Τι αναφέρει το ισραηλινό κανάλι 12:
Η αναγνώριση της Σομαλιλάνδης είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ακόμη διπλωματικό βήμα – συμβολίζει το τέλος της περιόδου απομόνωσης πίσω από τον φράχτη («η βίλα στη ζούγκλα») και τη μετατροπή του Ισραήλ σε κεντρικό άξονα σε διηπειρωτικές συμμαχίες • Αντιμέτωπη με το περιφερειακό κενό και την τουρκική επιθετικότητα, η Ιερουσαλήμ δημιουργεί ένα στρατηγικό φυλάκιο στο Κέρας της Αφρικής •
Τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου όχι μόνο διέλυσαν την αίσθηση τακτικής ασφάλειας του Ισραήλ, αλλά διέλυσαν από την αρχή την πολιτική έννοια που μας συνόδευε τις τελευταίες δεκαετίες – τη «βίλα στη ζούγκλα». Ο όρος που επινοήθηκε τότε από τον Εχούντ Μπαράκ έγινε μια στρατηγική αποδέσμευσης και αποξένωσης από την περιοχή. Το Κράτος του Ισραήλ επέλεξε να βλέπει τον εαυτό του ως ένα δημοκρατικό νησί περιτριγυρισμένο από αγριότητα, του οποίου οι οχυρώσεις ισοδυναμούσαν με έξυπνους φράχτες, ενεργά αμυντικά συστήματα και μονομερείς υποχωρήσεις σε βολικές αμυντικές γραμμές. Η «βίλα» ήταν μια έκφραση παθητικότητας, πρώτα απ ‘όλα φυσικής αλλά, το πιο σημαντικό – και ιδεολογικής. Το Ισραήλ αποκόπηκε από την περιοχή, ερωτεύτηκε την αμυντική θέση του φράχτη και επέτρεψε στη Μέση Ανατολή να διαμορφωθεί χωρίς αυτόν.
Ωστόσο, όπως είδαμε στον Πόλεμο της Αναγέννησης, ένας φράχτης δεν είναι ποτέ αρκετός σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Το γεωπολιτικό κενό που δημιουργήθηκε από την αποδυνάμωση των παλιών δυνάμεων και την κατάρρευση των περιφερειακών δικτατόρων στην «Αραβική Άνοιξη» απορροφήθηκε γρήγορα από τις ηγεμονικές φιλοδοξίες της Τουρκίας και του Ιράν. Το Ισραήλ κατάλαβε ότι ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσει την ύπαρξή του δεν ήταν να κρυφτεί πίσω από ένα τείχος, αλλά να γίνει ένας διαμορφωτικός και ενεργός παράγοντας στην περιοχή. Οι δραματικές κινήσεις των τελευταίων εβδομάδων, με επικεφαλής την ιστορική αναγνώριση της κυριαρχίας της Σομαλιλάνδης, αντικατοπτρίζουν τη γέννηση ενός νέου δόγματος: μιας συμμαχίας «από την Ινδία μέχρι το Κους».
Αυτό το δόγμα τοποθετεί το Ισραήλ στην καρδιά ενός συστήματος συμμαχιών που βασίζεται σε τέσσερις κεντρικές άγκυρες: την Ινδία στα ανατολικά, την Αιθιοπία στα νότια, το Αζερμπαϊτζάν στα βόρεια και την Ελλάδα και την Κύπρο στα δυτικά. Αυτές οι συμμαχίες δεν επιτρέπονται. Αποτελούν στρατηγική αναγκαιότητα απέναντι στο τουρκικό σχέδιο που επιδιώκει την ηγεμονία, το οποίο βρίσκεται στο αποκορύφωμά του, μετά την εγκαθίδρυση στρατιωτικής και οικονομικής κυριαρχίας στη Λιβύη και τη Σομαλία και την προσπάθεια ολοκλήρωσης ενός «τριγώνου» επιρροής μέσω της Συρίας, όλα στα εδάφη της πρώην αυτοκρατορίας, στο πλαίσιο της νεοοθωμανικής πολιτικής του Ερντογάν. Αυτό το τρίγωνο, εάν ολοκληρωθεί, θα αντικαταστήσει τον «άξονα των Σιιτών» που το Ισραήλ έχει αποδυναμώσει δραματικά τα τελευταία δύο χρόνια και θα του επιβάλει σημαντικούς περιορισμούς και θα δυσκολέψει την ευημερία του στη Μέση Ανατολή. Το Ισραήλ τα καταφέρνει καλά που συνεχίζει να εμβαθύνει την μόχλευσή του στο καθεστώς-μαριονέτα της Τουρκίας στη Συρία και δεν πέφτει στην παγίδα της «διευθέτησης ασφαλείας» που προσπαθεί να προωθήσει η Άγκυρα.
