Κάθε χρόνο, ο μήνας Οκτώβριος φέρνει αναμνήσεις από τη γενοκτονία των Ινδουιστών και των Σιχ που έλαβε χώρα στην κατεχόμενη από το Πακιστάν Τζαμού και Κασμίρ (PoJK) μετά την επίθεση του Πακιστάν στην πολιτεία Τζαμού και Κασμίρ στις 22 Οκτωβρίου 1947.
Τουλάχιστον 100.000 Ινδουιστές και Σιχ έχασαν τη ζωή τους καθώς περισυνελέγησαν και πυροβολήθηκαν με τρόπο εκτέλεσης, αποκεφαλίστηκαν και τα κρανία τους συνθλίβονταν με πέτρες μόνο στην περιοχή Μιρπούρ. Το έγκλημά τους ήταν ότι δεν ανήκαν στη θρησκεία του Ισλάμ.
Μια αυτοβιογραφία που γράφτηκε από τον Bal K. Gupta δίνει μια γεύση από τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν κατά των κοινοτήτων Ινδουιστών και Σιχ από τις 25 Νοεμβρίου 1947 και μετά, όταν το Πακιστάν και η φυλή Lashkar εισήλθαν και αργότερα κατέλαβαν δυτικά μέρη του Jammu ξεκινώντας από το Mirpur.
Ο Γκούπτα ήταν μόλις 6 ετών εκείνη την εποχή, αλλά η φρίκη της γενοκτονίας ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να σβήσει από τη μνήμη του για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Gupta γράφει ότι μετά τη σφαγή του Δελχί Timurlane το 1358, η σφαγή του Mirpur…στις 25 Νοεμβρίου 1947 ήταν η χειρότερη σφαγή στην ινδική ιστορία.
Κατά τη στιγμή της σύλληψης, ο συνολικός πληθυσμός Ινδουιστών και Σιχ της πόλης Μιρπούρ ήταν σχεδόν 25.000. Πριν την κατάληψη της πόλης από τον στρατό του Πακιστάν και τους Παθαν της φυλής, περίπου 2.500 διέφυγαν στο Τζαμού με τον στρατό του Τζαμού και Κασμίρ που υποχωρούσε.
Άλλοι 2.500 σκοτώθηκαν ή κάηκαν ζωντανοί από τα πυρά του Πακιστανικού πυροβολικού καθώς τα σπίτια τους τυλίχτηκαν στις φλόγες. Οι υπόλοιποι 20.000 αναγκάστηκαν σε μια πορεία θανάτου προς τον Ali Beig, όπου η Gurdwara που χτίστηκε από τον Sant Sunder Singh μετατράπηκε σε στρατόπεδο φυλακών.
Στο δρόμο προς τον Αλί Μπέιγκ, τουλάχιστον 10.000 Ινδουιστές και Σιχ άντρες εκτελέστηκαν από τα πακιστανικά στρατεύματα και τους Παθαν της φυλής. 5.000 γυναίκες απήχθησαν. Μόνο 5.000 Ινδουιστές και Σιχ επιζήσαντες μαζί με τον Bal K Gupta έφτασαν στη φυλακή Ali Beig μετά από ένα φρικτό περπάτημα 20 μιλίων.
Τον Μάρτιο του 1948, όταν η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού έφτασε στον Αλί Μπέιγκ, μόνο 1.600 είχαν επιζήσει, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο Ραβαλπίντι και στη συνέχεια στο Τζαμού, όπου αυτοί και τα παιδιά τους παρέμειναν για 75 χρόνια σε καταυλισμούς προσφύγων μέχρι τις 5 Αυγούστου 2019, όταν τα άρθρα 370 και 35Α καταργήθηκαν δίνοντάς τους ίσα δικαιώματα με τους Ινδούς πολίτες με κατοικία J&K.
