Τι αναφέρει το ισραηλινό ΜΜΕ Ynet
Οι κορυφαίοι υπουργοί της Τουρκίας συναντήθηκαν με τον ισλαμιστή πρόεδρο της Συρίας στη Δαμασκό, σηματοδοτώντας έναν νέο σουνιτικό άξονα στα σύνορα του Ισραήλ.Το Ισραήλ αντιμετωπίζει τώρα μια αυξανόμενη απειλή από μια ριζοσπαστικοποιημένη, υποστηριζόμενη από την Τουρκία Συρία.
Τη Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου, μια πομπή μαύρων τεθωρακισμένων οχημάτων διέσχισε τους βροχερούς δρόμους της Δαμασκού, μεταφέροντας μια αντιπροσωπεία που συμβολίζει την πλήρη ανατροπή της παλιάς τάξης πραγμάτων στη Μέση Ανατολή.
Μέσα ήταν η «τρόικα εξουσίας» της Τουρκίας: ο υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, ο υπουργός Άμυνας Γιασάρ Γκιουλέρ και ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών Ιμπραήμ Καλίν. Δεν έφτασαν ως κατακτητές, αλλά ως εταίροι, εκεί για να αγκαλιάσουν τον νέο αφέντη του Λεβάντε: τον πρόεδρο Αχμάντ αλ-Σαράα.
Για τον Ισραηλινό παρατηρητή, τα οπτικά ήταν συγκλονιστικά. Ο Σαράα – γνωστός στον κόσμο εδώ και χρόνια ως Αμπού Μοχάμεντ αλ-Τζολανί, ο ηγέτης της Hay’at Tahrir al-Sham (HTS) που συνδέεται με την Αλ Κάιντα – είναι τώρα ο άνθρωπος που σφίγγει τα χέρια με τους υπουργούς του ΝΑΤΟ.
Αυτή η σύνοδος κορυφής σηματοδοτεί την αρχή ενός επικίνδυνου νέου κεφαλαίου. Ενώ ο Χακάν Φιντάν της Τουρκίας προειδοποίησε ότι η «υπομονή εξαντλείται» της Άγκυρας σχετικά με τις κουρδικές δυνάμεις στα βορειοανατολικά, μια πολύ πιο σημαντική γεωπολιτική μετατόπιση εδραιώθηκε. Ένας νέος σουνιτικός ισλαμιστικός άξονας σφυρηλατείται στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ, υποστηριζόμενος από τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη και ενθαρρυμένος από μια ρεαλιστική αμερικανική αποχώρηση.
Η φιλοδοξία του σουλτάνου
Ωστόσο, ενώ η αποχώρηση του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ είναι μια υπολογισμένη κίνηση για τη διατήρηση της αμερικανικής ισχύος, ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χρησιμοποιεί το κενό για να προβάλει την τουρκική ισχύ με τρόπους που θα πρέπει να ανησυχήσουν το Ισραήλ.
Ο Ερντογάν δεν ενδιαφέρεται για απλή σταθερότητα. Χτίζει μια νεοοθωμανική σφαίρα επιρροής. Η «υπομονή» που ισχυρίζεται ο Φιντάν εξαντλείται είναι μια ρητορική κάλυψη για έναν προγραμματισμένο πόλεμο κατάκτησης. Η απαίτηση της Άγκυρας είναι απόλυτη: οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) – η ομάδα με επικεφαλής τους Κούρδους που λειτούργησε ως το πιο αποτελεσματικό σφυρί της Δύσης κατά του ISIS – πρέπει να διαλυθεί και να διαλυθεί στον στρατό της Σαρά.
Εδώ είναι που η «απίθανη συμμαχία» γίνεται απειλή. Ο Ερντογάν ουσιαστικά αναθέτει τον πόλεμό του εναντίον των Κούρδων στο νέο συριακό κράτος. Εξοπλίζοντας τον στρατό του Sharaa και ενσωματώνοντας τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (MIT) στην ομάδα ασφαλείας του —αποτρέποντας τρεις απόπειρες δολοφονίας εναντίον του μόνο φέτος— η Τουρκία έχει μετατρέψει τον Σύρο πρόεδρο σε πελάτη.
