Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν, Middle East Forum
Μετά από χρόνια αδιεξόδου στο οποίο το υποστηριζόμενο από τη Ρωσία και το Ιράν καθεστώς του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ είχε το πάνω χέρι, οι σουνιτικές ομάδες που υποστηρίζονται από την Τουρκία και συνδέονται με την Αλ Κάιντα, όπως η Hay’at Tahrir al-Sham, σάρωσαν το Χαλέπι.
Η κατάρρευση του συριακού στρατού ήταν εκπληκτική και μπορεί να είναι ταχύτερη ακόμη και στην αρχή του συριακού εμφυλίου πολέμου το 2011. Ο συριακός στρατός φέρεται να εγκατέλειψε τη Χάμα για να εγκαταστήσει αμυντικές θέσεις κοντά στη Χομς, μια πόλη που καταλαμβάνει το σταυροδρόμι που όχι μόνο συνδέει το Χαλέπι με τη Δαμασκό στα νότια, αλλά ελέγχει και την κύρια διαδρομή προς τα ανατολικά. Οι φήμες διαδόθηκαν στη Δαμασκό ότι ένα πραξικόπημα βρισκόταν σε εξέλιξη που θα μπορούσε να τερματίσει την κυριαρχία των Άσαντ για περισσότερο από μισό αιώνα.
Στη Δύση, υπάρχει ίλιγγος . Η Ουάσιγκτον μπορεί να αποδοκιμάζει την πτώση του Άσαντ.
[Ο Άσαντ] έκανε τη βρώμικη δουλειά της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν με αντάλλαγμα τη βοήθειά της να συντρίψει τις φιλοδοξίες του συριακού λαού για κάτι καλύτερο.
Μην κάνετε λάθος: ο Άσαντ είναι απεχθής. Συνεργάστηκε με τη Βόρεια Κορέα σε ένα μυστικό πρόγραμμα για την απόκτηση πυρηνικού όπλου, μια προσπάθεια που απέτυχε μόνο επειδή ισραηλινά αεροσκάφη κατέστρεψαν το εργοστάσιο επεξεργασίας πλουτωνίου al-Kibar κοντά στην Deir ez-Zour στις 6 Σεπτεμβρίου 2007. Ενώ τώρα πολεμά τους Σουνίτες Ισλαμιστές, μετέτρεψε τη Συρία σε υπόγειο σιδηρόδρομο για τρομοκράτες αυτοκτονίας που προσπαθούσαν να επιτεθούν στις αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ και τη νέα κυβέρνηση του Ιράκ. Μετά την έναρξη της συριακής εξέγερσης, η τότε Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι και ο πρώην γερουσιαστής Τζον Κέρι» ήταν τόσο ανήσυχοι και έδειξε το καθεστώς το πραγματικό του πρόσωπο: Χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του ίδιου του πληθυσμού του. Διευκόλυνε τη Χεζμπολάχ και έκανε τη βρώμικη δουλειά της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν με αντάλλαγμα τη βοήθειά της να συντρίψει τις φιλοδοξίες του συριακού λαού για κάτι καλύτερο. Ο «Caesar», ένας Σύριος στρατιωτικός αστυνομικός, αυτομόλησε με δεκάδες χιλιάδες φωτογραφίες που απεικονίζουν συστηματικά βασανιστήρια.
Όπως σημείωσε ο Daniel Pipes το 2013, «Mr. Η επιβίωση του Άσαντ ωφελεί την Τεχεράνη, το πιο επικίνδυνο καθεστώς της περιοχής. Ωστόσο, μια νίκη των ανταρτών θα ενίσχυε σε μεγάλο βαθμό την ολοένα και πιο αδίστακτη τουρκική κυβέρνηση, ενισχύοντας παράλληλα τους τζιχαντιστές και θα αντικαθιστούσε την κυβέρνηση Άσαντ με θριαμβευτές, φλεγμονώδεις ισλαμιστές». Ο αείμνηστος γερουσιαστής John McCain μπορεί να είχε δίκιο ότι οι μετριοπαθείς Σύροι είχαν το πάνω χέρι όταν ξέσπασε η συριακή επανάσταση, αλλά για πάρα πολύ καιρό, αγνόησε τον ριζοσπαστικό μετασχηματισμό τους που τροφοδοτούσε η Τουρκία αφού ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα απέτυχε να τους υποστηρίξει.
Σήμερα, η διαφορά μεταξύ της Hay’at Tahrir al-Sham και της Al Qaeda είναι ελάχιστη. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, η κατά κύριο λόγο κουρδική πολιτοφυλακή που υποστηρίζει την Κουρδική Αυτόνομη Διοίκηση της Βόρειας και Ανατολικής Συρίας ( AANES ), έσπευσαν στο Χαλέπι για να προστατεύσουν τους χριστιανούς, τους Κούρδους και τους Γεζίντι της πόλης από τη σφαγή.
Η αναπλήρωση του κενού μετά τον Άσαντ από την Τουρκία θα μπορούσε να είναι ένα λάθος γενεών.
Η επιλογή που πρέπει να εξετάσουν οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν είναι ένας ισχυρός Άσαντ έναντι μιας πλουραλιστικής, δημοκρατικής αντιπολίτευσης ή ένας ισχυρός Άσαντ έναντι ενός αδύναμου ισλαμικού καθεστώτος. Μάλλον, είναι ένας αδύναμος Άσαντ που βρίσκεται στη Δαμασκό ή προπύργια των Αλαουιτών κατά μήκος των ακτών της Μεσογείου έναντι ενός ολοένα πιο ισχυρού, ριζοσπαστικού σουνιτικού καθεστώτος με την κοσμοθεωρία της Χαμάς, αν όχι του Ισλαμικού Κράτους, αλλά με την πλήρη και ανοιχτή υποστήριξη της Τουρκίας. Σε ένα τέτοιο σενάριο, η Τουρκία δεν είναι ανάλογη με το Κατάρ, τον ισλαμιστή σύμμαχό της και ενίοτε χρηματοδότη, αλλά μάλλον με το Ιράν. Εξάλλου, η Τουρκία, όπως και το Ιράν, επενδύει σε ένα εγχώριο και όλο και πιο θανατηφόρο πρόγραμμα όπλων που εξάγει σε πληρεξούσιους εκτός των συνόρων της.
Ο Άσαντ πρέπει να φύγει, αλλά το πώς οι άλλοι γεμίζουν το κενό που αφήνεται πίσω έχει σημασία. Λίγοι θα ρίξουν δάκρυα αν ο Άσαντ καταφύγει στο Ιράν, τη Ρωσία ή αν κρεμαστεί σε φανάρι της Δαμασκού, αλλά η αναπλήρωση του κενού μετά τον Άσαντ στην Τουρκία θα μπορούσε να είναι ένα λάθος γενεών που θα θέσει σε κίνδυνο τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ, την Ιορδανία και την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Θα μπορούσε, στην ουσία, να αρπάξει την ήττα από τα σαγόνια της νίκης, απλώς ανταλλάσσοντας χορηγούς αντί να αποσυνδέσει τη Συρία από την τρομοκρατία.