Στο πένθος έχει βυθιστεί η χώρα από το βράδυ της Τρίτης όταν και η επιβατική αμαξοστοιχία με αριθμό 62 βρέθηκε στο ρεύμα καθόδου – προς Αθήνα – στην οποία εκινείτο ήδη η εμπορική αμαξοστοιχία με αποτέλεσμα να συγκρουστούν και τουλάχιστον 43 – στην πλειοψηφία τους νέοι άνθρωποι (20-30 ετών) – να χάσουν τη ζωή τους, άλλοι 19 να αγνοούνται, 72 να τραυματιστούν και 222 επιβαίνοντες να βγουν από τα τρένα χωρίς να χρειαστούν νοσηλεία.
Η έρευνα στα συντρίμμια των τρένων δεν έχει ολοκληρωθεί. Οι διασώστες λένε ότι υπάρχουν σημεία που δεν έχουν ερευνηθεί, τα οποία πιθανόν κρύβουν και άλλες σορούς. Ωστόσο μέσα στην τραγωδία και το τοπίο της απογοήτευσης, διακρίνονται οι ιστορίες εκείνες που προκαλούν συγκίνηση και υπενθυμίζουν ότι όσο κι εάν οι στιγμές είναι δραματικές, υπάρχουν ψήγματα ελπίδας.
Νεαρός κατάφερε να σώσει 16 συνεπιβάτες του
«Ήταν σαν μια πύρινη κόλαση»… Ορισμένες από τις λέξεις με τις οποίες ένας νεαρός περιγράφει τον εφιάλτη που βίωσε στα Τέμπη αλλά και τον τιτάνιο αγώνα που έδωσε, αψηφώντας τους θανάσιμους κινδύνους. Ο Άγγελος Τσιαμούρας, ένας από τους επιβάτες του μοιραίου τρένου, βρισκόταν στο έκτο βαγόνι, εκεί όπου κανείς δεν έπαθε τίποτα, όμως κατόρθωσε να φτάσει στο τρίτο και να σώσει συνεπιβάτες του.
Ο διασωθείς μιλώντας στο Mega, περιέγραψε τις τραγικές στιγμές της σύγκρουσης αλλά και τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να σώσει 16 ακόμη συνεπιβάτες του.
«Εγώ βρισκόμουν στο βαγόνι 6, εκεί το χτύπημα ήταν πολύ μικρό και κανείς δεν έπαθε τίποτα. Όταν βγήκαμε όλοι από το βαγόνι 6 μετακινήθηκα στο βαγόνι 5 και το βαγόνι 4 ώστε να βοηθήσω να βγουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γινόταν. Έπειτα, μαζί με ένα ακόμη παιδί, πήγαμε στο πιο δύσκολο βαγόνι, το βαγόνι 3.
Μπορέσαμε και σώσαμε από το βαγόνι 3 τουλάχιστον 5 άτομα που ήταν σε πολύ σοβαρή κατάσταση με τη βοήθεια της ΕΜΑΚ. Αυτό που θέλω να πω είναι πως η ομάδα της ΕΜΑΚ ήταν λίγο ασυντόνιστη. Έπρεπε εγώ να τους δείξω που πρέπει να πάμε. Ήθελαν να δουν πρώτα την κατάσταση και μετά να πράξουν. Δεν υπήρχε νερό και οξυγόνο να δώσουμε στους ανθρώπους που ήταν στο βαγόνι 3» ανέφερε ο νεαρός.
«Ήταν σαν μια πύρινη κόλαση… Πάνω στην αδρεναλίνη μου μπόρεσα και τα κατάφερα… Έπρεπε όσο πιο γρήγορα να βγάλουμε τους ανθρώπους από το βαγόνι 3 αλλά χωρίς ψαλίδια και μηχανισμούς που είχαν οι άνδρες της ΕΜΑΚ παίζαμε με τον χρόνο. Εν τέλει τα καταφέραμε… Δε γνωρίζω αν πήρε κάποιος τηλέφωνο. Η ΕΜΑΚ έφτασε πολύ γρήγορα…» πρόσθεσε.