Η αντι-ισραηλινή στροφή
Για το Ισραήλ, ο κίνδυνος δεν είναι απλώς μια ισχυρή Συρία, αλλά μια ριζοσπαστικοποιημένη Συρία που είναι σύμφωνη με την Άγκυρα. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου στη Δαμασκό, ο Hakan Fidan κατηγόρησε ρητά τις SDF ότι «συντονίζουν ορισμένες δραστηριότητες με το Ισραήλ», ισχυριζόμενος ότι αυτή η συνεργασία είναι το «μεγαλύτερο εμπόδιο» για την ειρήνη.
Αυτή είναι μια κλασική τακτική του Ερντογάν: χρησιμοποιώντας τον αντισιωνισμό για να εδραιώσει τις συμμαχίες του. Παρουσιάζοντας τους Κούρδους ως ισραηλινούς πληρεξούσιους, τους απονομιμοποιεί στα μάτια του αραβικού κοινού και συνδέει την ισλαμιστική βάση του Sharaa πιο κοντά στην Τουρκία. Πλαισιώνει την επερχόμενη σφαγή στα βορειοανατολικά όχι ως εθνοκάθαρση των Κούρδων, αλλά ως μια επιχείρηση «αντίστασης» κατά της σιωνιστικής επιρροής.
Το Ισραήλ αντιμετωπίζει τώρα μια «σουνιτική λεπίδα» στα σύνορά του. Σε αντίθεση με την ιρανική «σιιτική ημισέληνο», η οποία ήταν τεντωμένη και ξένη προς τον πλειοψηφικό πληθυσμό της Συρίας, αυτός ο νέος άξονας έχει θρησκευτική νομιμότητα και την υποστήριξη μιας στρατιωτικής δύναμης του ΝΑΤΟ.
Η προδοσία των Κούρδων
Η τραγωδία των SDF είναι η παράπλευρη απώλεια αυτής της αναδιάταξης. Ο στρατηγός Μαζλούμ Αμπντί και οι μαχητές του πίστεψαν στις υποσχέσεις της γραφειοκρατίας του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, η οποία επί χρόνια υπαινισσόταν ένα μόνιμο αυτόνομο κρατίδιο. Η πολιτική «Μίας Συρίας» του Τραμπ έχει διαλύσει αυτή την ψευδαίσθηση.
Η συμφωνία που βρίσκεται στο τραπέζι – η «Συμφωνία της 10ης Μαρτίου» – είναι ουσιαστικά ένα έγγραφο παράδοσης. Εάν οι SDF δεν ενσωματωθούν στον στρατό της Sharaa μέχρι το τέλος του έτους, η Τουρκία και η Συρία θα επιτεθούν. Οι συγκρούσεις που ξέσπασαν αυτή την εβδομάδα στη συνοικία Sheikh Maqsoud του Χαλεπίου είναι τα πρώτα σημάδια αυτής της αναγκαστικής ενσωμάτωσης.
Ο Πρόεδρος Τραμπ έχει δίκιο που βγάζει την Αμερική από αυτό το τέλμα. Έχει δώσει στην περιοχή την «κυριαρχία» που ζήτησε. Αλλά η κυριαρχία έχει συνέπειες.
Για το Ισραήλ, το μάθημα είναι σκληρό. Δεν μπορεί πλέον να βασίζεται σε μια αόριστη αμερικανική ζώνη ασφαλείας στο βορρά. Ο «διάβολος που γνωρίζαμε» στον Μπασάρ Άσαντ έχει αντικατασταθεί από ένα δυναμικό, υποστηριζόμενο από την Τουρκία ισλαμιστικό καθεστώς που αποκτά γρήγορα διεθνή νομιμοποίηση.
Καθώς οι τουρκικοί και συριακοί στρατοί ετοιμάζονται να συντρίψουν τα τελευταία απομεινάρια της κουρδικής αυτονομίας, σφυρηλατούν μια σκληραγωγημένη συνεργασία. Σήμερα, το βλέμμα τους είναι στραμμένο στο Καμισλί και τη Χασακά. Αλλά με τον Ερντογάν να ψιθυρίζει στο αυτί του Σάρα και την αντι-ισραηλινή ρητορική να γεμίζει την ατμόσφαιρα στη Δαμασκό, είναι μόνο θέμα χρόνου πριν το βλέμμα στραφεί νότια, προς τα Γκολάν.