Η κίνηση αυτή έφερε την αρχή του αφοπλισμού, ο οποίος αναμένεται να διαρκέσει περίπου πέντε μήνες, και υπογραμμίζει την ουσιαστική παράδοση της ένοπλης αντίστασης του PKK απέναντι στην τουρκική κυβέρνηση και τις τοπικές πολιτικές δυνάμεις.
Η τελετή, που εκτυλίχθηκε στις παρυφές του όρους Qandil – της κύριας βάσης του PKK – ήταν γεμάτη από συμβολισμούς.
Εδώ, 30 έως 44 μέλη του PKK παρέδωσαν τα όπλα τους, τα οποία καταστράφηκαν σε μία επιβλητική πυρά.
Ουσιαστικά, πρόκειται για την επίσημη εκκίνηση της διαδικασίας εκδίωξης του PKK από την ένοπλη δράση, με την πλειονότητα των αξιωματούχων και των παρατηρητών να προσπαθούν να «ξεπλύνουν» το αίμα της κουρδικής αντίστασης με «πολιτικά και νομικά μέσα».
Η κίνηση αυτή καταγράφηκε ως αποτέλεσμα της απόφασης του τελευταίου συνεδρίου του PKK, το οποίο συντάχθηκε με την έκκληση του φυλακισμένου ηγέτη Abdullah Öcalan για το τέλος της ένοπλης δράσης και την αποδοχή της διάλυσης του ένοπλου βραχίονα της οργάνωσης.
Η απόφαση αυτή συνδέεται με τη δημόσια παραδοχή του Öcalan, ο οποίος από το νησί Imralı στις 27 Φεβρουαρίου 2025 είχε καλέσει σε αφοπλισμό και διάλυση του PKK, ανταποκρινόμενος σε μία πρόταση που προήλθε από τον εθνικιστή σύμμαχο του Recep Tayyip Erdoğan, Devlet Bahçeli.
Στη σύγκληση της τελετής παρέστησαν, πέρα από τα μέλη του PKK, και πλήθος Τούρκων αξιωματούχων, μεταξύ των οποίων ηγετικά στελέχη της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας MIT.
Παρόντες ήταν επίσης εκπρόσωποι της αυτόνομης κουρδικής κυβέρνησης του Βορείου Ιράκ, στελέχη του φιλοκουρδικού Κόμματος Ισότητας και Δημοκρατίας (DEM), το οποίο είχε διαμεσολαβήσει στις συνομιλίες μεταξύ της τουρκικής κυβέρνησης και του Öcalan, καθώς και απεσταλμένοι της ιρακινής κυβέρνησης.
Το πολιτικό μήνυμα της τελετής είναι ξεκάθαρο: το PKK «ξεπλένει» την ένοπλη ιστορία του και μεταβαίνει σε νέες πολιτικές εποχές.
Ωστόσο, η παράδοση των όπλων, και τούτη η «δικιά του Βάρκιζα», δεν έρχεται χωρίς αμφισβήτηση.
Η μετάβαση από την ένοπλη σύγκρουση στη διπλωματία αφήνει πίσω της πικρά ερωτήματα για το μέλλον της κουρδικής αντίστασης και την αξιοπιστία των πολιτικών συμφωνιών που επιδιώκουν τη χειραφέτηση του κουρδικού λαού μέσα από νομικά και πολιτικά μέσα.