Το πρόσωπο της ημέρας – και όχι μόνο – ο Ντάνιελ Μαντσίνι. Η οριστικοποίηση της επικείμενης μετακόμισής του στον Παναθηναϊκό, σεναριακά, τα είχε όλα. Εκατέρωθεν επιθυμία, πολυεπίπεδες δυσκολίες κάθε είδους, φαινομενικά αδιέξοδα, μυστικότητα, λεπτότατους χειρισμούς από τους εμπλεκόμενους, αφανείς και καταλυτικούς ήρωες, επιμονή και πίστη από τον πρωταγωνιστή (αλλά και το supporting cast) και ανατροπές. Πολλές ανατροπές. Ως και το happy end που έφερε τελικά τον Αργεντινό να ικανοποιεί αυτό που από την πρώτη στιγμή ήθελε και αυτό που από την πρώτη στιγμή ήθελαν στον Παναθηναϊκό.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι, η αρχή του βρίσκεται στο προηγούμενο καλοκαίρι. Τότε, ο Πέδρο Μαρτίνς είχε δύο επιλογές αγοράς από τον Άρη: τον Αμπουμπακάρ Καμαρά και τον Μαντσίνι. Επέλεξε τον Μαυριτανό γιατί εκτιμούσε πως θα του έδινε λύσεις αν μεν χρειάζονταν και στα άκρα, αλλά κυρίως γιατί ήθελε έναν ποδοσφαιριστή με ευχέρεια να αγωνιστεί και ως φουνταριστός, αλλά και σε ελεύθερο ρόλο πίσω και δίπλα του. Και αυτός, σύμφωνα με τον Πορτογάλο, ήταν ο Καμαρά.
Έτσι, τότε, ουσιαστική κουβέντα ο Ολυμπιακός δεν έκανε για τον Αργεντινό, ο οποίος πάντως, έτσι κι αλλιώς, επιθυμούσε διακαώς να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του. Γι’ αυτό και όταν στα τέλη Αυγούστου, στο κλείσιμο της μεταγραφικής περιόδου στην Κύπρο, ήρθε η πρόταση της Ομόνοιας, ο Μαντσίνι πίεσε για να γίνει αποδεκτή και να προχωρήσει η μεταγραφή, ακόμη και μετακομίζοντας – ενώ ήξερε πως δυνητικά θα είχε και καλύτερες επιλογές – στο κυπριακό πρωτάθλημα.
Έφτασε πολύ κοντά. Για την ακρίβεια, ένα βράδυ. Παραμονές 31ης Αυγούστου κοιμήθηκε γνωρίζοντας πως η διαφορά που υπήρχε στις συζητήσεις των δύο ομάδων (200.000 ευρώ) θα καλύπτονταν την επόμενη και έτσι θα έπαιρνε το αεροπλάνο για τη Μεγαλόνησο. Ξύπνησε όμως, ακούγοντας πως δεν γίνονταν να παραχωρηθεί στο συγκεκριμένο timing.
Στη συνέχεια και μέχρι το κλείσιμο του καλοκαιρινού μεταγραφικού παραθύρου στην Ελλάδα, αλλά και σε όσες αγορές ήταν ακόμη ανοιχτές τον Σεπτέμβριο, υπήρξαν διάφορες προσεγγίσεις, διάφορες κρούσεις, ποτέ όμως και καμία από αυτές δεν μετατράπηκαν σε κάτι ουσιαστικό και κατ’ επέκταση σε προτεραιότητα για τον Αργεντινό.
Κάτι που δεν άλλαξε σε καμία στιγμή μέχρι και σήμερα, ανεξαρτήτως τι φημολογούνταν, λέγονταν, γράφονταν και κυκλοφορούσε σχετικά με προτάσεις από Ρωσία, από Αραβία και όλες αυτές τις εξωτικές αγορές. Δυο-τρεις μόνο έφτασαν στο να θεωρηθούν κατ’ ελάχιστο συγκεκριμένες, καμία και ποτέ δεν ήταν πλήρης – για ποδοσφαιριστή και club -, καμία και ποτέ δεν ήταν εκατέρωθεν ικανοποιητική και το κυριότερο καμία και ποτέ, έστω και ως προοπτική, δεν άλλαξε τις προτεραιότητες του Μαντσίνι.
Δεν ήθελε, οικογενειακά, ο Αργεντινός να μετακομίσει ούτε στην εμπόλεμη Ρωσία (Σαμάρα, Κράσνονταρ), ούτε στο άγνωστο της Αραβίας (Αλ Ουάχντα), αλλά ακόμη και αν έμπαινε σε μια τέτοια διαδικασία και συζήτηση, το οικονομικό αντίβαρο θα έπρεπε να είναι άκρως πλουσιοπάροχο. Ό,τι λοιπόν του προσφέρθηκε, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο (πόσο μάλλον πρακτικό), δεν αποδείχτηκε ποτέ ικανό να του αλλάξει κατεύθυνση.
