Σε νέο παραλήρημα προχώρησαν οι Τούρκοι, οι οποίοι έπιασαν στο στόμα του όραμα της Μεγάλης Ιδέας. Μάλλον τους τρομάζει αυτή η σκέψη και αναφέρονται εκτενώς σήμερα γι αυτό το ζήτημα σε άρθρα τους!
Τι αναφέρουν:
”Οι περισσότεροι Έλληνες δεν μπορούσαν να προβλέψουν ότι στα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της, η Ελλάδα θα γινόταν ξανά μια χώρα που θα ενεργούσε υπό τις οδηγίες των δυτικών δυνάμεων, όπως ήταν στα χρόνια της ίδρυσης. Η σημερινή κατάσταση της Αθήνας, η οποία ακολουθεί επεκτατική πολιτική κατά των χωρών γύρω της με την υποστήριξη της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας από την Εξέγερση της Πελοποννήσου του 1821, είναι ένδειξη ότι η στάση της στο παρελθόν δεν έχει αλλάξει πολύ.
Ισορροπία δυνάμεων στη Μεσόγειο
Πολλά κράτη που αναζητούν ισχύ στη Μεσόγειο, ιδιαίτερα η Γαλλία, η Ελλάδα και οι Ηνωμένες Πολιτείες (ΗΠΑ), αντιτίθενται στην αύξηση της ισχύος της Τουρκίας στη Μεσόγειο. Η Ελλάδα είναι από αυτούς που θέλουν να προσαρμόσουν αυτή την πολιτική ψυχολογία στα δικά τους εθνικά συμφέροντα. Πράγματι, οι Έλληνες πολιτικοί είναι πολύ έμπειροι στο να χαρακτηρίζουν τα αντιτουρκικά έργα ως σύμφωνα με τα εθνικά συμφέροντα. Είναι επίσης σημαντικό να γνωρίζουμε ότι στον πυρήνα των εθνικών πολιτικών που ασκούν οι Έλληνες πολιτικοί είναι η ιδέα να γίνει η Ελλάδα μια χώρα που ενώνει τη Δύση και την Ανατολή. Το όνειρο «Μεγάλη Ιδέα» που εξέφρασε ο Έλληνας πρωθυπουργός Ιωάννης Κωλέτης στις 14 Ιανουαρίου 1844 έχει ίχνη αυτής της σκέψης. Στην ομιλία του ο Κωλέτης είπε «η Ελλάδα είναι γεωγραφικά το κέντρο της Ευρώπης.
Από τις 15 Μαΐου 1919, όταν η Σμύρνη καταλήφθηκε από τους Έλληνες, η ελληνική πολιτική απέναντι στην Τουρκία καθορίζεται από την πολιτική της αποκοπής των σχέσεων των Τούρκων με τις θάλασσες. Είναι επίσης δυνατό να πάει αυτή η πολιτική πιο πίσω. Το ευαίσθητο θέμα εδώ είναι ότι η Ελλάδα καταλαμβάνει συνεχώς τις θάλασσες, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία τα νησιά και τις ακτές. Για το λόγο αυτό, αποτελεί αξιοσημείωτο εύρημα να υποστηρίζουμε ότι οι θάλασσες βρίσκονται στο επίκεντρο της επεκτατικής πολιτικής της Ελλάδας. Η ανάγνωση των πολιτικών της Αθήνας από το Καστελόριζο ως την Κύπρο σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν μια προσέγγιση που ταιριάζει στην ιστορική συνέχεια.
Ένας άγρυπνος σύμμαχος!
