”Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι πρέπει να καταδικάσουν τις αυξανόμενες συκοφαντίες κατά της Ινδίας”, αναφέρει σε ένα σημαντικό άρθρο ο Michael Rubin.
Αναλυτικά όσα γράφει:
”Όταν ο John F. Kennedy έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος, πολλοί από τους ανταγωνιστές του προσπάθησαν να τον αμφισβητήσουν βάσει των ιδεών του. Μερικοί, ωστόσο, αμφισβήτησαν αν ένας Καθολικός θα μπορούσε ποτέ να είναι πραγματικά πιστός στην Αμερική.
Ο Κένεντι αναφέρθηκε απευθείας στο θέμα σε μια ομιλία του το 1960: «Θα παραδεχτούμε στον κόσμο ότι ένας Εβραίος μπορεί να εκλεγεί δήμαρχος του Δουβλίνου, ένας Προτεστάντης μπορεί να εκλεγεί υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, ένας Μουσουλμάνος μπορεί να υπηρετήσει στο ισραηλινό κοινοβούλιο — αλλά ο Καθολικός δεν μπορεί να είναι πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών;»
Οι Εβραίοι, επίσης, μερικές φορές αντιμετωπίζουν κατηγορίες διπλής πίστης. Ενόψει του πολέμου στο Ιράκ, διαδόθηκαν συνωμοσίες ότι η επιθυμία να προστατεύσουν το Ισραήλ και όχι τις ΗΠΑ, παρακίνησαν τους Εβραίους στην κυβέρνηση Μπους να υποστηρίξουν τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν. Ακόμη και ο αείμνηστος υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ χρησιμοποιούσε συχνά τέτοιες τακτικές για να κερδίσει τις διυπηρεσιακές μάχες. Αυτό που ο Πάουελ δεν συνειδητοποίησε ήταν ότι η μακροπρόθεσμη διάβρωση στην κοινωνία των πολιτών αντιστάθμισε τα βραχυπρόθεσμα κέρδη που απολάμβανε η ομάδα του. Και τέτοιες τακτικές δεν ήταν εντελώς εγχώριες. Πάνω από μια δεκαετία πριν από την ευρεία συνειδητοποίηση της ρωσικής εκλογικής παρέμβασης, συμβούλους και οργανώσεις που χρηματοδοτήθηκαν από τη Σαουδική Αραβία καταλύουν τις θεωρίες συνωμοσίας καθώς προσπαθούσαν να υποστηρίξουν την αντίθεση, για τους δικούς τους σεχταριστικούς λόγους, σε οποιαδήποτε πολιτική που θα μπορούσε να ενδυναμώσει τους Σιίτες.
Σήμερα, οι Ινδουιστές έχουν γίνει οι νέοι Καθολικοί και Εβραίοι. Σε όλο το πολιτικό φάσμα, οι Ινδοαμερικανοί υποψήφιοι αντιμετωπίζουν συκοφαντίες ότι φιλοξενούν εξτρεμιστικούς δεσμούς που έχουν τις ρίζες τους στη διπλή πίστη.
Ο Πίτερ Φρίντριχ, ο οποίος κατηγορεί τον ιδρυτή πατέρα της Ινδίας Μαχάτμα Γκάντι για τα πάντα, από αιμομιξία έως «λευκή υπεροχή» έως την προώθηση του Αδόλφου Χίτλερ, έχει κατηγορήσει την Tulsi Gabbard, τον βουλευτή Raja Krishnamoorthi, τον Rishi Kumar, τον Sonal Shah, και πλήθος τοπικών υποψηφίων, ότι δήθεν έχουν διασυνδέσεις με ινδικές μυστικές υπηρεσίες, πολιτικά κόμματα ή εξτρεμιστές.
