Η Εύα Καϊλή φέρεται να είχε προσληφθεί από το Κατάρ ως μέλος ενός λόμπι που είχε στόχο την προώθηση των συμφερόντων του εμιράτου και τη βελτίωση της δημόσιας εικόνας του. Το τεκμήριο της αθωότητας έχει καταρρεύσει: η έρευνα, που ξεκίνησε αθόρυβα στα μέσα του περασμένου Ιουλίου, αποκαλύπτει ένα σκάνδαλο διαφθοράς, όπου εμπλέκονται, προς το παρόν, πέντε Ιταλοί και δύο Βέλγοι — ο πρώην ευρωβουλευτής του Σοσιαλιστικού κόμματος Antonio Panzeri (μαζί με τη σύζυγo και την 38χρονη κόρη του), ο αρχισυνδικαλιστής Luca Visentini, οι σοσιαλιστές ευρωβουλευτές Maria Arena και Marc Tarabella και ο διευθυντής της ΜΚΟ «Fight Impunity» Niccolò Figà-Talamanca. Συνελήφθη, όπως ήταν φυσικό, και ο πατέρας της Εύας Καϊλή —ο οποίος μολονότι τον έπιασαν να μεταφέρει χρήματα αφέθηκε προς το παρόν ελεύθερος— καθώς και ο Francesco Giorgi, o Ιταλός σύντροφός της, γραμματέας του ευρωκοινοβουλίου και συνιδρυτής της ΜΚΟ: όταν υπάρχει βρόμικο χρήμα κανείς δεν είναι μόνος. Εξετάζονται επίσης οι πηγές χρηματοδότησης της ΜΚΟ «No Peace Without Justice», ενώ διεξήχθησαν έρευνες σε δεκαέξι σπίτια προκειμένου να βρεθούν κρυμμένα χρήματα. Ο Panzeri κατηγορείται ότι χρηματιζόταν ταυτοχρόνως από το Μαρόκο για να ευνοεί ευρωπαϊκές αποφάσεις υπέρ του μουσουλμανικού βασιλείου: στο σπίτι του βρέθηκαν 500.000 ευρώ σε χαρτονομίσματα. Πιστεύω ωστόσο ότι το δίκτυο των δωροληπτών είναι απείρως ευρύτερο και ότι περιλαμβάνει πολλά λουλούδια της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής.
Το όνομα της ΜΚΟ μού φαίνεται πάρα πολύ νόστιμο. Σύμφωνα με το καταστατικό της, η «Fight Impunity», που εδρεύει στις Βρυξέλλες, αγωνίζεται κατά της ατιμωρησίας σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά, πρωτίστως, ασχολείται με το «έγκλημα της ισλαμοφοβίας»: αυτό κάνουν οι «αντιρατσιστικές» ΜΚΟ. Εν πάση περιπτώσει, το θέμα ερευνάται από τις βελγικές αρχές: θα δούμε τι θα αποκαλυφθεί και τι θα αναβληθεί για μιαν άλλη φορά «όταν θα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες». Έχω λόγους να πιστεύω ότι οι ευρωπαϊκές χώρες και τα ΜΜΕ δεν θέλουν να προσδώσουν σπουδαιότητα στο σκάνδαλο, το οποίο, επιμένω, αφορά ένα πελώριο ισλαμιστικό χταπόδι. Αλλά ίσως διαψευστώ.
