Ο θυμός του Imran εναντίον του Shehbaz είναι κατανοητός. Αλλά εναντίον του Bajwa, ο άνθρωπος που τον είχε «διαλέξει» για την κορυφαία θέση για να παραγκωνίσει τις δύο παγιωμένες πολιτικές οικογένειες – τους Ζαρντάρι και τους Σαρίφ, είναι εντελώς ακατανόητο.
Ο Στρατηγός παρέμεινε ουδέτερος κατά τα δεινά του στο βήμα της Βουλής. Και δεν ανταποκρίθηκε στο σήμα SOS του, με αποτέλεσμα να τερματιστεί ο Imran, η διάρκεια ζωής του πολιτικού. Τώρα ο Imran πιστεύει ότι είναι ώρα απόσβεσης. Σκύβοντας χαμηλά για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς, ο Imran βαφτίζει τον Στρατό, έναν ισχυρό μεσίτη.
Είναι ενδιαφέρον ότι ήταν το κατεστημένο που τον είχε εντοπίσει πριν από περισσότερες από πέντε δεκαετίες καθώς οδηγούσε το Πακιστάν στη νίκη στο γήπεδο του κρίκετ και τον έθρεψε όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο, ο Imran δεν ήταν ο πρώτος «επιλεγμένος» Πρωθυπουργός. Αυτή η τιμή πηγαίνει στον Ναουάζ Σαρίφ, τρεις φορές πρωθυπουργό. Ήταν ο προστατευόμενος του στρατηγού Zia-ul-Haq, ο οποίος, κατόπιν εντολής των ΗΠΑ, είχε πραγματοποιήσει μια «τζιχάντ» στο Αφγανιστάν (κατά του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού) μέσω πληρεξουσίων, και στη διαδικασία σχεδόν ταλιμπανίστηκε το Πακιστάν.
Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος Ζία (Σεπτέμβριος 1978 – Αύγουστος 1988), και στη συνέχεια, ο Στρατός είναι η μία και μοναδική Αγία Αγελάδα στο Πακιστάν. Για κάθε ηγέτη που αξίζει το αλάτι του ή για έναν δημοσιογράφο που αξίζει τον κόπο του, ο στρατός είναι απλώς το κατεστημένο και η ανάληψη των Χακί είναι μια σίγουρη πρόσκληση στη λήθη. Αλλά ο Imran μέσα στην απόγνωσή του έχει αρχίσει να πυροβολεί όλους τους κυλίνδρους στον στρατό. Και μεταγλωττίζει τον Στρατό ως μεσίτη εξουσίας.
Η σημερινή πολιτική κατάσταση είναι πρόβλημα για τη χώρα αλλά και το κατεστημένο. Ο Imran Khan βρόντηξε σε μια συνέντευξη στο πακιστανικό τηλεοπτικό κανάλι, BOL TV την Τετάρτη, και έριξε τη βόμβα. «Εάν το κατεστημένο δεν πάρει τις σωστές αποφάσεις, τότε μπορώ να διαβεβαιώσω γραπτώς ότι [πριν από όλους] αυτοί και ο στρατός θα καταστραφούν. Η χώρα θα πάει προς την αυτοκτονία».
Τόσο στις δημόσιες ομιλίες του όσο και στις συνεντεύξεις του στα μέσα ενημέρωσης, ο Imran Khan δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι η σωστή απόφαση για τον στρατό είναι να τον επανεφεύρει και να τον αφήσει να επιστρέψει ως Πρωθυπουργός με μια «σκηνοθετημένη» νέα ψηφοφορία.
Αλλά είναι η πρόγνωση του Imran Khan για το τι επιφυλάσσει το Πακιστάν που έχει γίνει καυτό θέμα για κινούμενες συζητήσεις σε ολόκληρη τη χώρα, ακόμη και όταν δημιουργεί εφιάλτες για κάθε Πακιστανό.
