Δείτε τι αναφέρει σε άρθρο του ο Μ. Ρούμπιν:
”Η δολοφονία του πολιτικού αρχηγού της Χαμάς Ismail Haniyeh στις 31 Ιουλίου σε έναν ξενώνα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης στη βόρεια Τεχεράνη συγκλόνισε το Ιράν. Η επίθεση σημειώθηκε λίγες ώρες αφότου η Χανίγια συναντήθηκε με τον Ανώτατο Ηγέτη Αλί Χαμενεΐ και τον νεοσύστατο πρόεδρο Μασούντ Πεζεσκιάν. Ο Χαμενεΐ ορκίστηκε εκδίκηση.
Οι υποστηρικτές του Ισραήλ επαίνεσαν τον θάνατο του Χανίγια. Η δολοφονία του έδειξε τόσο την κυριαρχία των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ όσο και την ικανότητά του να ενεργεί με ακρίβεια σε τεράστιες αποστάσεις. Ενώ οι αναλυτές επικεντρώνονται στον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ πραγματοποίησε τη δολοφονία και εικάζουν για το πώς το Ιράν θα μπορούσε να αντιδράσει, ένα άλλο ερώτημα διαφαίνεται.
Εάν το Ισραήλ είναι πρόθυμο να πραγματοποιήσει δολοφονίες τρομοκρατών εντός του Ιράν, πού αλλού θα μπορούσε να ενεργήσει; Ο Haniyeh ταξίδεψε στο Ιράν από το σπίτι του στο Κατάρ. Ένιωθε ασφαλής και στις δύο χώρες. Πίστευε ότι το Ιράν ήταν μια γέφυρα πολύ μακριά και το Ισραήλ δεν θα διακινδύνευε ποτέ τα αντίποινα του. Όσο για το Κατάρ, πίστευε ότι ο διπλωματικός ρόλος του σεΐχηδου του Περσικού Κόλπου ως μεσολαβητής μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς τον εμβολίασε.
Όσον αφορά το Κατάρ, δεν είχε άδικο. Το Κατάρ ήταν ένα ασφαλές καταφύγιο. Καλώς ή κακώς, ούτε το Ισραήλ ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν έτοιμοι να δράσουν εναντίον των μαχητών και των τρομοκρατών που αποκαλούν το Κατάρ πατρίδα τους. Αντί να επιβάλει κυρώσεις στο Κατάρ ή να το ορίσει ως κράτος χορηγό της τρομοκρατίας, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ονόμασε το Κατάρ σημαντικό σύμμαχο εκτός ΝΑΤΟ, δίνοντάς του μια έγκριση που δεν δόθηκε ούτε στη Σαουδική Αραβία ή στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Το Κατάρ δεν είναι η μόνη περιφερειακή χώρα όπου η Χαμάς πιστεύει ότι μπορεί να ενεργήσει ατιμώρητα. Η Ιορδανία σήμερα παραμένει επίσης σε μεγάλο βαθμό εκτός ορίων για ισραηλινές δολοφονίες μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα το 1997 κατά του Khaled Mashal, του προκατόχου του Haniyeh, κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του Benjamin Netanyahu ως πρωθυπουργού του Ισραήλ. Εκείνη την εποχή, ο βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεΐν απείλησε να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ εάν ο Νετανιάχου δεν παράσχει αντίδοτο στο δηλητήριο που είχε προκαλέσει τον Μασάλ να πέσει σε κώμα. Υπό την πίεση των ΗΠΑ, ο Νετανιάχου όχι μόνο έστειλε τα απαραίτητα φάρμακα, αλλά απελευθέρωσε επίσης έναν αριθμό κρατουμένων υψηλού προφίλ της Χαμάς.
Μετά τη σύλληψη του Ισραήλ, οι σχέσεις με την Ιορδανία ήταν πολύ εύθραυστες για να διακινδυνεύσουν μελλοντικές επιχειρήσεις. Η Ιορδανία, ωστόσο, δεν θα παρέμενε ένα ασφαλές καταφύγιο. Το 1999, αφού διαδέχθηκε τον πατέρα του, ο βασιλιάς Αμπντάλα Β’ έδιωξε τον Μασάλ και τους κορυφαίους συναδέλφους του, πεπεισμένος ότι η συνέχιση της παροχής καταφυγίου στη Χαμάς ήταν ένας κίνδυνος πολύ μεγάλος για να το αντέξουμε.
Το Κατάρ και η Ιορδανία μπορεί να ήταν εκτός ορίων για τις ισραηλινές δολοφονίες, και το Ιράν επίσης μέχρι το θάνατο του Χανίγια, αλλά η Ευρώπη ήταν μια διαφορετική ιστορία. Η ευρωπαϊκή ηθική ισοδυναμία, ο προοδευτισμός και η αφέλεια έκαναν την ήπειρο παιδική χαρά για Παλαιστίνιους και Ισλαμιστές τρομοκράτες. Οι διπλωμάτες μπορεί να καταγγείλουν τόσο τις τακτικές των τρομοκρατών όσο και τις επιθέσεις τους, αλλά, όταν έρχεται η ώθηση, δεν κάνουν λίγα για να τους σταματήσουν. Οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι γνωρίζουν ότι είναι απίθανο να συλληφθούν να δρουν εντός της Ευρώπης, αλλά, ακόμη κι αν συμβεί, οι συνέπειες θα είναι ελάχιστες. Στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, ούτε οι τρομοκράτες ούτε οι στόχοι τους παίρνουν στα σοβαρά τους ευρωπαίους διπλωμάτες.
Ένα μεγάλο ερωτηματικό κρέμεται πλέον πάνω από την Τουρκία. Το 1949, η Τουρκία έγινε η πρώτη μουσουλμανική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ. Υπό τη θητεία του Τουργκούτ Οζάλ ως πρωθυπουργού και προέδρου από το 1983 έως το 1993, η εταιρική σχέση ασφαλείας μεταξύ του Ισραήλ και της Τουρκίας έγινε ισχυρή. Δεν θα μπορούσε να γίνει συζήτηση για τη διεξαγωγή δολοφονιών σε τουρκικό έδαφος γιατί η Τουρκία δεν θα φιλοξενούσε ποτέ τρομοκράτες.