Σε μια εποχή που το Πακιστάν πλησιάζει στη χρεοκοπία, ήταν πράγματι εκπληκτικό να παρατηρεί κανείς τον Πακιστανό Πρωθυπουργό να προεδρεύει μιας ειδικής συνάντησης στο Ισλαμαμπάντ για να εξετάσει τις προετοιμασίες για την «Ημέρα Αλληλεγγύης στο Κασμίρ» που τηρείται σήμερα στο Πακιστάν. Η κυβέρνηση Σεχμπάζ Σαρίφ εξέδωσε μάλιστα μια εγκύκλιο προτρέποντας τα σχολεία να τηρήσουν την «Ημέρα Αλληλεγγύης στο Κασμίρ». Ξεχωριστά, οι πρεσβείες και τα προξενεία του Πακιστάν σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν τους λογαριασμούς τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προσκαλέσουν την πακιστανική διασπορά να παρευρεθεί στις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν για να σηματοδοτήσουν αυτό το γεγονός.
Και καθώς οι πακιστανικές κυβερνητικές υπηρεσίες έχουν εμμονή με εκθέσεις φωτογραφίας, ντοκιμαντέρ και σεμινάρια για το Κασμίρ, η χώρα παλεύει να αντιμετωπίσει το αυξανόμενο χρέος, το διογκωμένο κόστος εισαγωγής ενέργειας, τη συρρίκνωση των αποθεμάτων συναλλάγματος, τον παγκόσμιο πληθωρισμό, την πολιτική αστάθεια και τη διαρκή πτώση της αύξησης του ΑΕΠ. Το Πακιστάν έχει πλέον φτάσει σε ένα στάδιο χωρίς επιστροφή στο οικονομικό μέτωπο. . Υπήρξε πανεθνικό μπλακ άουτ για δύο ημέρες από τις 23 Ιανουαρίου ακόμη και σε πυκνοκατοικημένες πόλεις όπως το Καράτσι, το Ισλαμαμπάντ, η Λαχόρη και η Πεσαβάρ.
Ενώ οι ηγέτες του δάκρυσαν για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ινδικό Κασμίρ, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν στο Πακιστάν που διοικείται από το Τζαμού και Κασμίρ και το Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν αντιμετωπίζουν σοβαρή έλλειψη τροφίμων, ηλεκτρισμού και οι κρατικοί υπάλληλοι έχουν μείνει χωρίς μισθούς για ορισμένους μήνες.
Οι τεράστιες βλάβες ρεύματος, που έπληξαν το Πακιστάν την περασμένη εβδομάδα, έχουν αφήσει και τις ορεινές περιοχές του Gilgit Baltistan σε δεινή κατάσταση. Εδώ και μήνες, η έλλειψη αλευριού και οσπρίων οδηγεί τώρα τους ανθρώπους στους δρόμους, οι οποίοι απαιτούν ένα στοιχειώδες ποσό βιοπορισμού και τροφίμων. Λόγω των τακτικών διακοπών ρεύματος, καταστήματα και επιχειρήσεις είναι κλειστά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Το ίδιο και οι φάρμες, τα πτηνοτροφεία και τα βοοειδή. Οι δουλειές έχουν εξαφανιστεί. Τα σχολεία είναι κλειστά.
Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους, αναζητώντας βοήθεια από τη διοίκηση. Οι διαμαρτυρίες έχουν γίνει συνηθισμένες στο Shigar, στο Baraldu, στο Ghanche, στο Balghar και σε άλλες πόλεις της Βρετανίας. Δεν υπάρχουν όμως διαβεβαιώσεις ούτε για την προμήθεια αλεύρου ούτε για ρεύμα. Οι διακοπές ρεύματος διαρκούν σχεδόν 22 ώρες σε μεγάλες πόλεις όπως το Skardu, την πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου. Σε μικρότερες πόλεις και χωριά, η ηλεκτρική ενέργεια αποκαθίσταται μία φορά κάθε τρεις ημέρες, για μόνο 30 λεπτά.
Στο παρελθόν υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ στρατού και ντόπιων για τον έλεγχο της γης στην περιοχή, την οποία αρπάζει το πακιστανικό κράτος. Η ώθηση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στο CPEC και ο ανελέητος σφετερισμός δημόσιας γης για τον κινεζικό σκοπό έχει δημιουργήσει ρήγμα με τον τοπικό πληθυσμό. Ο κόσμος έχει ελάχιστη εμπιστοσύνη είτε στην τοπική διοίκηση είτε στο Ισλαμαμπάντ για να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν την τρέχουσα κρίση τροφίμων και ηλεκτρικής ενέργειας, αφήνοντάς τους άλλη επιλογή από το να ηγηθούν των διαδηλώσεων σε όλη την περιοχή τις επόμενες ημέρες.
Το ερώτημα είναι, ενώ η χώρα αγωνίζεται να μείνει στη ζωή, δεν υπάρχει ανάγκη να εκφράσει την αλληλεγγύη της στους δικούς της πολίτες που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα; Ωστόσο, η κυβέρνηση του Πακιστάν προτιμά αντ’ αυτού να ασχολείται με τις «Ημέρες Αλληλεγγύης στο Κασμίρ» με στόχο να χτυπήσει τον επίδοξο αντίπαλο και γείτονά της, την Ινδία.
Για το πακιστανικό κράτος, είναι τώρα ένας αγώνας με τον χρόνο για να αποτρέψει το έθνος από μια πλήρη οικονομική κατάρρευση, η οποία θα μπορούσε να επηρεάσει σοβαρά εκατομμύρια πολίτες του. Τέτοια είναι η έκταση της κρίσης που η κυβέρνηση δημοπρατούσε ακίνητο πρεσβείας του Πακιστάν στις ΗΠΑ πριν από λίγες ημέρες. Μιλώντας σε εκδήλωση στο Ισλαμαμπάντ τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο πρωθυπουργός Σαμπάζ Σαρίφ δήλωσε ότι όταν οποιοσδήποτε από τους υπουργούς του υπουργικού συμβουλίου ταξιδεύει ή κάνει τηλεφωνικές κλήσεις σε ηγεσίες φιλικών χωρών, υποθέτει ότι οι προτροπές από την πλευρά του Πακιστάν γίνονται επειδή «το Πακιστάν ήρθε να ζητιανέψει για χρήματα…”
Μένει να δούμε ότι αφού έχει κολλήσει σε μια οικονομική δίνη, αν το Πακιστάν, το οικονομικά ασταθές έθνος που λειτουργεί με πυρηνική ενέργεια, θα συνεχίσει να κρύβεται πίσω από το πέπλο της «Ημέρας Αλληλεγγύης του Κασμίρ».