Ημεγαλύτερη εφημερίδα του Ισραήλ, η Jerusalem Post: σε άρθρο του Ισραηλινού εδικού Αριέλ Χαρκάμ, λέει τα πράγματα με το όνομα τους, για την ανάγκη στενότερης στρατιωτικής συμμαχίας Ισραήλ, Ελλάδος, Κύπρου με στόχο την Τουρκία, εδικά αν λέμε ο Ερντογάν σφετεριστεί τον Αιγύπτιο πρόεδρο Αλ Σίσι, κάτι εξαιρετικά δύσκολο ( λόγω των Αδελφών Μουσουλμάνων).
Το δημοσίευμα μιλά για σχέδιο μίσθωσης ελληνικών λιμένων σε νησιά του Αιγαίου και της Κύπρου, για στενότερη στρατιωτική συμμαχία Ελλάδος-Ισραήλ-Κύπρου με φόντο την Γαλάζια Πατρίδα, ενώ στην εξίσωση βάζει και τον Χαλίφα Χαφτάρ στην Βεγγάζη.
Ο ίδιος τονίζει ότι, “από τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου από τη Χαμάς, η αντίληψη της ισραηλινής ηγεσίας για τις απειλές της χώρας έχουν αλλάξει ριζικά, επηρεάζοντας τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να δράσουν πλέον.
Το Ισραήλ επιστρέφει τώρα σε μια κατάσταση πριν από το 1967, όπου τα σύνορα της χώρας απαιτούσαν ενεργό άμυνα και οι δυνατότητες των γειτόνων του είναι υψίστης σημασίας, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους.
Με τις δυνάμεις του Ισραήλ να επιχειρούν στο νότιο Λίβανο και τις πρόσφατες ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές με στόχο το Ιράν, τη Συρία και το Ιράκ, η χώρα έχει εισέλθει σε μια νέα φάση σύγκρουσης, που προκλήθηκε από την άνευ προηγουμένου επίθεση με βαλλιστικούς πυραύλους την 1η Οκτωβρίου από το Ιράν.
Όπως είχε παρατηρήσει ο Τσόρτσιλ μετά τη Μάχη του Ελ-Αλαμέιν: «Αυτό δεν είναι το τέλος, δεν είναι η αρχή του τέλους, αλλά είναι το τέλος της αρχής».
Τώρα, καθώς το Ισραήλ εισέρχεται στο δεύτερο έτος αυτού του πολέμου, είναι κρίσιμο για τους Ισραηλινούς υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και στρατηγικής, να αναγνωρίσουν τις αναδυόμενες απειλές που μπορεί να μην είναι άμεσα εμφανείς.
Συχνά, το πρόβλημα είναι το απροσδόκητο «μαχαίρι στην πλάτη» που αποδεικνύεται πιο θανατηφόρο
Κοιτάζοντας την ευρύτερη εικόνα, η Ανατολική Μεσόγειος, είναι η αυλή του ίδιου του Ισραήλ, που μπορεί να κρύβει σοβαρότερες απειλές στον ορίζοντα.
Παλεύοντας για την ίδια του την επιβίωσή του, το Ισραήλ έχει να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα, που δείχνει ότι ενώ μπορεί να έχει πολλούς φίλους, ορισμένοι κάνουν τους αναξιόπιστους συνεργάτες.
Αφού ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου αντιστάθηκε στη διεθνή πίεση και εισήλθε στη Ράφα, όπου οι σήραγγες από τη Γάζα προς την Αίγυπτο αποκάλυψαν έναν από τους μεγαλύτερους αγωγούς λαθρεμπορίου στον κόσμο, η «ψυχρή ειρήνη» του Ισραήλ με την Αίγυπτο φαίνεται πλέον πολύ πιο αδύναμη από ό,τι φανταζόταν κάποιοι στο Ισραήλ.
Παρέχοντας ζωτικής σημασίας διαδρομές ανεφοδιασμού που χρησιμοποιούσε η Χαμάς για να ενισχύσει την τρομοκρατική της υποδομή, η Αίγυπτος εκτέθηκε ως συμβιβασμένος σύμμαχος, αφήνοντας έναν υποτιθέμενο άλλο σύμμαχο ευάλωτο σε γενοκτονικές επιθέσεις τζιχάντ (Ισραήλ).
Η Τουρκία μετατρέπεται σε ένα απροκάλυπτα εχθρικό κράτος
Στα βόρεια του Ισραήλ, η Τουρκία, υπό την ηγεσία του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για πάνω από δύο δεκαετίες, έχει μετατραπεί από στρατηγικός σύμμαχος του Ισραήλ, σε ένα απροκάλυπτα εχθρικό κράτος.
Παρά τη σύντομη διπλωματική υπερθέρμανση το 2022 και τις αρχές του 2023, ο Ερντογάν, υπερασπίζεται την Χαμάς και συνεχίζει να παρέχει “ στέγη” στην ηγεσία της.
