Ο Μήνας Ευαισθητοποίησης για τη Γενοκτονία γιορτάζεται τον Απρίλιο. Αυτός ο μήνας επιλέχθηκε επειδή ο Απρίλιος περιέχει πολλές σημαντικές ημερομηνίες στην ιστορία της γενοκτονίας. Αυτές περιλαμβάνουν τις απαρχές της Γενοκτονίας κατά των Τούτσι στη Ρουάντα, τη Γενοκτονία των Αρμενίων και την εκστρατεία Ανφάλ κατά των Κούρδων του Ιράκ. Ο στόχος του Μήνα Ευαισθητοποίησης για τη Γενοκτονία είναι να μοιραστεί τη γνώση για το τι είναι γενοκτονία, για τις γενοκτονίες που έχουν συμβεί στο παρελθόν και για τη συνεχιζόμενη μάστιγα της γενοκτονίας σήμερα. Καθώς πλησιάζει ο Απρίλιος, είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε στον κόσμο μια ξεχασμένη γενοκτονία που συνέβη στο Μπαγκλαντές.
Το έτος 1971 αποτελεί μια στοιχειωμένη υπενθύμιση ενός από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας – της γενοκτονίας στο Μπαγκλαντές στα χέρια του πακιστανικού στρατού. Αυτό που ξεκίνησε ως πολιτική κρίση μετά τις πρώτες γενικές εκλογές του Πακιστάν γρήγορα εξελίχθηκε σε λουτρό αίματος, οδηγώντας στη σφαγή σχεδόν τριών εκατομμυρίων Μπενγκάλι και στη σεξουαλική υποδούλωση εκατοντάδων χιλιάδων γυναικών. Δεν επρόκειτο απλώς για μια εμφύλια σύγκρουση, αλλά για μια υπολογισμένη εξόντωση με στόχο την καταστολή του εθνικισμού της Βεγγάλης και τη διεκδίκηση της κυριαρχίας του Δυτικού Πακιστάν. Σήμερα, η ιστορία απαιτεί όχι μόνο να θυμόμαστε αυτή τη γενοκτονία αλλά και να αναγνωρίζουμε τα παρόμοια πρότυπα καταπίεσης που αντιμετωπίζουν οι εθνοτικές μειονότητες στο σημερινό Πακιστάν.
Το βράδυ της 25ης Μαρτίου 1971, το Πακιστάν ξεκίνησε την Επιχείρηση Searchlight, μια ανελέητη στρατιωτική εκστρατεία που στόχευε το Πανεπιστήμιο της Ντάκα, τις ινδουιστικές κοινότητες, τους διανοούμενους και τους εθνικιστές ηγέτες. Ο στρατηγός Tikka Khan, που ονομάστηκε περιβόητα ο «χασάπης της Βεγγάλης», ενορχήστρωσε αυτή την εκστρατεία για να φιμώσει τις φιλοδοξίες της Βεγγάλης για αυτονομία. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια συστηματική σφαγή όπου οι άνδρες παρατάχθηκαν και εκτελέστηκαν, οι γυναίκες υποβλήθηκαν σε μαζικούς βιασμούς και οι ινδουιστικές κοινότητες διαγράφηκαν από την ύπαρξη. Οι εκθέσεις αναφέρουν ότι 200.000 έως 400.000 γυναίκες βιάστηκαν, πολλές από τις οποίες εξαναγκάστηκαν σε σεξουαλική σκλαβιά σε στρατόπεδα.
Για μήνες, ο πακιστανικός στρατός και οι συνεργάτες του, συμπεριλαμβανομένων των ισλαμιστών πολιτοφυλακών Al-Badr και Al-Shams, κυνηγούσαν ακτιβιστές υπέρ της ανεξαρτησίας, δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς. Τον Δεκέμβριο του 1971, λίγες μέρες πριν από την παράδοση του Πακιστάν, χιλιάδες διανοούμενοι απήχθησαν και δολοφονήθηκαν βάναυσα, τα σώματά τους πετάχτηκαν σε ομαδικούς τάφους. Τα σημάδια αυτής της γενοκτονίας εξακολουθούν να παραμένουν στο Μπαγκλαντές, ωστόσο το Πακιστάν ούτε έχει αναγνωρίσει τα εγκλήματά του ούτε έχει αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη για τις πράξεις του.
Παρά τις ευρέως διαδεδομένες αναφορές για τις θηριωδίες, οι διεθνείς δυνάμεις έκαναν σε μεγάλο βαθμό τα στραβά μάτια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπό τον Πρόεδρο Νίξον, αρνήθηκαν να καταδικάσουν το Πακιστάν λόγω της στρατηγικής συμμαχίας του Ψυχρού Πολέμου, απορρίπτοντας τη γενοκτονία ως «εσωτερική υπόθεση». Ο Archer Blood, ο Αμερικανός πρόξενος στη Ντάκα, προσπάθησε απεγνωσμένα να αποκαλύψει τη βαρβαρότητα, αλλά αγνοήθηκε από την κυβέρνησή του. Η σιωπή των παγκόσμιων θεσμών εκείνη την εποχή επέτρεψε στο Πακιστάν να αποφύγει τη λογοδοσία, μια αποτυχία που συνεχίζει να στοιχειώνει τη διεθνή υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σήμερα.
