Η επίσημη αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου από την Ελλάδα θα μπορούσε να φέρει εξελίξεις στην Ελλάδα, καθώς το Κοσσυφοπέδιο θεωρείται “Ιερουσαλήμ της Σερβίας”, ενώ η εθνική στρατηγική της Ελλάδας παραλληλιζόταν με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του Κοσσυφοπεδίου, όπως και η Βόρεια Ήπειρος. (Κωσταντίνος Μητσοτάκης, 1993)
Ανώτατοι αξιωματούχοι και διπλωμάτες στην Αθήνα κατανοούν ότι αυτό συμβαίνει και δεν μπορούν να το αποφύγουν, καθώς θα είναι άλλη μια εθνική υπόθεση, όπου εκτός από το όνομα της Μακεδονίας που «πουλήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ», μια άλλη υπόθεση είναι αναπόφευκτη για τη «ΝΔ», το Κόσοβο. Αυτή η στάση έρχεται σε βαθιά αντίφαση με τα συμφέροντα της Κύπρου, αλλά και σε αυτή την περίπτωση επικρατεί σιωπή. Αλλά υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Η Αθήνα πρέπει να ζητήσει αποζημίωση για τη Βόρειο Ήπειρο.
Για λόγους που είναι ήδη γνωστοί, η Ελληνική Κυβέρνηση είναι τελευταία στις διεκδικήσεις εθνικού συμφέροντος για τη Βόρειο Ήπειρο, γιατί είναι κατά της αλλαγής στα Βαλκάνια. Η αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου αποτελεί απειλή για τα σύνορα στα Βαλκάνια.
Η υπόθεση για την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου φαίνεται βαθιά επιβεβλημένη από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, όπως συνέβη με την Αλβανία, η οποία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, χωρίς καμία αξίωση για τη Βόρεια Ήπειρο. Για αυτήν την αναμενόμενη εξέλιξη, εναπόκειται στην Ελλάδα να πάρει θέση εθνικού της συμφέροντος, διαφορετικά αυτή και όλα τα Βαλκάνια θα αντιμετωπίσουν τη Δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας.
Οι ηγέτες της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αμερικής ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για τη θέση της Ελλάδας σχετικά με αυτές τις εξελίξεις, αλλά έχουν λάβει οριστική απάντηση: «Η Ελλάδα πρέπει να αναζητήσει τη Βόρεια Ήπειρο και όχι τις ΗΠΑ». Μια πολύ δραματική θέση της Αθήνας με τους Βορειοηπειρώτες, που συνεχίζουν να νιώθουν διωγμένοι τόσο από την Ελλάδα όσο και από την Αλβανία, που χρησιμοποιεί μεθόδους εθνοκάθαρσης μέσω στρατηγικών επενδύσεων.
Ο Κούρτι καλεί την Ελλάδα να αναγνωρίσει το Κόσοβο
Ο Πρωθυπουργός του Κοσσυφοπεδίου Αλμπίν Κούρτι συναντήθηκε την Τρίτη με την Επικεφαλής του Γραφείου Διασύνδεσης της Ελλάδας, Πρέσβη Ελένη Βακάλη, όπου μεταξύ άλλων ζήτησε την αναγνώριση του Κοσόβου.
Ο Κούρτι εξήρε τους καλούς διμερείς δεσμούς, αλλά πρόσθεσε ότι μπορούν να γίνουν περισσότερα με την ενίσχυση του εμπορίου, της οικονομικής συνεργασίας και των επενδύσεων.
Η Πρέσβης Βακάλη είπε ότι αισθάνεται τιμή που αναλαμβάνει μια τόσο σημαντική θέση και ότι η Ελλάδα είναι ένας ισχυρός και ειλικρινής φίλος του Κοσσυφοπεδίου.
«Αν και δεν αναγνωρίζουμε ακόμη την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, η Ελλάδα μπόρεσε να αναπτύξει διμερείς δεσμούς χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα», τόνισε ο Βακάλη. Η Βακάλη είπε ότι «εντυπωσιάστηκε» από τις μεγάλες δυνατότητες του Κοσσυφοπεδίου και τις ευκαιρίες που υπάρχουν για διμερή συνεργασία.
