Συγκλονίζει εξομολόγηση κοπέλας που βίωσε την πολύνεκρη τραγωδία στα Τέμπη και σώθηκε. «Ακόμη και τώρα, δύο χρόνια μετά δεν μπορώ να ξεχάσω τις φωνές για βοήθεια», λέει η Αλεξάνδρα Τσακίρη για τα δευτερόλεπτα αφότου συγκρούστηκαν τα δύο τρένα.
Στις 28 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται δύο χρόνια από την τραγωδία στα Τέμπη, η οποία στέρησε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, με τους επιζώντες να μην μπορούν να ξεχάσουν εκείνο το μοιραίο βράδυ της μετωπικής ανάμεσα στα δύο τρένα.
Η Αλεξάνδρα Τσακίρη είναι μία επιζήσασα και το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό της.
Η νεαρή γυναίκα περιέγραψε την Τρίτη (25.02.2025) στο OPEN τα όσα έζησε και σκέφτηκε τη στιγμή της φονικής σύγκρουσης, λέγοντας:
«Δεν είχαμε οξυγόνο εκείνη την ώρα, δηλαδή προσπαθούσαμε με τα χίλια ζόρια να αναπνεύσουμε, βάζαμε φουλάρια μπροστά γιατί μας δυσκόλευε αυτό που κάναμε σαν αναπνοή. Μέσα στο βαγόνι αλλά και όταν βγήκαμε, είδαμε πολύ έντονα τη φωτιά, τα δικά μας τα τζάμια είχανε σπάσει από τις λαμαρίνες της εμπορικής αμαξοστοιχίας και την φωτιά τη βλέπαμε δίπλα μας. Όλοι φώναζαν ”βοήθεια θα πεθάνουμε”. Ένας από τα πίσω βαγόνια φώναξε ”ψυχραιμία όλοι” και ήταν αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την ώρα για να είμαι ψύχραιμη ώστε να βγούμε έξω».
Στη συνέχεια η ίδια είπε πως δύο χρόνια μετά δεν μπορεί να ξεχάσει τις φωνές από το μοιραίο τρένο, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι:
«Ακόμη και τώρα μετά από δύο χρόνια δεν μπορώ να ξεχάσω αυτά τις φωνές, αυτά τα πράγματα που είδα εκείνο το βράδυ. Ειδικά για τα παιδιά που τα γνώριζα, την Αφροδίτη, τον Άγγελο και την Εριέττα, με πονάει ακόμη περισσότερο γιατί τους είδα, σηκώθηκαν και μετά από λίγο χάθηκαν και ακόμη και τώρα που μιλάμε η Εριέττα δεν έχει βρεθεί. Αυτό με πονάει παραπάνω γιατί εγώ μπόρεσα εκείνο το βράδυ να πάρω τους γονείς μου τηλέφωνο να τους πω ότι όλα καλά, είμαι εντάξει, χτύπησα λίγο αλλά είμαι εντάξει ζώ. Κάποιοι γονείς δεν δέχτηκαν αυτό το τηλεφώνημα».