Η πρόσφατη αποκάλυψη του Ινδού αντιστράτηγου Ραχούλ Σινγκ για τον ρόλο της Τουρκίας στη σύγκρουση Ινδίας – Πακιστάν έχει ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία και πρέπει να απασχολεί σοβαρά τόσο την Ελλάδα όσο και τη Δύση συνολικά.
Ο Σινγκ ανέφερε ανοιχτά ότι η Άγκυρα παρείχε στρατιωτική υποστήριξη στο Ισλαμαμπάντ, αποστέλλοντας μη επανδρωμένα Bayraktar και στρατιωτικούς συμβούλους ενώ η Κίνα παρείχε πληροφορίες και τεχνολογία πληροφοριών (C4ISR). Αυτή η τουρκο – κινεζική συνεργασία ουσιαστικά ενίσχυσε το Πακιστάν απέναντι στην Ινδία, αποκαλύπτοντας μια νέα στρατηγική συμμαχία εκτός ΝΑΤΟ, που κινείται με στόχο την ανατροπή ισορροπιών στην Ασία.
Για την Ελλάδα, το ζήτημα έχει έμμεσες αλλά κρίσιμες προεκτάσεις. Η Τουρκία αποδεικνύει ξανά ότι εξάγει στρατιωτική τεχνολογία, επιρροή και γεωπολιτική διείσδυση σε περιοχές που της προσδίδουν διεθνές βάρος, ακόμα και εις βάρος των δυτικών συμφερόντων. Τα Bayraktar, που πρωταγωνίστησαν σε Συρία, Ουκρανία και Καύκασο, τώρα δοκιμάζονται σε ένα νέο θέατρο επιχειρήσεων και μάλιστα σε αντιπαράθεση με μια χώρα – σύμμαχο της Δύσης.
Η Ινδία αντιμετωπίζει το γεγονός ως έμμεση εχθρική ενέργεια και το ΝΑΤΟ ως διπλωματικό πονοκέφαλο, καθώς η Τουρκία φαίνεται να λειτουργεί παράλληλα και όχι συντεταγμένα με τη συμμαχία. Σε μια εποχή που η γεωπολιτική ισορροπία Ασίας – Μεσογείου επανακαθορίζεται, οι κινήσεις της Άγκυρας αποτελούν ένδειξη μιας ανεξάρτητης, πολυκεντρικής στρατηγικής που θα πρέπει να παρακολουθείται με ιδιαίτερη προσοχή.