότ και το Μουζαφαραμπάντ, έχουν πυροβοληθεί και σκοτωθεί από πακιστανικές δυνάμεις. Περισσότεροι από 100 άλλοι βρίσκονται τραυματισμένοι, θύματα πραγματικών πυρών, δακρυγόνων και γκλομπ.
Παραστρατιωτικά στρατεύματα από την ηπειρωτική χώρα του Πακιστάν -ξένοι από κάθε άποψη- έχουν αναπτυχθεί εναντίον μουσουλμάνων του Κασμίρ που διαμαρτύρονται για την ίδια την εκμετάλλευση που στηρίζει το ηλεκτρικό δίκτυο του Πακιστάν και γεμίζει το θησαυροφυλάκιό του.
Για μια περιοχή που παράγει σχεδόν το ένα τρίτο της υδροηλεκτρικής ενέργειας του Πακιστάν, οι κάτοικοι εξακολουθούν να πληρώνουν υπερβολικούς δασμούς, συχνά δέκα φορές υψηλότερους από το κόστος παραγωγής, ενώ οι ελίτ στο Ισλαμαμπάντ και το «Αζάντ Κασμίρ» απολαμβάνουν δωρεάν ρεύμα, δωρεάν καύσιμα και ανεξέλεγκτα προνόμια.
Ο Σαουκάτ Ναουάζ Μιρ, ηγέτης της JAAC, έχει δείξει σφαίρες που φέρεται να πυροβόλησε η αστυνομία – αδιάσειστη απόδειξη κρατικής βίας εναντίον άοπλων πολιτών. Ωστόσο, παρά τις δολοφονίες, παρά το γεγονός ότι ολόκληρες πόλεις έχουν παραλύσει υπό απαγόρευση της κυκλοφορίας, παρά το γεγονός ότι 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αποκοπεί από τον έξω κόσμο λόγω σκόπιμης διακοπής των επικοινωνιών, η ιστορία του PoK έχει μόλις διεισδύσει στην παγκόσμια συνείδηση.
Πού είναι η οργή;
Η Επιλεκτική Ακοή του Κόσμου
Αυτό που εκτυλίσσεται στο PoK δεν είναι απλώς μια ιστορία τοπικών παραπόνων αλλά διεθνούς υποκρισίας. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα hashtag γίνονται τάση μέσα σε λίγες ώρες, όπου οι αιτίες γίνονται viral σε όλες τις ηπείρους, όμως η σφαγή μουσουλμάνων πολιτών στο PoK έχει μόλις προκαλέσει ψίθυρο. Η επιλεκτική οργή είναι εκκωφαντική.
Σκεφτείτε το εξής: όταν αναχαιτίστηκε ένας στολίσκος που κατευθυνόταν προς τη Γάζα, κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα σε όλη την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Πολιτικοί, ακτιβιστές και δημοσιογράφοι έτρεξαν να εκφράσουν την αγανάκτησή τους.
Αλλά όταν οι πακιστανικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον μουσουλμάνων του Κασμίρ – όταν οκτώ, μετά δέκα και ίσως και περισσότεροι μαρτύρησαν – επικράτησε σιωπή. Δεν υπήρξε έκτακτη συνεδρίαση του ΟΗΕ. Δεν υπήρξε διακήρυξη του Αραβικού Συνδέσμου. Δεν υπήρξε ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Γιατί ο θάνατος ενός Παλαιστινίου στη Γάζα αποτελεί παγκόσμιο πρωτοσέλιδο, αλλά ο θάνατος ενός μουσουλμάνου του Κασμίρ στο Μουζαφαραμπάντ ή στο Ντιρκότ αποτελεί υποσημείωση, αν και αναγνωρίζεται καθόλου; Και οι δύο είναι θύματα, και οι δύο φωνάζουν για αξιοπρέπεια, και όμως η διεθνής κοινότητα αποφασίζει ποιανού τα βάσανα έχουν σημασία.
Ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC), τόσο γρήγορος στο να εκδίδει δηλώσεις κατά της Ινδίας κάθε φορά που συμβαίνει ένα περιστατικό στο Τζαμού και Κασμίρ, δεν έχει ψελλίσει ούτε μια λέξη για τη σφαγή στο Πακιστάν. Ούτε μία. Το ίδιο OIC που σπεύδει να καταδικάσει το Ισραήλ ή την Ινδία τώρα αποστρέφει το βλέμμα του όταν ο καταπιεστής είναι το Πακιστάν.
Και τι γίνεται με τα αραβικά κράτη που επικαλούνται ασταμάτητα την άθλια κατάσταση των μουσουλμάνων παγκοσμίως; Γιατί υπάρχει σιωπή όταν αυτοί οι Μουσουλμάνοι πυροβολούνται από τους Πακιστανούς Ρέιντζερς στους δρόμους του Μουζαφαραμπάντ;
Πού είναι οι ιμάμηδες, οι λόγιοι, οι ιερείς που βροντοφωνάζουν για τη Γάζα κάθε Παρασκευή; Η υποκρισία είναι τόσο προφανής όσο και ντροπιαστική.
Η Ευρώπη και η Δύση δεν είναι λιγότερο ένοχες. Οι ίδιες πρωτεύουσες που φώτισαν τα μνημεία τους με μπλε και κίτρινο χρώμα για να σταθούν στο πλευρό της Ουκρανίας ενάντια στη ρωσική επιθετικότητα δεν έχουν δείξει καμία αλλη
Οι ίδιοι ηγέτες που ζητούν λογοδοσία στη Γάζα ή μιλούν για «τάξη βασισμένη σε κανόνες» όταν αυτό εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα παραμένουν σιωπηλοί όταν το Πακιστάν συντρίβει τη διαφωνία σε μια περιοχή που ψευδώς χαρακτηρίζει «Αζάντ» – ελεύθερη.
Γεγονότα που δεν μπορούν να αγνοηθούν
Οι αριθμοί αφηγούνται την ιστορία πιο έντονα από ό,τι θα μπορούσε ποτέ η ρητορική. Μόνο την περασμένη εβδομάδα, τουλάχιστον 10 πολίτες σκοτώθηκαν και πάνω από 100 τραυματίστηκαν. Αυτό έρχεται μετά από προηγούμενους κύκλους βίας το 2023 και το 2024, όταν οι διαμαρτυρίες για την έλλειψη αλευριού και τα τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας αντιμετωπίστηκαν με κρατικά πυρά, αφήνοντας πολλούς πολίτες νεκρούς.
Το μοτίβο είναι σαφές: τα αιτήματα για δικαιώματα στο PoK απαντώνται με καταστολή.
Από οικονομικής άποψης, η αδικία είναι συγκλονιστική. Η περιοχή παράγει το 30% της υδροηλεκτρικής ενέργειας του Πακιστάν, ωστόσο οι ντόπιοι πληρώνουν μερικά από τα υψηλότερα τιμολόγια ηλεκτρικής ενέργειας σε ολόκληρη τη χώρα – 40-50 ρουπίες ανά μονάδα, σε σύγκριση με το κόστος παραγωγής των 4-7 ρουπιών.
Το Πακιστάν οφείλει στην περιοχή τουλάχιστον 370 δισεκατομμύρια ρουπίες σε δικαιώματα, αλλά αντί να τα αποπληρώσει, το Ισλαμαμπάντ στέλνει Ρέιντζερς και ομοσπονδιακή αστυνομία.
Πολιτικά, οι Μουσουλμάνοι του Κασμίρ παραμένουν στο περιθώριο. Δώδεκα έδρες στη λεγόμενη συνέλευση «Αζάντ» δεν προορίζονται για τους κατοίκους, αλλά για τους πρόσφυγες από το υπό ινδική διοίκηση Κασμίρ – επιτρέποντας στο Ισλαμαμπάντ να χειραγωγεί τα αποτελέσματα.
Προσθέστε σε αυτό τα προνόμια που απολαμβάνουν οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες – δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, καύσιμα και επιδόματα πολυτελείας – ενώ οι απλές οικογένειες δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το ψωμί.
Αυτή είναι η συστημική διάκριση που αποκαλύπτει το καταστατικό του JAAC. Δεν είναι αποσχιστικός χαρακτήρας. είναι επιβίωση. Ωστόσο, οι πακιστανικές αρχές έχουν επιλέξει να αντιμετωπίσουν αυτές τις διαμαρτυρίες όχι ως κραυγές για δικαιοσύνη, αλλά ως απειλές για συντριβή με σφαίρες.
