Οι έντονες αμφισβητούμενες εκλογές προκάλεσαν μια τεράστια έκπληξη με τους ανεξάρτητους στο Πακιστάν – οι οποίοι υποστηρίζονται από το κόμμα Tehreek-e-Insaaf (PTI) του φυλακισμένου πρώην πρωθυπουργού Imran Khan – κέρδισαν μέγιστες έδρες (98 από 264), παρά το πακιστανικό κατεστημένο (στρατός). δεν αφήνει κανένα λιθαράκι για να κρατήσει τον Imran Khan και τα μέλη του κόμματός του από την εκλογική διαδικασία.
Αυτό σίγουρα δείχνει τι θέλουν στην καρδιά τους οι περισσότεροι από τους κατοίκους του Πακιστάν. Διότι, η ιδέα ήταν ότι η Πακιστανική Μουσουλμανική Λίγκα-Ναουάζ (PML-N) του πρώην πρωθυπουργού Ναουάζ Σαρίφ θα κέρδιζε, με την υποστήριξη του στρατού.
Κατά ειρωνικό τρόπο, ο στρατός του Πακιστάν ήταν αυτός που ανέτρεψε την κυβέρνηση του Ναουάζ Σαρίφ και μετά από προηγούμενες εκλογές, έφερε στην εξουσία τον Ιμράν Χαν, παρόλο που δεν είχε πλειοψηφία.
Στη συνέχεια, αφού βρισκόταν στην εξουσία για τρεισήμισι χρόνια κακών πολιτικών αποφάσεων, η κυβέρνηση του Khan έπεσε σε δυσμένεια με τον στρατό και στη συνέχεια, το κατεστημένο δημιούργησε την πτώση της κυβέρνησης του PTI μέσω ψηφοφορίας δυσπιστίας στο κοινοβούλιο.
Το Πακιστάν, δυστυχώς, είναι ένα κράτος που από τη γέννησή του αποτυγχάνει από πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες με ψυχολογία ανικανότητας. Για το δικό τους κέρδος, αυτοί οι ηγέτες πάντα κρατούσαν το κοινό εκτρέπεται με λάθος ατζέντα και αντι-ινδουιστική προπαγάνδα, εκμεταλλευόμενοι έτσι την ευκαιρία να παίξουν λανθασμένα με τα ταμεία της χώρας σε βάρος της προόδου της.
Από το 1957, το Πακιστάν είχε 18 πρωθυπουργούς, εκτός από τους διορισμένους υπηρεσιακούς πρωθυπουργούς που είχαν εντολή να επιβλέπουν μόνο το σύστημα μέχρι να ολοκληρωθεί η εκλογική διαδικασία.
Δυστυχώς, ούτε ένας πρωθυπουργός πλήρους απασχόλησης του Πακιστάν δεν μπόρεσε να υπηρετήσει για πέντε ολόκληρα χρόνια. Είτε σκοτώθηκαν είτε απομακρύνθηκαν από τον στρατό με τις δικές του ιδιοτροπίες και φαντασιώσεις.
Το Πακιστάν έχει ιστορία πολιτικών πραξικοπημάτων και αναταραχών. Το σημερινό πολιτικό χάος στη χώρα είναι απλώς μια επέκταση της παρέμβασης του στρατού στην πολιτική. Εξαιτίας αυτού, το Πακιστάν σήμερα βρίσκεται σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή.
Ο πρώτος πρωθυπουργός του Πακιστάν Liaquat Ali Khan, μετά τη διχοτόμηση της Ινδίας το 1947, πυροβολήθηκε σε μια πολιτική συγκέντρωση στο Rawalpindi.
Το 1958, το πρώτο στρατιωτικό πραξικόπημα του Πακιστάν συνέβη όταν ο Γενικός Κυβερνήτης Iskander Mirza επέβαλε στρατιωτικό νόμο με τον στρατηγό Ayub Khan ως επικεφαλής διαχειριστή στρατιωτικού νόμου. Ο Αγιούμπ Χαν ανέλαβε αργότερα την προεδρία, απέλυσε και εξόρισε τον Μίρζα.
Το 1979, ο τότε πρωθυπουργός Zulfiqar Ali Bhutto, απαγχονίστηκε με αμφισβητούμενη καταδίκη για συνωμοσία για τη διάπραξη πολιτικού φόνου από τον αρχηγό του στρατού Zia ul-Haq μετά την κατάληψη της εξουσίας ανατρέποντας την κυβέρνηση Μπούτο.
