Νίκος Μελέτης
Γενικευμένη διπλωματική επίθεση εναντίον της Ελλάδας η οποία αναμένεται να κορυφωθεί με την παρουσία του Τ. Ερντογάν στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, σηματοδοτεί η ομιλία του Τούρκου ηγέτη στην επέτειο των 100 χρόνο της ήττας του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία, που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή και άνοιξε τον δρόμο στη συγκρότηση του τουρκικού κράτους.
Ενός κράτους το οποίο ο Ερντογάν θέλει να αναπλάσει βάζοντας το δικό του στίγμα εκεί που μέχρι τώρα υπήρχε το αποτύπωμα του Κεμάλ Ατατούρκ και το αφήγημα που επιλέγει είναι αυτό του αγώνα εναντίον όσων «επιβουλεύονται» το σχέδιο της επανίδρυσης της μεγάλης Τουρκίας ως ισχυρής περιφερειακής και παγκόσμιας δύναμης.
Όπως οι «ξένοι» που έστειλαν τον Ελληνικό Στρατό να κατακτήσει τη Μικρά Ασία και να καταστείλει τους Νεότουρκους έτσι και τώρα ο κ. Ερντογάν ανακαλύπτει ένα αντίστοιχο αφήγημα: Είναι οι ΗΠΑ και η Γαλλία και οι άλλες δυτικές δυνάμεις που φθονούν την πρόοδο και τη δύναμη της Τουρκίας και επιστρατεύουν 100 χρόνια μετά τους Έλληνες για να τη χειραγωγήσουν και να μπει φραγμός στα σχέδια αυτά.
Πέραν της προφανούς προσπάθειας έξαψης των εθνικιστικών φρονημάτων στο εσωτερικό με την επιστράτευση «έξωθεν εχθρών» που επιβουλεύονται στην ασφάλεια και την πρόοδο της Τουρκίας (που δικαιολογούν έτσι και τις δικές του αδυναμίες και αποτυχίες στην εσωτερική διακυβέρνηση) οι τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου ηγέτη δείχνουν όμως ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις από επιλογή του ιδίου περνούν σε νέα πιο επικίνδυνη φάση.
Σε μια ιδιαίτερα λεπτή φάση του μεγάλου παιγνιδιού που παίζει ο Τούρκος ηγέτης με επίκεντρο τις σχέσεις του με την Ρωσία και τη Δύση που αφορά την θέση της χώρας του στο διεθνές στερέωμα αλλά και την επιβίωση της ηγεσίας και του καθεστώτος του, ο Ερντογάν στοχοποιεί την Ελλάδα ως το όργανο όλων εκείνων που δεν τολμούν φανερά αλλά επιχειρούν υπογείως να υπονομεύσουν αυτή την ιστορική μετάβαση στην «νέα Τουρκία».
Η εποχή που ο Τούρκος ηγέτης έβλεπε την Ελλάδα ως «εταίρο» και με την οποία επεδίωκε σύμφωνα με τα δικά του λόγια μια «win-win» λυση των προβλημάτων (χωρίς ποτέ βεβαίως να έχει αναλύσει τι ακριβώς θεωρούσε ως τέτοια λύση), έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η Ελλάδα στην αντίληψη της τουρκικής ηγεσίας, αναδεικνύεται σε στρατηγικό αντίπαλο της Τουρκίας, καθώς αποτελεί όλο και περισσότερο, όπως δείχνουν και οι κινήσεις των Αμερικανών, το σταθερό και αξιόπιστο προπύργιο της Δύσης στην ευαίσθητη αυτή περιοχή της Ευρασίας.
Επίσης η γεωγραφία, που κατά την τουρκική ηγεσία αδίκησε το τουρκικό έθνος με τις Συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων, αποτελεί το μεγάλο εμπόδιο για να μπορέσει η Τουρκία να αναδείξει και να προωθήσει τον περιφερειακό ρόλο της καθώς το αίσθημα περικύκλωσης από τα ελληνικά νησιά ουδέποτε εξέλιπε από την Άγκυρα αλλά πλέον μετά και την καθιέρωση του Δόγματος της Γαλάζιας Πατρίδας, ως βασικού πυλώνα της Τουρκικής Εθνικής Πολιτικής, η ανάγκη ανατροπής του καθεστώτος αυτού αποτελεί στρατηγική προτεραιότητα για την Τουρκία.