Έκκληση για Συνέπεια
Από ευρωπαϊκή οπτική γωνία, η σιωπή για το PoK δεν είναι μόνο ηθικά αδικαιολόγητη, αλλά και στρατηγικά ανόητη. Η Δύση δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ουκρανία, ενώ αγνοεί τις σφαγές στο Μουζαφαραμπάντ.
Ο αραβικός κόσμος, το Ιράν και η Τουρκία δεν μπορούν να μιλούν για ισλαμική ούμμα, ενώ παραμένουν τυφλοί στην καταπίεση των Μουσουλμάνων του Κασμίρ από το Πακιστάν. Το OIC δεν μπορεί να κάνει κήρυγμα στην Ινδία, ενώ αρνείται να καταδικάσει το Πακιστάν.
Αν πιστεύουμε πραγματικά στα οικουμενικά δικαιώματα, τότε πρέπει να είμαστε συνεπείς. Ένα παιδί που σκοτώνεται στο Ντιρκότ δεν είναι λιγότερο άνθρωπος από ένα παιδί που σκοτώνεται στη Γάζα. Ένας διαδηλωτής που αιμορραγεί στους δρόμους του Ραβαλακότ αξίζει την ίδια αλληλεγγύη με έναν διαδηλωτή στο Κίεβο.
Οι κραυγές των κατοίκων του Κασμίρ υπό την πακιστανική καταστολή δεν πρέπει να πνιγούν απλώς και μόνο επειδή οι καταπιεστές τους θεωρούνται σύμμαχοι στο Ισλαμαμπάντ.
Ο λαός του PoK απαιτεί ηλεκτρικό ρεύμα που μπορούν να αντέξουν οικονομικά, σιτάρι που μπορούν να φάνε, εκπροσώπηση που μπορούν να εμπιστευτούν. Δεν ζητούν απόσχιση, αλλά αξιοπρέπεια. Ωστόσο, το πακιστανικό κράτος τους απαντά με βία.
Η διεθνής κοινότητα έχει μηχανισμούς—επιβάλλει κυρώσεις, ξεκινά έρευνες, ζητά λογοδοσία. Το έχει κάνει για την Ουκρανία, για τη Μιανμάρ, για τη Γάζα. Γιατί όχι για το Πακιστάν; Αξίζει λιγότερο το αίμα του Κασμίρ; Είναι η καταστολή του Πακιστάν κάπως πιο αποδεκτή;
Τέλος η σιωπή
Ως Ευρωπαίος, δεν μπορώ να δεχτώ αυτή την υποκρισία. Ως άνθρωπος, δεν μπορώ να δεχτώ τη σιωπή. Οι δολοφονίες στο Πακιστάν δεν είναι εσωτερικό πακιστανικό ζήτημα—είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ένα έγκλημα που απαιτεί την προσοχή του κόσμου.
Ήρθε η ώρα για τα Ηνωμένα Έθνη να διερευνήσουν. Ήρθε η ώρα για την Ευρωπαϊκή Ένωση να μιλήσει. Ήρθε η ώρα για τον αραβικό κόσμο, την Τουρκία και το Ιράν να βρουν τη φωνή τους. Και είναι καιρός για το OIC να αποδείξει ότι η δέσμευσή του στις ζωές των Μουσουλμάνων εκτείνεται πέρα από την πολιτική ευκολία.
Οι Κασμίριοι στο Πακιστάν αξίζουν τα ίδια δικαιώματα και την προστασία που απαιτεί ο κόσμος για τους Ουκρανούς, τους Παλαιστίνιους ή οποιονδήποτε άλλο καταπιεσμένο λαό. Το αίμα τους δεν είναι φθηνότερο. Οι κραυγές τους δεν είναι πιο ήσυχες. Απλώς δεν ακούγονται.
Ο κόσμος πρέπει να τους ακούσει τώρα. Και πρέπει να δράσει—όχι αύριο, όχι όταν είναι βολικό, αλλά σήμερα.
Επειδή η σιωπή, μπροστά στη σφαγή, δεν είναι τίποτα λιγότερο από συνενοχή.