Η συγκινητική ιστορία του Ανδρέα
Την ώρα που ο τραγικός απολογισμός μεγαλώνει και η αγωνία για τους παγιδευμένους κάτω από το τρένο εντείνεται, μια ανάρτηση, στο Facebook, γιατρού του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας, της Έρης Τζιαστούδη, δίνει μια άλλη εικόνα από την τραγωδία στα Τέμπη.
Σύμφωνα με τη διοικητική σύμβουλο του Ιατρικού Συλλόγου Λάρισας, ένας 20χρονος φοιτητής ξεχώρισε με την ηρωϊκή ενέργειά του όταν κατάφερε να σπάσει μόνος του το τζάμι και να σώσει τουλάχιστον δέκα νεαρούς, αγόρια και κορίτσια.
Ο λόγος για τον φοιτητή Ανδρέα Αλικανιώτη, ο οποίος βγήκε σχεδόν αλώβητος από το 2ο βαγόνι, και αψηφώντας τον κίνδυνο, την τεράστια φωτιά που έκαιγε δίπλα του, θέλησε να σώσει κόσμο. Και τα κατάφερε.
Ολόκληρη η ανάρτηση της Έρης Τζιαστούδη:
«Αν και ο ουρανός γέμισε σήμερα από αγγέλους, είμαστε τυχεροί που έχουμε ανάμεσά μας έναν επίγειο άγγελο τον 20χρονο φοιτητή Ανδρέα Αλικανιώτη,ο οποίος βγήκε σχεδόν αλώβητος από το 2ο βαγόνι. Είναι ένας ήρωας γιατί με κίνδυνο της ζωής του, με την τεράστια φωτιά δίπλα του, δεν εγκατέλειψε το βαγόνι αλλά κατάφερε και έσπασε μόνος του το τζάμι και έσωσε τουλάχιστον δέκα ακόμη παιδιά,αγόρια και κορίτσια.
Μέσα στη σημερινή μαύρη ημέρα ο Ανδρέας μας έδειξε πως η νέα γενιά των Ελλήνων έχει καλοσύνη,αρχές και ήθος!
Συγχαρητήρια όμορφε Ανδρέα μου, συγχαρητήρια στους γονείς που σε μεγάλωσαν!!!»
Η πρώην παίκτρια του Big Brother ήταν στο βαγόνι 3 – «Έπρεπε να αποφασίσω αν θα καώ ή θα σπάσω τα κόκαλά μου»
Τρόμος, πανικός, αγωνία. Η Ευδοκία Τσαγκλή προσπαθεί να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψει τα συναισθήματα της και το χρονικό του τρόμου στο τρένο του θανάτου στα Τέμπη, ούσα σοβαρά τραυματισμένη από την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε να απεγκλωβιστεί από τα συντρίμμια. Ταξίδευε στο βαγόνι 3 της αμαξοστοιχίας InterCity 62 μαζί με φίλους της. Ήταν από τους τυχερούς που κατάφεραν να αποδράσουν μέσα από μια συμπαγή μάζα σιδερικών με τις φλόγες να «γδέρνουν» τα σώματα τους.
Στο τρένο που ταξίδευε επί δέκα λεπτά προς τον θάνατο, τίποτα δεν προμήνυε όσα φρικτά θα επακολουθούσαν. “Ήμουν στο βαγόνι τρία, μέσα στο οποίο ήταν και μια άλλη κοπέλα μαζί με την γάτα της. Την πηγαίναμε βόλτα πάνω, κάτω και παίζαμε μαζί της. Γελάγαμε. Πού να φανταστούμε τι θα γινόταν μερικά λεπτά μετά”.
