Αυτές τις μέρες, ταξιδέψτε σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα —την Αθήνα, τη Ρώμη ή το Παρίσι, για παράδειγμα— και θα δείτε ομάδες μεταναστών στριμωγμένοι στους δρόμους και στα σοκάκια, θορυβώδεις και στοιχειωμένους. Αν κάποιος περπατήσει δίπλα τους αρκετά αργά, είναι δυνατό να πιάσει κομμάτια από Ουρντού και Παντζάμπι. Έτσι ξέρετε ότι είναι από το Πακιστάν. Αυτοί είναι οι «τυχεροί» — αυτοί που έχουν φτάσει στην Ευρώπη ζωντανοί. Πολλοί άλλοι σαν αυτούς δεν τα καταφέρνουν ποτέ.
Μια νέα έκθεση για το λαθρεμπόριο ανθρώπων στο Πακιστάν, που δημοσιεύθηκε από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Πακιστάν την περασμένη εβδομάδα, περιγράφει το ταξίδι ενός τέτοιου μετανάστη από το Χαφιζαμπάντ στο Παντζάμπ. Όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, πλήρωσε έναν πράκτορα για να τον βγάλει λαθραία από τη χώρα. Η αναφορά περιγράφει λεπτομερώς πώς μεταβιβάζεται ένα άτομο από πράκτορα σε πράκτορα μέχρι να καταφέρει να φτάσει στην ΕΕ ή τη Βόρεια Αμερική.
Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι Πακιστανοί μετανάστες ανακαλύφθηκαν σε τόσο μακρινά μέρη όπως το Darién Gap – η μόνη χερσαία γέφυρα μεταξύ Βόρειας και Νότιας Αμερικής, μέσω της οποίας διασχίζει μια επικίνδυνη διαδρομή μεταξύ της βόρειας Κολομβίας και του νότιου Παναμά και τελικά οδηγεί στις συνοριακές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών. Από εκεί, οι μετανάστες συχνά επιδιώκουν αυτό που φαντάζονται ότι θα είναι μια καλύτερη ζωή.
Στην Ευρώπη, οι Πακιστανοί μετανάστες μπορούν συχνά να βρεθούν να μαραζώνουν σε μέρη όπως το νησί της Λαμπεντούζα, στα ανοικτά των ακτών της Ιταλίας. Πολλοί από αυτούς φτάνουν εκεί μέσω της Αιγύπτου ή της Λιβύης, όπου οι λαθρέμποροι τους βάζουν σε βάρκες με την υπόσχεση να τους μεταφέρουν στις ιταλικές ακτές. Ήταν λαθρέμποροι σαν αυτούς που είχαν δελεάσει τους 20 Πακιστανούς που έχασαν τη ζωή τους το περασμένο καλοκαίρι στα ανοιχτά της Ελλάδας, όταν ένα μεταναστευτικό πλοίο που κρατούσε εκατοντάδες ανθρώπους επετράπη να βυθιστεί από την ελληνική ακτοφυλακή.
Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί ότι η υπόθεση εξακολουθεί να μαραζώνει στα ελληνικά δικαστήρια και δεν υπάρχει καμία ένδειξη για το εάν οι επιζώντες μετανάστες ή οι κληρονόμοι εκείνων που πέθαναν θα μπορέσουν ποτέ να αποδοθούν δικαιοσύνη. Τόσο αξίζει η ζωή ενός μετανάστη αυτές τις μέρες στον ανεπτυγμένο κόσμο.
Σε έναν αιώνα που υπόσχεται να προαναγγέλλει άνευ προηγουμένου ανθρώπινο εκτοπισμό λόγω παγκόσμιων οικονομικών και κλιματικών κρίσεων, φαίνεται δεδομένο ότι όλο και περισσότεροι Πακιστανοί θα περιπλανηθούν στη γη με την ελπίδα να βρουν τροφή και μια ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να ξαναχτίσουν τη ζωή τους σε μια ξένη γη. Ωστόσο, όταν βλέπει κανείς Πακιστανούς στριμωγμένους στους δρόμους της Ευρώπης, να δείχνουν πεινασμένοι και άθλιοι, αναρωτιέται μήπως εξακολουθούν να θεωρούν ότι είναι στην ΕΕ ως οποιοδήποτε είδος εγγύησης για μια καλύτερη ζωή.
