Αίμα σε κάθε έκρηξη, νεκροτομείο η Γάζα, αίμα από βροχή ρουκετών, αντίποινα στο αιματοκύλισμα της Χαμάς το περασμένο Σάββατο.
Στο πρώτο παιδί, η τραγωδία σταμάτησε. Στα 140, τόσα πρόλαβε η μέρα να πάρει, η νύχτα έχει δρόμο ακόμα μπροστά της, η θηριωδία ολοκληρώθηκε.
Ομως δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κανέναν να μένει απαθής.
Θυσία
Πόσα παιδιά θα θυσιαστούν μέχρι να φέξει; Είναι εγκληματικά ανούσιες οι τοποθετήσεις αρχηγών κρατών, Συμμαχιών, Ευρωπαϊκών θεσμών και οργάνων για στήριξη του ενός ή του άλλου.
Του Ισραήλ ή της Παλαιστίνης.
Το αίμα στην αρένα αφηνιασμένο, πρέπει να σταματήσει. Τι κρατάει αυτός ο νεαρός πατέρας στην αγκαλιά του; Ετσι όπως κουνιέται αυτό το μικρό παιδί είναι ζωντανό;
Μήπως προσπαθεί να χορέψει επειδή ακούει τον πατέρα του να του τραγουδά;
Και τραγουδά εκείνος;
Ένα σώμα
Δεν υπάρχει καμία χαρά σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, είναι ένα σώμα άψυχο, ούτε καν τα μάτια του δεν ανοίγουν στο τράνταγμα του κεφαλιού και ο πατέρας δεν τραγουδά, ψελλίζει ένα τραγούδι αποχαιρετισμού.
Και πέφτουν βροχή οι ρουκέτες στη Γάζα, εκρήγνυνται οι βόμβες, θεατής ο κόσμος αφήνει έναν ακόμη βάναυσο πόλεμο να ξεσπάσει, τόση ανοσία στο αίμα.
Στους τοίχους
Και στα κορμιά νεκρών παιδιών που σκάνε πάνω στα ντουβάρια.
Ήταν θηριωδία το δάκρυ μιας μάνας που βάστηξε 30 χρόνια να μεγαλώνει μια κόρη, να την βλέπει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να σέρνεται σφαγμένη, ντροπιασμένη.
Παιδιά σφαδάζουν για γονείς νεκρούς στην από δω πλευρά, γονείς σφαδάζουν κρατώντας τυλιγμένα με λευκά σεντόνια παιδικά κορμιά.
Και δύο από αυτά, δύο κοριτσάκια, σε μία ανάπαυλα του φονικού, που πριν 24 ώρες κάπου έπαιζαν..
Πάει
Που κάποιο σπίτι τα περίμενε, από κάποιο σχολείο σχόλασαν…
Βρίσκονται με ματωμένα πρόσωπα, χωρίς παπούτσια, με το αίμα να κυλάει στη μπλούζα…
Πάμε ολοταχώς προς τα πίσω, χωρίς όμως να μας ακολουθούν τα παιδιά με τα κόκκινα πρόσωπα, ούτε μας βλέπουν πια…