Η Πρέσβης επαίνεσε επίσης τη δέσμευση της κυβέρνησης να επιβάλει τις δημοκρατικές αξίες και τα αποτελέσματα από την αντιμετώπιση της διαφθοράς.
Ο Πρωθυπουργός Κούρτι και η Πρέσβης Βακάλη συμφώνησαν ότι οι δύο χώρες πρέπει να προχωρήσουν τα κοινά τους έργα στον τομέα της εκπαίδευσης και του πολιτισμού, καθώς και τη διοργάνωση του επικείμενου οικονομικού φόρουμ.
At this point I wouldn’t be surprised if the Mitsotakis government recognizes north cyprus let alone kosovo. This clown will do anything to harm hellenism if his masters tell him to.
“…τότε έχει αναγνωρίσει τη ”Μεγάλη Αλβανία”…”
Και; Το Κόσοβο και η Αλβανία είναι δύο αλβανικά κράτη και έχουν ΚΑΘΕ δικαίωμα να ενωθούν αν θέλουν. Προφανώς και δεν θα ρωτήσουν τη γνώμη σας και ΚΑΛΑ θα κάνουν.
Υ.Γ.
Το 1915-1916 προκειμένου να αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση του Κοσόβου, έγινε ευρείας κλίμακας εποικισμός από τη Σερβία. Το Βασίλειο (τότε) των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων, αναγνώριζε μόνο τρεις εθνότητες, αυτές των Σέρβων, των Κροατών και των Σλοβένων, ενώ θεωρούσαν τους Αλβανούς ως μειονότητα. Πολλοί Αλβανοί και Σλαβόφωνοι μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, λόγω των μεταρρυθμίσεων των Σέρβων στο κτηματολόγιο, οι οποίες μεταρρυθμίσεις έπληξαν κυρίως τον αλβανικό πληθυσμό. Μάλιστα το 1935 και 1938 έγιναν δύο συμφωνίες από το Σερβικό βασίλειο, ώστε να μεταναστεύσουν 240.000 περίπου Αλβανοί στην Τουρκία αλλά τελικά αυτό δεν συνέβη λόγω που ξέσπασε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Οι Σέρβοι έκαναν γενοκτονία στο Κόσοβο το 1913 αλλά και σε άλλες περιοχές όπως στο Βράνιε, στο Λεσκόβατς, στο Νόβι Παζάρ (Τρέγκου ι Ρι) και αλλού. Ας δούμε τι λέει ο υποστράτηγος Δ. Ζαγκλής:
«Οι προσαρτησθέντες εις την Σερβίαν Αλβανοί το 1913 ανήρχοντο εις 500.000 της περιοχής Ράσκας, δηλαδή της Πριστίνης-Πρισρένης-Ουροσέβατς-Κοσσυφοπεδίου. Υπήρχον και οι εις τα βορειοδυτικά της Μακεδονίας (Καλκανδελέν/Τέτοβο κ.λπ.) οικούντες Αλβανοί υπερβαίνοντες τας 100.000. Το θέμα όπως βλέπετε είναι απλούν. Δι’ ενός στατιστικού πίνακος οι Τούρκοι της Γιουγκοσλαβίας μετεβλήθησαν από της μιας στιγμής εις την άλλην εις Σέρβους. Οι 700.000 Αλβανοί τότε γίνονται 441.740, αλλά πλην τούτου υπάρχει η μάχαιρα, η λόγχη, το πολυβόλον και η φωτιά.
Και αν θέλετε παράδειγμα, ιδού τούτο: Ο Σέρβος σοσιαλιστής βουλευτής Kaskerovitch γράφει τον Σεπτέμβριον του 1913, μετά την κατάπνιξιν εις το αίμα της επαναστάσεως των προσαρτησθέντων εις την Σερβίαν Αλβανών:
‘Ο Σερβικός στρατός κατόπιν διαταγής της διοικήσεώς του, κατέκαυσε 35 Αλβανικά χωριά χωρίς να επιτρέψει εις τους κατοίκους αυτών να τα εγκαταλείψουν (ήτοι τους έκαυσαν ζωντανούς). Δεν θέλω να ομιλήσω διά τας γενομένας θηριωδίας κατά τας παλαιοτέρας συγκρούσεις μετά των Αλβανών. Ο Σερβικός στρατός κατ’ εντολήν της διοικήσεώς του κατέσφαξε 120.000 Αλβανούς’.