Ενώ η γενοκτονία της Μπενγκάλι το 1971 παραμένει μια ιστορική κηλίδα, η κακομεταχείριση των εθνοτικών μειονοτήτων του Πακιστάν δεν έχει σταματήσει ποτέ. Οι Μπαλώχ και οι Παστούν, ιθαγενείς των περιοχών που συνορεύουν με το Αφγανιστάν, είναι εδώ και καιρό θύματα της κρατικής βίας, της οικονομικής παραμέλησης και της πολιτιστικής διαγραφής. Η προσέγγιση του πακιστανικού στρατού απέναντι σε αυτές τις εθνοτικές μειονότητες έχει εντυπωσιακή ομοιότητα με τις πολιτικές του το 1971—μαζικές δολοφονίες, εξαναγκαστικές εξαφανίσεις και στοχευμένες δολοφονίες ακτιβιστών.
Το Πακιστάν χρησιμοποιεί συνεχώς την αντιτρομοκρατική ως πρόσχημα για να καταστείλει τον εθνικισμό των Παστούν. Ολόκληρα χωριά στο Khyber Pakhtunkhwa και στο Balochistan έχουν ισοπεδωθεί υπό το πρόσχημα των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Χιλιάδες νέοι Παστούν εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνη, οι οικογένειές τους έχουν μείνει σε αδιέξοδο. Το Κίνημα των Παστούν Ταχαφούζ (PTM), ένα μη βίαιο κίνημα που απαιτεί βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και τον τερματισμό της κρατικής βίας, αντιμετωπίζει συνεχείς διώξεις. Οι ηγέτες του συλλαμβάνονται, οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν την υπόθεσή τους φιμώνονται και οι διαμαρτυρίες συντρίβονται βίαια – μια απόκοσμη επανάληψη αυτού που συνέβη το 1971.
Ακριβώς όπως ο λαός του Μπενγκάλι αντιστάθηκε στην πακιστανική βαρβαρότητα και πολέμησε για την ανεξαρτησία, οι Παστούν και οι Μπαλόχ σήμερα αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και την επιβίωσή τους. Οι προσπάθειες του Πακιστάν να φιμώσει τις φωνές τους, όπως και η καταστολή των Βεγγαλών, ενίσχυσαν μόνο το κίνημα για αυτοδιάθεση. Οι παραλληλισμοί μεταξύ των δύο είναι αδιαμφισβήτητοι: και οι δύο υπέστησαν συστηματικές δολοφονίες, και οι δύο χαρακτηρίστηκαν ως απειλές για το κράτος και οι νόμιμες απαιτήσεις τους αντιμετωπίστηκαν με στρατιωτικές καταστολές.
Οι καταπιεστικές πολιτικές του Πακιστάν έναντι των εθνοτικών μειονοτήτων εγείρουν ανησυχητικά ερωτήματα – εάν ο κόσμος δεν κατάφερε να σταματήσει τη γενοκτονία της Μπενγκάλι το 1971, θα συνεχίσει να αγνοεί τα δεινά των εθνοτικών μειονοτήτων σήμερα; Η διεθνής κοινότητα πρέπει να αναγνωρίσει αυτά τα πρότυπα κρατικής βίας και να λάβει θέση ενάντια στις συνεχιζόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Πακιστάν.
Η γενοκτονία στο Μπαγκλαντές χρησιμεύει ως μια προειδοποιητική ιστορία για το πώς η ανεξέλεγκτη κρατική εξουσία μπορεί να οδηγήσει σε μαζική εξόντωση. Περισσότερα από πενήντα χρόνια αργότερα, το Πακιστάν συνεχίζει να εφαρμόζει τις ίδιες βίαιες τακτικές εναντίον των εθνοτικών μειονοτήτων του, ιδιαίτερα των Παστούν και των Μπαλώχ. Η ιστορία έχει δείξει ότι η σιωπή και η αδράνεια επιτρέπουν στην καταπίεση να ευδοκιμήσει. Ο κόσμος πρέπει να θυμάται το οδυνηρό παρελθόν του Μπαγκλαντές για να αποτρέψει μια άλλη θηριωδία να ξεδιπλωθεί.
Οι Παστούν και οι Μπαλόχοι, όπως οι Μπενγκάλι το 1971, αναζητούν αξιοπρέπεια, ισότητα και δικαιοσύνη. Ο αγώνας τους δεν πρέπει να αγνοηθεί. Η διεθνής κοινότητα, οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και οι παγκόσμιες δυνάμεις έχουν ηθική υποχρέωση να παρέμβουν πριν επαναληφθεί η ιστορία. Η καθυστέρηση της δικαιοσύνης είναι άρνηση δικαιοσύνης — και στο Πακιστάν, η δικαιοσύνη έχει αρνηθεί για πάρα πολύ καιρό.
Ο συγγραφέας επιλέγει ψευδώνυμο. Ο Sohrab Sangeen είναι ακτιβιστής ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Μπαλουχιστάν του Πακιστάν.
Σημείωση: Το περιεχόμενο του άρθρου είναι αποκλειστική ευθύνη του συγγραφέα. Το Afghan Diaspora Network δεν θα είναι υπεύθυνο για οποιαδήποτε ανακριβή ή εσφαλμένη δήλωση στα άρθρα.