Η αναστάτωση στις σχέσεις με τον Άρη
Τέλη Οκτωβρίου, ξεκίνησε ουσιαστικά το γαϊτανάκι που “φώναζε” μεταγραφή εν όψει Ιανουαρίου. Τότε, ο Μαντσίνι έστειλε μέσω FIFA στον Άρη ένα Letter of Notice, μια έγγραφη δηλαδή ειδοποίηση, με την οποία συγκεκριμενοποιούσε ένα χρονικό περιθώριο ώστε να λάβει τα οφειλόμενα (γύρω στις 110.000 ευρώ) διαφορετικά θα είχε δικαίωμα να τα διεκδικήσει νομικά, μαζί με την ελευθερία του.
Δεν έκανε προσφυγή. Ήταν ενέργεια ανάλογη με εκείνη που είχε κάνει ο Μάρκους Μπεργκ όταν αποφάσισε να φύγει από τον Παναθηναϊκό και να μετακομίσει στην Αλ Αΐν. Η διαφορά ήταν πως οι τότε επιτελείς των “πράσινων” αγνόησαν την ειδοποίηση, η οποία εφόσον παρέλθει η προσδιορισμένη ημερομηνία αλλάζει αυτόματα το στάτους του ποδοσφαιριστή, ενώ οι “κίτρινοι”, έστω και με το σίριαλ, την αναταραχή και τις ενέργειες που ακολούθησαν, εξόφλησαν τον Μαντσίνι.
Έστω και – κυριολεκτικά – στο παρά πέντε της εκπνοής της προθεσμίας, φτάνοντας όμως στα άκρα με την γνωστοποίηση της διοικητικής απόφασης για να τεθεί εκτός ομάδας ο Αργεντινός, χωρίς μάλιστα διακηρυγμένα ως πρόθεση αυτό να αλλάξει ως το τέλος της σεζόν αν δεν έφτανε πρόταση πώλησης που θα ικανοποιούσε τον Άρη.
Τώρα, ως προς το αν υπήρχε σε αυτή την κίνηση του Μαντσίνι “πράσινη” υποκίνηση, όπως θεωρήθηκε; Ούτε κατά διάνοια. Όχι, ξεκάθαρα. Ο Αργεντινός δεν είναι… εξωγήινος. Γνώριζε πολύ καλά τη γεωπολιτική του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπως και την αξία του. Γνώριζε πως δεν υπήρχε ούτε μια ομάδα από τους “μεγάλους” που δεν θα τον ήθελε, γνώριζε όμως επίσης και το πόσο ρεαλιστική ήταν για κάθε έναν εξ αυτών, η υλοποίηση της συγκεκριμένης επιθυμίας.
Δεν είχε απορρίψει τίποτα και κανέναν, όπως όμως κάθε επαγγελματίας, έθετε συγκεκριμένες προτεραιότητες τόσο αγωνιστικές όσο και οικονομικές. Και όποιος τις ικανοποιούσε, αυτός θα κέρδιζε την προτίμησή του, χωρίς αυτή να (μπορεί να) είναι δεσμευτική. Συμβόλαιο με τον Άρη είχε, δεν αποφάσιζε μόνος του. Και σίγουρα, αν το έκανε, δεν θα προχωρούσε στη συγκεκριμένη ενέργεια με την αποστολή του Letter of Notice για να μετακομίσει – για παράδειγμα – ως ελεύθερος στον Ολυμπιακό.
Οι ξεκάθαρες προτεραιότητες του Μαντσίνι και το timing της κίνησης του Παναθηναϊκού
Παραμονές της επανέναρξης του πρωταθλήματος μετά τη διακοπή για το Παγκόσμιο Κύπελλο, η ένταση στις σχέσεις Άρη και Μαντσίνι φάνηκε να υποχωρεί, να συμβιβάζεται περισσότερο. Βγήκε από την… απομόνωση, επιστρέφοντας στη διάθεση της πρώτης ομάδας και μάλιστα πήρε και χρόνο συμμετοχής στο παιχνίδι των “16” του Κυπέλλου Ελλάδας Novibet με τον Λεβαδειακό στη Λιβαδειά.
Μετά το τέλος της αναμέτρησης, ενημερώθηκε πως Ολυμπιακός και Άρης είχαν ουσιαστικά συμφωνήσει και του ζητήθηκε να πάει στην Αθήνα ώστε να διαπραγματευτεί το συμβόλαιό του. Δεν το έκανε, επιλέγοντας να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη και από εκεί να αφήσει τους εκπροσώπους του να χειριστούν περαιτέρω το συγκεκριμένο κομμάτι.
Αυτή ήταν η πρώτη σαφής ένδειξη των προτεραιοτήτων και των επιλογών που είχε θέσει ο Μαντσίνι. Ενισχύθηκαν στο άκουσμα της πρότασης των πρωταθλητών Ελλάδας, οι οποίοι παρότι έκτοτε ανέβαζαν συνεχώς την προσφορά τους, δεν μπόρεσαν να τον δελεάσουν, μιας και – επαναλαμβάνεται – δεν ικανοποιήθηκε ούτε σε αγωνιστικό ούτε σε οικονομικό επίπεδο.
