Η τεράστια και δίκαιη νίκη και η κορυφαία μεταγραφή του καλοκαιριού! Ο Κώστας Γκόντζος γράφει για τη νίκη του Τριφυλλιού που θα μπορούσε να είχε γίνει με πολύ μεγάλο σκορ λόγω της διαφοράς των δύο ομάδων στο χορτάρι και το πλάνο που ακολουθούσαν, σχολιάζει τις… φωνές για τη διαιτησία και στέκεται στην παρουσία δύο παικτών που δεν “διαφημίζονται”, αν και το αξίζουν.
Τεράστια νίκη αυτή του Παναθηναϊκού κόντρα στην ΑΕΚ.
Τεράστια από κάθε άποψη.
Και για το βαθμολογικό της ιστορίας και για την ψυχολογία της ομάδας και του κόσμου που ήθελαν μια πιστοποίηση για το ότι φέτος τα πράγματα θα είναι διαφορετικά και πάνω απ’ όλα για τον τρόπο που την πήρε.
Ίσως αυτό το τελευταίο να είναι και το πιο σημαντικό.
Ο Παναθηναϊκός αντέδρασε πραγματικά σαν μια ομάδα που πλέον πιστεύει και έχει το μέταλλο να αντιδρά στις όποιες αναποδιές συναντάει στον δρόμο του και να τις ξεπερνάει.
Η ταχύτητα, το πάθος και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ο Παναθηναϊκός αντέδρασε στην ψυχρολουσία του γκολ της ΑΕΚ, ήταν κάτι παραπάνω από υποδειγματικός.
Κι αυτό είναι κάτι που το πιστώνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Κι αν θέλετε και για να περάσουμε και στην ουσία του ντέρμπι στην Λεωφόρο, αυτό έκανε και την διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες.
Η παρουσία δηλαδή του Γιοβανοβιτς στον πάγκο για τον Παναθηναϊκό και ο τρόπος με τον οποίο έχει δομήσει την ομάδα του μέχρι τώρα, σε συνδυασμό με την παρουσία του Αλμέϊδα στον πάγκο της ΑΕΚ.
Η εικόνα μέσα στο γήπεδο με πολύ απλά λόγια ήταν η εξής.
Από την μια ήταν ο Παναθηναϊκός που έπαιζε στο παιχνίδι σαν ένας οργανισμός άρτια και αρμονικά δομημένος από τους παίκτες ΚΑΙ τον προπονητή του και που ήξερε ανά πάσα στιγμή τους ρόλους και τα καθήκοντα που είχε στην διάρκεια του αγώνα.
Κι απ’ την άλλη ήταν αρκετοί πολύ καλοί πραγματικά παίκτες που ήταν ριγμένοι χωρίς κανένα πλάνο και ρόλο μέσα στο γήπεδο και που πάλευαν μόνοι τους με όποιες δυνατότητες και προσόντα είχε ο καθένας τους.
Η ΑΕΚ από το ξεκίνημα σχεδόν του αγώνα, έμοιαζε όχι απλά να μην ξέρει τι ακριβώς ζητάει μέσα στο γήπεδο, αλλά στην κυριολεξία έμοιαζε να μην ξέρουν ούτε οι παίκτες της ούτε ο προπονητής της που ακριβώς παίζει ο καθένας τους και τι πρέπει να κάνει.
Κι αυτό το απίστευτο ολοκληρώθηκε με εκείνη την απίστευτη τετραπλή αλλαγή από το ξεκίνημα σχεδόν του δευτέρου ημιχρόνου που έκανε ο Αλμέϊδα και η οποία σε ποσότητα και χρονική διάρκεια δεν γίνεται ούτε σε φιλικά προετοιμασίας.
