Υπάρχει πολλή αγαλλίαση στο Τζαμού και Κασμίρ και θλίψη στο Πακιστάν καθώς το γραφικό Σριναγκάρ, το οποίο τυγχάνει να είναι το αγαπημένο κυνήγι για τους τρομοκράτες που εδρεύουν και υποστηρίζονται από το Πακιστάν, φιλοξενεί μια συνάντηση της G-20 για τον τουρισμό.
Το Πακιστάν δεν είναι καν μέρος της G-20, αλλά έχει χτίσει το αίτημα του μποϊκοτάζ μιλώντας επιπόλαια για παραβιάσεις δικαιωμάτων στο Τζαμού και Κασμίρ, ενώ παίρνει στο έπακρο τις αυθαιρεσίες του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (HRW) για αυθαίρετες συλλήψεις πολιτικών ακτιβιστών και ειρηνικούς διαδηλωτές.
Η Κίνα αποφάσισε να «μείνει μακριά» ή απλώς να «μποϊκοτάρει» τη συνάντηση του Σριναγκάρ. Η απόφασή της είναι ξεδιάντροπη και αξιολύπητη. Ο κόσμος γνωρίζει πώς αντιμετωπίζει την μουσουλμανική κοινότητα των Ουιγούρων στην μακρινή δυτική επαρχία Σιντζιάνγκ της χώρας.
Οι Κινέζοι Μουσουλμάνοι έχουν χάσει σχεδόν όλα τα δικαιώματα να ζήσουν μια αξιοπρεπή και χωρίς εντάσεις ζωή ως μουσουλμάνοι. Κανένα από τα ισλαμικά έθνη, που είναι όλα μέρος του 57-μελούς Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC) δεν έχει υψώσει τη φωνή του ενάντια στην απάνθρωπη μεταχείριση των αδελφών τους στην Κίνα.
Μια καυστική επίπληξη του OIC και της υποκρισίας του προήλθε από μια απροσδόκητη συνοικία τις προάλλες – τον Vlodomyr Zelensky, πρόεδρο της Ουκρανίας, θύμα της ρωσικής επιθετικότητας. Κατά τη διάρκεια μιας στάσης στη Τζέντα για να μιλήσει σε μια συγκέντρωση του Αραβικού Συνδέσμου ενώ πήγαινε για να συμμετάσχει ως ειδικός προσκεκλημένος στη συνάντηση των G-7 στη Χιροσίμα, θρηνούσε που τα πλούσια αραβικά έθνη είχαν «κλείσει το μάτι» στη ρωσική εισβολή.
Επιπλέον, μπορεί να αναφερθεί ότι η συνάντηση του Αραβικού Συνδέσμου στην Τζέντα ήταν ιδιαίτερη λόγω της πρώτης παρουσίας του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ μετά την επανεισδοχή της χώρας του στην ομάδα. Είναι από τους λίγους παγκόσμιους ηγέτες που έχουν υποστηρίξει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Η Συρία αποβλήθηκε από τον Αραβικό Σύνδεσμο τον Μάιο του 2011 λόγω του βάναυσου τρόπου με τον οποίο συντρίφθηκαν οι διαδηλώσεις κατά του Μπασάρ. Η καταπίεση στη Συρία δεν έχει τελειώσει, αλλά είναι τώρα, εντάξει. για τον Αραβικό Σύνδεσμο;
Ένα δημοσίευμα των μέσων ενημέρωσης ανέφερε ότι το Πακιστάν, που αναζητά συνεχώς ευκαιρίες για να υποβαθμίσει την Ινδία, βρίσκεται πίσω από την κίνηση μποϊκοτάζ στο Σριναγκάρ. Τους τελευταίους δύο μήνες το Πακιστάν έχει οργανώσει διαμαρτυρίες για τα σχέδια της Ινδίας να φιλοξενήσει την εκδίκαση των G-20 στο Σριναγκάρ.