Πακιστανοί μετανάστες έχουν ανακαλυφθεί σε τόσο μακρινά μέρη όπως το Darién Gap – η μόνη χερσαία γέφυρα μεταξύ Βόρειας και Νότιας Αμερικής.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους άνδρες είναι εργαζόμενοι με χαμηλή ειδίκευση που δεν γνωρίζουν καν τις γλώσσες των χωρών στις οποίες επιθυμούν να μεταναστεύσουν. Αυτό σημαίνει ότι συνήθως υποβιβάζονται σε δουλειές όπως το πλύσιμο πιάτων στο πίσω μέρος των εστιατορίων και άλλες ταπεινές εργασίες που παρέχουν, στην καλύτερη περίπτωση, μια δύσκολη και σκληρή ζωή. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που βγάζουν πηγαίνουν για την εξόφληση των χρεών που ανέλαβαν για να πληρώσουν τους λαθρέμπορους που τους έφεραν εκεί εξαρχής. Η «καλύτερη ζωή», πρέπει σύντομα να συνειδητοποιήσουν, είναι απλώς μια φαντασίωση που τους υποσχέθηκαν οι λαθρέμποροι μόνο και μόνο για να παρασυρθούν να εγκαταλείψουν το Πακιστάν με υπερβολικά υψηλό προσωπικό και οικονομικό κόστος.
Δεν υποφέρουν εξίσου όλοι οι Πακιστανοί που καταλήγουν σε ξένες χώρες με αμφίβολα μέσα. Μια βιομηχανία στο Πακιστάν που φαίνεται να είναι πολύ οργανωμένη και πέτυχε να διασφαλίσει ότι οι νεοσύλλεκτοί της έχουν πολλά να κάνουν είναι η βιομηχανία επαιτείας. Είναι ένα τόσο επιτυχημένο εγχείρημα που αποφάσισε τώρα να αρχίσει να εξάγει και να επεκτείνεται σε άλλες χώρες.
Σε αντίθεση με τους απελπισμένους, χαμηλής ειδίκευσης εργάτες που μοχθούν στους καπνούς και τα γεμάτα δυσωδία πίσω δωμάτια των εστιατορίων και των καταστημάτων στην Ευρώπη, αυτοί οι ζητιάνοι δεν χρειάζονται λαθρέμπορους για να τους οδηγήσουν σε ξένες χώρες. Αντίθετα, προτιμούν να χρησιμοποιούν βίζα για προσκυνητές σε μέρη όπως η Σαουδική Αραβία και το Ιράν, κ.λπ. Όπως πολλοί Πακιστανοί μπορεί να έχουν δει μόνοι τους κατά τη διάρκεια του Χατζ, αυτοί οι επαίτες στήνουν μαγαζιά έξω από τους ιερούς τόπους στη Μέκκα και τη Μεδίνα, όπου παρενοχλούν ξένους προσκυνητές για χρήματα όπως ακριβώς κάνουν οι αγοραστές σε αγορές σε όλο το Πακιστάν. Είναι αμείλικτοι, κύριοι χειριστές που ξέρουν πώς να τραβούν την ενοχή των θυμάτων τους και να τα κάνουν να αποχωριστούν τα χρήματά τους.
Το πρόβλημα του ζητιάνου έχει γίνει τόσο ενοχλητικό που το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας το έχει αντιμετωπίσει επίσημα με το Πακιστάν. Μια νέα συμφωνία υπεγράφη πρόσφατα μεταξύ των δύο χωρών, βάσει της οποίας το Πακιστάν υποσχέθηκε να προσπαθήσει να περιορίσει τις εξαγωγές ζητιάνων στη Σαουδική Αραβία. Το ίδιο το γεγονός ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι τέτοιο θα έπρεπε να είναι αρκετός λόγος για να νιώσουμε αμηχανία και ντροπή σε εθνικό επίπεδο. Ωστόσο, όταν οι ίδιοι οι ηγέτες μας νιώθουν λίγη ντροπή να εκβιάζουν χρήματα από αυτή ή την άλλη πλούσια χώρα, δεν είναι περίεργο που και οι επαίτες μας αισθάνονται το δικαίωμα να κεφαλαιοποιούν τις ενοχές των άλλων για να πλουτίσουν.