Με ιδιαίτερα δηκτικό τρόπο απέναντι στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση καταφέρθηκε από το βήμα της Βουλής, στο πλαίσιο της συζήτησής της Ολομέλειας για τις παρακολουθήσεις, ο ανεξάρτητος βουλευτής Α’ Αθηνών και πρόεδρος της Εθνικής Συμφωνίας, Κωνσταντίνος Μπογδάνος.
Παράλληλα, δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει την απουσία του πολιτικού κόσμου από την εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιήθηκε στο Γράμμο.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο ανεξάρτητος βουλευτής, ήταν ο μοναδικός εκπρόσωπος του Κοινοβουλίου, που παρεβρέθη και κατέθεσε στεφάνι στη μνήμη των ηρώων που έπεσαν κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων την περίοδο 1947 -1949
Αναλυτικά η ομιλία του:
Χθες κατέθεσα στον Γράμμο στεφάνι στη μνήμη των ηρώων που έπεσαν κατά τις
επιχειρήσεις 1947-1949 για την εθνική ακεραιότητα και τη δημοκρατία.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι αν οι συμμορίτες στασιαστές του ΔΣΕ και τα
κομμουνιστικά καθεστώτα που τους υποστήριζαν δεν είχαν τότε ηττηθεί, τώρα η
Μακεδονία θα ήταν εκτός ελληνικών συνόρων. Ντροπή, λοιπόν, στη Νέα Δημοκρατία
που δεν ήταν εκεί με εκπρόσωπό της.
Όσο για τον υμνητή της Συμφωνίας των Πρεσπών, πολέμιο της εξόρυξης των
ελληνικών υδρογονανθράκων, θαυμαστή του Χο Τσι Μινχ και κατά Έλενα Ακρίτα
“φυσικό ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας”, που προαλείφεται εξ αριστερών για
πρωθυπουργός, ας φωνασκεί. Είναι τιμή να διαγράφεσαι επειδή δίνεις το παρών
στον Γράμμο.
Μάλιστα, αν σήμερα η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε στενωπό, είναι ακριβώς λόγω
της αριστεροποίησής της. Εγκατέλειψε τον συντηρητικό ψηφοφόρο της για
προοδευτικές περιπέτειες. Εφαρμόζει αριστερές και σοσιαλιστικές πολιτικές στην
κοινωνία και την οικονομία. Υιοθέτησε – απόδειξη η σημερινή συνεδρίαση – μέχρι και
τον αριστερό καθεστωτισμό. Κάπως έτσι έχει χάσει περί το ένα τέταρτο της δύναμης
που είχε το 2019.
Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους; Η κατάσταση στη χώρα είναι εξαιρετικά
ρευστή, δυσώδης και κρίσιμη. Μια κυβέρνηση που έως πρότινος απολάμβανε την
εύνοια των εγχώριων και διεθνών ελίτ, υπέπεσε σε βαρύτατο πολιτικό παράπτωμα
και αντιμετωπίζει πλέον φαινόμενα απώλειας στήριξης μέσα σε πρωτοφανές
περιβάλλον διεθνούς αστάθειας.
Μέσα σε λίγες εβδομάδες, η κυβέρνηση απώλεσε την συμπάθεια κεντρώων,
κεντροαριστερών και φιλελεύθερων εγχώριων κοινών, αλλά και αυτήν ενός διεθνούς
προοδευτικού ακροατηρίου, που μέχρι τώρα βρίσκονταν στον πυρήνα της
στρατηγικής του πρωθυπουργού. Έχοντας ήδη χάσει τους πραγματικούς δεξιούς,
αυτό σημαίνει πως χάνει πια και την ελπίδα μελλοντικής αυτοδυναμίας.
Ματαίως, λοιπόν, στήθηκε από τον επικοινωνιακό μηχανισμό της κυβέρνησης, που
απουσία Δημητριάδη βρίσκεται σε τρικυμία εν κρανίω, ολόκληρη εκστρατεία για να
ακυρωθεί το δημοσίευμα των New York Times. Ματαίως επιστρατεύτηκαν μέχρι
ξεγυμνώσεως ακόμα και οι εξωκοινοβουλευτικοί πολιτικοί χαβαλέδες που
λειτουργούν ως κυβερνητικά εξαπτέρυγα. Οι επιθέσεις έρχονται από παντού. Τα
κείμενα των κυρίων Αλιβιζάτου και Παπαχελά, τα δημοσιεύματα του politico, των
Financial Times, του euronews, του reuters, η δήλωση-κόλαφος του Ευάγγελου
Βενιζέλου, οι ομοβροντίες του Σταύρου Θεοδωράκη από τον Alpha, όλα δείχνουν προς μία κατεύθυνση: Πληθαίνουν εκείνοι, εντός και εκτός Ελλάδος, που αίρουν την
υποστήριξή τους στον Πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του.
Γιατί;
Από τη μία, είναι η αλαζονεία, ο συγκεντρωτισμός, η έπαρση. Το μονοπρόσωπο
μοντέλο διοίκησης, που εχθρεύεται και κατασιγάζει την κριτική, αποκτά με τον καιρό
περιορισμένη απήχηση.
