Στη συνεχιζόμενη βία κατά της τρανς κοινότητας, άγνωστοι ένοπλοι σκότωσαν άλλα δύο τρανς άτομα στην πόλη Lakki Marwat, Serai Naurang, στις 09.11.2025. Η τύχη της δικαιοσύνης τους θα παραμείνει ασαφής και οι δολοφόνοι θα παραμείνουν άγνωστοι.
Η βία κατά της τρανς κοινότητας του Πακιστάν έχει γίνει τόσο συνηθισμένη που η οργή αγωνίζεται τώρα να διαπεράσει τα τείχη της αδιαφορίας της χώρας.
Πίσω από το κάλυμμα της επίσημης σιωπής κρύβεται μια ζοφερή πραγματικότητα: αδιάκοπη κακοποίηση, κοινωνικός αποκλεισμός και ανεξέλεγκτες δολοφονίες. Μόνο στη Χιμπέρ Παχτούνκβα, καταγράφηκαν 267 περιπτώσεις βίας κατά τρανς ατόμων τα τελευταία πέντε χρόνια.
Από αυτές, μόνο μία οδήγησε σε καταδίκη. Μία καταδίκη παρά τις εκατοντάδες επιθέσεις. Αυτός ο μοναδικός αριθμός αποτυπώνει την εγκατάλειψη από το κράτος μιας κοινότητας που αναγκάστηκε να ζει με φόβο και ταπείνωση.
Τα στοιχεία είναι σκληρά, αλλά δεν αρχίζουν να αποδίδουν την καθημερινή φρίκη που αντιμετωπίζουν οι τρανς Πακιστανοί. Κάθε περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει απλώς ένα στατιστικό στοιχείο, αλλά μια ανθρώπινη ζωή που σημαδεύεται από ξυλοδαρμό, σεξουαλική βία και συστηματική απόρριψη.
Κι όμως, ακόμα και καθώς το αίμα συνεχίζει να χύνεται, οι θεσμοί που θα έπρεπε να παρέχουν προστασία παραμένουν παθητικοί ή συνένοχοι. Το μήνυμα τόσο από το κράτος όσο και από την κοινωνία είναι σαφές: τα τρανς άτομα είναι μιας χρήσης.
Η έκκληση της Τζίργκα για απέλαση
Σαν να μην έφτανε η βία στους δρόμους, η πρόσφατη απόφαση μιας τζίργκα στη Σουάμπι αποκάλυψε την εδραιωμένη σκληρότητα σε πολιτιστικό και κοινοτικό επίπεδο.
Η τζίργκα όρισε ότι όλα τα τρανς άτομα πρέπει να απελαθούν από την περιοχή. Το έγκλημά τους; Η συμμετοχή τους σε ένα μουσικό πρόγραμμα όπου αναφέρθηκαν συγκρούσεις με την αστυνομία.
Δύο τρανς άτομα συνελήφθησαν, αλλά η τιμωρία που επιβλήθηκε από την τζίργκα ξεπέρασε κατά πολύ την αστυνόμευση – ήταν μια σαρωτική εντολή απέλασης, μια προσπάθεια να σβηστεί μια ολόκληρη κοινότητα από τη δημόσια ζωή.
Τέτοιες ποινικές «ετυμηγορίες» που εκδίδονται στο όνομα της παράδοσης υπογραμμίζουν μια βαθύτερη σήψη. Δεν είναι μεμονωμένες παρεκκλίσεις, αλλά αντανακλούν μια συλλογική νοοτροπία που θεωρεί τα τρανς άτομα ανάξια βασικών δικαιωμάτων.
Η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Πακιστάν καταδίκασε την απόφαση, υπενθυμίζοντας στο έθνος ότι κανείς δεν μπορεί να στερηθεί το δικαίωμα διαμονής ή βιοπορισμού με βάση την ταυτότητα φύλου. Αλλά οι καταδίκες από μόνες τους δεν σταματούν τον διωγμό.
Μια κουλτούρα ατιμωρησίας
Η ατιμωρησία καθορίζει την εμπειρία των τρανς ατόμων στο Πακιστάν. Το ιστορικό στο Χιμπέρ Παχτούνκβα είναι ενδεικτικό: εκατοντάδες υποθέσεις έχουν κατατεθεί, σχεδόν καμία δεν οδηγεί στη δικαιοσύνη.
Οι επιζώντες, φοβούμενοι περαιτέρω βία ή αστυνομική παρενόχληση, συχνά αποσύρουν τις καταγγελίες ή δέχονται εξωδικαστικούς συμβιβασμούς. Νομική προστασία υπάρχει στη θεωρία, αλλά στην πράξη, οι αστυνομικοί συχνά δεν θεωρούνται σύμμαχοι αλλά αντίπαλοι.