Ο Φρίντριχ δημιουργεί ιστοσελίδες που δυσφημούν Ινδοαμερικανούς πολιτικούς. Αν και τα βρώμικα κόλπα δεν είναι σπάνια στην πολιτική, αυτό που ξεχωρίζει την εκστρατεία του Φρίντριχ είναι ότι η εθνικότητα και η θρησκεία και όχι η πολιτική θέση είναι ο κοινός κρίκος. Δεν κάνει διαφοροποίηση, για παράδειγμα, μεταξύ της Padma Kuppa, Δημοκρατικής και του πρώτου Ινδού μετανάστη και Ινδουιστή που κατείχε έδρα στο νομοθετικό σώμα του Μίσιγκαν, και του Niraj Antani, ενός συντηρητικού Ρεπουμπλικανού του Οχάιο που ήταν ο νεότερος Ινδουιστής που εξελέγη σε πολιτειακή γερουσία. Όταν ο στόχος είναι ένας υπάλληλος και όχι ένας εκλεγμένος αξιωματούχος, ο Φρίντριχ κάνει αναφορές ζητώντας την απόλυσή τους. Αυτό συνέβη, για παράδειγμα, με τον Σάχη ή τον πρώην Πρέσβη Atul Keshap.
Οι κατηγορίες για φασισμό και σχέσεις με εξτρεμιστές είναι αδύναμες, βασισμένες όχι στην ουσία αλλά σε πολλαπλούς βαθμούς διαχωρισμού και υπονοούμενων. Δύο φιγούρες παρούσες σε μια κοινή εκδήλωση όπου ήταν και εκατοντάδες άλλες; Για τους αντι-ινδουιστές μεγαλομανείς, αυτό αποδεικνύει την οριστική απόδειξη περίπλοκων δεσμών και συνεργασίας. Με την ίδια λογική, ο Τζο Μπάιντεν ασπάζεται τη συζυγική κακοποίηση, εάν ένα μέλος της Εθνικής Συνέλευσης των Δημοκρατικών ξυλοκοπεί τη σύζυγό του.
Στον πυρετό μιας εκστρατείας, ορισμένοι τοπικοί κομματικοί αξιωματούχοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προέρχονται από τη Νότια Ασία, κλείνουν τα μάτια στη συκοφαντία, εάν προωθεί τον υποψήφιο που προτιμούν. Αυτό είναι λάθος και νομιμοποιεί μόνο τον φανατισμό ως πολιτικό όπλο.
Μπορεί επίσης να ανοίξει την πόρτα για μεγαλύτερες ξένες παρεμβολές. Ο Φρίντριχ είναι ένα κομβικό σημείο για την αυξανόμενη υποστήριξη για τον αυτονομισμό των Σιχ στην Ινδία, ο οποίος φαίνεται να έχει τη γένεσή του στο Πακιστάν. Δεν έχει σαφή και διαφανή πηγή εισοδήματος που να εξηγεί τους πόρους που φέρνει στις εκστρατείες του εναντίον των Ινδοαμερικανών πολιτικών.
Παρά τη δαιμονοποίηση με την οποία ορισμένοι Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι ακτιβιστές προσεγγίζουν την άλλη πλευρά, οι πυρήνες και των δύο κομμάτων, ακόμη και οι πιο προοδευτικοί και συντηρητικοί ακτιβιστές, χαράζουν μια γραμμή στον θρησκευτικό φανατισμό. Οι πολιτικοί δεν πρέπει να ρίχνουν Ινδουιστές κάτω από το λεωφορείο για να αποφύγουν τις κατασκευαστικές διαμάχες. Είναι καιρός Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί να καταδικάσουν από κοινού τη συκοφαντία. Και δεν πρέπει να είναι μόνοι. Καθολικοί και Εβραίοι, οι οποίοι έχουν, κατά καιρούς, βιώσει φτηνό φανατισμό στον πολιτικό λόγο, θα πρέπει να σταθούν πίσω τους για να διασφαλίσουν ότι το κόστος τέτοιων τακτικών δεν γίνεται αισθητό από τους στόχους τους αλλά από τους δράστες τους.
Ο Michael Rubin ( @mrubin1971 ) είναι συνεργάτης του Washington Examiner’s Beltway Confidential. Είναι ανώτερος συνεργάτης στο American Enterprise Institute.