Την παραμονή της τετραήμερης επίσκεψής της στην Ινδία, η πρωθυπουργός του Μπαγκλαντές Σεΐχη Χασίνα αποκάλυψε ότι κάποτε ήταν κρυφή κάτοικος της πολυτελούς οδού Pandara του Δελχί, όπου ζούσε με τα παιδιά της με υποτιθέμενη ταυτότητα προσπαθώντας να ξεφύγει από την προσοχή αυτών. που δολοφόνησε τον πατέρα της Σεΐχη Μουτζιμπούρ Ρεχμάν. Σχεδόν πέντε δεκαετίες αργότερα, η Χασίνα, σε μια συναισθηματική τηλεοπτική συνέντευξη στο ANI, μίλησε για τα διαπεραστικά τραύματα που τη στοίχειωναν για δεκαετίες.
Με μάτια υγρά, η Χασίνα αφηγήθηκε έντονα τα ταχύρυθμα γεγονότα του 1975 όταν έφυγε από το Μπαγκλαντές για να ενταχθεί στον πυρηνικό επιστήμονα σύζυγό της στη Γερμανία. Ήταν 30 Ιουλίου του 1975 και μέλη της οικογένειας είχαν έρθει στο αεροδρόμιο για να αποχωρήσουν τη Χασίνα και την αδερφή της. Ήταν ένας χαρούμενος αποχαιρετισμός και η Χασίνα δεν είχε ιδέα ότι θα ήταν η τελευταία της συνάντηση με τους γονείς της.
«Επειδή ο άντρας μου ήταν στο εξωτερικό, έμενα στο ίδιο σπίτι (με γονείς). Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, ήταν όλοι εκεί: ο πατέρας μου, η μητέρα μου, τα τρία αδέρφια μου, δύο νιόπαντρες κουνιάδες, όλοι ήταν εκεί. Όλα λοιπόν τα αδέρφια και οι σύζυγοί τους. Ήρθαν στο αεροδρόμιο για να μας αποχωρήσουν. Και γνωρίσαμε τον πατέρα, τη μητέρα. Αυτή ήταν η τελευταία μέρα, ξέρετε», αφηγήθηκε η Hasina σε ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια στην ιστορία του Μπαγκλαντές.
Ένα δεκαπενθήμερο αργότερα, το πρωί της 15ης Αυγούστου, η Χασίνα έλαβε νέα που δυσκολευόταν να πιστέψει. Ο πατέρας της, ο θρυλικός πολιτικός Bangabandhu Sheikh Mujibur Rehman, είχε σκοτωθεί. Η φρίκη δεν σταμάτησε στο να μάθει για τον θάνατο του πατέρα της, αλλά επιδεινώθηκε περισσότερο όταν έλαβε την είδηση της συνοπτικής εκτέλεσης περισσότερων μελών της οικογένειάς της.
«Ήταν πραγματικά απίστευτο. Απίστευτο, ότι κάθε Μπενγκάλι θα μπορούσε να το κάνει. Και ακόμα, δεν ξέραμε πώς, τι πραγματικά συνέβη. Μόνο που έγινε πραξικόπημα και μετά ακούσαμε ότι δολοφονήθηκε ο πατέρας μου. Αλλά δεν ξέραμε ότι όλα τα μέλη της οικογένειας δολοφονήθηκαν, ξέρετε, δολοφονήθηκαν», είπε η Χασίνα, αντικρούοντας τα δάκρυα.
Η Ινδία ήταν μια από τις πρώτες χώρες που παρείχε βοήθεια, θυμάται η Χασίνα.
«Η κυρία Indira Gandhi έστειλε αμέσως πληροφορίες που ήθελε να μας δώσει, εννοώ, ασφάλεια και καταφύγιο. Λάβαμε λοιπόν, ειδικά από τον Στρατάρχη Τίτο από τη Γιουγκοσλαβία, και την κυρία Γκάντι. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε εδώ (Δελχί) γιατί είχαμε στο μυαλό μας ότι αν πάμε στο Δελχί, από το Δελχί θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη χώρα μας. Και τότε θα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πόσα μέλη της οικογένειας είναι ακόμα ζωντανά», είπε ο πρωθυπουργός του Μπαγκλαντές.
Έχουν περάσει πέντε δεκαετίες, αλλά ο πόνος εξακολουθεί να αντανακλά στη φωνή της Χασίνα.
«Είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή», είπε.