Τον Σεπτέμβριο, ο Ερντογάν ενέτεινε τη ρητορική του καλώντας σε μια συμμαχία ισλαμικών εθνών για την αντιμετώπιση του Ισραήλ, κατηγορώντας το για «επεκτατικές απειλές» και «κρατική τρομοκρατία».
Πρόσφατα, η Τουρκία υπέβαλε επιστολή του ΟΗΕ με την υποστήριξη 52 κρατών, υποστηρίζοντας το εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ.
Το Ισραήλ δεν μπορεί να αγνοήσει την εχθρότητα του Ερντογάν, ούτε τους διπλωματικούς ελιγμούς του που στοχεύουν στην αποδυνάμωση της χώρας ή τις σημαντικές στρατιωτικές προόδους της Τουρκίας.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα δεδομένου του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας», το οποίο διεκδικεί δήθεν τουρκικά δικαιώματα σε μεγάλες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας.
Οι Ισραηλινοί ηγέτες πρέπει να αναπτύξουν μια αποτελεσματική στρατηγική για να αποτρέψουν τις μελλοντικές τουρκικές προκλήσεις.
Η πολυπλοκότητα βαθαίνει με το ενδεχόμενο ενδιαφέρον του Ερντογάν να ευθυγραμμιστεί με τον Πρόεδρο της Αιγύπτου Α.Σίσι εναντίον του Ισραήλ.
Και οι δύο ηγέτες έχουν επιδιορθώσει τους δεσμούς τους μέσω συνομιλιών υψηλού επιπέδου από το 2021, και η νέα διπλωματική προσέγγιση απαιτεί μια νέα ισραηλινή στρατηγική, επικεντρωμένη στη διατήρηση μιας ισορροπίας δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο για να αποτραπεί ένα ενιαίο μέτωπο.
Το Ισραήλ δεν μπορεί να αγνοήσει ότι αυτά τα δύο γειτονικά κράτη διαθέτουν τους μεγαλύτερους ναυτικούς στόλους στη Μεσόγειο, οι οποίοι αποτελούν απτή απειλή στην περιοχή μετά την 7η Οκτωβρίου.
Εάν το Ισραήλ υιοθετούσε μια στρατηγική ισορροπίας δυνάμεων για να αντιμετωπίσει μια πιθανή συμμαχία Αιγύπτου-Τουρκίας, θα μπορούσε να βασιστεί σε παρόμοιες αρχές με την προσέγγιση της Βρετανίας που είχε κάνει παλαιότερα, προσαρμόζοντάς τις στο μοναδικό πλαίσιο της σύγχρονης Μέσης Ανατολής.
Υπάρχει μια σειρά από μέτωπα στα οποία το Ισραήλ μπορεί να συμμετάσχει ταυτόχρονα για να εφαρμόσει μια τέτοια στρατηγική.
Πρόκειται για μια στρατηγική ισορροπημένης δύναμης στη Μεσόγειο που ξεκινά από το ισραηλινό Πολεμικό Ναυτικό
Όπως η Βρετανία παλαιότερα, έτσι και το Ισραήλ πρέπει να ενισχύσει τη ναυτική του ισχύ.
Η αληθινή αποτροπή απαιτεί όχι μόνο προηγμένη τεχνολογία, αλλά και την ικανότητα να προβάλλει ισχύς με συνέπεια, ειδικά δεδομένης της έκτασης του μικρού έθνους του Ισραήλ. Όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει παλαιότερα ο Στάλιν, «η ποσότητα έχει τη δική της ποιότητα».
Το Ισραήλ θα πρέπει να δώσει προτεραιότητα σε τρεις βασικούς τομείς για την επέκταση της ικανότητας άρνησης κυριαρχίας ( Τουρκίας-Αιγύπτου) στην θάλασσα, στην ανάπτυξη αρμάδας USV (μη επανδρωμένα πλοία επιφανείας) και UUV (μη επανδρωμένα υποβρύχια οχήματα), επεκτείνοντας σημαντικά τον υποβρύχιο στόλο του και επενδύοντας στον προηγμένο κινητό ναρκοπόλεμο.
Το δεύτερο επίπεδο αυτής της στρατηγικής θα περιλαμβάνει την ενίσχυση των συμμαχιών με άλλους περιφερειακούς παράγοντες στην Ανατολική Μεσόγειο για να εξισορροπηθεί η δυναμική της ασφάλειας και να αποτραπεί ο τουρκο-αιγυπτιακός τυχοδιωκτισμός.
Η συμμαχία του Ισραήλ με την Κύπρο και την Ελλάδα, που ενισχύθηκε την τελευταία δεκαετία, θα πρέπει να μεταφραστεί σε ακόμη μεγαλύτερη στρατιωτική συνεργασία.
Για παράδειγμα, ενώ το Ισραήλ υποστηρίζει τον εκσυγχρονισμό της πολεμικής αεροπορίας της Ελλάδας, για αυτό και θα μπορούσε να επιδιώξει να εξασφαλίσει δικαιώματα μίσθωσης σε ναυτικές βάσεις σε ελληνικά νησιά.