Η δυσπιστία της τρανς κοινότητας προς την αστυνομία δεν είναι αβάσιμη.
Οι αναφορές για παρενόχληση κατά τη διάρκεια εφόδων, άρνηση προστασίας και ταπεινωτική μεταχείριση στα αστυνομικά τμήματα έχουν αποξενώσει περαιτέρω τους ανθρώπους που είναι πιο ευάλωτοι.
Όταν ο νόμος αποτυγχάνει επανειλημμένα, η βία γίνεται αυτοσυντηρούμενη, ενθαρρύνοντας τους δράστες που γνωρίζουν ότι η τιμωρία είναι απίθανη.
Φόνοι στους δρόμους
Τα πτώματα που ανακαλύφθηκαν στην περιοχή Μέμον Γκοθ του Καράτσι αφηγούνται την ίδια ιστορία συστηματικής παραμέλησης.
Τρία τρανς άτομα βρέθηκαν νεκρά από πυροβολισμούς αγνώστων. Οι θάνατοί τους προστίθενται σε μια μακρά λίστα δολοφονιών που σπάνια φτάνουν στο δικαστήριο, πόσο μάλλον καταλήγουν σε καταδίκη.
Η Διεθνής Αμνηστία έχει προειδοποιήσει για μια ανησυχητική αύξηση της βίας κατά των τρανς ατόμων στο Πακιστάν, και οι δρόμοι του Καράτσι συνεχίζουν να μαρτυρούν.
Αυτές οι δολοφονίες δεν είναι τυχαίες πράξεις βαρβαρότητας – είναι το τελικό αποτέλεσμα ενός συστήματος που ανέχεται τη βία κατά μιας κοινότητας που έχει ήδη περιθωριοποιηθεί.
Οι εκτιμήσεις δείχνουν ότι υπάρχουν μισό εκατομμύριο τρανς πολίτες στο Πακιστάν, ωστόσο παραμένουν μεταξύ των πιο απροστάτευτων και πιο στοχευμένων ομάδων στην κοινωνία.
Προκαταλήψεις και αποκλεισμός
Η συστηματική βία κατά των τρανς ατόμων δεν μπορεί να διαχωριστεί από τις καθημερινές προκαταλήψεις που τα κρατούν αποκλεισμένα από την οικονομική και κοινωνική ζωή.
Οι ευκαιρίες απασχόλησης είναι σπάνιες. Η προκατάληψη τα κρατά μακριά από το κυρίαρχο εργατικό δυναμικό, αφήνοντας πολλά χωρίς άλλη επιλογή από το να επιβιώσουν μέσω της σεξουαλικής εργασίας, των χορευτικών παραστάσεων ή της επαιτείας. Κάθε μία από αυτές τις οδούς τα εκθέτει σε περαιτέρω εκμετάλλευση και βία.
Η περιφρόνηση δεν περιορίζεται στους χώρους εργασίας ή στα σπίτια. Είναι συνυφασμένη με τους νόμους και τις πολιτικές του κράτους.
Ο Νόμος περί Τρανς Ατόμων (Προστασία Δικαιωμάτων) του 2018, κάποτε έφερε την υπόσχεση της αλλαγής, ιδίως μέσω της αναγνώρισης της αυτογνωσίας.
Ωστόσο, ακόμη και αυτή η περιορισμένη προστασία καταργήθηκε όταν το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Σαρία απέρριψε βασικές διατάξεις, αφαιρώντας από τα τρανς άτομα το δικαίωμα στην αυτοαναγνώριση.
Για μια κοινότητα που ήδη μάχεται με τη βία και το στίγμα, η υποχώρηση του κράτους από την αναγνώριση ενίσχυσε το μήνυμα ότι η ύπαρξή τους παραμένει υπό όρους και αμφισβητούμενη.
Ένα έθνος κινείται προς τα πίσω
Ενώ μέρη του κόσμου κινούνται προς την αποδοχή, το Πακιστάν φαίνεται να κινείται προς τα πίσω.
Διεθνείς μελέτες σκιαγραφούν μια ζοφερή εικόνα. Μια έκθεση του 2023 στο The Lancet σημείωσε ότι το 90% των τρανς ατόμων στο Πακιστάν αντιμετωπίζουν σωματικές επιθέσεις.
Αυτό το ποσοστό είναι συγκλονιστικό, υποδεικνύοντας μια κοινωνία όπου η βία είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το να μιλάμε για δικαιώματα, αξιοπρέπεια ή ισότητα ακούγεται κενό γράμμα.