Κάτι που και ο ίδιος μετέφερε αρμοδίως και την περασμένη εβδομάδα στο μεσοδιάστημα των δύο διαδοχικών αναμετρήσεων Ολυμπιακού και Άρη σε πρωτάθλημα και Κύπελλο στην έδρα των πρωταθλητών. Κάπου εκεί και κάπως έτσι απέδειξε σε όλους ότι οι αποφάσεις του ήταν και συγκεκριμένες και αμετάβλητες. Και κάπου εκεί χρονικά δόθηκε και το σήμα στον Παναθηναϊκό πως είχαν δημιουργηθεί οι συνθήκες όχι απλώς για να κάνει την κίνησή του, αλλά και αυτή να έχει ουσιαστικές πιθανότητες.
Έτσι κι αλλιώς, αγωνιστικά, ο Μαντσίνι ήταν το τέλειο “κούμπωμα” σε αυτό που αναζητούσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ήταν αυτός που ο Σέρβος προπονητής θα προσέθετε… χτες στο ρόστερ του (από το καλοκαίρι κιόλας). Ένας πασπαρτού μεσοεπιθετικός, ο οποίος δίνει επιλογές παίζοντας οπουδήποτε στην επίθεση, στα άκρα, πίσω από τον φουνταριστό, σε ρόλο ψευτοεννιαριού, αλλά ακόμη ακόμη και στην τριπλέτα των κεντρικών μέσων.
Μια εξελιγμένη (ως προς τη μεσοεπιθετική ευχέρεια) έκδοση του Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς, αλλά ως τότε, ως την περασμένη ουσιαστικά εβδομάδα δηλαδή, αποτελούσε απλώς ανομολόγητο πόθο για τους “πράσινους”, οι οποίοι ναι μεν είχαν πάντα την προσοχή εστιασμένη (και την κατάλληλη πληροφόρηση) στις εξελίξεις, αλλά γνώριζαν πως για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μπορούσαν να τζογάρουν πάνω στη συγκεκριμένη υπόθεση.
Γι’ αυτό άλλωστε και κυνήγησαν και άλλες μεταγραφικές υποθέσεις. Από την στιγμή όμως που καμία εξ αυτών δεν τελεσφόρησε και εφόσον φάνηκε, την περασμένη πάντα εβδομάδα, πως υπάρχει περιθώριο για να ντυθεί στα πράσινα ο Μαντσίνι, έπαιξαν ρέστα.
Τον ποδοσφαιριστή, έτσι κι αλλιώς, από την πρώτη στιγμή που του γνωστοποιήθηκε το ενδιαφέρον τους, οι “πράσινοι” τον είχαν σύμμαχο. Ήθελε Παναθηναϊκό ο Μαντσίνι και αυτό, πλέον, δεν το διαπραγματεύονταν. Οι δύο προϋποθέσεις που είχε θέσει – οικονομικό και αγωνιστικό -, ικανοποιήθηκαν απόλυτα: οικονομικά κοντά τριπλασιασμός σε σχέση με τις τρέχουσες απολαβές του (πάνω από 2,5 εκατ. ευρώ θα είναι οι συνολικές του στους “πράσινους”), αγωνιστικά, του εξηγήθηκε επακριβώς ο ρόλος του, κάτι που άλλωστε αποτυπώθηκε και στην προσφορά που του έγινε.
Αυτονόητα συνεπώς ο Αργεντινός τέθηκε αμέσως στο πλευρό του Παναθηναϊκού για τη διεκπεραίωση και του δύσκολου κομματιού του deal, της συμφωνίας δηλαδή με τον Άρη. Δεν ήταν ο μόνος, ήταν όμως ο πιο καθοριστικός, μιας και η στάση του όλο αυτό το διάστημα, είχε καταστήσει σαφές και στην πλευρά των “κίτρινων” πως τελικά, η επιλογή της πώλησης του στους πρωτοπόρους του πρωταθλήματος θα ήταν πλέον, στο συγκεκριμένο timing, μονόδρομος.
Όπως και, τελικά, έγινε, με την πρόταση των “πράσινων” να ικανοποιεί το αντίτιμο που εξ αρχής είχε θέσει ο Άρης (2 εκατ. ευρώ στα ταμεία των “κίτρινων”, ανεξαρτήτως του ποσοστού που είχε κρατήσει στα δικαιώματά του Μαντσίνι η Μπορντό) και έτσι όλη αυτή η εξαιρετικά σύνθετη και πολύπλοκη συμφωνία ως προς τους απαιτούμενους και καθ’ όλα λεπτούς χειρισμούς, να επικυρωθεί ουσιαστικά χτες το βράδυ.
sport24.gr