Προσέγγισε τα μέλη της G-20, ιδιαίτερα τα μέλη του ισλαμικού έθνους της, να μην παρευρεθούν σε καμία συγκέντρωση στο Σριναγκάρ ως έκφραση «αλληλεγγύης» με τον λαό του Τζαμού και του Κασμίρ που «καταπιέζεται» από την Ινδία.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η καταστολή της διαφωνίας, με τη βία και πέρα από τα όρια του νόμου, είναι ένα κοινό νήμα που διατρέχει τους αυτοαποκαλούμενους υποστηρικτές των ισλαμικών αξιών. Το Πακιστάν δεν είναι λευκό κρίνο. Η καταπίεση των μειονοτικών μουσουλμανικών κοινοτήτων – Ahmadiyas και Shiit Hazaras είναι καλά τεκμηριωμένη.
Ειλικρινά, το Πακιστάν αναμενόταν να κάνει ό,τι μπορούσε για να σαμποτάρει οποιαδήποτε συνάντηση στο Σριναγκάρ, εν όψει της μαζικής εκστρατείας που ξεκίνησε κατά της Ινδίας, αφού το Νέο Δελχί απέσυρε το ειδικό καθεστώς του Τζαμού και του Κασμίρ.
Ο θρασύς υπουργός Εξωτερικών της, Bilawal Bhutto-Zardari, απόγονος του υστερικά αντι-ινδού Zulfiqar Ali Bhutto (εκτελέστηκε από έναν στρατιωτικό δικτάτορα), μετέφερε τον τυραννισμό του εναντίον της Ινδίας σε όλες τις χώρες που έχει επισκεφθεί.
Το πρώτο έθνος που βοήθησε αμέσως το Πακιστάν ήταν η Κίνα, κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη δεδομένης της εχθρότητας που μοιράζονται οι δύο χώρες εναντίον της Ινδίας.
Όμως, αντιτιθέμενη στη συνάντηση του τουρισμού στο Σριναγκάρ, η Κίνα εκφράζει την απογοήτευσή της για την απόρριψη της Ινδίας για τον Οικονομικό Διάδρομο Κίνας Πακιστάν (CPEC) που διέρχεται από εδάφη που κατέχονται βίαια από τον «σιδηρά αδερφό» του Πακιστάν αμέσως μετά τη δημιουργία του από τους Βρετανούς διχοτομώντας την Ινδία τον Αύγουστο του 1947.
Από την πλευρά της, η Κίνα είναι επίσης υπό κατοχή κάποιας στεριάς του Κασμίρ που της έχουν χαριστεί, καλά, παράνομα το Πακιστάν.
Το Πακιστάν αναφέρει αναπόφευκτα ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών άνω των επτά δεκαετιών που, σύμφωνα με το Ισλαμαμπάντ, τοποθετεί το Τζαμού και το Κασμίρ στην κατηγορία των «διεθνώς αναγνωρισμένων αμφισβητούμενων εδαφών» και καλεί σε δημοψήφισμα για την επίλυση της «διαφοράς».
Αυτός είναι ο τρόπος του Πακιστάν για να αναζητήσει νομιμότητα στις άγριες κραυγές του κατά της Ινδίας που είναι ειδικά για το Κασμίρ.
Αλλά είναι μια παραπλανητική προπαγάνδα.
Διότι, μεταξύ των πρώτων προειδοποιήσεων στο ψήφισμα του ΣΑΗΕ απαιτεί από το Πακιστάν να εγκαταλείψει την επιθετικότητά του στο Τζαμού και Κασμίρ. Δεν έχει γίνει ακόμη. Στην πραγματικότητα, το ένα τρίτο του σύνθετου κράτους βρίσκεται υπό πακιστανική κατοχή από το 1948.
Το πιο σημαντικό, ο έβδομος Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Κόφι Άτα Ανάν, είχε περιγράψει την απόφαση του 1948 του ΣΑΗΕ ως χρονολογημένη και άσχετη. Τον ισχυρισμό έκανε το 2001 κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στη Νότια Ασία.
Τα έθνη που υποστηρίζουν το Πακιστάν στο Κασμίρ το γνωρίζουν αυτό;
Αν το κάνουν, θα ζητήσουν από τον «αδερφό» τους να βάλει ένα καπάκι σκέψης;
Πιο πολύ, καθώς οι περισσότερες χώρες του κόσμου έχουν πάψει να θεωρούν την κίνηση του 1948 ως σχετική.
Και τι γίνεται με τις σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις χώρες που θεώρησαν σκόπιμο να αναγνωρίσουν το κάλεσμα του Πακιστάν;