Από τη στιγμή που το Πακιστάν προσάρτησε το Μπαλουχιστάν το 1948, έχει υποστεί τη χειρότερη μορφή παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Πακιστάν έχει στα χέρια του το αίμα δεκάδων χιλιάδων Μπαλούχων. Όσοι τολμούν να υψώσουν τη φωνή τους απάγονται σε απομακρυσμένες τοποθεσίες, βασανίζονται και σκοτώνονται και αφήνονται στις άκρες των δρόμων ως γεύματα για τα ζώα… γράφει ο Δρ Sakariya Kareem
Η πυρηνική ενέργεια Το Πακιστάν επιβιώνει με υποστήριξη ζωής. Οι δρόμοι του είναι πεδίο μάχης. οι άνθρωποι τσακώνονται καθημερινά για τα λαχανικά, το σιτάρι και άλλες βασικές ανάγκες της ζωής. Σε αυτήν την προκλητική περίοδο, μπορεί κανείς μόνο να φανταστεί την αλλοτριωμένη κατάσταση στο Μπαλουχιστάν. Πρέπει να αντιμετωπίσουν την προκατάληψη, τη λεία των φυσικών τους πόρων και τη σκληρή διακυβέρνηση του Πακιστανικού Στρατού που προσπαθεί διαρκώς να συγκρατήσει την αντίστασή τους χρησιμοποιώντας ακραία μέτρα βίας.
Από τη στιγμή που το Πακιστάν προσάρτησε το Μπαλουχιστάν το 1948, έχει υποστεί τη χειρότερη μορφή παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Πακιστάν έχει στα χέρια του το αίμα δεκάδων χιλιάδων Μπαλούχων. Όσοι τολμούν να υψώσουν τη φωνή τους απάγονται σε απομακρυσμένες τοποθεσίες, βασανίζονται και σκοτώνονται και αφήνονται στις άκρες των δρόμων ως γεύματα για τα ζώα.
Η κατάσταση διαβίωσης των Baloch είναι χειρότερη από τα ζώα στα καταφύγια. Φέτος το χειμώνα οι σόμπες τους ήταν σβηστές. Το φαγητό παρασκευαζόταν με καύση χαρτιού, σκουπιδιών και ξύλινων ρινισμάτων. Πλούσιο σε φυσικό αέριο, το Μπαλουχιστάν διαθέτει αγωγούς φυσικού αερίου που οδηγούν απευθείας στο Παντζάμπ, όπου η διοίκηση και ο στρατός το χρησιμοποιούν για να θερμάνουν τις πισίνες τους για μια καθημερινή πολυτελή χειμερινή βουτιά. Αλλά οι Μπαλότσι δεν έχουν το δικαίωμα πάνω στους δικούς τους πόρους.