Άλλος Σέρβος στρατιωτικός και ανταποκριτής της εφημερίδος ‘Radnitchke Novice’ περιγράφει ως εξής τας εντυπώσεις του από την καταστολήν της επαναστάσεως εις το φύλλον της 9/22 Οκτωβρίου 1913:
‘Δεν έχω τον καιρόν να σου γράψω δια μακρών. Αλλά μπορώ να σου πω ότι συμβαίνουν εδώ πράγματα φρικιαστικά. Είμαι τρομοκρατημένος και διερωτώμαι ακαταπάυστως πώς οι άνθρωποι μπορεί να είναι τόσο βάρβαροι διά να διαπράττουν τοιαύτας σκληρότητας. Είναι τρομερόν. Δεν τολμώ – εξ άλλου μου λείπει ο καιρός – να σου μιλήσω περισσότερον, αλλά μπορώ να είπω ότι οι Λούμια (αλβανική περιοχή κατά μήκος του ομώνυμου ποταμού) δεν υπάρχει πλέον. Το παν δεν είναι παρά πτώματα, στάχτη και κονιορτός. Υπάρχουν χωριά 50, 100, 200 οικιών που δεν υπάρχει πλέον ούτε ένας άνθρωπος, αλλά κυριολεκτικώς ούτε ένας. Τους συγκεντρώνουν κατά ομάδας από 40 έως 50 και κατόπιν τους τρυπούμε με τας λόγχας μας μέχρι του τελευταίου. Παντού κλέπτουν. Οι αξιωματικοί υποχρεώνουν τους στρατιώτας να μεταβαίνουν εις την Πρισρένην προς πώλησιν των κλοπιμαίων’.
Η εφημερίς συνοδεύει την επιστολήν με την ακόλουθον σημείωσιν: ‘Ο φίλος μας διηγείται πράγματα ακόμη φρικιαστικώτερα. Αλλά είναι τα΄σον τρομερά και τόσον σπαρακτικά, που προτιμούμεν να μη τα δημοσιεύσωμεν’.
Το 1920 εξ αφορμής νέας επαναστάσως των Αλβανών εις την περιφέρειαν Δίβρης, οι Σέρβοι κατέστρεψαν άλλα 30 Αλβανικά χωριά.». (Δ. Ζάγκλης, «Η Μακεδονία του Αιγαίου και οι Γιουγκοσλάβοι», 1975)
«Οι Αλβανοί ήταν οι τελευταίοι από τους λαούς των Βαλκανίων που υποτάχτηκαν», όπως λέει και η Edith Durham. «Μετά τον θάνατο του (του Σκεντέρμπέη) από ισχυρό πυρετό (δηλητηρίαση) το 1467, έμειναν χωρίς ηγεσία και εξαναγκάστηκαν να αποδεχτούν την τουρκική κυριαρχία», συνεχίζει. «Το φυλετικό ένστικτο, αυτό το τυφλό ανεξήγητο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, τους οδήγησε εναντίον των παλιών τους καταπιεστών και συμμάχησαν με τους Τούρκους στον επίπονο αγώνα τους να διώξουν τους Σέρβους. Οι Αλβανοί ξαναπήραν τις περιοχές από όπου οι πρόγονοι τους είχαν εκδιωχτεί και τις διατήρησαν μέχρι το 1913.»
Οι Αλβανοί του Κοσόβου ήταν Χριστιανοί που ασπάστηκαν το Ισλάμ. Οι πρώτες εκκλησίες του Κοσόβου ήταν αλβανικές. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα γράμματα στις τοιχογραφίες είναι με ελληνικό και όχι κυριλλικό αλφάβητο, το οποίο χρησιμοποιούσαν κατά καιρούς οι Αλβανοί. Μάλιστα, πολλά γραπτά τους κείμενα πριν την υιοθέτηση του επίσημου λατινικού αλφαβήτου, ήταν γραμμένα με το ελληνικό αλφάβητο. Επιπλέον στις πρώτες εκκλησιες στο Κόσοβο οι άγιοι στις τοιχογραφίες ζωγραφίζονταν με το χαρακτηριστικό αλβανικό καπελάκι (π.χ. σε εκκλησίες στην πόλη Pejë και όχι μόνο).
