Η Έλενα Μάρκου που σπάει τα στερεότυπα μιλά για την καριέρα της, εκμυστηρεύεται τα όνειρά της και αποκαλύπτει πως θέλει να βοηθήσει αθλητές και αθλήτριες να φτάνουν το σώμα τους και τον τρόπο λειτουργίας τους στο 100%.
Το 2001 έκανε την εμφάνισή της στη μεγάλη οθόνη μία ταινία που διαπραγματευόταν το ποδόσφαιρο από την οπτική γωνία μίας γυναίκας! Ο τίτλος τής ήταν «Κάντο όπως ο Μπέκαμ» και διαπραγματευόταν την ιστορία μας νεαρής Ινδής που ζούσε ως Λονδίνο, είχε ως ίνδαλμα τον Βρετανό σούπερ σταρ, ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο και είχε ως όνειρο να μεγαλουργήσει με την ομάδα του σχολείου της.
Η ιστορία της Τζες μεταφέρθηκε στο Hollywood και κατά κάποιο τρόπο άνοιγε τον δρόμο, για να γκρεμιστούν οι προκαταλήψεις. Στην Ελλάδα πάντως έχουμε τη δική μας ποδοσφαιρική «ηρωίδα», η ζωή της οποίας θα μπορούσε να γίνει ταινία και να εμπνεύσει, εξαιτίας των επιτευγμάτων της. Αναφερόμαστε στην Ελένη Μάρκου, η οποία όσο θυμάται τον εαυτό της, ασχολούταν με μία μπάλα!
Το dna μιλούσε στο αίμα της. Ο πατέρας της έπαιξε ποδόσφαιρο στην Καστοριά, η ίδια όμως για να ακολουθήσει το όνειρό της έπρεπε να ακολουθήσει διαφορετικούς ατραπούς. Γιατί το γυναικείο ποδόσφαιρο δεν ήταν αναπτυγμένο την εποχή που ξεκινούσε. Η πρώτη ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο ήταν με αγόρια ως συμπαίκτες. Και αν στο μυαλό μας το έχουμε ως κάτι πολύ δύσκολο, για την ίδια ήταν μία εμπειρία που τη βοήθησε καθοριστικά στην εξέλιξή της, μέχρι να πάει για πρώτη φορά στον ΠΑΟΚ, όπου θεωρεί, ότι άφησε μία παρακαταθήκη.
Στα 27 της η Έλενα βλέπει το ποδόσφαιρο ως πάθος! Γι’αυτό όσες δυσκολίες και να αντιμετώπισε, κατάφερε να τις ξεπεράσει, αναχαιτίζοντας κάθε σκέψη εγκατάλειψης του αθλήματος. Και το ποδόσφαιρο την αντέμειψε.
Βγήκε τρεις φορές στην Ελλάδα πρώτη σκόρ. Τη σεζόν 2015-2016 ξεκίνησε το ταξίδι για το εξωτερικό, έχοντας υποτροφία στο Monroe Community College, στις ΗΠΑ. Εκεί αναδείχθηκε κορυφαία παίκτρια του 2016, από την Ενωση προπονητών καθώς σε 19 παιχνίδια σημείωσε 29 γκολ, 11 ασίστ, με 5 χατ-τρικ να συνοδεύουν τα στατιστικά στο βιογραφικό της. Οι επόμενοι σταθμοί στην πορεία της ήταν η Κύπρος με τις Apollon Ladies (Κυρίες του Απόλλωνα), η Γερμανία και η ομάδα της Έσσης και στη συνέχεια η Ελβετία, με τη Βασιλεία και τη Ζυρίχη, στην οποία βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Από κάθε σταθμό πήρε πράγματα! Έτσι και αλλιώς ήταν αρχηγός απ’ όποια ομάδα και αν περνούσε. Κάτι σημαίνει αυτό για τα ηγετικά χαρακτηριστικά της. Πάντα όμως έψαχνε το κάτι παραπάνω. Θέλει η ομάδα που θα υπηρετεί να έχει υψηλούς στόχους. Θέλει να κερδίζει πρωταθλήματα και Κύπελλα, ενώ όνειρό της είναι να κάνει μεγάλη πορεία στο Champions League.