Ο τότε πρέσβης του Μπαγκλαντές στη Γερμανία, Humayun Rashid Chaudhary, ήταν ο πρώτος που έκανε λόγο για τη σφαγή της οικογένειάς της.
«Για μερικές στιγμές δεν ήξερα πού βρισκόμουν. Αλλά σκέφτηκα την αδερφή μου, είναι, στην πραγματικότητα είναι 10 χρόνια μικρότερη από εμένα. Έτσι, σκέφτηκα πώς θα το πάρει. Της είναι τόσο δύσκολο. Μετά, όταν επιστρέψαμε στο Δελχί, στην αρχή μας έβαλαν σε ένα σπίτι με κάθε ασφάλεια, γιατί ανησυχούσαν και για εμάς», αφηγήθηκε η Χασίνα.
Ερωτηθείσα αν ένιωθε ότι και αυτή ήταν ένας πιθανός στόχος, η Χασίνα είπε ότι οι άτακτοι που επιτέθηκαν στον πατέρα της είχαν επίσης επιθέσεις σε σπίτια άλλων συγγενών της και σκότωσαν κάποιους συγγενείς της.
«Σχεδόν 18 μέλη και μερικά, κυρίως οι συγγενείς μου και μετά κάποιες υπηρέτριες και τα παιδιά τους και μετά κάποιοι καλεσμένοι, ο θείος μου», ήταν μεταξύ των νεκρών, είπε.
Οι συνωμότες είχαν έναν ξεκάθαρο στόχο ότι κανένας από την οικογένεια του Bangabandhu δεν θα έπρεπε ποτέ να επιστρέψει στην εξουσία.
«Ο μικρότερος αδερφός μου ήταν μόλις 10 χρονών, οπότε δεν τον γλίτωσαν. Έτσι, όταν επιστρέψαμε στο Δελχί, ήταν ίσως 24 Αυγούστου, τότε συνάντησα την πρωθυπουργό, την κυρία Γκάντι. Μας τηλεφώνησε και εμείς… οπότε εκεί καταλάβαμε ότι κανείς δεν είναι ζωντανός. Μετά έκανε όλες τις ρυθμίσεις για εμάς, μια δουλειά για τον άντρα μου και αυτό το σπίτι του Pandara Road. Μείναμε εκεί. Έτσι τα πρώτα 2-3 χρόνια ήταν πραγματικά τόσο δύσκολο να το δεχτώ, παιδιά μου, ο γιος μου ήταν μόλις 4 ετών. Η κόρη μου, είναι μικρότερη, έκλαιγαν και οι δύο. Ελάτε (ας) πάμε στη μητέρα μου, στον πατέρα μου και ακόμα θυμόντουσαν τον μικρότερο αδερφό μου κυρίως», αφηγήθηκε η Χασίνα.
Τόσα πολλά είχαν χαθεί, ωστόσο, η Χασίνα κατάλαβε κάπου ότι έπρεπε να σκεφτεί μπροστά.
«Λοιπόν… αλλά μετά σταδιακά, έχουμε και καλά… επειδή έχω παιδιά. Η αδερφή μου είναι εκεί, οπότε αυτή η θλίψη, ο πόνος, είναι πολύ δύσκολος, αλλά ακόμα έχουμε, καλά… Πρέπει να σκεφτούμε τι να κάνουμε… Πρέπει να κάνουμε κάτι… πρέπει, δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι», είπε.
Ο πόνος όμως δεν έφευγε.
«Αυτό το έγκλημα, όχι μόνο σκότωσε τον πατέρα μου, άλλαξε και την ιδεολογία του απελευθερωτικού μας πολέμου. Όλα απλά, μόνο μια νύχτα, όλα άλλαξαν. Και αυτοί οι δολοφόνοι… στην πραγματικότητα ακόμα μας στοίχειωναν. Ότι προσπαθούν να μάθουν πού βρισκόμαστε, οπότε όταν μέναμε στον δρόμο Pandara. ακόμα κι εμείς… δεν μπορούσαμε, το όνομά μας άλλαξε», είπε ο αρχηγός της Awami League.
Έχοντας χάσει τους γονείς της, η Χασίνα αναγκάστηκε να κρύψει την ταυτότητά της.