Επιπλέον, το Ισραήλ θα μπορούσε να υποστηρίξει και να εκπαιδεύσει τις κυπριακές ένοπλες δυνάμεις για να αντισταθούν καλύτερα στον τουρκικό εκφοβισμό και να εξασφαλίσουν συμφωνίες που θα επιτρέψουν τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού ναυτικού.
Τρίτον, το Ισραήλ θα πρέπει να αξιοποιήσει την ήπια δύναμη για να διαμορφώσει συμμαχίες και να αντισταθμίσει έναν πιθανό τουρκοαιγυπτιακό άξονα.
Η παροχή περιορισμένης υποστήριξης στον Εθνικό Στρατό της Λιβύης (LNA) θα μπορούσε να είναι στρατηγική.
Η Αίγυπτος υποστηρίζει το LNA, ενώ η Τουρκία υποστηρίζει τους αντιπάλους της.
Βοηθώντας το LNA, το Ισραήλ θα μπορούσε να αποκτήσει επιρροή σε ένα κομβικό ζήτημα μεταξύ Αιγύπτου και Τουρκίας.
Εάν ο LNA του Στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ αποκτούσε δύναμη, το Ισραήλ θα επωφελούνταν από μια φιλική κυβέρνηση εντός της σφαίρας της Ανατολικής Μεσογείου.
Το σημαντικό στοιχείο οποιασδήποτε ισραηλινής στρατηγικής ισορροπίας δυνάμεων πρέπει να περιλαμβάνει και την ήπια ισχύ.
Η υποστήριξη της Τουρκίας προς τους Αδελφούς Μουσουλμάνους αποτελεί σημαντική απειλή για τον αλ-Σίσι, ο οποίος ανέτρεψε την κυβέρνηση του Μοχάμεντ Μόρσι για να εξασφαλίσει την εξουσία στο Κάιρο.
Αναδεικνύοντας την ιστορική και συνεχή υποστήριξη της Τουρκίας στις ισλαμιστικές φατρίες, το Ισραήλ μπορεί να τονίσει τα ιδεολογικά ρήγματα που θα μπορούσαν να περιπλέξουν κάθε βαθύτερη αιγυπτιακή-τουρκική σχέση.
Είναι σημαντικό για τους Ισραηλινούς διπλωμάτες να υπογραμμίσουν την αυξανόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα θαλάσσια σύνορα και τους πόρους.
Το Ισραήλ θα πρέπει επίσης να επικεντρωθεί στην επέκταση του Φόρουμ για το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου και στην οικοδόμηση των εταιρικών σχέσεων Αιγύπτου-Ισραήλ.
Τέτοιες συνεργασίες, που επιτρέπουν και στις δύο χώρες να προμηθεύουν την Ευρώπη με φυσικό αέριο, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ισχυρό αντίβαρο στην τουρκική επιρροή.
Τέλος με δεδομένη την αντισημιτική ρητορική της κυβέρνησης του Ερντογάν και την ευθυγράμμισή της με τον ιρανικό άξονα, είναι καιρός το Ισραήλ να αναγνωρίσει επίσημα τη γενοκτονία των Αρμενίων.
Πέρα από ηθική υποχρέωση, αυτή η κίνηση θα ήταν μια έντονη απάντηση στις κατηγορίες του Ερντογάν κατά του Ισραήλ, και θα μπορούσε να χρησιμεύσει για να τονίσει τις αντιφάσεις και τις ιστορικές αρνήσεις του καθεστώτος του.
Μια τέτοια αναγνώριση θα ενίσχυε τη δέσμευση του Ισραήλ στα ανθρώπινα δικαιώματα και θα υπενθύμιζε στην Άγκυρα, ότι όσοι βρίσκονται σε γυάλινα παλάτια ( Ερντογάν) δεν πρέπει να ασκούν πιέσεις για συκοφαντίες περί γενοκτονιών (Ισραήλ σε Παλιαστίνιους).
Καθώς το Ισραήλ αντιμετωπίζει συνεχείς απειλές από το Ιράν και αναδιαρθρώνει την αμυντική του στάση μετά την 7η Οκτωβρίου, δεν πρέπει να παραβλέπει τους αυξανόμενους κινδύνους στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η προσέγγιση του Ισραήλ για την αντιμετώπιση μιας Αιγυπτιοτουρκικής προσέγγισης θα πρέπει να περιλαμβάνει ένα ενισχυμένο Πολεμικό Ναυτικό, ενισχυμένες συμμαχίες με περιφερειακούς εταίρους ( Ελλάδ-Κύπρο-Χαφτάρ) αλλά και διπλωματικά μέτρα για την ανάδειξη της αποσταθεροποιητικής επιρροής της Τουρκίας.
Αυτή η πολύπλευρη στρατηγική, που επικεντρώνεται στη συνεργατική αποτροπή και όχι στην άμεση αντιπαράθεση, θα μπορούσε να βοηθήσει στη σταθεροποίηση της περιοχής και να αποτρέψει ένα ενιαίο μέτωπο εναντίον του Ισραήλ στην αυλή του”, κατέληξε ο ίδιος, ο οποίος σίγουρα σε καμία περίπτωση δεν αναφέρει τυχαία αυτά που λέει.