Πρότυπό της είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο και απ’ότι φαίνεται το υποστηρίζει στο 100%. Αν κάνετε μία βόλτα από το προφίλ της στο Instagram θα εξακριβώσετε του λόγου το αληθές. Με αγριότητα στο βλέμμα που παραπέμπει σε Λακεδαιμόνιο μαχητή, η Έλενα Μάρκου «ψαρώνει» κάθε επισκέπτη ή ακόλουθο (εξ ου και ο τίτλος του θέματος). Και σπάει τα στερεότυπα, δείχνοντας, ότι και μία γυναίκα μπορεί να διαπρέψει σε ένα ανδροκρατούμενο άθλημα. Η ίδια όμως, παραδέχεται μιλώντας στο Sportdog, ότι είναι διαφορετικός άνθρωπος μέσα στο γήπεδο και άλλη προσωπικότητα εκτός των τεσσάρων γραμμών.
Αγαπά πολύ το άθλημα και θέλει να εμπνεύσει τον κόσμο, ιδιαίτερα τις γυναίκες, όχι μόνο για να ακολουθήσουν τα βήματά της, αλλά και να την ξεπεράσουν.
Όλες αυτές τις σκέψεις ξεδίπλωσε η Έλενα Μάρκου σε συνέντευξή της στο Sportdog.gr, την οποία αξίζει να διαβάσετε. Γιατί παρουσιάζει με ένα μοναδικό τρόπο πως πρέπει να σκέφτεται κάθε άνθρωπος με υψηλούς στόχους. Βλέπει τη ζωή υπεραισιόδοξα, θεωρεί ότι πήρε θετικά, αλλά και τα αρνητικά βοήθησαν στην εξέλιξή της, μα πάνω απ’ όλα το μήνυμα που βγαίνει από τη συζήτηση μαζί της είναι, ότι δεν πρέπει να απογοητεύεσαι, να συνεχίζεις να δουλεύεις και όλα αυτά θα τα καρπωθείς.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που έπιασες μπάλα;
«Θα πάμε πάρα πολλά χρόνια πίσω. Από μωρό κρατούσα πάντα μια μπάλα. Μου βγήκε πάρα πολύ φυσικά. Το άθλημα το ερωτεύτηκα από την ηλικία των 3-4 ετών.
Είχε ερεθίσματα από την οικογένειά σου;
«Είμαστε τρεις αδελφές. Εγώ είμαι μεσαία. Ο μόνος που ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο είναι ο πατέρας μου. Έπαιζε στην ομάδα της Καστοριάς όταν είχε πάρει το Κύπελλο. Αλλά δεν θυμάμαι να έχω το ερέθισμα από αυτόν. Έπαιζε αμυντικό χαφ, 8άρι, μερικές φορές εξτρέμ. Δεν τον έχω δει να παίζει ούτε σε βίντεο».
ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ ΑΓΟΡΙΑ
Συνειδητοποιείς, ότι σου αρέσει το ποδόσφαιρο και θέλεις να το ακολουθήσεις! Τί κάνεις;
«Γεννήθηκα στην Καστοριά, ένα μέρος που δεν είναι αναπτυγμένος ο αθλητισμός για γυναίκες. Είχαμε μόνο κωπηλασία και λίγο στίβο και ό,τι άλλο άθλήμα κάναμε στο σχολείο. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να ακολουθήσεις. Δεν υπήρχαν Ακαδημίες, για να μπορέσεις να αναδειχθείς. Οι γονείς μου δεν πίστευαν, ότι ήθελα να παίξω επαγγελματικά. Δεν έβλεπαν ότι υπήρχε μέλλον. Απλά με άφηναν να κάνω αυτό που μου αρέσει. Με βοήθησαν στην υλοποίηση».
Η πρώτη σου ομάδα ποιά ήταν;
«Η πρώτη ομάδα που έπαιξα ήταν σε αθλητικό σχολείο, ενώ δεν μπορούσαν να παίξουν γυναίκες. Ήρθε ο προπονητής της ανδρικής ομάδας και μου είπε “έλα, θέλω να παίξεις μαζί μας. Θα έχεις δικά σου αποδυτήρια. Θα παίζεις μαζί μας και μετά θα πηγαίνεις σχολείο”. Αυτή είναι η πρώτη ομάδα που έπαιξα ποδόσφαιρο από πρώτη μέχρι τρίτη γυμνασίου. Έπαιζα με αγόρια».
