Το Πακιστάν βρίσκεται ξανά σε πολιτική αναταραχή. Η αναταραχή ξεκίνησε όταν ο πρωθυπουργός του Πακιστάν Ίμραν Χαν Νιάζι εκδιώχθηκε από την εξουσία αφού έχασε μια πρόταση μομφής στην Εθνοσυνέλευση του Πακιστάν. Ο Imran Khan ισχυρίστηκε ότι η ανατροπή του οργανώθηκε από τις ΗΠΑ, αν και δεν παρείχε κανένα στοιχείο για τον ισχυρισμό του. Το χάος κλιμακώθηκε όταν η εκλογική επιτροπή του Πακιστάν απέκλεισε τον Imran Khan από την Εθνοσυνέλευση, στο πλαίσιο της υπόθεσης Toshakhana. Ο Χαν ξεκίνησε μια «μεγάλη πορεία», για να απαιτήσει πρόωρες εκλογές και ενώ οδηγούσε μια συγκέντρωση στο Ουαζιραμπάντ, κάποιος επιχείρησε να τον δολοφονήσει. Ο πρώην πρωθυπουργός του Πακιστάν, Imran Khan, έχει κατηγορήσει τον ΓΔ του ISI Faiz Hameed και τον νυν πρωθυπουργό Shehbaz Sharif, ο οποίος είναι αδελφός του πρώην πρωθυπουργού Nawaz Sharif, για την απόπειρα δολοφονίας.
Μια αναφορά από το Wilson Center, μια δεξαμενή σκέψης στην Ουάσιγκτον, υπογραμμίζει το γεγονός ότι το Πακιστάν δεν είχε ποτέ πρωθυπουργό που κατάφερε να ολοκληρώσει την πενταετή θητεία του. Αυτό το γεγονός ρίχνει φως στη θνησιγενή φύση της δημοκρατίας του Πακιστάν, σε αντίθεση με την ανθεκτική δημοκρατία της Ινδίας όπου η βούληση του λαού ανατρέπεται μόνο μία φορά, κατά τη διάρκεια της έκτακτης ανάγκης που επέβαλε η Indira Gandhi. Για να κατανοήσουμε γιατί κανένας πρωθυπουργός του Πακιστάν δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει μια πενταετή θητεία, γιατί το Πακιστάν δεν εξελίχθηκε σε μια σταθερή δημοκρατία, είναι σημαντικό να επικεντρωθούμε στον στρατό του Πακιστάν, καθώς ο πακιστανικός στρατός είναι η μεταβλητή που έχει τεράστιο αντίκτυπο στην πολιτική του Πακιστάν. .
Η αδύναμη οργάνωση του Μουσουλμανικού Συνδέσμου
Στην Ινδία, το κέντρο βάρους, της πολιτικής εξουσίας, βρίσκεται στα χέρια των πολιτών πολιτικών που εκλέγονται από τον λαό και καταρχήν είναι υπόλογοι στους πολίτες. Στο Πακιστάν, οι πολίτες πολιτικοί δεν κατάφεραν ποτέ να γίνουν το κέντρο βάρους, επειδή σε αντίθεση με το Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο, το οποίο είχε βαθιές οργανωτικές ρίζες στην Ινδία, η Μουσουλμανική Λίγκα, δεν είχε βαθιές οργανωτικές ρίζες στη Σιντ, στο Μπαλοχιστάν, στο Δυτικό Παντζάμπ και στο NWFP (Βορειοδυτική συνοριακή επαρχία). Αυτό δημιούργησε ένα κενό που επέτρεψε στον πακιστανικό στρατό να αναπτύξει τη δική του σύνδεση με τον λαό. Στην Ινδία, ο Νεχρού δεν το επέτρεψε ποτέ, καθώς ενστάλαξε πολλές πολιτικές, όπως το να μην επιτρέπει σε ανώτερους στρατιωτικούς να κάνουν ομιλίες, να κάνει την Ινδία «απόδειξη πραξικοπήματος».