Με την αναφορά του στην ομιλία της 30ης Αυγούστου σε «εχθρική ενέργεια» της Ελλάδας σχετικά με το «στόρυ» που προώθησε η Άγκυρα, περί εγκλωβισμού των τουρκικών F16 από την συστοιχία των S-300 που εδρεύει στην Κρήτη, και ότι η Ελλάδα πλέον δεν είναι ισοδύναμος συνομιλητής της Τουρκίας, ο Ερντογάν κάνει ένα βήμα παραπάνω στρώνοντας το έδαφος όχι μόνο για μια κρίση στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ αλλά και για μια θερμή αντιπαράθεση στην οποία θέλει εκ των προτέρων να ενοχοποιήσει την Ελλάδα.
Η εναλλακτική θα είναι όπως ο ίδιος θα επιθυμούσε, να δορυφοριοποιηθεί η Ελλάδα, να υποχρεωθεί να συμβιώνει αγόγγυστα με τις ευθείες αμφισβητήσεις της ελληνικής κυριαρχίας, να παραιτηθεί του δικαιώματος της άμυνας, να εγκαταλείψει τις προσπάθειες ενίσχυσης της αποτρεπτικής ισχύος της και φυσικά να αποκηρύξει τις στρατηγικές συμμαχικές σχέσεις και συμφωνίες που έχει συνάψει με τις ΗΠΑ, την Γαλλία, την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ ακόμη και με την Σ. Αραβία καθώς και τους ισχυρούς αμυντικούς δεσμούς με το Ισραήλ.
Η Άγκυρα έχει σωρεύσει βαρύ διπλωματικό φορτίο στις σχέσεις με την Ελλάδα και θα πρέπει να αναμένεται μια συνολική επίθεση εναντίον της χώρας μας κατά την παρουσία του Προέδρου Ερντογάν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το τρίτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη.
Εκεί ο Τούρκος πρόεδρος θα προσέλθει με τον «αέρα» του μεσολαβητή στην Ουκρανική κρίση, του ηγέτη της χώρας που έχει κρίσιμο ρόλο στην Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά και έναντι του Ιράν, θέλοντας να κεφαλαιοποιήσει διπλωματικά και πολιτικά αυτή την στρατηγική βαρύτητα της Τουρκίας.
Σε αυτό το παγκόσμιο φόρουμ όμως εκτιμάται ότι θα επιδιώξει να στραφεί εναντίον της χώρας μας σε όλα τα μέτωπα θέλοντας να υπονομεύσει την διεθνή θέση της χώρας μας, να αποκρούσει όλες τις κατηγορίες για επεκτατισμό και αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας και να υπονομεύσει τις συμφωνίες στρατηγικής συνεργασίας της Ελλάδας με τρίτες χώρες ώστε να την αποδυναμώσει και διπλωματικά και σε επίπεδο αποτροπής.
Η ατζέντα που έχει κτίσει η Τουρκία είναι μεγάλη: Η αποστρατικοποίηση των νησιών σε σύνδεση με την ελληνική κυριαρχία σε αυτά, οι «γκρίζες ζώνες», η αναντιστοιχία εναέριου χώρου και χωρικών υδάτων (και συνεπώς η αντιστροφή του ρόλου του παραβάτη του διεθνούς δικαίου με τις αναχαιτίσεις στο Αιγαίο), η «μαξιμαλιστική αντίληψη» της Ελλάδας για τις θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, η «καταπίεση» της Μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη.
Και εσχάτως προστέθηκε και η «ενεργοποίηση» των ρωσικών S-300 εναντίον τουρκικών μαχητικών την οποία θα επικαλείται η Τουρκία όχι μόνο ως επιθετική ενέργεια αλλά και ως επιχείρημα για να διασκεδαστούν οι ανησυχίες και να καμφθούν οι έντονες αντιδράσεις της Ουάσιγκτον για την αγορά των S-400 από την Τουρκία.
Η Άγκυρα θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή ώστε να ολοκληρώσει μια σειρά διπλωματικών κινήσεων που χωρίς να είναι το μοναδικό κίνητρο είχαν στόχο να ανατρέψουν μια «Αντιτουρκική Συμμαχία» που έβλεπε να στήνεται σε Ανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική και Αραβικό Κόλπο, όπου η Ελλάδα και η Κύπρος είχαν κεντρικό ρόλο, με την στήριξη και των Αμερικανών.
Η Αθήνα θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη να απαντήσει σε αυτή την διπλωματική επίθεση της Τουρκίας, καθώς από το κλίμα που θα διαμορφωθεί θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και ο σχεδιασμός του Τ. Ερντογάν για τις επόμενες κινήσεις του τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Και ας μην λησμονούμε ότι ο επιτιθέμενος είναι αυτός που δυστυχώς έχει συνήθως την πρωτοβουλία των κινήσεων και το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού…