O Ρέϋμον Αρόν στο βιβλίο που είχε γράψει το 1955 με τίτλο «Το όπιο των διανοουμένων» (L’ opium des intellectuels) ανέφερε ότι προσπαθούσε να εξηγήσει την στάση των διανοουμένων της Αριστεράς που στέκονται απηνείς στα ελαττώματα των δημοκρατιών, αλλά ταυτόχρονα είναι έτοιμοι να συγχωρήσουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα, εφόσον διαπράττονται στο όνομα «ορθών θεωριών».
Βέβαια ο Αρόν, στο βιβλίο του αναφερόταν στους διανοούμενους που εκινούντο πέριξ του Γαλλικού Κομμουνιστικό Κόμματος, χωρίς ωστόσο να είναι ενταγμένοι σε αυτό. Γεγονός που τους επέτρεπε να προσεγγίζουν πολίτες που δεν ήταν απαραίτητα περιορισμένοι από τις παρωπίδες του σταλινισμού.
Σήμερα πια, οι «ορθές θεωρίες» που οδηγούσαν στην επανάσταση και στη νίκη του προλεταριάτου, έχουν καταχωνιαστεί στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας». Οι κόκκινες παντιέρες, το σοβιετικό μπλοκ, τα σφυροδρέπανα και τα επιτεύγματα του υπαρκτού σοσιαλισμού, βρίσκονται ακόμα μόνο στο μυαλό κάποιων ιδεοληπτικών, που χρησιμοποιούν τους κομματικούς μηχανισμούς και τους «αγώνες» που τους συνοδεύουν, ως υποκατάστατα της ανύπαρκτης επαγγελματικής, της κοινωνικής και προσωπικής ζωής του, σε μια δημοκρατία που απεχθάνονται.
Και όμως, οι μηχανισμοί αυτοί έχουν ανάγκη νέων συμβόλων, νέων οραμάτων και νέων «ορθών θεωριών», ώστε να δικαιολογούν τον αγώνα τους κατά της δημοκρατίας, τα οφέλη της οποίας απολαμβάνουν όμως απλόχερα. Ώστε να κατακεραυνώνουν τις αδυναμίες και τα ελαττώματα των δημοκρατιών. Και το νέο σύμβολο έχει βρεθεί. Είναι η παλαιστινιακή μαντήλα.
Η παλαιστινιακή μαντήλα ως σύμβολο και το «φρι παλεστάιν» ως νέα «ορθή θεωρία», λειτουργούν ως φιάλες οξυγόνου στο ιδεολογικό ναυάγιο της Αριστεράς που έχοντας απωλέσει όλα τα στηρίγματα της, βρίσκεται σε ημιθανή κατάσταση. Με αποτέλεσμα η σύγχρονη Αριστερά να ταυτίζεται με ιδιαίτερο πάθος με το θεοκρατικό και ριζοσπαστικό Ισλάμ. Και να αισθάνεται ταυτισμένη με το καθεστώς της Χαμάς, ακόμα περισσότερο και από τους ίδιους τους Άραβες. Περισσότερο και από τους Αιγύπτιους και τους Ιορδανούς που συνορεύουν με τις περιοχές που κατοικούν οι Άραβες της Παλαιστίνης, από τους Λιβανέζους στο έδαφος της χώρας των οποίων μεγαλουργεί το τρομοκρατικό τέρας της Χεζμπολάχ, αλλά και τους Σύριους που έχουν ανοικτούς λογαριασμούς από την εποχή της Αλ Φατάχ και του Άσαντ.
Το πάθος με το οποίο η εγχώρια Αριστερά συμπαρατάσσεται με τους Παλαιστίνιους της Γάζας, αγνοώντας τους σύγχρονους βαρβάρους της Χαμάς, της Χεζμπολάχ και της ευρύτερης Ισλαμικής Τζιχάντ, δεν είναι ένα πρόσφατο χαρακτηριστικό. Ολόκληρη η Αριστερά που αγκαλιάζει σήμερα την Χαμάς, ήταν για χρόνια ήταν ταυτισμένη με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, τους Τουπαμάρος στην Λατινική Αμερική, τους Ερυθρούς Χμερ του Πολ Ποτ στην Καμπότζη, την ομάδα της Μπάαντερ – Μάινχοφ στη Γερμανία, τον ΙRA στην Ιρλανδία, την Βασκική ΕΤΑ στη Ισπανία, την 17 Νοέμβρη στη χώρα μας, τα κινήματα της Αγκόλας, Ροδεσίας και της Αιθιοπίας, την PLO στην επίθεση του Μονάχου, τον Μαύρο Σεπτέμβρη και τον Αμπου Νιντάλ στις τρομοκρατικές επιθέσεις επί ελληνικού εδάφους, τα αραβικά εθνικιστικά κινήματα και καθεστώτα του Νάσερ, του Καντάφι και του Άσαντ και τους μουλάδες της Τεχεράνης.
Νομίζετε ότι η εγχώρια αριστερά ενδιαφέρεται αληθινά για τους Παλαιστινίους; Φυσικά και όχι.