«Διαφορετικό όνομα. Και είναι τόσο οδυνηρό που δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις το όνομά σου, τη δική σου ταυτότητα… Λόγω του σκοπού ασφαλείας, δεν μας το επέτρεψαν», είπε η Χασίνα καθώς προσπαθούσε να συγκεντρώσει τη δύναμη να αφηγηθεί τον οδυνηρό χρόνο.
Ο Bangabandhu Sheikh Mujibur Rehman και τα μέλη της οικογένειάς του σκοτώθηκαν εν ψυχρώ στις 15 Αυγούστου 1975 από ανώτερους αξιωματικούς του στρατού, γεγονός που βύθισε το Μπαγκλαντές σε πολιτικό χάος και είχε ως αποτέλεσμα ένα στρατιωτικό καθεστώς να διοικεί τη χώρα για πολλά χρόνια, αναστέλλοντας έτσι τη δημοκρατική διαδικασία .
Για τα επόμενα έξι χρόνια, μέχρι το 1981, η Hasina ζούσε στο Δελχί με διαφορετικό όνομα, με υποτιθέμενη ταυτότητα. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι πίσω στο Μπαγκλαντές ήθελαν να ηγηθεί του κόμματος Awami League όπως ακριβώς έκανε ο πατέρας της.
«Σίγουρα ήθελα να επιστρέψω στη χώρα μου. Αλλά αναλαμβάνοντας την ευθύνη ενός τόσο μεγάλου πάρτι, δεν το σκέφτηκα ποτέ», είπε.
Ωστόσο, η Hasina ταξίδεψε σε διάφορες χώρες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και μάλιστα μίλησε σε μια δημόσια συνάντηση στο York Hall του Λονδίνου στις 16 Αυγούστου 1980 απαιτώντας τιμωρία για τους δολοφόνους του πατέρα της.
«Να τους παραπέμψουν στη δικαιοσύνη ή να τους παραπέμψουν, ώστε να γίνει η δίκη γιατί τους χορηγήθηκε ασυλία. Υπήρχε διάταγμα, πυροβολούν, οπότε δεν μπορείς να απαιτήσεις ή να υποβάλεις καμία υπόθεση εναντίον των δολοφόνων. Οι δολοφόνοι έχουν όλα τα είδη εγκαταστάσεων και ασυλίας, αυτό είναι πολύ παράνομο. Ο δολοφόνος… και σκότωσαν… και είναι ανοιχτά και ισχυρίστηκαν ότι ναι, διέπραξαν αυτό το έγκλημα και ήταν πολύ φωνητικά. Γιατί νόμιζαν ότι είναι πολύ ισχυροί», είπε η Χασίνα.
Συνέχισε με την εκστρατεία να κοροϊδεύει πολλούς επιφανείς ανθρώπους.
«Από τη μια πλευρά χάσαμε τους πάντες και από την άλλη δεν μπορώ να ζητήσω δικαιοσύνη. Αρνήθηκε η δικαιοσύνη. Έτσι ήταν η κατάσταση εκείνη την εποχή. Μετά ξανά επέστρεψα στο Δελχί, στα τέλη του 80 ή του 81», είπε.
Ωστόσο, αυτή τη στιγμή υπήρξε μια άλλη σημαντική εξέλιξη στο Μπαγκλαντές.
«Η Awami League είχε ένα συνέδριο, εκείνη την εποχή, απουσία μου, με ανακήρυξαν ως πρόεδρο του κόμματος», είπε η Hasina, η οποία τελικά μετακόμισε στο Μπαγκλαντές και έφτασε ξανά στην κορυφαία θέση στην πολιτική αρένα της χώρας.
«Προσπάθησαν να με σκοτώσουν πολλές φορές, ναι, αλλά επέζησα. Αν και με το φως της ημέρας έγινε επίθεση με χειροβομβίδα. Δεν ξέρω πώς επέζησα. Οι αρχηγοί των κομμάτων μας, εργάτες, απλώς με κάλυψαν, έφτιαξαν ανθρώπινες ασπίδες και έλαβαν όλα τα θραύσματα, αλλά εγώ… ήμουν απόλυτα ασφαλής. Στη συνέχεια, υπήρξε ανοιχτό πυρ στη συνάντησή μου, αλλά επέζησα. Τοποθέτησαν μια τεράστια βόμβα στο σημείο συνάντησης μου. Κάπως το ανακάλυψε ένας απλός άνθρωπος. Έτσι επέζησα. Δεν ξέρω… μπορείτε να ζητήσετε από τον Θεό, τον Αλλάχ.