Τί σου έδωσε η ποδοσφαιρική συναναστροφή με τα αγόρια;
«Αυτό το πράγμα με βοήθησε στην πορεία μου. Γιατί δούλευα σε έναν τελείως διαφορετικό ρυθμό. Αντιδρούσα λες και ήμουν μία από αυτούς. Ενώ ήμουν γυναίκα, πήρα ερεθίσματα. Ήθελα να είμαι δυναμική, για να ανταπεξέλθω έπρεπε να μπω δυνατά στη φάση. Έπρεπε νοητικά να είμαι πιο σβέλτη. Όλα αυτά με βοήθησαν στην πορεία μου, όπως το βλέπω τώρα.
Οι αντίπαλοι πώς σε αντιμετώπιζαν;
«Υπήρχαν αγόρια αντίπαλοι που ήταν πιο εχθρικοί απέναντί μου, γιατί φοβούνταν. Έπαιζα καλά. Και για να παίζω βασική, κάτι τους έλεγε. Άλλοι έπαιζαν βρώμικα. Άλλοι μου έδιναν το χέρι και ήταν υποστηρικτικοί».
ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΣΤΟΝ ΠΑΟΚ
Ποιά ήταν η πρώτη γυναικεία ομάδα που έπαιξες μπάλα;
«Η πρώτη γυναικεία ομάδα ήταν ο ΠΑΟΚ. Είχα πει στους γονείς μου, “είτε θα παίξω στους καλύτερες της Ελλάδας και θα αναδειχθώ ή αν δεν είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα δεν ξεκινώ να παίξω”. Θα ακολουθούσα κάτι άλλο».
Ποιες αναμνήσεις σου ξυπνά ο ΠΑΟΚ;
«Στον ΠΑΟΚ άφησα μία παρακαταθήκη. Άφησα κάτι αρκετά μεγάλο. Έπαιξα σημαντικούς αγώνες στην Ευρώπη. Ήταν για μένα ένα σημαντικό κεφάλαιο ο ΠΑΟΚ. Μου έδωσε θετικά και αρνητικά. Και τα δύο όμως με βοήθησαν να αναπτυχθώ! Άρα ο ΠΑΟΚ ήταν ένα τεράστιο σκαλοπάτι για μένα, για να αναπτυχθώ ως αθλήτρια αλλά και ως προσωπικότητα. Νομίζω, ότι ακόμα και τώρα, η αγάπη που λαμβάνω από κάποιους οπαδούς και τις παλιές μου συμπαίκτριες είναι μοναδική. Η αναγνώριση των συμπαικτριών μου με κάνει να προχωρώ ακόμα πιο δυνατά.
Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να μην μιλώ με λόγια, αλλά να βγάζω τη δουλειά μου μέσα στο γήπεδο. Είναι η ενέργεια που βγάζω στους ανθρώπους. Εγώ το ποδόσφαιρο δεν το βλέπω ούτε ως δουλειά, ούτε σαν αγγαρεία, ούτε σαν απλό άθλημα. Για μένα είναι το πάθος μου. Αυτό με κάνει να συνεχίζω. Τα αποτελέσματα έρχονται από μόνα τους».
Παράλληλα με το ποδόσφαιρο ακολούθησες τον δρόμο των σπουδών;
«Στο σχολείο ήμουν μαθήτρια του 19-20. Ήθελα να γίνω οδοντίατρος. Βέβαια είμαι κοντά στον ιατρικό τομέα, καθώς έγινα διατροφολόγος. Σπούδασα διατροφολογία στο Πανεπιστήμιο της Καρδίτσας. Ακολούθησα αυτόν τον τομέα, γιατί ήθελα να κάνω κάποια πράγματα και να τα δοκιμάσω πάνω στον εαυτό μου, τα οποία θα με βοηθούσαν πάνω σε αυτό που κάνω τώρα. Μετά τα συνδύασα και νομίζω ήταν ιδανική επιλογή για μένα».
Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ
Πότε ήρθε το εξωτερικό;
Το εξωτερικό ήρθε τη σεζόν 2015-16. Είχα μία πρόταση από την Αμερική. Έβγαινα από την εφηβεία και είχα πρόταση να πάω σε κολλέγιο μέσω υποτροφίας. Σκοπός μου ήταν να βγω από τη ζώνη ασφαλείας μου. Ήθελα να δω πως είναι, να είμαι κάπου μόνη μου, να μην ξέρω τη γλώσσα, να παίζω ποδόσφαιρο, να δω πως είναι με ξένες συμπαίκτριες, σε τελείως διαφορετικό περιβάλλον. Ήθελα να ταξιδέψω και να μην έχω την ασφάλεια των γονιών μου, για να δω πού μπορώ να φτάσω. Ήταν η πρώτη γεύση μου από εξωτερικό σε εκείνο το ταξίδι.
Τί βρήκες στην Αμερική;
Στην Αμερική αυτό που συνάντησα ήταν αυτό που βλέπαμε στις ταινίες. Έλεγα “δεν είναι αλήθεια αυτό το πράγμα”. Στο κολλέγιο είχαμε τα πάντα. Η οργάνωση ήταν τέλεια. Είχαμε ιματισμό, ταξίδια, όλα δούλευαν ρολόι στα μαθήματα. Εκπαιδεύεσαι συστηματικά. Σαν ρομποτάκια. Αλλά είναι τελείως διαφορετικός ο τρόπος ζωής σε σχέση με την Ελλάδα. Είχαμε φυσιοθεραπευτές, διατροφή. Όλα αυτά εμένα με βοήθησαν για να αναδείχθω και να εξελίξω παραπάνω αυτά που έκανα. Στην Αμερική γνώρισα το γυμναστήριο. Εκεί γνώρισα το ότι μπορείς να κάνεις διπλές και τριπλές προπονήσεις. Μέχρι τότε ήμουν στην Ελλάδα, έκανα μία προπόνηση και έλεγα “ώπα, τί κάνουμε;”. Εκεί είδα έναν άλλο τρόπο προπόνησης και προσέγγισης στο ποδόσφαιρο. Ήταν επαγγελματικές συνθήκες σε κολλεγιακό επίπεδο. Στην Αμερική έκατσα 6 μήνες. Το μισό ακαδημαϊκό έτος είχαμε το πρωτάθλημα και το άλλο μισό τα μαθήματα. Τα μαθήματα τα πήρα ηλεκτρονικά και γύρισα στην Ελλάδα, για να συνεχίσω στην Εθνική και στον ΠΑΟΚ. Ήταν δύσκολο να πηγαινοέρχομαι. Είχαμε κάθε μήνα αγώνες με την Εθνική.
Επόμενος σταθμός;
«Η Κύπρος! Εκεί έπαιξα για δύο χρόνια. Ήταν μία περίοδος, στην οποία κατάλαβα, ότι η Ελλάδα δεν με γεμίζει και ότι δεν είχα να πάρω κάτι παραπάνω από αυτό που έκανα ή δεν είχα να πετύχω κάτι από αυτά που πέτυχα. Δεν ήθελα να αναλωθώ σε μία καθημερινότητα που δεν με γέμιζε. Οπότε δεν μου έκανε. Ήταν η μόνη επιλογή η Κύπρος εκείνη τη χρονική στιγμή. Το επιχείρησα και το έκανα.
Στην Κύπρο κέρδισα πρωταθλήματα, έπαιξα στο Champions League και ξαναέφτασα σε ένα σημείο που είπα ότι έπρεπε να ψάξω το κάτι παραπάνω. Επειδή είμαι άνθρωπος που συνέχεια το ψάχνω, ήθελα να βρω ομάδα σε πιο αναπτυγμένο πρωτάθλημα στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο, ειδικά όταν προέρχεσαι από μία χώρα που δεν πιάνει τα δεδομένα τα ποδοσφαιρικά για τις γυναίκες που πιάνουν άλλες χώρες της Ευρώπης. Έπρεπε να βρω μάνατζερ και μία λύση. Ψάχτηκα, κατάφερα να μιλήσω με ανθρώπους που ήθελαν να δούνε τι πρεσβεύω ως αθλήτρια και ως άνθρωπος. Από εκεί και μετά ήρθε η μεταγραφή μου στη Γερμανία και την Έσση».
ΑΝΕΒΗΚΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Στην Έσση ποιές συνθήκες συνάντησες;
«Στην Έσση, ενώ είχα συμβόλαιο για δύο χρόνια κάθισα έναν. Αυτός ο χρόνος με εξέλιξε ποδοσφαιρικά και με ανέβασε επίπεδο. Πήρα πολλά πράγματα από τη συμμετοχή μου στη Bundesliga. Απλά κατάλαβα, ότι ως αθλήτρια η ομάδα δεν με κάλυπτε από την πλευρά των στόχων. Ήθελα να παίζω και να πρωταγωνιστώ, να είμαι σε ομάδα που πετυχαίνει πράγματα, κατακτά κύπελλα, πρωταθλήματα και παίζει στο Champions League. Στη Γερμανία στο γυναικείο ποδόσφαιρο οι δύο ομάδες που πρωταγωνιστούν είναι η Μπάγερν και η Βόλφσμπουργκ. Από εκεί και πέρα, σε όποια ομάδα και να πας, το επίπεδο είναι υψηλό. Δεν μπορείς να περιμένεις κάτι παραπάνω από τις τριτοτέταρτες θέσεις όμως. Δεν ήθελα να είμαι μία αθλήτρια που θα έχει απλά 400 συμμετοχές σε ένα πρωτάθλημα όπως η Bundesliga. Ήθελα να είμαι σε μία ομάδα με την οποία θα κατακτούσα 3-4 πρωταθλήματα».
Γι’αυτό επέλεξες να πας στην Ελβετία και τη Βασιλεία;
«Αυτό που συνάντησα στη Βασιλεία ήταν εξωπραγματικό από πλευράς εγκαταστάσεων, οργάνωσης, προπονητών. Το θέμα είναι, ότι ήταν μία ομάδα που δεν είχε μία καλή και σοβαρή βάση για πρωτάθλημα ή να βγαίνει Ευρώπη. Η ομάδα που χτίσαμε όμως έκανε πρωταθληματική πορεία. Έφτασε στα ημιτελικά και έχασε στα πέναλτι. Κοντέψαμε να πάμε στον τελικό του πρωταθλήματος. Οπότε η πορεία μας το διάστημα που έπαιζα ήταν πολύ πετυχημένη. Ήταν το βήμα στο να μεταφερθώ στη Ζυρίχη, στην οποία είμαι σήμερα».
Στη Ζυρίχη τί συνάντησες;
«Με τη Ζυρίχη μπήκαμε για πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League. Ο όμιλός μας είναι μαζί με Λυόν, Άρσεναλ. Γιουβέντους. Αυτά τα ματς ήταν το όνειρο ζωής μου. Γι’αυτά δούλευα 10 χρόνια τώρα.
Όνειρό σου είναι δηλαδή η καταξίωση μέσα από το Champions League;
«Όνειρό μου είναι να φτάσω όσο πιο ψηλά στα διοργάνωση, μία πορεία ως προημιτελικά ή ημιτελικά ακόμα και τελικό. Θέλω να γίνω η πρώτη Ελληνίδα που το έχει πετύχει. Μέχρι στιγμής είμαι η πρώτη Ελληνίδα που έχει παίξει στο Champions League. Θέλω όμως να πάμε στο επόμενο βήμα».
Ποιές είναι οι σκέψεις σου για την Εθνική;
«Το κεφάλαιο Εθνική είναι περίπλοκο. Έχουμε πάρα πολλές δυνατότητες. Ξέρω, ότι μπορώ να προσφέρω πάρα πολλά πράγματα. Το θέμα είναι όμως, ότι παίζουμε ποδόσφαιρο ως ομάδα. Η καλή εικόνα και οι νίκες εξαρτώνται από 11 παίκτριες. Όχι από μία. Για μένα σημαντικό παράγοντα παίζει το work ethic που πρέπει να έχει κάθε αθλήτρια. Το work ethic το δικό μου, να μπορεί να παντρευτεί, με κάθε συμπαίκτριάς μου, για να χτίσουμε κάτι δυνατό και να εξελιχθούμε ως ομάδα.
ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΔΟΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Έχεις πλέον μεγάλη εμπειρία και παραστάσεις από το εξωτερικό. Έχεις μπει ποτέ σε ρόλο να συμβουλέψεις άλλες αθλήτριες ή ακόμα και παράγοντες, αν σου το έχουν ζητήσει;
«Βλέπω τον εαυτό μου ως σύμβουλο. Οποιαδήποτε κοπέλα θέλει μία καθοδήγηση, μπορεί να με ρωτήσει και να βοηθήσω. Προσπαθώ όσο περνάει από το χέρι μου, να μπορώ να επηρεάσω τους άλλους τριγύρω μου με θετικό τρόπο και να μπορώ να τους εμπνέω. Να μπορούν να κάνουν κάτι αντίστοιχο. Να σας εκμυστηρευτώ και κάτι; Υπήρχαν άπειρες φορές που ήθελα να σταματήσω. Ήταν άπειρες οι φορές που είπα “ως εδώ, δεν ανέχομαι άλλο συμπεριφορές” από κάποιους είτε είναι διοίκηση, προπονητές, συμπαίκτριες. Έφτασα στο αμήν. Αυτό που με κράτησε είναι, ότι το προσπαθούσα μέσα από το έργο μου να επηρεάζω θετικά άλλα άτομα και αθλήτριες, έτσι ώστε να ξέρουν, ότι υπάρχει παράδειγμα. Μπορούν να τα καταφέρουν».
Ποιά είναι τα αρνητικά που αντιμετώπισες στο ποδόσφαιρο;
«Σεξισμό, σχόλια, μπούλινγκ, κακή αποδοχή. Επίσης συνάντησα εκμετάλλευση. Πολλοί αντιλαμβάνονται το γεγονός, ότι κάνω κάτι που γουστάρω και είναι πάθος μου. Εκεί πάνω πατούν. Σου λένε “εσύ το κάνεις έτσι και αλλιώς, είτε πληρώνεσαι, είτε όχι”. Αυτό το εκμεταλλεύονται και το έχω ζήσει στο πετσί μου».
Οπότε πώς θα συμβούλευες τις νεαρότερες παίκτριες που αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις;
«Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Όλα στη ζωή είναι θέμα επιλογών. Από τη στιγμή που επιλέγεις να ακολουθήσεις κάτι, το κάνεις στο 100%. Από εκεί και πέρα, τα κορίτσια που νιώθουν αδύναμα και κλίνουν στο να σταματήσουν, επειδή είμαστε γυναίκες και πρέπει να έχουμε αλληλεγγύη, θα τους συμβούλευα, ότι εγώ στη θέση τους θα προσπαθούσα να προσεγγίσω άτομα που πιστεύω, ότι έχουν διακριθεί ή έχουν κάνει το κάτι παραπάνω, για να πάρω τη συμβουλή τους. Πριν πάρουν οριστική απόφαση να σταματήσουν, να πάρουν 2-3 γνώμες ανθρώπων, οι οποίες μπορεί να αλλάξουν τη ζωή ή αυτό που σκέφτονται. Έτσι καταλαγιάζει ο θυμός και δίνονται επιχειρήματα. Κατά κάποιο τρόπο να φτιάξουν μία ομάδα υποστηρίξης, ώστε να πάρουν το κάτι καλύτερο. Αυτή είναι μία συμβουλή που ίσως βοηθήσει».