Από την άλλη, ναι, είναι επίσης συμφέροντα. Εγχώρια κέντρα αντιτίθενται σε
πολιτικές και σχεδιασμούς της κυβέρνησης και μαζί διεθνή κέντρα θέλουν να
επισπεύσουν τη συνεκμετάλλευση της ελληνικής ΑΟΖ, που η επόμενη κυβέρνηση θα
πιεστεί ούτως ή άλλως να προωθήσει. Δεν τα λέω εγώ. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η
αναφορά του Αντώνη Σαμαρά στις επαπειλούμενες “Πρέσπες του Αιγαίου”. Ούτε,
βεβαίως, ήταν τυχαία η προειδοποίηση του Κώστα Καραμανλή, ότι η
συνεκμετάλλευση είναι αδιανόητη.
Αυτό είναι το πραγματικό προκείμενο. Η επόμενη κυβέρνηση και η ατζέντα της. Αυτή
τη στιγμή κάθε πλευρά διαπραγματεύεται και συναλλάσσεται. Παρά την όλη
παράσταση εκατέρωθεν, παρά το βαρύ θεσμικό ατόπημα, να παρακολουθεί
υπηρεσία υπό τον πρωθυπουργό εκλεγμένο εκπρόσωπο του ελληνικού λαού, το
πραγματικό θέμα της συζήτησης δεν είναι οι υποκλοπές.
Χρόνια τώρα άλλωστε, είναι κοινός τόπος ότι οι τηλεπικοινωνίες είναι διάτρητες.
Κανένα σημαίνον πρόσωπο δεν μιλά στο τηλέφωνο αν θέλει να πει κάτι όντως
ιδιωτικό. Μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες και ξένες υπηρεσίες έχουν πρόσβαση σε
συστήματα που ακούν και καταγράφουν. Η δε ΕΥΠ είναι παραδοσιακά το
ωτακουστήριο κάθε κυβέρνησης.
Αν όλες οι πλευρές επιθυμούν να λάμψει η αλήθεια ας κάνουν το εξής:
Ο πρωθυπουργός ας ανακοινώσει, εφόσον ισχυρίζεται ότι είναι νόμιμες, όλες τις
παρακολουθήσεις εκλεγμένων και θεσμικών προσώπων. Ο κύριος Ανδρουλάκης ας
ζητήσει πλήρη διαφάνεια και δημοσιότητα για τα δεδομένα που τον αφορούν. Ο κος
Τσίπρας ας δεχθεί κάθε έλεγχο στα σκοτεινά πεπραγμένα της διακυβέρνησής του.
Δεν θα το κάνουν. Και, όπως η υπόθεση Τόμπρα, Μαυρίκη, ή Vodafone, έτσι και
αυτή θα παρέλθει. Στο μεταξύ, όμως, μέσα από αυτήν την
υπόθεση διαμορφώνεται η επόμενη συγκυβέρνηση και η ατζέντα της.
Κυρίες και κύριοι,
Για τη νέα γενιά των Ελλήνων πατριωτών, όπως και για κάθε συντηρητικό,
εθνικόφρονα, πατριώτη και εν τέλει λογικό Έλληνα, που αντιλαμβάνεται πως το έθνος σήμερα αντιμετωπίζει υπαρξιακό κίνδυνο μέσα από το δημογραφικό και το λαθρομεταναστευτικό, που προσμένει κάποτε να λυτρωθεί από τον βαρύ οικονομικό ζυγό του κράτους, που απορρίπτει τις αυταρχικές και άδικες υποχρεωτικότητες των δοκησίσοφων ελίτ, που επιμένει ότι ο πατέρας είναι άνδρας, η μητέρα είναι γυναίκα και οι γονείς είναι
ανδρόγυνο, που αγωνιά για την εθνική ταυτότητα, την εθνική ακεραιότητα και τα εθνικά δίκαια και συμφέροντα, για κάθε Ελληνίδα, κάθε Έλληνα, κάθε Ελληνόπουλο,
για κάθε νομοταγή, φορολογούμενο, Χριστιανό, γηγενή και αυτόχθονα πολίτη αυτής
της χώρας, που βλέπει μέρα με τη μέρα τον κόσμο του να καταρρέει μέσα σε έναν εφιάλτη
ισλαμικής εισβολής, ανομίας, αποθρασυμμένης εγκληματικότητας, επιδομάτων και
συσσιτίων, αυτό είναι το κρίσιμο διακύβευμα:
Ποιοι και πώς θα κυβερνήσουν την Ελλάδα τα επόμενα καθοριστικά χρόνια. Αν θα
σωθούμε, ή θα χαθούμε.
Για να ανακοπεί η επερχόμενη λαίλαπα, στην επόμενη Βουλή πρέπει να υπάρξει ένα
κόμμα ξεκάθαρα δεξιό, αστικό, απελευθερωμένα συντηρητικό, προσηλωμένο στις
αρχές της πατρίδας, της θρησκείας, της οικογένειας και της ελεύθερης οικονομίας.
Και βέβαια ανεξάρτητο, όχι δεκανίκι του Μαξίμου.
Απευθυνόμαστε στο σύνολο του λεγόμενου πατριωτικού χώρου. Είμαστε η τελευταία
γραμμή άμυνας. Καλούμαστε όλοι και όλες να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Για την
Πατρίδα και για το μέλλον των παιδιών μας.