Την στιγμή της σύγκρουσης, η Ευδοκία Τσαγκλή, είχε προλάβει να καθίσει στην καμπίνα της. Όσοι ήταν στο διάδρομο εκσφενδονίστηκαν και είτε έχασαν τη ζωή τους, είτε τραυματίστηκαν πολύ σοβαρά. “ Είχα μόλις προλάβει να καθίσω. Νοιώθω το βαγόνι να γυρνάει και εγώ να χτυπάω δυνατά το μέτωπο μου και τη μύτη μου σε σκληρή επιφάνεια. Ενστικτωδώς γίνομαι “μπάλα” για να προστατέψω το σώμα μου”.
Παντού ακούγονται ουρλιαχτά, φωνές και ελάχιστοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να κρατήσουν την ψυχραιμία τους. “Πιάνει αμέσως φωτιά και νοιώθω τις φλόγες πάνω μου. Καίγονται τα μαλλιά μου” συνεχίζει να περιγράφει η Ευδοκία Τσαγκλή.
Η λέξη πανικός είναι πολύ μικρή για να περιγράψει το τι συνέβη στο βαγόνι 3 αμέσως μετά τη σύγκρουση. Το μόνο σίγουρο, λέει η Ευδοκία Τσαγκλή, είναι ότι λειτούργησε το ένστικτο της επιβίωσης. “Ψάχναμε να βρούμε τρόπο να εγκαταλείψουμε το βαγόνι. Ξαφνικά βρίσκουμε μια διέξοδο μέσα από τα συντρίμμια και τότε συνειδητοποιούμε ότι η απόσταση που μας χωρίζει από το έδαφος ήταν ίση με δυο ορόφους πολυκατοικίας. Τι είχε συμβεί; Ένα άλλο βαγόνι βρισκόταν κάτω από το δικό μας”.
Μέσα στον πανικό τους, κάποιοι επιβάτες άρχισαν να πηδούν στο κενό μην υπολογίζοντας την απόσταση. “Πήδαγαν και μετά δεν ακούγαμε φωνές. Δεν ξέρω τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι. Επέζησαν; Τραυματίστηκαν και έχασαν τις αισθήσεις τους; Ειλικρινά δεν ξέρω”.
Τότε η νεαρή γυναίκα ήρθε σε δίλημμα: “ Έπρεπε να αποφασίσω αν θα καώ ή αν θα σπάσω τα κόκαλα μου πέφτοντας κι εγώ στο κενό, για να σωθώ” λέει χαρακτηριστικά.
“Επιλέγω να πηδήξω προσπαθώντας ωστόσο να μειώσω το ύψος. Γαντζώθηκα κυριολεκτικά από τις εξωτερικές επιφάνειες του βαγονιού, όσο μπορούσα τουλάχιστον να κρατηθώ και μετά πέταξα το μπουφάν μου κάτω ώστε να πέσω πάνω του μήπως και μειώσω το ρίσκο της πτώσης. Δυστυχώς όμως έπεσα πάνω σε μια πέτρα και έτσι έσπασα τη λεκάνη μου”.
Όσοι κατάφεραν να την ακολουθήσουν, τραυματίστηκαν κι αυτοί. Από την αδρεναλίνη όμως, που οδηγεί σε άμεση σωματική αντίδραση, δεν αισθάνονταν πόνο. “Σηκωθήκαμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Απλά τρέχαμε και δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον, ευχαριστώντας τον Θεό που είμαστε ζωντανοί” καταλήγει η Ευδοκία Τσαγκλή.
Την… έσωσε το φοιτητικό της πάσο
Η 22χρονη Ελένη από τη Βέροια, βρέθηκε να ταξιδεύει στο έβδομο κι όχι στο δεύτερο βαγόνι του μοιραίου τρένου, καθώς η υπηρεσία έκδοσης εισιτηρίων του ΟΣΕ δεν έκανε δεκτό το φοιτητικό της πάσο.
Σύμφωνα με το verianet, η 22χρονη από τη Βέροια έφτασε στην Αθήνα από το Λονδίνο αεροπορικώς. Λόγω καθυστέρησης της πτήσης δεν πρόλαβε το απογευματινό τρένο για Θεσσαλονίκη. Έτσι επιβιβάστηκε στο βραδινό.