Ποιοι προπονητές σε βοήθησαν περισσότερο στην καριέρα σου;
«Πήρα πράγματα από κάθε προπονητή. Ακόμα και τα αρνητικά σε βοηθούν. Γιατί αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι κάτι ότι δεν σου κάνει και δεν το θέλεις. Αυτήν τη στιγμή, η προπονήτρια που έχω στη Ζυρίχη είναι το μεγαλύτερο όνομα που με έχει προπονήσει. Η Ίνκα Γκρινγκς ήταν η πρώτη σκόρερ όλων των εποχών στη Γερμανία. Στα 5 χρόνια που ήμουν στον ΠΑΟΚ είχα πολύ καλή συνεργασία με τον Αλέξανδρο Κατηκαρίδη. Και ο Αλέξανδρος Τασούλης με βοήθησε πολύ. Στην Κύπρο με βοήθησε ο Χριστάκης Χριστοφόρου. Αυτοί είναι οι προπονητές που μου έδωσαν κάτι παραπάνω».
ΠΡΟΤΥΠΟ Ο ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ ΡΟΝΑΛΝΤΟ
Ποιές παίκτριες ή ποιους παίκτες με τους οποίους έχει συνεργαστεί ξεχωρίζεις;
«Όταν ήμουν μικρότερη είχα στο μυαλό μου παίκτριες που με γαλούχησαν ποδοσφαιρικά και ήταν τιμή να παίξω μαζί τους. Μία από αυτές ήταν η Ναταλία Χατζηγιαννίδου, η οποία είχε ξεπεράσει σε συμμετοχές στην Εθνική ακόμα και τον Γιώργο Καραγκούνη. Για μένα ήταν σεμινάριο. Έμαθα το 50% από αυτά που ξέρω ποδοσφαιρικά. Μετά έχω να ξεχωρίσω Κακαμπούκη, Δημητρίου, Κατρικάνη. Στο εξωτερικό, η εταιρεία που με εκπροσωπεί, η ROGON, έχει συνεργασία με τεράστια ονόματα στο ανδρικό ποδόσφαιρο. Τα ονόματα που κάνω προπόνηση είναι απίστευτα».
Τα ποδοσφαιρικά σου πρότυπα ποιά είναι;
«Έχω δύο πρότυπα, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Ο άνδρας είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Από γυναίκα θαυμάζω πολύ, αν και είναι στην ηλικία μου, την Αλέξια Πουτέγιας της Μπαρτσελόνα, η οποία φέτος πήρε τη χρυσή μπάλα. Έχουμε παίξει και ως αντίπαλες».
Στις συνεντεύξεις που έχεις παραχωρήσει, παρατηρούμε, ότι στέκεσαι πάρα πολύ στο ζήτημα της ανάπτυξης του γυναικείου ποδοσφαίρου, στην Ελλάδα. Ποιό είναι το όραμά σου;
«Είναι αρκετά ευαίσθητο για μένα αυτό. Γιατί έζησα σε αρκετά δύσκολες συνθήκες. Οπότε καταλαβαίνω πάρα πολύ όλες τις κοπέλες, οι οποίες βρίσκονται σε αντίστοιχες καταστάσεις. Σκοπός μου είναι μέσα από τη δουλειά μου είναι να δείξω, ότι υπάρχει και μία άλλη εναλλακτική. Θέλω να προσπαθήσω, να δείξω στην κοινωνία της Ελλάδας, να αγκαλιάσει το γυναικείο ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο είναι ένα. Δεν έχει να κάνει αντρικό ή γυναικείο. Είναι αθλητισμός. Όπως και στο βόλεϊ παίζουν άνδρες και γυναίκες, έτσι και στο ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει λόγος σύγκρισης. Άλλο πράγμα δίνει το ένα και άλλο το άλλο. Θέλω να αλλάξω τη νοοτροπία και την αντίληψη της κοινωνίας. Εγώ αυτήν τη στιγμή ζω και πορεύομαι από το ποδόσφαιρο ως γυναίκα. Είμαι επαγγελματίας, έχω συμβόλαιο, βοηθώ την οικογένειά μου με οποιοδήποτε τρόπο, μέσα από το ποδόσφαιρο».
Από τις χώρες που αγωνίστηκες, σε ποια είχαν τον περισσότερο κόσμο στο γήπεδο;
«Στη Γερμανία και στην Ελβετία. Γιατί είναι χώρες με κοινή τρόπο σκέψης και νοοτροπία. Σε αυτές τις δύο χώρες το αγκαλιάζουν το ποδόσφαιρο, ακόμα και στις γυναίκες. Είναι γιορτή για αυτούς. Βλέπουν τις γυναίκες να παίζουν ποδόσφαιρο και χαίρονται. Πάνε τα κοριτσάκια τους σε Ακαδημίες από μωρά. Είναι μίλια μακρυά στο ποδόσφαιρο».