Έγιναν αρκετές προσπάθειες και προσπάθειες από τους ηγέτες των Ινδουιστών και των Σιχ για να ειδοποιήσουν τα πλησιέστερα πακιστανικά στρατεύματα τον Νοέμβριο του 1947 με την ινδική κυβέρνηση υπό την ηγεσία του τότε πρωθυπουργού Τζαουαχαρλάλ Νεχρού, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Ο Gupta υπενθυμίζει ότι στις 13 Νοεμβρίου, ο Ramlal Chaudhry μαζί με μια αντιπροσωπεία MLAs και M.C. Ο Μαχατζάν, ο τότε πρωθυπουργός της πολιτείας Τζαμού και Κασμίρ, ταξίδεψε για να συναντήσει τον Παντίτ Νεχρού στο Νέο Δελχί. Ο Pandit Nehru αρνήθηκε να δώσει ακροατήριο στην αντιπροσωπεία εκτός από τον M.C. Ο Μαχατζάν που γράφει ο Γκούπτα «παρακάλεσε» τον Νεχρού και του ζήτησε να τον βοηθήσει να σώσει περίπου 100.000 Ινδουιστές και Σιχ παγιδευμένους σε περιοχές του PoJK.
«Στις 15 Νοεμβρίου, χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο αεροδρόμιο Jammu για να συναντήσουν τον Pandit Nehru που αρνήθηκε να τους δει και πέταξε κατευθείαν στην κοιλάδα του Κασμίρ». (Gupta 2011).
Στις 23 Νοεμβρίου, ο Prem Nath Dogra και ο καθηγητής Balraj Madhok συναντήθηκαν με τον διοικητή της ταξιαρχίας του ινδικού στρατού στο Jammu, ταξίαρχο Paranjpe, και του ζήτησαν να στείλει στρατεύματα στο Mirpur. Ο Gupta γράφει, «ο ταξίαρχος Paranjpe τους είπε ότι η διαβούλευση με τον Sheikh Abdullah ήταν υποχρεωτική προκειμένου να αναπτυχθούν ινδικά στρατεύματα οπουδήποτε στο Τζαμού Κασμίρ». (Gupta 2011).
Στις 24 Νοεμβρίου, μια μέρα πριν από την έναρξη της γενοκτονίας, ο Γκούπτα μας πληροφορεί «Ο Παντίτ Ντόγκρα και ο καθηγητής Μαντόκ συνάντησαν τον Παντίτ Νεχρού στο αεροδρόμιο Τζαμού και του μίλησαν για την κρίσιμη κατάσταση στο Μιρπούρ». Σε αυτό το σημείο, ο Νεχρού έχασε την ψυχραιμία του και «εξαγριώθηκε και φώναξε ότι έπρεπε να μιλήσουν στον Σεΐχη Αμπντουλάχ». (Gupta 2011).
Καθώς οι ανήμπορες οικογένειες Ινδουιστών και Σιχ περίμεναν τα ινδικά στρατεύματα, το Μιρπούρ έπεσε στις 25 Νοεμβρίου 1947.
Η γενοκτονία των Ινδουιστών και των Σιχ που έλαβε χώρα στο Μιρπούρ ήταν άμεσο αποτέλεσμα της κοινοτικής οργής που είχε κατακλύσει τα βόρεια μέρη της Ινδίας καθώς και το Μπιχάρ και τη Βεγγάλη. Ο πραγματικός πληθυσμός Ινδουιστών και Σιχ του Μιρπούρ δεν ήταν περισσότερο από 15.000. Είχε διογκωθεί σε 25.000 καθώς πληθυσμοί Ινδουιστών και Σιχ από το Παντζάμπ είχαν φτάσει στο Μιρπούρ για ασφάλεια. Δεν ήξεραν ότι ο δαίμονας του κοινοτισμού θα τους καταβροχθίσει.
Ο μήνας Οκτώβριος είναι μια σκοτεινή υπενθύμιση του πώς η ινδική υποήπειρος έπεσε θύμα της κοινοτικής βίας και της διχοτόμησης. Οι πληγές του παρελθόντος γίνονται και πάλι φρέσκες και μας θυμίζουν ότι εκείνοι που χάθηκαν στο Μιρπούρ το 1947 και μαρτύρησαν μόνο το «φταίξιμο» είναι ότι πίστευαν στο Σανατάν Ντάρμα. Η θυσία τους δεν θα πάει χαμένη γιατί θυμόμαστε για τι πέθαναν.