Όπως μας πληροφορεί ο V. Berard στο έργο του «Μακεδονία και Ελληνισμός» (σελ. 274) οι Έλληνες Βουλευτές καλούσαν τους Σέρβους να μην έχουν εδαφικές βλέψεις στο Κόσοβο, επειδή η περιοχή αυτή «κατοικείται από Αλβανούς, αδελφούς και ομοπάτριους από τον Πελασγό, τον κοινό προπάτορα, συμμάχους αν όχι συμπατριώτες μας» όπως έλεγαν.
Πολύ σωστά είχε πει σε μία συνέντευξη πριν μερικά χρόνια κάποιος Αλβανός πολιτικός (δεν έχει σημασία ποιος): «Αν κάνετε μια ιστορική διαδρομή θα δείτε ότι το Κόσοβο ποτέ δεν ήταν συστατικό στοιχείο της Σερβίας. Ηταν συστατικό της Μεγάλης Σερβίας, επομένως ήταν υπό κατοχή. Η μάχη που δίνουν οι Σέρβοι για το λεγόμενο λίκνο του έθνους, δεν στηρίζεται στην ιστορία, αλλά σε μύθους. Αν αναφερθούμε σ’ εκείνες τις εποχές, η Ελλάδα, το Κόσοβο, η Αλβανία είχαν μια σλάβικη ιστορία, αλλά ήταν ιστορία κατοχής η οποία διήρκησε για ένα διάστημα και μετά αποχώρησαν οι Σλάβοι. Αυτή είναι η αλήθεια. Το 1389 πολέμησαν στην πεδιάδα του Κοσόβου Σέρβοι, Αλβανοί, Ούγγροι, πολέμησαν από κοινού. Μέχρι το 1912 ήταν βιλαέτι της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εδόθη στη Σερβία ως αμοιβή έναν αιώνα. Έναν αιώνα η Σερβία δεν έφτιαξε ουσιαστικές σχέσεις με το Κόσοβο αλλά αντιθέτως εγκαθίδρυσε αποικιακού χαρακτήρα καθεστώς. Οι Σέρβοι σε αυτόν τον αιώνα υιοθέτησαν εθνικιστική ιδεολογία όχι μόνο σε βάρος των Αλβανών αλλά και άλλων εθνοτήτων. Γνωρίζετε ότι οι Κροάτες ενώθηκαν εθελοντικά με τους Σέρβους και μετά από έναν αιώνα χώρισαν πάλι διότι οι Σέρβοι συμπεριφέρονταν σαν ηγεμόνες;»
Όσον αφορά τους Αλβανούς της ΠΓΔΜ, δεν είναι η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας. Όμως δεν είναι ούτε 25% όπως αναφέρει η τελευταία απογραφή που διεξήχθη στη χώρα αυτή. Αν προσθέσουμε και τους χριστιανούς ορθόδοξους Αλβανούς που κατοικούν σε 17 οικισμούς στην περιοχή Reka e Epërme και τους οποίους το καθεστώς της ΠΓΔΜ δεν αναγνωρίζει ως μειονότητα και προσπαθεί να τους αφομοιώσει, αν προσθέσουμε και κάποιους Αρβανιτόβλαχους που κατέφυγαν τα παλαιότερα χρόνια από την Αλβανία στην ΠΓΔΜ (ένα ποσοστό των οποίων έχει αλβανική εθνική συνείδηση), και αυτοί ορθόδοξοι χριστιανοί τους οποίους δεν καταγράφει η ΠΓΔΜ, καθώς και τους λίγους Ρωμαιοκαθολικούς Αλβανούς της ΠΓΔΜ (τους οποίους και αυτούς δεν αναγνωρίζει ως Αλβανούς η ΠΓΔΜ αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις τους αναφέρει ως Κροάτες), τότε οι Αλβανοί είναι τουλάχιστον το 30% (και παραπάνω) του πληθυσμού της γειτονικής χώρας.