Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Να ‘τη πάλι η «Καζανμπλάνκα» – η θρυλική ταινία – να δίνει πάλι νόημα στη ΝΔ. Για την ακρίβεια ακούγεται ξανά: «εμείς θα έχουμε πάντα τον Καραμανλή». Κατά παράφραση της αθάνατης ατάκας στον τελευταίο διάλογο του Χάμφρει Μπόγκαρτ με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Πριν από 82 χρόνια.
Να τον έχουν ως τι; Ως εσωκομματική αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη; Τον είχαν, αλλά στις δυο πρώτες διαυγείς παραβάσεις που έκανε από το «Βελίδειο» για τα ελληνοτουρκικά και από την Κρήτη για τις υποκλοπές, σφύριζαν κλέφτικα.
Ως ανώτατο πολιτειακό παράγοντα για την επόμενη πενταετία – που είπε, αψυχολόγητα, ο Σαμαράς; Είναι σαν να τον βαλσαμώνουν. Να γίνει μονοκομματικός πρόεδρος του Μητσοτάκη και να μοιράζει ξίφη στους αποφοίτους της Σχολής Ευελπίδων.
Ως σκυταλοδρόμος που θα κάνει την τελευταία διαδρομή για να κρατήσει το κόμμα στην κορυφή του βάθρου; Κάπως αργά για δάκρυα… Άλλωστε τη δουλειά την έχει αναλάβει ήδη ο Δένδιας – και ο Καραμανλής το βρίσκει μια χαρά λύση.
Ως εκ νέου αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά από ήττα – απέναντι σε κυβέρνηση της άλλης πλευράς; Σουρεαλιστικό: αυτή την κυβέρνηση, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί – γιατί απλούστατα δεν μπορεί να υπάρξει.
Ή μήπως κάπου στο βάθος τον θέλουν για τρίτη φορά πρωθυπουργό, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου – η περίπτωση του θείου του είναι διαφορετική. Η μετά τον υιό Μητσοτάκη περίοδος θα μοιάζει με την περίοδο μετά τον πατέρα, που άφησε πίσω του κακοδιαχείριση των εθνικών θεμάτων, σκάνδαλα, διάλυση του κράτους πρόνοιας, θηριώδη «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά του κόμματος – και το μάρμαρο πλήρωσε ο Έβερτ.
Πρωθυπουργό τον είχαν άλλωστε και μάλλον ζημιά έκαναν στις οραματικές επιδιώξεις του για απαλλαγή του δημοσίου βίου από το «νταβατζιλίκι» των ολιγαρχών και τις αξιοπρεπείς σχέσεις με την υπερδύναμη. Δεν θα αναλάμβανε να τετραγωνίσει τον κύκλο δια δεύτερη φορά – εκτός αν είχε ειδική εντολή και αντίστοιχες εξουσίες.
Ο Καραμανλής αναδείχθηκε το 1997 στη ΝΔ, ως ηγετική λύση σε συγκεκριμένο αίτημα, που διατύπωσαν οι τότε βαρόνοι του κόμματος – που ζουν ακόμη: «Έλα πριν μας κάνει αλοιφή το ΠΑΣΟΚ». Ήλθε, αλλά το κόμμα που παρέλαβε δεν άντεχε το βολτάζ των δικών του στόχων για τη χώρα και την πολιτική και οδηγήθηκε στην ήττα.
Κερδίζοντας δυο εκλογές, αναβίωσε την καραμανλική ταυτότητα της ΝΔ. Επανέφερε τις ιδρυτικές ιεραρχήσεις, έκοψε τον βήχα σε ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ – που είχαν εθιστεί να δίνουν οδηγίες στους πρωθυπουργούς – και επέβαλλε στεγανοποίηση προς τα «άκρα».
Ή έτσι νόμιζε: η τρίτη επέλαση της οικογένειας Μητσοτάκη απέληξε σε άλωση. Τα «άκρα» και οι αποτυχημένοι του Σημίτη έγιναν πυλώνες εδραίωσης του Νεομητσοτακισμού.
Ο πρώην Πρωθυπουργός και μακροβιότερος πρόεδρος του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν επρόκειτο να συνεχίσει τις κοινές εμφανίσεις με τον Σαμάρα – δεν του πολυάρεσε και το κλίμα στο Πολεμικό Μουσείο – αλλά θα συνεχίσει να μιλάει, κατά συνείδηση για τα εθνικά θέματα και τους θεσμούς.
Με επίγνωση όσων διακυβεύονται για τη χώρα, την κοινωνία, τη ΝΔ και το πολιτικό σύστημα από την αντίληψη της πολιτικής business as usual. Διαγραφή του από τον Μητσοτάκη, θα σήμαινε αυτόματη πτώση της κυβέρνησης.
Το όνομά του βρίσκεται πάλι στο επίκεντρο των συζητήσεων, εντός και πέριξ του κόμματος, όχι από νοσταλγία, αλλά ως σταθερό σημείο αναφοράς.
ieidiseis