Φαίνεται ότι έχει αναπτυχθεί μια κουλτούρα μελών ομάδων πίεσης που, με το αζημίωτο, υπονομεύουν τις ευρωπαϊκές χώρες και τις αξίες τους προς όφελος ισλαμικών συμφερόντων. Αλλά βεβαίως αυτό το ξέραμε. Σε μια εποχή όπου η FIFA είναι ύποπτη για δωροληψία από το Κατάρ, γίνεται σαφές ότι το εμιράτο έχει βάλει τα δυνατά του και ότι έχει αποκτήσει πράκτορες στην Ευρώπη: άπληστα, αήθη και κουτά άτομα που πιστεύουν ότι με την πανουργία και με τη δήθεν προνομιακή τους θέση δεν θα πιαστούν ποτέ στην παγίδα του νόμου. Έτσι, εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία: ενθαρρύνουν το χτίσιμο τζαμιών, τη νομοθεσία κατά της ισλαμοφοβίας, τις εκστρατείες υπέρ της μαντίλας, ενώ δηλώνουν ότι το Κατάρ είναι παράδεισος. Επιπλέον, καταδιώκουν μέσω της λογοκρισίας όσους Ευρωπαίους επιμένουν ότι πίσω από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μουσουλμανικών μειονοτήτων κρύβονται ισλαμικά συμφέροντα και δικτάτορες. Οι μίσθαρνοι δεν ντρέπονται και οι τιμές της διαφθοράς είναι φτηνές. Για λογαριασμό τους ντρεπόμαστε εμείς οι υπόλοιποι, ιδιαίτερα αν προσπαθούμε να βελτιώσουμε την εικόνα της δικής μας χώρας στον κόσμο —η οποία, προς το παρόν, αντιστοιχεί στον βίο και στην πολιτεία ανθρώπων σαν την Εύα Καϊλή— καθώς και την εικόνα της Ενωμένης Ευρώπης στην οποία εξακολουθούμε να πιστεύουμε.
Από την πλευρά του, ο εμίρης του Κατάρ Ταμίμ μπιν Χαμάντ Αλ-Θανί διαμαρτύρεται ότι η χώρα του έχει γίνει στόχος δυσφήμισης. Aν πρόκειται για δυσφήμιση δεν είναι η πρώτη φορά: το καλοκαίρι του 2015, σύμφωνα με την εφημερίδα Guardian, η σύζυγος του πρώην Βρετανού πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ, Σέρι Μπλερ-Μπουθ, εκπροσωπούσε συμφέροντα της καταριανής μοναρχίας και τα πρωθούσε στην τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον. Τότε, η Σέρι Μπλερ απάντησε με επιστολή στην εφημερίδα χαρακτηρίζοντας το δημοσίευμα «εντυπωσιθηρικό και ανακριβές», αλλά δύο μήνες αργότερα, όταν διέρρευσαν μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της Κλίντον, απεδείχθη ότι η Μπλερ είχε κανονίσει ανεπίσημες συναντήσεις με τους Καταριανούς για «συνεργασία σε φιλανθρωπικούς σκοπούς». (Θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο σχετικά με τους φιλανθρωπικούς σκοπούς του Κατάρ, ιδιαίτερα μέσω της λεγόμενης Qatar Charity.) Παραλλήλως, η Σέρι Μπλερ ήταν μισθωτή του πρωτότοκου γιου του πρώην εμίρη Χαμάντ Μπιν Χαλίφα Αλ Θανί —που έχει αποκτήσει με μία από τις τρεις συζύγους του, τη Μόζα— για να τον βοηθήσει να «βελτιώσει το παγκόσμιο προφίλ του». Το αναφέρω απλώς.
Το Κατάρ —όπως όλα τα ισλαμικά κράτη— κάνει κι αυτό τη δουλειά του: εξισλαμισμό και επενδύσεις. Πρόκειται για κληρονομική μοναρχία με σημαντική δύναμη στον αραβικό κόσμο: το ισλαμιστικό ειδησεογραφικό δίκτυο δορυφορικής τηλεόρασης Αλ Τζαζίρα έχει την έδρα του στην Ντόχα. Οι Καταριανοί έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην Αραβική Άνοιξη καταπνίγοντας τα δημοκρατικά στοιχεία και ενισχύοντας τις πιο σκοταδιστικές δυνάμεις, τουτέστιν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Κανείς δεν μίλησε τότε και κανείς δεν μιλάει τώρα. Μέσα στη γενική συμφιλίωση με