Έχουν περάσει 48 χρόνια και περίπου τρεις μήνες από την ημέρα που ο Έντσον Αράντες Ντον Νασιμέντο φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα της Σάντος σε επίσημο αγώνα (την ξαναφόρεσε τον Οκτώβριο του 1977 στη Νέα Υόρκη στο αποχαιρετιστήριο ματς της καριέρας του όπου αγωνίστηκε για ένα ημίχρονο με τους Κόσμος και ένα ημίχρονο με την ομάδα της Βραζιλίας).
Το ημερολόγιο έδειχνε 2 Οκτωβρίου 1974 κι ο Πελέ όπως είχε προαναγγείλει δύο χρόνια νωρίτερα, λίγες ημέρες πριν κλείσει τα 31 του χρόνια ενημέρωσε πως ο αγώνας με την Πόντε Πρέτα για πρωτάθλημα Παουλίστα θα ήταν ο τελευταίος της καριέρας του (τότε ακόμη δεν είχε προκύψει η προοπτική των ΗΠΑ…).
Στο Estádio Urbano Caldeira, που όλοι γνωρίζουν ως Vila Belmiro (η ομώνυμη γειτονιά του προαστίου Σάντος του Σάο Πάολο) βρέθηκαν 20.258 ψυχές για να πουν το τελευταίο αντίο στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που είδε ο πλανήτης.
Στον άνθρωπο που μεταμόρφωσε τη Βραζιλία από.. περιοδεύοντα θίασο σε μια παγκόσμια υπερδύναμη και την ασήμαντη Σάντος σε μια ομάδα που έγινε πρωταγωνίστρια.
Στο χωρητικότητας 16.500 θέσεων γήπεδο, δεν έγινε ρεκόρ προσέλευσης θεατών (32.989 κόντρα στην Παλμέιρας το 1964) αλλά ο κόσμος κρέμονταν σαν τα τσαμπιά για να δουν αυτόν που έκανε όλα τους τα όνειρα πραγματικότητα…
Στην έναρξη του αγώνες δεκάδες φωτογράφοι και δημοσιογράφοι μόλις τον αντίκρισαν, τον περικύκλωσαν για ένα καρέ για μία δήλωση λίγο πριν το φινάλε.
Κάποια στιγμή ξεφεύγει και αμέσως πηγαίνει στους συμπαίκτες του για να βγει μια τελευταία φωτογραφία.
Προσπαθεί να πάει στη σέντρα, αλλά ο αρχηγός της Πόντε Πρέτα τον σταματά και του δίνει μια αναμνηστική πλακέτα. Τον αγκαλιάζει και του λέει κι αυτός «ευχαριστώ».
Οι αστυνομικοί που βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο προκειμένου να τον εκκενώσουν για να ξεκινήσει κάποια στιγμή το παιχνίδι, μόλις απομακρύνουν τους εκπροσώπους των ΜΜΕ και κάθε λογής άσχετους τον αγκαλιάζουν… Που θα ξαναβρούν την ευκαιρία να αγκαλιάσουν τον «Βασιλιά»;
Τους χαμογελά και λίγο πριν από τη σέντρα, ο Πελέ συζητά με τους επικεφαλής της αστυνομίας τις λεπτομέρειες της… διαφυγής του, για την οποία είχε καταστρωθεί ολόκληρο σχέδιο.
Ο αγώνες ξεκινά… Σε έναν κάκιστο αγωνιστικό χώρο, αγωνιζόμενος με σοβαρό μυϊκό πρόβλημα κάνει το ένα κακό κοντρόλ πίσω από το άλλο. Το σώμα του είναι εκεί, το μυαλό του όμως ταξιδεύει κάπου αλλού…
Στις αλάνες της πόλης Τρες Κορασόες που ξεκίνησαν όλα στα τέλη της δεκαετίας του ’40, στα γήπεδα της Σουηδίας όπου συστήθηκε σε όλον τον κόσμο οδηγώντας τη Βραζιλία στην πρώτη κατάκτηση Παγκοσμίου Κυπέλλου, στα ατελείωτα γκολ που σημείωσε με την Σάντος και την σελεσάο.
Άλλα παιδιά μεγάλωναν ακούγοντας παραμύθια όπως οι Χίλιες και μια νύχτες, στη Βραζιλία τα παιδιά λάτρευαν να ακούν ιστορίες για τα χίλια και πλέον γκολ του «Βασιλιά».
Επιστροφή όμως στο ιστορικό ματς… Μια, δύο μαγικές ενέργειες του ξεσηκώνουν τον κόσμο. Αγγίζει το γκολ με μια κεφαλιά, αλλά ο αντίπαλος γκολκίπερ, ονόματι Κάρλος μπλοκάρει τη μπάλα. Χωρίς να το ξέρει αυτή θα είναι η απόκρουση της ζωής του κι ας ήταν από τις πιο εύκολες. Βλέπετε αυτή ήταν η τελευταία τελική στην καριέρα του Πελέ επί Βραζιλιάνικου εδάφους.
