Συνορεύει με την Ινδία, το Αφγανιστάν, το Ιράν και την Κίνα – το Πακιστάν αποτελείται από τέσσερις επαρχίες – το Πουντζάμπ, τη Σιντ, την Χάιμπερ Παχτούνχβα και το Μπαλουχιστάν.
Το Πακιστάν έχει επίσης μια ομοσπονδιακή επικράτεια, την πρωτεύουσα του Ισλαμαμπάντ και δύο κατεχόμενες περιοχές – το κατεχόμενο από το Πακιστάν Κασμίρ (PoK) και το Gilgit Baltistan, και τα δύο τμήματα του πρώην πριγκιπικού κράτους του Τζαμού και του Κασμίρ που είχε γίνει μέρος της Ινδίας το 1947 και είναι τώρα παράνομα καταλαμβάνεται από το Πακιστάν.
Όλες αυτές οι επαρχίες και τα εδάφη του Πακιστάν έχουν διαφορετικούς πολιτισμούς, γλώσσες και εθνότητες. Δυστυχώς, το Πακιστάν δεν κατάφερε να τους κρατήσει ενωμένους.
Οι Πουντζάμπι, οι οποίοι είναι αναμφισβήτητα οι πιο ευημερούσες από τις εθνοτικές ομάδες του Πακιστάν, κατέχουν όλες τις σημαντικές θέσεις εντός της κυβέρνησης, του στρατού και του δικαστικού σώματος. Είχαν την τύχη να αποφύγουν πολλές από τις κρίσεις που μαστίζουν την υπόλοιπη χώρα. Αυτές οι κρίσεις, που συνεχίζουν να επιμένουν, έχουν τροφοδοτήσει τη σεχταριστική και αυτονομιστική βία.
Οι Πακιστανοί έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την πίστη τους στην κυβέρνηση συνασπισμού με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Shehbaz Sharif, έχοντας αποτύχει να πραγματοποιήσει καμία από τις τόσο απαραίτητες οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα.
Ο Naveed Baseer, ειδικός στο Πακιστάν, λέει: «Οι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι με την κυβέρνηση του Πακιστάν ή το σύστημα του Πακιστάν ή ό,τι κι αν κάνει ο στρατός, ό,τι κι αν κάνει το δικαστικό σώμα. Δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι και αναζητούν τέτοιες κινήσεις που μπορούν να εμφανιστούν και να τους οδηγήσουν».
Οι Μπαλόχ ζουν ως μειονότητα στη δική τους γη και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν διώξεις στα χέρια του Πακιστανικού Στρατού και της υπηρεσίας κατασκοπείας, ISI.
Με την οικονομική κρίση του Πακιστάν λόγω του αυξανόμενου χρέους και της συρρίκνωσης του συναλλάγματος, η κατάσταση των Μπαλόχ έχει γίνει ακόμη πιο τρομερή.
Το αυτονομιστικό κίνημα στο Μπαλουχιστάν έχει ενταθεί και η αντίθεση ενάντια στο Πακιστάν και τη σύμμαχό του, την Κίνα, έχει αυξηθεί.
Σήμερα, αρκετοί οργανισμοί υπέρ της ανεξαρτησίας, όπως ο Jeay Sindh Qaumi Mahaz (JSQM), το Παγκόσμιο Συνέδριο του Σίντι και το Κίνημα Ελευθερίας του Τζέι Σιντ, έχουν αποκτήσει μια ευρύτερη βάση υποστήριξης στη Σιντ και σε διεθνείς πλατφόρμες.
Οι Σίντι, που μπορούν να ανιχνεύσουν τις ρίζες τους στον αρχαίο πολιτισμό της κοιλάδας του Ινδού, έχουν συνειδητοποιήσει ότι παραμένοντας ενσωματωμένοι στο Πακιστάν, το μέλλον τους θα είναι αβέβαιο και υπό απειλή και έτσι οι φωνές για ένα ξεχωριστό κράτος έχουν συγκεντρωθεί.
Αντιμετωπίζοντας διακρίσεις, ακραία φτώχεια και απώλεια της κουλτούρας και της γλώσσας των Σίντι, οι άνθρωποι σε αυτό το τμήμα του Πακιστάν είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν για το δικαίωμά τους για ελευθερία.
«Τα ιστορικά έθνη, ιδιαίτερα οι Σίντι, οι Μπαλώχ και οι Παστούν πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος είναι η χειραφέτηση αυτών των ιστορικών εθνών», λέει ο Λάκχου Λουχάνα, ηγέτης του Παγκόσμιου Συνεδρίου των Σίντι.
Οι Παστούν, όπως και οι υπόλοιποι απογοητευμένοι πολίτες του Πακιστάν, έχουν χάσει την πίστη τους στην κυβέρνηση, ιδιαίτερα λόγω της διαρκώς επιδεινούμενης οικονομικής κατάστασης.
Το κατεχόμενο από το Πακιστάν Κασμίρ (PoK) και το Γκιλγκίτ Μπαλτιστάν, τα οποία βρίσκονται υπό τη βίαιη κατοχή του Πακιστάν από το 1947, βιώνουν επίσης μαζική αντίσταση στην πακιστανική κυβέρνηση. Ο καταστροφικά υψηλός πληθωρισμός, οι ελλείψεις τροφίμων και φαρμάκων, η ανεργία και η αυξανόμενη δυσπιστία προς την κυβέρνηση είναι οι βασικοί μοχλοί πίσω από τις πρόσφατες μαζικές διαδηλώσεις κατά του Πακιστάν.
Το Πακιστάν εκμεταλλεύεται εδώ και καιρό το PoK και το Gilgit Baltistan για τους πόρους του και έχει χρησιμοποιήσει τις περιοχές ως τόπους αναπαραγωγής για την τρομοκρατία και έχει εκμεταλλευτεί τους φυσικούς πόρους τους. Αυτή η περιοχή χρησιμοποιείται επίσης ως σημείο εκτόξευσης για την ώθηση τρομοκρατών στην Ινδία.
Η συνεχιζόμενη αναταραχή τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό μέτωπο στο Πακιστάν έχει οδηγήσει σε εκτεταμένη εξέγερση στη χώρα. Αυτός ο κίνδυνος φαίνεται επικείμενος καθώς η πακιστανική ρουπία συνεχίζει να βυθίζεται σε νέα χαμηλά έναντι του δολαρίου και κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης για τη μεγάλη πλειοψηφία του πακιστανικού πληθυσμού.