«Εάν δεν ληφθεί η σωστή απόφαση, το Πακιστάν θα χάσει την πυρηνική του αποτροπή», προειδοποιεί και δηλώνει σαν αστρολόγος, ο Peter Vidal ότι «αν το Πακιστάν χάσει την πυρηνική του αποτρεπτική ικανότητα, θα κατακερματιστεί σε τρία κομμάτια».
Η βαλκανοποίηση του Πακιστάν θεωρείται ότι οι Πακιστανοί ανατριχιάζουν ακόμη και για να διασκεδάσουν. Και δεν είναι πρόθυμοι να ξαναζήσουν άλλο ένα 1971 – τη χρονιά που η ανατολική πτέρυγα της χώρας, το Ανατολικό Πακιστάν, έγινε το Μπαγκλαντές – ένα κυρίαρχο, ανεξάρτητο έθνος Πακιστανών που μιλούν Μπενγκάλι.
Από τη φυλετική ζώνη του Khyber Pakhtunkhwa που συνορεύει με το Αφγανιστάν μέχρι τη χώρα της γυμνής φτώχειας στο Μπαλουχιστάν, στα σύνορα με το Ιράν και της μόνιμης έλλειψης νερού Σίντ, η οποία βρίσκεται στα μαχαίρια με τον παντοδύναμο Πολιτικό Μεγάλο Αδελφό Παντζάμπ, το Πακιστάν είναι το σπίτι για σχισματικές δυνάμεις, ομάδες ανταρτών και ισλαμιστικές στολές αποφασισμένες να εισαγάγουν το Χαλιφάτο.
Μερικοί από τους ισλαμιστές είναι στη μισθοδοσία των Πολιτειών και ενεργούν ως πεζοί της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Στρατού για να κάνουν βελονιές και αιμορραγία στην Ινδία. Ο Imran με την εστίασή του να μην υπερβαίνει τη μύτη του δίνει φτερά σε τέτοιες δυνάμεις.
Ενώ δηλώνει ότι «το Πακιστάν βρίσκεται σήμερα στο κατώφλι μιας καθοριστικής στιγμής», περπατά το επιπλέον μίλι για να εκβιάσει ανοιχτά τον Στρατό χωρίς καμία απολύτως ανησυχία για το θεσμό και την ακεραιότητα της χώρας. Από τη μία πλευρά, παραδέχεται ότι πολλοί διαδηλωτές στη Μεγάλη Πορεία του (25 Μαΐου) ήταν οπλισμένοι και από την άλλη ζητούν προστασία από τη Δικαιοσύνη για το επόμενο roadshow του κάποια στιγμή τον Ιούλιο.
Δηλώνοντας ότι τα γεγονότα που εκτυλίσσονται είναι μια «δίκη για το κατεστημένο» και μια «δίκη για το δικαστικό σώμα», ο Imran Khan κήρυξε έναν απαγορευμένο πόλεμο στο πακιστανικό κράτος, το οποίο βρίσκεται στη λαβή μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής κρίσης, σε μεγάλο βαθμό στο λόγο της δικής του κακοδιαχείρισης σε συνδυασμό με ένα ξεφάντωμα επιδοτήσεων για brownie points με το μάτι στο ψηφοδέλτιο.
Σύμφωνα με αναφορές από το «Ground Zero», η αφήγηση του Khan έχει κλέψει την πρωτοβουλία από τον πρωθυπουργό Shehbaz Sharif, ο οποίος έχει εξαιρετικό ιστορικό ως διαχειριστής και διαχειριστής κρίσεων.
Με τη θεωρία του ότι οι ΗΠΑ είχαν συνωμοτήσει για να τον εκθρονίσουν, ο Imran εξαργυρώνει τον αντιαμερικανισμό που είναι ριζωμένος στην ψυχή του Πακιστάν. Και παρασύρει τη νεολαία με τη ρητορική του και το ευρύ κοινό κολλώντας τις ομιλίες του με το θρησκευτικό ιδίωμα.