δικτάτορες και άλλους εγκληματίες, οι Ευρωπαίοι δεν ασχολήθηκαν ούτε με τη διένεξη ανάμεσα στην Αίγυπτο, στη Σαουδική Αραβία, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στο Μπαχρέιν από τη μία πλευρά, και το Κατάρ από την άλλη: το 2017, αυτές οι τέσσερις χώρες διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με το Κατάρ, επικαλούμενες την υποτιθέμενη στήριξη των Καταριανών σε εξτρεμιστικές ομάδες. Η διαφωνία έγκειτο στο ποιες εξτρεμιστικές ομάδες θα στήριζε η μία ή η άλλη χώρα: από αυτή την ενδο-ισλαμική υπόθεση θα μπορούσαν να εξαχθούν πολύτιμες πληροφορίες για τα ισλαμιστικά δίκτυα στη Δύση. Όμως, το αποτέλεσμα ήταν η εντατικοποίηση των οικονομικών και στρατιωτικών δεσμών του Κατάρ με την Τουρκία και το Ιράν. Kαι με τη Γαλλία που θέλει να τα έχει καλά με όλους: οι ειδικές δυνάμεις του Κατάρ, που βοήθησαν τους αντάρτες της Λιβύης στη μάχη της Τρίπολης το 2011, εκπαιδεύτηκαν από Γάλλους. Επιπροσθέτως, όπως όλοι ξέρουμε, η παρισινή ομάδα ποδοσφαίρου Paris Saint-Germain ανήκει στην Qatar Sports Investments και πρόεδρός της είναι ο Νάσερ Αλ Χελαϊφί, στον οποίον ανήκει και ο μισός κόσμος του τένις. Ο Χελαϊφί είναι υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβένηση του Κατάρ. Εξαιτίας όλων αυτών, στη Γαλλία η είδηση περί κυκλώματος διαφθοράς στο Ευρωκοινοβούλιο έγινε μονόστηλο. Ζούμε από το πετρέλαιο και από τις επενδύσεις των σαλαφιστών: το Κατάρ έχει στήσει 42 τεράστιες επιχειρήσεις στη Γαλλία και έχει διοχετεύσει 2,4 δις δολάρια στα γαλλικά ΜΜΕ. Σε επόμενο άρθρο θα επανέλθω και σε αυτό: «έγκυρα» ευρωπαϊκά έντυπα εξαρτώνται από καταριανό χρήμα.
Η αλήθεια είναι ότι από το 2005, όταν ιδρύθηκε η Αρχή Επενδύσεων του Κατάρ, η οποία επενδύει τον πλούτο της μοναρχικής οικογένειας στο εξωτερικό, oι σεΐχηδες διείσδυσαν παντού στον κόσμο: με πλεόνασμα δισεκατομμυρίων δολαρίων (ίσως 100 δις) από τη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου, προχώρησαν σε τεράστιες επενδύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Ασία. Ανάμεσα σε αυτές είναι οι επιχειρήσεις Valentino, Siemens, Printemps (γαλλικό πολυκατάστημα), Harrods (βρετανικό πολυκατάστημα), The Shard (26ώροφος πύργος γραφείων: το καύχημα της λονδρέζικης αρχιτεκτονικής), Barclays Bank, αεροδρόμιο Χίθροου, όμιλος Volkswagen, Royal Dutch Shell, Bank of America, Tiffany’s, Αγροτική Τράπεζα της Κίνας (κι αυτό νόστιμο το βρίσκω), Sainsbury’s (βρετανική αλυσίδα σούπερ μάρκετ), BlackBerry και Santander Brasil (τραπεζοπιστωτικό συγκρότημα). Τέλος, το Κατάρ φιλοξενεί την αμερικανική βάση Al Udeid, που λειτουργεί ως κομβικό σημείο για όλες τις αεροπορικές δραστηριότητες των ΗΠΑ στον Κόλπο. Ό,τι να ’ναι δηλαδή. Αν συνεχιστούν οι έρευνες κι αν επεκταθούν και σε άλλες πηγές χρηματισμού, θα αποκαλυφθεί το πώς το Ισλάμ επιβάλλει τους κανόνες του στην Ευρώπη. Αλλά δεν το βλέπω. Πάντως, μια φαντασίωση ευρωπαϊκής κινητοποίησης κατά της διαφθοράς θα περιελάμβανε έρευνες όχι μόνο για τις ισλαμικές χώρες —την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία, την Αλγερία— αλλά και για τη Ρωσία, για το πώς επηρεάζει την ευρω-ατλαντική κοινή γνώμη. Ούτε αυτό το βλέπω.
athensvoice.gr