Από κει και πέρα η ΑΕΚ όχι απλά ήταν πανεύκολη λεία για τον οργανωμένο και ξεκάθαρο από πλευράς ρόλων και απαιτήσεων Παναθηναϊκό, αλλά θα πρέπει να νοιώθει και τυχερή που παίζοντας απέναντι σε ένα καλά οργανωμένο αντίπαλο με… εφτά μεσοεπιθετικούς και χωρίς κανένα ανασταλτικό μέσο, χωρίς φορ ουσιαστικά και τους παίκτες της από την μέση και μπροστά περισσότερο να αγωνίζονται να ,μην μπερδευτούν με τους συμπαίκτες τους παρά να αντιμετωπίσουν τους παίκτες του Παναθηναϊκού, δεν έφυγε από την Λεωφόρο με ένα συντριπτικό σκορ σε βάρος της που θα έγραφε ιστορία.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, όχι απλά πήρε δίκαια μια τεράστια νίκη, αλλά πραγματικά αδικείται από το τελικό σκορ.
Κι αδικείται επίσης και από το γεγονός ότι τα δυο γκολ της νίκης τα πέτυχε με πέναλτι.
Κάτι που δίνει στην ΑΕΚ την ευκαιρία, το άλλοθι, αλλά δυστυχώς γιά αυτήν και το… προπέτασμα καπνού που δεν την αφήνει να δει ποδοσφαιρικά γιατί έχασε αντί να νομίζει πως πλά έπεσε σε… κακή διαιτησία, να μιλάει για πράγματα εκτός της απόδοσης παικτών και προπονητών των δύο ομάδων που έκριναν το αποτέλεσμα.
Όσο γι’ αυτές καθ’΄αυτές τις φάσεις των πέναλτι;
Να είμαστε λογικοί και ειλικρινείς.
Και ο Παναθηναϊκός σήμερα αν ήταν στην θέση της ΑΕΚ τα ίδια ακριβώς θα έλεγε, τον ίδιο θόρυβο για σφαγή θα σήκωνε και δυστυχώς τον ίδιο ποδοσφαιρικό στρουθοκαμηλισμό θα επιδείκνυε, γιατί πολύ απλά έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν οι ομάδες μας και τα περιβόητα “επικοινωνιακά επιτελεία” τους.
Τα πέναλτι με λίγα λόγια φαίνεται να είναι πέναλτι, αλλά οι φάσεις ήταν τέτοιες που και την ευκαιρία για… διαφορετική οπτική δίνουν σε κάποιον αν το θέλει και επιτακτική την ανάγκη να πήγαινε στο VAR ο διαιτητής έκαναν.
Δεν ήταν όμως αυτές που έκαναν την διαφορά μέσα στο γήπεδο.
Τέλος μια αναφορά σε δύο ξανά ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού, που δεν είναι και τόσο μπροστά μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας και της αποθέωσης στους πράσινους.
Ο πρώτος είναι για μια ακόμα φορά ο Τσέριν που και στο ντέρμπι με την ΑΕΚ ήταν ο κορυφαίος του Παναθηναϊκού τόσο δημιουργικά και ανασταλτικά, όσο και από πλευράς ποιότητας στις ενέργειές του.
Μακράν η πιο πετυχημένη μέχρι τώρα μεταγραφή του Παναθηναϊκού ο Σλοβένος, παιχνίδι με το παιχνίδι ξεδιπλώνει στοιχεία που τον κάνουν παραπάνω από απαραίτητο στην ενδεκάδα του Παναθηναϊκού.
Ο δεύτερος είναι για μια ακόμα φορά αυτός ο έρμος ο Σάρλια, που έχει ακούσει ότι μπορεί να φανταστεί κάποιος, αλλά που ζηλευτή συνέπεια και σταθερότητα έκανε ένα ακόμα εξαιρετικό παιχνίδι μαζί με τον Πούγγουρα σαν δίδυμο που κι αυτός πήγε σχεδόν εξ ίσου καλά, αλλά απλά αυτός έχει… μπόλικους να πουν κι ένα καλό λόγο για την πάρτη του, σε αντίθεση με τον Κροάτη που μοιάζει να παλεύει εντελώς μόνος του για να περισώσει την ποδοσφαιρική αξιοπρέπεια και το όνομά του και να κάνει ταυτόχρονα και την δουλειά που θέλει απ’ αυτόν ο Γιοβάνοβιτς μέσα στο γήπεδο.