Αρχικά ζήτησε να ταξιδέψει σε καμπίνα στο δεύτερο βαγόνι αλλά τελικά βρέθηκε στο βαγόνι Νο7.
«Σταματήσαμε Παλαιοφάρσαλα. Μας είπαν ότι υπάρχει φόρτος στις γραμμές. Δεν ανησυχήσαμε. Απλά περιμέναμε. Μετά το τρένο ξεκίνησε. Φτάσαμε Λάρισα. Διάβαζα ένα βιβλίο. Ο νεαρός που καθόταν δίπλα μου, μού είπε: “Ο ελεγκτής μιλώντας στον ασύρματο, έλεγε «μήπως είναι καλύτερα να βάλουμε τον κόσμο σε λεωφορεία”; Δεν το εκλάβαμε σαν κάτι ανησυχητικό. Θεωρήσαμε πως αφορούσε τη διαχείριση του πλήθους των επιβατών» είπε η 22χρονη.
Και πρόσθεσε: «Περίπου 10 λεπτά αργότερα νιώσαμε το πρώτο τράνταγμα… Και μετά ένα δεύτερο ακόμη πιο έντονο. Ένας νεαρός -δεν ξέρω πώς- βρέθηκε να κυλιέται στο πάτωμα… απ’ τη μια άκρη του βαγονιού στην άλλη. Άλλοι χτυπήσανε στα τραπεζάκια, πάνω στα καθίσματα… Εμένα με κράτησε μια γυναίκα… Την ευχαριστώ»
«Ευτυχώς το βαγόνι είχε ηλεκτροδότηση. Άνοιξαν οι πόρτες…. κατεβήκαμε. Με τους φακούς των κινητών τηλεφώνων ψάχναμε να δούμε πού βρισκόμαστε. Σκαρφαλώναμε μέχρι να ανεβούμε στο δρόμο. Απ’ την αρχή του τρένου, ακούστηκαν εκρήξεις. Τα μπροστινά βαγόνια είχαν πάρει φωτιά» κατέληξε η κοπέλα.
«Ελπίζω σε ένα θαύμα»
«Ελπίζω σε ένα θαύμα επειδή λένε ότι μέσα στα συντρίμμια υπάρχουν ακόμα εγκλωβισμένοι. Έχω και μια ελπίδα μήπως είναι σε κάποιο νοσοκομείο. Αλλά έχει γίνει ήδη η καταγραφή στα νοσοκομεία», λέει στο protothema.gr η μητέρα της Αγάπης, μιας νεαρής φοιτήτριας του ΑΠΘ, η οποία ταξίδευε με τη μοιραία αμαξοστοιχία, περιμένοντας την ταυτοποιήση των σορών και όλων των τραυματιών, ώστε να μάθει που βρίσκεται η κόρη της.
«Δεν έχει γίνει ταυτοποιήση με κάποιον από τους τραυματίες. Πήραν δείγμα DNA για να γίνει η ταυτοποιήση των σορών», περιγράφει με αγωνία η ίδια.
Η τελευταία επικοινωνία που είχε μαζί της ήταν αρκετή ώρα προτού το IC 62 συγκρουστεί με την εμπορική αμαξοστοιχία κόβωντας το νήμα της ζωής τουλάχιστον 38 ανθρώπων.
«Το παιδί ταξίδευε με το τρένο. Τελευταία φορά μίλησα μαζί της όσο το τρένο ήταν σταματήμενο στα Παλαιοφάρσαλα και είχε καθυστέρηση το δρομολόγιο», δηλώνει η μητέρα της νεαρής φοιτήτριας.
Σπαρακτικές σκηνές εξώ από τα νοσοκομεία – Το πρώτο και τελευταίο ταξίδι τους με τρένο
Οι ανθρώπινες ιστορίες που ξεπηδούν από τα συντρίμμια της σύγκρουσης είναι σκληρές ενώ ακόμα ο κατάλογος με τους αγνοούμενους είναι μακρύς.