Η δύο φορές πρωθυπουργός Μπεναζίρ Μπούτο δολοφονήθηκε σε επίθεση με όπλο και βόμβα μετά τη διεξαγωγή προεκλογικής συγκέντρωσης στο Ραβαλπίντι το 2007.
Ο πρώην αρχηγός του στρατού Περβέζ Μουσάραφ κατέλαβε την εξουσία με ένα αναίμακτο πραξικόπημα και ανέτρεψε την κυβέρνηση Ναουάζ Σαρίφ.
Το πρόβλημα είναι ότι ο πακιστανικός στρατός δεν θέλει να διορθώσει τους δρόμους του επειδή είναι εθισμένος στην εξουσία.
Το καλύτερο παράδειγμα αυτού είναι οι ισχυρισμοί για νοθεία των εκλογικών αποτελεσμάτων, που ευνοούσαν ανεξάρτητους υποψηφίους που στηρίζονται από τον Ιμράν Καν. Στο τρέχον σενάριο, μια κυβέρνηση συνασπισμού είναι η μόνη απάντηση, αλλά αυτό μπορεί να δυσκολευτεί να συγκεντρώσει την πολιτική δύναμη για να προωθήσει τις τόσο απαραίτητες οικονομικές μεταρρυθμίσεις και να αντιμετωπίσει σοβαρές προκλήσεις διακυβέρνησης και ασφάλειας.
Έτσι, τελικά ο στρατός θα συνεχίσει να χτυπά, ακόμα κι αν δεν επιβάλει επίσημα στρατιωτικό νόμο. Σημαίνει ότι θα υπήρχε μια κυβέρνηση μαριονέτα.
Σήμερα η χώρα βρίσκεται κοντά στη χρεοκοπία, αλλά η εσωτερική πολιτική και στρατιωτική σύγκρουση συνεχίζεται αμείωτη.
Η ασταθής πολιτική κατάσταση θα είχε σίγουρα αντίκτυπο στις οικονομικές προκλήσεις και τις προκλήσεις ασφαλείας του Πακιστάν.
Το δάνειο του ΔΝΤ είναι απαραίτητο για τη διάσωση του Πακιστάν από την τρέχουσα οικονομική κρίση. Για αυτό, το ΔΝΤ, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα και οι δυνάμεις του Κόλπου θα αναζητούσαν σίγουρα μια σταθερή κυβέρνηση του Πακιστάν. Αλλά η παρούσα κατάσταση μπορεί να μην παρέχει ευνοϊκή κατάσταση για τη λήψη δανείου από το ΔΝΤ.
Για να βγει το Πακιστάν από το σημερινό τέλμα, χρειάζεται μια ισχυρή πολιτικοστρατιωτική σχέση τόσο με τα αντίστοιχα καθήκοντά τους όσο και καλή γειτονία και διεθνή σχέση. Τα χρήματά τους πρέπει να δαπανηθούν σε οικονομικές εξελίξεις παρά σε περιττό αμυντικό ξεφάντωμα.
Ένα σταθερό και οικονομικά ισχυρό Πακιστάν με σχέσεις καλής γειτονίας θα είναι μεγάλο πλεονέκτημα για την Ινδία. Για να συμβεί αυτό, ο στρατός του πρέπει να αφήσει τη διακυβέρνηση στην πολιτική ηγεσία και να επιστρέψει στους στρατώνες.
Αισθάνεται κανείς λυπημένος για τον λαό του Πακιστάν, ο οποίος δεν έχει δει ποτέ τη δημοκρατία να διαρκέσει στη χώρα.
Η Ινδία έχει μακρά ιστορία δημοκρατίας. Το πιο σημαντικό, η Ινδία δεν είχε ποτέ στρατιωτικό νόμο.
Οι ινδικές ένοπλες δυνάμεις σέβονται το Σύνταγμα και ακολουθούν το βιβλίο. Δεν τρέφει πολιτικές φιλοδοξίες. Περιορίζεται στο βασικό καθήκον να παρέχει εθνική ασφάλεια και να βοηθά την πολιτική διοίκηση σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης όπως φυσική καταστροφή.