Ο μόνος παράγοντας που σταματά την πολιτική επέκτασης της Ελλάδας προς την Ανατολή σε ξηρά και θάλασσα είναι η ισχύς της Τουρκίας. Αυτό είναι πολύ σαφές. Το παρελθόν είναι γεμάτο από αυτά τα παραδείγματα. Επομένως, το όριο της δύναμης της Ελλάδας είναι η Τουρκία. Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι σήμερα, η Αθήνα δεν έχει εγκαταλείψει τη θέση της ως μια χώρα που βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση και αναζητά ευκαιρία κατά της Τουρκίας. Η πολιτική της απόκτησης γης από τους Τούρκους εκμεταλλευόμενη την αδυναμία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή της Τουρκίας είναι γνωστή ως μέθοδος που χρησιμοποιεί συχνά η Ελλάδα. Ο τελευταίος που κατέφυγε σε αυτή τη μέθοδο ήταν ο πρόεδρος του Κόμματος των Φιλελευθέρων Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος βρισκόταν στην πρωθυπουργική έδρα κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η σημασία του Βενιζέλου για την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα είναι αρκετά μεγάλη. Ο Βενιζέλος ακολουθούσε φιλοδυτική πολιτική. Βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη φιλία Βρετανών και Γάλλων. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ελλάδα πρέπει να έχει δύο βασικούς στόχους εξωτερικής πολιτικής. Ο πρώτος είναι ο εξευρωπαϊσμός της Ελλάδας πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικά, αποκτώντας έτσι μια αξιοσέβαστη θέση στο ευρωπαϊκό σύστημα κρατών.
Το άλλο είναι να εργαστούμε για να υλοποιήσουμε τη Μεγάλη Ιδέα, που είναι η ουσία της ιδέας της Μεγάλης Ελλάδας. Όταν εξετάζεται η εξωτερική πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, γίνεται αντιληπτό ότι δεν διαφέρει πολύ από τον Βενιζέλο. Είναι πολύ πιθανό να αισθανθεί αυτό το πνεύμα στον Μητσοτάκη σε πολιτικές που εκτείνονται από το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο. Το άλλο είναι να εργαστούμε για να υλοποιήσουμε τη Μεγάλη Ιδέα, που είναι η ουσία της ιδέας της Μεγάλης Ελλάδας.
Όταν εξετάζεται η εξωτερική πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, γίνεται αντιληπτό ότι δεν διαφέρει πολύ από τον Βενιζέλο. Είναι πολύ πιθανό να αισθανθεί αυτό το πνεύμα στον Μητσοτάκη σε πολιτικές που εκτείνονται από το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο. Το άλλο είναι να εργαστούμε για να υλοποιήσουμε τη Μεγάλη Ιδέα, που είναι η ουσία της ιδέας της Μεγάλης Ελλάδας. Όταν εξετάζεται η εξωτερική πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, γίνεται αντιληπτό ότι δεν διαφέρει πολύ από τον Βενιζέλο. Είναι πολύ πιθανό να αισθανθεί αυτό το πνεύμα στον Μητσοτάκη σε πολιτικές που εκτείνονται από το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο.
Η μέθοδος που ακολουθούν και οι δύο ηγέτες για να πετύχουν τους στόχους τους είναι σχεδόν η ίδια. Σύμφωνα με τον Βενιζέλο, υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να αρπάξει κανείς εδάφη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία: η υποστήριξη της Δύσης και η αδυναμία της Τουρκίας. Αυτή είναι μια μέθοδος που βιώθηκε κατά τη διαδικασία της ελληνικής ανεξαρτησίας και των επακόλουθων εδαφικών κερδών.
Ο Βενιζέλος πάντα μπορούσε να κάνει την Ελλάδα διαπραγματευτικό χαρτί για να αρπάξει εδάφη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στις πολιτικές πολώσεις στην Ευρώπη. Με παρόμοιο τρόπο ο Μητσοτάκης παρουσιάζει μια τουρκικά προσανατολισμένη πολιτική στην πόλωση ΗΠΑ-Ρωσίας. Διατηρώντας την πολιτική της Αθήνας για την Ουκρανία με επίκεντρο την Τουρκία, λαμβάνει υπόψη την Ελλάδα και την Ουκρανία.