Στη ζωή σου, το γεγονός ότι είσαι ποδοσφαιρίστρια επηρεάζει τη σχέση σου με το άλλο φύλο;
«Πολλές φορές ναι. Εξαρτάται το άτομο που έχω απέναντι. Υπάρχουν αρκετά άτομα που με προσεγγίζουν, για να εκφράζουν τον θαυμασμό τους, γι’αυτό που έχω πετύχει. Υπάρχουν και άτομα, τα οποία παρατηρώ λίγο επιθετική επιφυλακτικότητα στο στυλ “τι μας λέει τώρα αυτή για γυναικείο ποδόσφαιρο”. Από εκεί και πέρα πάντα υπάρχουν δύο όψεις του νομίσματος. Εγώ διαλέγω αυτήν που μου κάνει».
ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ
Όταν βγαίνεις να διασκεδάσεις ξεχνάς τον Κριστιάνο Ρονάλντο που έχεις μέσα σου; Θα βαφτείς, θα καλλωπιστείς;
«Ο καθένας έχει το στυλ του. Όταν είμαι στο γήπεδο και φορώ τη στολή μου, για να παίξω, είμαι μια διαφορετική Ελένη από αυτήν που έχει κανονίσει με τις φίλες της, να βγει έξω. Είμαι εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Είμαι πιο προσιτή, θα κάνω την πλάκα μου, θα βαφτώ, θα φορέσω ωραία ρούχα. Θα είμαι πιο εύθυμη. Μέσα στο γήπεδο όμως είμαι χειρότερη και από άνδρα σε θέματα συμπεριφοράς».
Έχουμε δει φωτογραφίες στο προφίλ σου, στο Instagram και καταλαβαίνουμε τί εννοείς. Μας έχεις “ψαρώσει”.
«(ακούγονται γέλια) Πολλοί μου το έχουν πει αυτό και μόνο ως θετικό μπορώ να το πάρω».
Από εκεί και πέρα, επειδή έχεις πρότυπο τον Κριστιάνο Ρονάλντο, καταλαβαίνουμε, ότι είσαι πολύ αυστηρή στη ζωή που κάνεις. Έτσι είναι;
«Επειδή είμαι διατροφολόγος, οπότε προσπαθώ πράγματα, τα οποία έχω διδαχθεί και τα οποία έχω σπουδάσει, να τα εφαρμόζω στον εαυτό μου, για να δω, πως λειτουργούν σε εμένα. Επενδύω στον εαυτό μου και στο σώμα μου. Πως είναι ένα αυτοκίνητο που το προσέχεις, το φροντίζεις, του βάζεις καλό καύσιμο, δεν του βάζεις πολλά χιλιόμετρα, για να είναι γρήγορο. Το ίδιο πράγμα ισχύει και για το σώμα, για να είσαι καλός σε αυτήν τη δουλειά. Οπότε δέχομαι να κάνω κάποιες θυσίες, για να μπορεί το σώμα μου να ανταποκριθεί στο 100%».
Έχεις δει ποτέ τον εαυτό σου σε ρόλο προπονήτριας;
«Όχι. Ίσως να μπορέσω μέσα από το επάγγελμά μου να βοηθήσω, σε συνεργασία με έναν γιατρό, αθλητές να φτάνουν το σώμα τους και τον τρόπο λειτουργίας τους στο 100%, με τη διατροφή, την ψυχολογία, πως θα προσεγγίσουν έναν αγώνα. Βλέπω τον εαυτό μου περισσότερο ως σύμβουλο παρά ως προπονήτρια. Δεν μου πάει σαν ρόλος».
Κλείνοντας ποια ευχή δίνεις στα νεώτερα κορίτσια που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο και να αναδειχθούν;
«Να παίξουν μπάλα και να με ξεπεράσουν! Και να ξέρουν πάντα, ότι σημασία έχει ο υγιής συναγωνισμός, όχι ο ανταγωνισμός».