Η απομόνωση της τρανς κοινότητας δεν είναι απλώς κοινωνική – είναι υπαρξιακή. Κάθε μέρα βιώνεται υπό την απειλή της ταπείνωσης, της επίθεσης ή του θανάτου. Και κάθε μέρα, η αδιαφορία του κράτους καθιστά αυτή τη βία ευκολότερη στην άσκηση.
Η επίσημη εξουσία απαντά με κοινοτοπίες ή περιστασιακές συμβολικές χειρονομίες, αλλά η βιωμένη πραγματικότητα των τρανς ατόμων παραμένει αυτή των σωμάτων που πετιούνται στους δρόμους, των μέσων διαβίωσης που ποινικοποιούνται και της ανθρωπιάς που τους αρνείται.
Από την πολιτική στις διώξεις
Η αντίφαση μεταξύ πολιτικής και πρακτικής αποκαλύπτει το βάθος της υποκρισίας. Στα χαρτιά, υπάρχουν πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην προστασία των δικαιωμάτων των τρανς ατόμων.
Ωστόσο, η βιωμένη εμπειρία ορίζεται από εντολές απέλασης από τις συνελεύσεις τζίργκα, αστυνομική παρενόχληση, δολοφονίες στους δρόμους και δικαστική άρση των προστασιών. Αυτή η δυαδικότητα μόνο βαθαίνει το αίσθημα της προδοσίας.
Το να διακηρύσσουμε την ένταξη ενώ παράλληλα επιτρέπουμε στον αποκλεισμό να κυριαρχεί στην καθημερινή ζωή είναι ένα σκληρό παράδοξο.
Τα τρανς άτομα ακούν ένα σύνολο υποσχέσεων σε επίσημες ομιλίες, αλλά αντιμετωπίζουν ένα άλλο σύνολο πραγματικοτήτων όταν βγαίνουν από τις πόρτες τους.
Το κράτος, αποτυγχάνοντας να τα προστατεύσει, νομιμοποιεί τη βία του όχλου, την προκατάληψη των εργοδοτών και τη σιωπή των γειτόνων.
Μια κοινότητα εγκαταλελειμμένη
Η αδιάκοπη βία κατά της τρανς κοινότητας του Πακιστάν αποκαλύπτει περισσότερα από κοινωνικές προκαταλήψεις – αποκαλύπτει την ηθική αποτυχία του έθνους.
Οι ίδιοι οι αριθμοί – 267 καταγεγραμμένες υποθέσεις στο Καπ Καπ, μία μόνο καταδίκη, τρεις νέες δολοφονίες στο Καράτσι – είναι ανατριχιαστικοί. Αλλά η βαθύτερη αλήθεια βρίσκεται στη σιωπή που ακολουθεί.
Κάθε επίθεση, κάθε δολοφονία, κάθε εντολή απέλασης αντιμετωπίζεται με λίγο περισσότερο από φευγαλέους τίτλους πριν εξαφανιστεί από τη δημόσια μνήμη.
Τα θύματα αφήνονται να θάψουν τους νεκρούς τους, να επουλώσουν τις πληγές τους και να υπομείνουν ξανά τον ίδιο κύκλο. Η υπόλοιπη κοινωνία κοιτάζει αλλού, απρόθυμη να αντιμετωπίσει την ασχήμια των δικών της προκαταλήψεων.
Ένας καθρέφτης για το έθνος
Τα βάσανα της τρανς κοινότητας δεν είναι ένα δευτερεύον ζήτημα. Είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά την κατάσταση της δικαιοσύνης, της διακυβέρνησης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στο Πακιστάν.
Όταν μια κοινότητα μισού εκατομμυρίου πολιτών μπορεί να στερηθεί την ασφάλεια, να της αφαιρεθεί η ταυτότητά της, να αποκλειστεί από την εργασία και να δολοφονηθεί χωρίς συνέπειες, δεν είναι μόνο τα δικαιώματά τους που διακυβεύονται – είναι η ίδια η ιδέα της ισότητας ως πολίτη.
Η επιμονή μιας τέτοιας βίας, σε συνδυασμό με την σχεδόν πλήρη ατιμωρησία, μιλάει για ένα έθνος που έχει εγκαταλείψει τους πιο ευάλωτους. Σε κάθε ατιμώρητη επίθεση, σε κάθε παραγκωνισμό όλων, και σε κάθε εντολή απέλασης τζίργκα, η αποτυχία του Πακιστάν αποκαλύπτεται.