Δεν θυμόμαστε τους ευαίσθητους αγωνιστές, να διαμαρτύρονται, να διαδηλώνουν και να ρυπαίνουν με τα συνθήματα τους τους τοίχους των πόλεων, τις διαδρομές του εθνικού δικτύου και τις ξερολιθιές των χωριών, για τα προγκρόμ που είχαν υποστεί για δεκαετίες οι Παλαιστίνιοι στη Συρία.
Δεν τους θυμόμαστε να κινητοποιούνται για τις χιλιάδες νεκρών στον καταυλισμό Γιαρμούκ που βομβαρδιζόταν ανελέητα από τον στρατό του Άσαντ, εν μέσω μιας πολυετούς πολιορκίας που περιόριζε την πρόσβαση σε τρόφιμα, νερό και ιατρική βοήθεια. Με αποτέλεσμα πολλοί κάτοικοι να πεθάνουν από πείνα, ασθένειες ή βομβαρδισμούς. Από τους 160.000 κατοίκους του καταυλισμού Γιαρμούκ το 2011, μόνο περίπου 8.000 παρέμειναν στον καταυλισμό μέχρι το 2018 λόγω θανάτων, διώξεων, εξαφανίσεων και εκτοπισμού.
Δεν τους θυμόμαστε να κινητοποιούνται για τις τριάντα χιλιάδες νεκρούς στις φυλακές Σεντνάγια, κοντά στη Δαμασκό, οι οποίες είχαν χαρακτηριστεί σαν «ανθρωποσφαγείο» από τη Διεθνή Αμνηστία λόγω των μαζικών εκτελέσεων, βασανιστηρίων και εξαφανίσεων που είχαν πραγματοποιηθεί εκεί επί καθεστώτος Άσαντ, με βασικά θύματα τους Παλαιστινίους.
Δεν τους θυμόμαστε να διαμαρτύρονται για τους 370.000 Παλαιστίνιους που βρίσκονται ακόμα περιορισμένοι σε προσφυγικούς καταυλισμούς, στην Ιορδανία εδώ και 50 χρόνια, μετά από τις απόπειρες δολοφονίας του βασιλιά Χουσεΐν το 1970 από την Παλαιστινιακή οργάνωση PLO. Απόπειρες που είχαν οδηγήσει σε συγκρούσεις ανάμεσα στον ιορδανικό στρατό και τους Παλαιστίνιους τρομοκράτες με περίπου 10.000 νεκρούς αμάχους και στην ταυτόχρονη εκδίωξη της PLO από τον Λίβανο.
Δεν τους θυμόμαστε να διαμαρτύρονται για τις δολοφονίες των 32 Παλαιστινίων φιλειρηνικών ακτιβιστών το 2009 από την Χαμάς σύμφωνα με την Independent Commission for Human Rights (ICHR) και για τους βασανισμούς και τις δολοφονίες δεκάδων Παλαιστινίων το 2014 από τη Χαμάς, μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, που είχε καταγγείλει ακόμα και τη Διεθνής Αμνηστία.
Δεν τους θυμόμαστε να διαμαρτύρονται για τον αποκλεισμό της Λωρίδας Γάζας από την Αίγυπτο στο πέρασμα της Ράφα και το μπλοκάρισμα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ή για τον τρόπο που οι Αιγυπτιακές αρχές και οι πολίτες της Αιγύπτου, είχαν υποδεχθεί τους Έλληνες τουρίστες – αγωνιστές που επιθυμούσαν να επιχειρήσουν να διασπάσουν τον αποκλεισμό. Και οι οποίοι κατέληξαν μετά την επιστροφή τους να κάνουν μια καταθλιπτική πορεία συμπαράστασης, εντός των χώρων υποδοχής του Αερολιμένα Αθηνών.
Δεν τους θυμόμαστε να διαμαρτύρονται για τους Παλαιστινίους που ζουν περιθωριοποιημένοι στο Λίβανο χωρίς να τους έχει δοθεί υπηκοότητα και οι οποίοι δεν διαθέτουν ούτε τα βασικά δικαιώματα, όπως είναι η κατοχή ακινήτων, η πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες και η άσκηση πολλών επαγγελμάτων όπως η ιατρική, οι νομικές υπηρεσίες κ.α. Ούτε για τις συγκρούσεις και εκκαθαρίσεις ανάμεσα στις φατρίες του καταυλισμού Αίν ελ-Χίλουε, που είχαν οδηγήσει σε εκατοντάδες θανάτους.
Η Αριστερά εργαλειοποιεί το «Παλαιστινιακό» απλά και μόνο επειδή η Ελλάδα και το Ισραήλ έχουν αποκτήσει ισχυρούς δεσμούς αμυντικού και στρατηγικού χαρακτήρα. Ο στόχος των «αγωνιστών» είναι η διάρρηξη αυτών των δεσμών, που είναι κομβικής σημασίας στα πλαίσια της 3+1 αμυντικής συνεργασίας, που περιλαμβάνει την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Κύπρο και τις ΗΠΑ. Εάν σήμερα η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωνε τη διακοπή των σχέσεων της χώρας μας με το Ισραήλ, οι εγχώριοι «φρι παλεστάιν», θα έχαναν το αντικείμενο των διαμαρτυριών τους. Καθώς η ταύτιση τους με το σκοταδιστικό Ισλάμ, θα έχανε το νόημα της.