Προσπαθεί να ταιριάξει την Τουρκία με τη Ρωσία. Προκειμένου να φέρει αυτή τη στρατηγική στην ατζέντα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, σχεδιάζει να παρασύρει την Τουρκία στο βρόμικο παιχνίδι που έχει στήσει κάνοντας προκλητικές ενέργειες στο Αιγαίο. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά είναι μια φυσική αντανάκλαση της διεφθαρμένης πολιτικής της Ελλάδας, η οποία είναι κλειστή στις αλλαγές, που υποστηρίζεται από τη Δύση και τροφοδοτείται από την Άγκυρα.
Βασικός στόχος του Μητσοτάκη είναι να φέρει τα χωρικά ύδατα του Αιγαίου σε τετελεσμένο γεγονός και να τα αυξήσει στα 12 ναυτικά μίλια. Ο Μητσοτάκης γνωρίζει καλύτερα ότι μια τέτοια απόφαση δεν διαφέρει σε τίποτα από την κήρυξη πολέμου στην Τουρκία. Παρόλα αυτά, υπολογίζει ότι η στρατιωτική ισχύς στα νησιά, τα οποία εξόπλισε κατά παράβαση των συμφωνιών της Λωζάνης και του Παρισιού, η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην Ελλάδα από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη και οι στρατιωτικές συμφωνίες που έχει κάνει με τη Γαλλία θα περιορίσουν την Τουρκία.
Ειλικρινά, ο Έλληνας πρωθυπουργός βασίζεται στη δύναμη της Δύσης και στην «αδυναμία» της Τουρκίας και όχι στη δική του χώρα. Στη Διάσκεψη του Παρισιού (1919), ο Βενιζέλος, στηριζόμενος στην υποστήριξη των δυτικών δυνάμεων, ζήτησε να πάρουν τα εδάφη από το Φετιγιέ μέχρι το Ερντέκ από τους Τούρκους και να δοθούν στην Ελλάδα. Η περιπέτεια της Ανατολίας του Βενιζέλου, Γαλλία Παρά την ανοιχτή υποστήριξη του Ηνωμένου Βασιλείου και του Ηνωμένου Βασιλείου, κατέληξε σε «καταστροφή». Ωστόσο, ο Βενιζέλος θεώρησε ότι είχε μια ιστορική ευκαιρία με κατεύθυνση τη Μεγάλη Ιδέα με τους δυτικούς ανέμους που γέμισε το πανί του. Όμως ο λόγος και η φιλοδοξία του Βενιζέλου είχαν εγκλωβίσει την Ελλάδα.
Το δημοσίευμα
Στις μέρες μας ο Μητσοτάκης κοντεύει να πέσει στην παγίδα του Βενιζέλου στο Αιγαίο με δηλώσεις του να στοχοποιεί την Τουρκία με κάθε ευκαιρία, προκλήσεις και προκλήσεις με επίκεντρο τον πόλεμο. Διότι, παρά τους εξοπλισμούς και τις συμμαχικές δραστηριότητες της Ελλάδας στο Αιγαίο, ενάντια στο διεθνές δίκαιο και το πνεύμα της συμμαχίας, η ισορροπία δυνάμεων και η νομιμότητα είναι υπέρ της Τουρκίας. Επιπλέον, η στήριξη στη Δύση και η στήριξη στις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Ρωσία δεν προκαλεί σε καμία περίπτωση ανησυχία για την ισχυρή κοινωνική και πολιτική δομή της Τουρκίας. Επομένως, οι υπολογισμοί του Μητσοτάκη απέχουν πολύ από συνθήκες realpolitik. Όπως και να έχει, η Τουρκία είναι μια πολιτισμένη χώρα με υψηλή εθνική ικανότητα, που ενισχύει τη δύναμη του ΝΑΤΟ, τηρεί τις δημοκρατικές αρχές, έχει προσαρμόσει τη γραμμή ανάπτυξής της στη Δύση. Επομένως, στη δυτική κοινή γνώμη, της Τουρκίας
Η προσπάθεια να επεκταθεί η απομόνωση της Ρωσίας ώστε να συμπεριλάβει την Τουρκία προκειμένου να ενισχύσει τη θέση της στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο Πέλαγος είναι πάνω από όλα μια ανήθικη πράξη. Πέραν όλων αυτών, είναι απαραίτητο να επιστήσουμε την προσοχή στην ελληνική διπλωματία, η οποία προσπαθεί να διαταράξει τις σχέσεις Τουρκίας-ΝΑΤΟ, Τουρκίας-ΗΠΑ και Τουρκίας-ΕΕ.