Το ότι δεν σκόραρε τον οδηγεί στο να σηκώσει τα χέρια από απόγνωση… Ξέρει ότι το κερασάκι από αυτήν την τούρτα θα λείπει.
Το ρολόι δείχνει 21:32, το χρονόμετρο του διαιτητή Εμίντιο Μάρκες Μεσκίτα δείχνει το 20 λεπτό και 10ο δευτερόλεπτο της αναμέτρησης.
Θεωρητικά ο αγώνας έχει πολύ δρόμο μπροστά του, όμως ο «Βασιλιάς» κρίνει ότι αυτή είναι η στιγμή για να περάσει στην αιωνιότητα.
Αρπάζει τη μπάλα από τον συμπαίκτη του, την στήνει στη μεσαία γραμμή, γονατίζει, ανοίγει τα χέρια και χαιρετά στις τέσσερις κατευθύνσεις του γηπέδου… Μ’ αυτό τον τρόπο αποχαιρετά του πιστούς του και το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Οι συμπαίκτες του σαστισμένοι, οι αντίπαλοι συγκινημένοι, αλλά όλοι τρέχουν να τον αγκαλιάσουν, να τον αγγίξουν να πάρουν κάτι από τη μαγεία του. Να έχουν να λένε στα παιδιά και στα εγγόνια τους «ήμουν εκεί στο αντίο του Πελέ και τον άγγιξα».
Κάνει τον τελευταίο γύρο του θριάμβου με η φανέλα στο χέρι. Από πίσω του μια κουστωδία δημοσιογράφων, φωτογράφων. Τέτοιο πρέσιγκ ούτε η πιο σκληρή άμυνα που είχε να αντιμετωπίσει στην καριέρα του.
Όλο το γήπεδο όρθιο τον αποθεώνει, κι αυτός χάνεται στη φυσούνα. Κατεβαίνοντας στα αποδυτήρια κλαίει σαν μωρό παιδί…
Εκεί τον περιμένει μόνο ο Μανουέλ Μαρία, συμπαίκτης και αδελφικός του φίλος και λιγοστοί αστυνομικοί και δημοσιογράφοι που γίνονται μάρτυρες μια συγκλονιστικής στιγμής.
Ο Πελέ γονατίζει μπροστά από το ντουλάπι του στα αποδυτήρια, ευχαριστεί τον Θεό για όλα όσα του πρόσφερε, αλλά και για όλα όσα η Σάντος αντιπροσώπευε στη ζωή του…
Άνοιξε το ντουλάπι του, έβαλε μέσα τη στολή που φορούσε και την κλείδωσε, πέφτοντας στην αγκαλιά του Μανουέλ Μαρία συνεχίζοντας το κλάμα. Μαζί τους κι οι αστυνομικοί με τους δημοσιογράφους.
Λίγα λεπτά αργότερα επιβιβάστηκε στο περιπολικό της αστυνομίας φορώντας τα πολιτικά του ρούχα κι έχοντας στην τσέπη του σακακιού του το κλειδί από το ντουλάπι του…
Ένα ντουλάπι που εδώ και 48 χρόνια παραμένει ερμητικά κλειστό, θαρρείς και περίμενε το χέρι του «Βασιλιά» για να ανοίξει και πάλι και να αποκαλύψει τα μυστικά που κρύβει.
Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα τα αποδυτήρια της Σάντος έχουν αλλάξει πάρα πολύ καθώς συχνά πυκνά γίνονταν διάφορα βελτιωτικά έργα. Ωστόσο εκείνη η συγκεκριμένη γωνιά δεν πειράχτηκε ποτέ επί της ουσίας, αλλά απλά καλλωπίστηκε.
Μπήκε μια δεύτερη εξωτερική πόρτα ασφαλείας που «ντύθηκε» με μια φωτογραφία του, αλλά ποτέ κανείς δεν τόλμησε να πειράξει το οτιδήποτε. Κι αυτό είναι κάτι σαν μυσταγωγία για τον ίδιο τον σύλλογο.
Ωστόσο έχοντας πάρει την απόφαση για πλήρη ανακατασκευή του γηπέδου και με τα έργα να προγραμματίζονται να ξεκινήσουν το καλοκαίρι του 2023, το «ντουλάπι του Πελέ» είναι το βασικό αντικείμενο συζήτησης στην έκτακτη συνάντηση της διοίκησης της Σάντος με το αρχιτεκτονικό γραφείο που έχει αναλάβει το πρότζεκτ του γηπέδου.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι θα είναι ασέβεια προς τον «Βασιλιά» να το παραβιάσουν και να μεταφέρουν ότι υπάρχει μέσα στο Μουσείο του συλλόγου. Κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει όλα τα ευρήματα να είναι προσβάσιμα στον κόσμο.
Ποιος ξέρεις, ίσως ο ίδιος ο Πελέ να είχε προβλέψει στη διαθήκη, το τι θα ήθελε να γίνει με αυτό το περίφημο ντουλάπι, 48 χρόνια μετά από εκείνη τη γεμάτη δάκρυα βραδιά.