Στην καρδιά της νότιας ευθυγράμμισης βρίσκεται η Αιθιοπία, η οποία είναι σήμερα ο κρίσιμος άξονας για την περιφερειακή σταθερότητα. Με 140 εκατομμύρια κατοίκους και μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στον κόσμο, η Αιθιοπία είναι ένας γίγαντας που ολοκλήρωσε το «Φράγμα της Αναγέννησης» φέτος, κερδίζοντας μια πορεία προς την ενεργειακή ανεξαρτησία και τον πλήρη έλεγχο των υδάτων του Νείλου. Ωστόσο, από τότε που έχασε τον πόλεμο από την Ερυθραία το 1991, ο αιθιοπικός γίγαντας παραμένει περίκλειστος, περικυκλωμένος από εχθρικές χώρες με επικεφαλής την Τουρκία, οι οποίες επιδιώκουν να τον απομονώσουν. Ως εκ τούτου, πριν από περίπου ένα χρόνο, η Αιθιοπία και η Σομαλιλάνδη υπέγραψαν μνημόνιο συμφωνίας στο οποίο η Αιθιοπία θα μισθώσει 20 χιλιόμετρα των σομαλικών ακτών για 50 χρόνια, με αντάλλαγμα τη δέσμευση της Αιθιοπίας να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο αναγνώρισης της ανεξαρτησίας της Σομαλιλάνδης.
Ο Ναρέντρα Μόντι, ο ιδρυτικός ηγέτης της σύγχρονης Ινδίας, ο οποίος βρίσκεται βαθιά στην τρίτη συνεχόμενη θητεία του, κατανοεί καλά αυτή τη δυναμική και έχει επιλέξει και αυτός την Αιθιοπία ως την κύρια άγκυρά του στην περιοχή του Κέρατος της Αφρικής. Πριν από λίγες εβδομάδες, ολοκλήρωσε μια ιστορική διπλωματική επίσκεψη στην Αντίς Αμπέμπα και μίλησε ανοιχτά και ανοιχτά για τους στόχους του στην περιοχή. Ο Μόντι στοχεύει αποφασιστικά στην πλήρη στρατηγική ανεξαρτησία, αξιοποιώντας παράλληλα τη μοναδική θέση της Ινδίας στον σινοαμερικανικό ανταγωνισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι η Εθνική Στρατηγική Ασφάλειας που δημοσίευσε ο Λευκός Οίκος πριν από λίγες εβδομάδες όρισε έναν συγκεκριμένο στόχο της «αξιοποίησης της Ινδίας σε ρυθμίσεις που ωφελούν τα αμερικανικά συμφέροντα στον Ειρηνικό».
Η Ινδία αποδεικνύει ότι δεν είναι πιόνι καμίας υπερδύναμης. Ο Μόντι επιδεικνύει εξαιρετική ανεξαρτησία όταν συναντά τον Σι Τζινπίνγκ και τον Πούτιν, ενώ ταυτόχρονα διεξάγει σκληρές και άμεσες διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση Τραμπ. Αυτή η δύναμη βασίζεται σε μια στρατιωτική ανθεκτικότητα που επιδείχθηκε μόλις πριν από έξι μήνες, όταν η Ινδία αντιμετώπισε τον μουσουλμανικό πυρηνικό αντίπαλό της (Πακιστάν) σε έναν άγριο γύρο μαχών στον οποίο το Δελχί επέδειξε απόλυτη ανωτερότητα. Ο Μόντι μεταφράζει αυτή την εμπιστοσύνη σε ένα εκτεταμένο ναυτικό δόγμα: την οικοδόμηση του ισχυρότερου ναυτικού στην περιοχή του Ινδικού Ωκεανού, ενός που έχει σχεδιαστεί για να διασφαλίσει την ινδική κυριαρχία στις κρίσιμες εμπορικές οδούς που εκτείνονται από το Στενό του Ορμούζ μέχρι τις εισόδους στην Ερυθρά Θάλασσα στο Τζιμπουτί και τη Σομαλιλάνδη.
Η ισραηλινή συμμαχία με την Ινδία, η οποία ενισχύθηκε κατά την επίσκεψη του Μόντι στην Αντίς Αμπέμπα, είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τον άξονα «Από την Ινδία στο Κους», ο οποίος έχει σχεδιαστεί για να περιορίσει την τουρκική επέκταση και να δημιουργήσει μια νέα γεωπολιτική ισορροπία.
Η αναγνώριση της Σομαλιλάνδης είναι, επομένως, ένας κρίκος σε ένα νέο ισραηλινό δόγμα εθνικής ασφάλειας. Είναι ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ που ενοποιεί ολόκληρη τη διαδικασία. Επιτρέπει στο Ισραήλ να προβάλλει ισχύ πολύ πέρα από τα σύνορά του, να ασφαλίζει ζωτικές εμπορικές οδούς και να σφυρηλατεί συμμαχίες με παγκόσμιες δυνάμεις με βάση κοινά συμφέροντα. Όπως σηματοδότησε η τριμερής σύνοδος κορυφής στην Ιερουσαλήμ με την Ελλάδα και την Κύπρο μόλις πριν από μια εβδομάδα, το Ισραήλ δεν είναι πλέον η «βίλα στη ζούγκλα» που περιμένει την καταστροφή του. Είναι ο διαμορφωτικός παράγοντας, μετατρέποντας την τεχνολογική και στρατιωτική ισχύ σε πολιτικό μέρισμα που αλλάζει το πρόσωπο της Μέσης Ανατολής, από την Ινδία στο Κους.”