Αυτή η στάση που υιοθέτησε η Αθήνα ως ρητορική αφενός και αφετέρου ο προσανατολισμός της σε ένα μεγάλο και αναπτυσσόμενο εξοπλιστικό πρόγραμμα που συνεχώς προκαλεί την Τουρκία, αφαιρεί την ευελιξία μεταξύ των δύο χωρών και φέρνει τη λύση στον στρατιωτικό στίβο. Αναμφίβολα, αυτή η κατάσταση είναι αντίθετη με τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους του ΝΑΤΟ στο βαθμό που βλάπτει τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Ο δρόμος που ακολουθεί η Αθήνα είναι επίσης ενάντια στο πνεύμα της διπλωματίας. Η επιλογή των Ελλήνων να κλιμακώσουν την κρίση δεν θα οδηγήσει σε κανένα ευεργετικό αποτέλεσμα, αλλά θα οδηγήσει και στη μονιμότητα και όξυνση όλων των προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών. Επιπλέον, το στυλ που υιοθέτησε ο Μητσοτάκης και ο στρατιωτικός σχεδιασμός για το Αιγαίο είναι μια προσέγγιση που κρατά όμηρο τη διπλωματία και εγκυμονεί άσχημα αποτελέσματα.
Όταν εξετάζεται η ρητορική και οι πράξεις του Μητσοτάκη, φαίνεται ότι προσπάθησε να σπρώξει την Τουρκία στην εξωτερική πόρτα της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Αναμφίβολα, αυτή η κατάσταση σημαίνει την επιστροφή της Ελλάδας στην ιστορική της στάση που αποσταθεροποιεί την Ευρώπη: Δημιουργία κρίσεων για να κερδίσει εδάφη! Είναι σαφές ότι η μέθοδος να πείσει τους συγγενείς της μέσω ψυχολογικής χειραγώγησης, στην οποία κατέφυγε η ελληνική διπλωματία στην εποχή της γεωπολιτικής πραγματικότητας, δεν είναι μια μέθοδος που θα αποφέρει κέρδη στις σημερινές συνθήκες.
Αυτό που περιμένει η Τουρκία από την Ελλάδα δεν είναι εξαιρετική δημιουργικότητα και ευελιξία. είναι απλώς ο σεβασμός της ισορροπίας και του δικαίου μεταξύ των δύο χωρών. Αντί να το κάνει αυτό, ο Μητσοτάκης, όπως και ο Βενιζέλος, ενεργεί με βεβαιότητα ότι η Τουρκία θα χάσει. Λοιπόν, μια τέτοια στάση Τι κάνει άλλο από το να θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα της χώρας; Τι άλλο μπορεί να λύσει τα προβλήματα του Αιγαίου, τα θέματα της Ανατολικής Μεσογείου και την Κυπριακή σύγκρουση, εκτός από τη διπλωματία; Τι μπορεί να κερδίσει η Ελλάδα με το να πάρει τα όπλα κατά της Τουρκίας και να αναζητήσει στρατιωτικές και πολιτικές συμμαχίες; Οι απαντήσεις σε όλες αυτές τις ερωτήσεις είναι αρκετά απλές.”