Η αντίληψη της διχοτόμησης στο Πακιστάν
Ελλείψει οποιουδήποτε ισχυρού δεσμού με πολίτες πολιτικούς, ο πακιστανικός στρατός άδραξε την ευκαιρία να αναπτύξει δεσμό με τον πληθυσμό και ως αποτέλεσμα, κέρδισε νομιμότητα από τον λαό που τους επέτρεψε να αναλάβουν τα ηνία της κυβέρνησης. Για να κατανοήσουμε τον δεσμό μεταξύ του στρατού και του πληθυσμού του Πακιστάν, πρέπει να σκεφτούμε πώς αντιλήφθηκαν οι Πακιστανοί τη διχοτόμηση. Η διχοτόμηση δεν ήταν νίκη, στη φαινομενολογική εμπειρία των Πακιστανών, αλλά «προδοσία».
Τόσο ο Ινδικός Στρατός όσο και ο Πακιστανικός Στρατός είναι απόγονοι του βρετανικού ινδικού στρατού. Την εποχή της διχοτόμησης, δεν ήταν μόνο η γη που χωρίστηκε, αλλά και ο στρατός. Ο Βρετανικός Ινδικός Στρατός χωρίστηκε στις 30 Ιουνίου 1947. Ενώ η Ινδία έλαβε 40 συντάγματα τεθωρακισμένων, 40 συντάγματα πυροβολικού και 21 συντάγματα πεζικού, το Πακιστάν έλαβε έξι συντάγματα τεθωρακισμένων, οκτώ συντάγματα πυροβολικού και οκτώ συντάγματα πεζικού. Από το σύνολο του στρατιωτικού προσωπικού, το 64% πήγε στην Ινδία και το 34% στο Πακιστάν.
Θεοποίηση του στρατού του Πακιστάν
Για τους ανθρώπους που συμπαθούσαν την ιδέα του Πακιστάν, αυτό ήταν ένα σημάδι «καθαρής προδοσίας». Όταν ξεκίνησε ο πρώτος πόλεμος Ινδο-Πακιστάν για το Κασμίρ το 1947, ο πακιστανικός στρατός κατάφερε να καταλάβει σχεδόν όλο το βορειοδυτικό Κασμίρ, το οποίο είναι το 40% του Κασμίρ. Η ικανότητα του στρατού του Πακιστάν να καταλάβει τόση γη, παρά το γεγονός ότι είχε λιγότερους στρατιωτικούς πόρους στη διάθεσή του, οδήγησε σε βαθύ σεβασμό και θαυμασμό για τον στρατό του Πακιστάν, που σχεδόν ισοδυναμούσε με θεοποίηση. Από τότε, ούτε ένας πρωθυπουργός του Πακιστάν δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη θητεία του.
Το λάθος του Μίρζα και η εδραίωση της εξουσίας του Αγιούμπ Χαν
Ο πρώτος πρωθυπουργός, Liaqat Ali Khan, δολοφονήθηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Μετά από μια σειρά γρήγορων Πρωθυπουργών, που στην καλύτερη περίπτωση διήρκεσαν δύο χρόνια, ο απόστρατος στρατηγός και τότε Πρόεδρος του Πακιστάν Iskander Mirza, καθαίρεσε τον 7ο πρωθυπουργό του Πακιστάν, την κυβέρνηση Feroze Khan Noon, το έτος 1958. Μετά την καθαίρεση της κυβέρνησης, ο Mirza κήρυξε στρατιωτικό νόμο . Στη συνέχεια ο Μίρζα διόρισε τον έμπιστο του Αγιούμπ Χαν ως αρχιστράτηγο του στρατού του Πακιστάν.
Σύμφωνα με τη βιογραφία From Plassey to Pakistan: The Family History of Iskander Mirza, σύντομα, ο στρατηγός Ayub Khan δυσαρεστήθηκε με τις πολιτικές του Mirza και έδιωξε τον Mirza, ορίζοντας τον εαυτό του στρατάρχη 5 αστέρων. Μόλις μια εβδομάδα μετά την κήρυξη του στρατιωτικού νόμου, ο Mirza συνειδητοποίησε τι είχε κάνει. Ο στρατηγός Ayub Khan είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι χωρίς την υποστήριξη του στρατού, ο Mirza δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία. Σε μια συνέντευξη στην πακιστανική εφημερίδα Dawn, ο Mirza είπε: «Δεν ήθελα να το κάνω…. Ο στρατιωτικός νόμος θα ήταν για τη μικρότερη δυνατή διάρκεια μέχρι τις νέες εκλογές….».