Από τα ξημερώματα της Τετάρτης στο πένθος έχει βυθιστεί και η Καλαμπάκα καθώς τρία νέα κορίτσια, φοιτήτριες, βρήκαν τραγικό θάνατο στο σιδηροδρομικό δυστύχημα που σημειώθηκε στα Τέμπη.
Πρόκειται για δυο δίδυμες αδελφές και την πρώτη τους ξαδέρφη, παιδιά γνωστής οικογένειας της περιοχής, με σημαντική επιχειρηματική δραστηριότητα. Πληροφορίες αναφέρουν ότι έχει γίνει και η αναγνώριση των σορών τους. Μάλιστα, όπως αναφέρεται, ήταν το πρώτο τους ταξίδι με τρένο…
Οι εικοσάχρονες σπούδαζαν εδώ και λίγο διάστημα στην Θεσσαλονίκη και το τριήμερο της Αποκριάς αποφάσισαν να το περάσουν μαζί με τις οικογένειες τους στον τόπο καταγωγής τους. Έτσι αυτό έμελλε να ήταν και το τελευταίο για εκείνες και τους γονείς τους ανέμελο τριήμερο αφού κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει το κακό που θα επακολουθούσε.
Οι δίδυμες αδελφές Θώμη και Χρύσα Πλακιά και η πρώτη τους ξαδέλφη Αναστασία Πλακιά επέβαιναν στο μοιραίο τρένο και δυστυχώς έχασαν και οι τρεις την ζωή τους στο φονικό δυστύχημα.
Οι γονείς τους Νίκος και Δημήτρης Πλακιάς, ιδιοκτήτες της γνωστής ταβέρνας «Γαρδένια» στο Καστράκι, μόλις έμαθαν τα νέα για το δυστύχημα πήγαν αμέσως στην Λάρισα όπου δυστυχώς μετά από ατελείωτες ώρες αγωνίας χρειάστηκε να δώσουν DNA υλικό προκειμένου να πιστοποιηθούν ότι οι τρεις σοροί ανήκουν στις νεαρές κοπέλες.
Τα δυο αδέλφια είναι γνωστά και στον αθλητικό κόσμο της Θεσσαλίας, καθώς ο Νίκος ήταν επί σειρά ετών αρχηγός και «δεκάρι» της ομάδας του «Βράχου» και ο Δημήτρης παράγοντας της ίδιας ομάδας.
Σπαρακτικές σκηνές εκτυλίσσονται και έξω από το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, εκεί όπου συγγενείς των επιβατών του μοιραίου τρένου στα Τέμπη καταφτάνουν για να ενημερωθούν για την τύχη των δικών τους ανθρώπων.
Σύμφωνα με το onlarissa, μία μητέρα που κλήθηκε για αναγνώριση της κόρης της μέσω εξέτασης DNA, φώναζε: «Πού είναι το κορίτσι μου;».
Η αναζήτηση των αγνοουμένων συνεχίζεται και μέσα από τα social media
Την ώρα που βρίσκονται σε εξέλιξη οι έρευνες των σωστικών συνεργείων για την εύρεση αγνοούμενων, τον γύρο των social media κάνουν αναρτήσεις φίλων και συγγενών που αναζητούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Παράλληλα, ζητούν πληροφορίες σχετικά με το εάν κάποιος ή κάποια είδε ή άκουσε κάτι για τους δικούς τους ανθρώπους.
Σημειώνεται πως οι αγνοούμενοι στο σύνολό τους είναι άτομα νεαρής ηλικίας, καθώς στην αμαξοστοιχία Inter City 62 επέβαιναν δεκάδες φοιτητές που επέστρεφαν στις σχολές τους μετά το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας.
Έκκληση για βοήθεια απευθύνει μέσω του protothema.gr η οικογένεια της Ελπίδας Χούπα.
Η 28χρονη από την Αταλάντη αγνοείται μετά την τραγωδία στα Τέμπη
