Nέα επίθεση είχαμε κατά της Ελλάδας από τουρκικό ΜΜΕ, το οποίο μετά από ”γραμμή” του Ερντογάν, αμφισβητεί τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα σε Αιγαίο, Θράκη, Α. Μεσόγειο!
Αναλυτικά:
”Μετά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας στην Πράγα, ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ήταν στα πρωτοσέλιδα του δυτικού Τύπου.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο πρόεδρος κατέστησε σαφές, απαντώντας σε ερώτηση Έλληνα δημοσιογράφου, ότι η Τουρκία θα μπορούσε να ξεκινήσει στρατιωτική επιχείρηση κατά της Ελλάδας μια νύχτα εάν η Αθήνα συνεχίσει να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και τις σχετικές διεθνείς συνθήκες.
Ο Πρόεδρος Ερντογάν είχε ήδη κάνει αυτή τη δήλωση, την οποία η Δύση προηγουμένως θεωρούσε μπλόφα, αρκετές φορές στο παρελθόν καθώς οι ελληνικές προκλήσεις, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και των σχέσεων καλής γειτονίας στην Ανατολική Μεσόγειο έφτασαν σε τεράστιο ύψος.
Αυτό το άρθρο, ξεκινώντας με τις παραβιάσεις της κυριαρχίας της Τουρκίας από την Ελλάδα, στοχεύει να αποκαλύψει τη συγκεκριμένη ανάρμοστη συμπεριφορά της Αθήνας και πώς άνοιξε το «casus belli» (πράξη ή κατάσταση που προκαλεί ή δικαιολογεί έναν πόλεμο).
Το διεθνές ναυτικό δίκαιο, η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) ειδικότερα και το διεθνές δίκαιο γενικά ρυθμίζουν σαφώς τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο των κρατών. Παρέχουν κατευθυντήριες γραμμές για το πόσο μακριά στη θάλασσα μπορεί να εκτείνεται η αποκλειστική οικονομική ζώνη ενός παράκτιου κράτους και, επίσης, ορίζουν ότι τα νησιά γενικά δεν διαθέτουν τέτοια οικονομική ζώνη.
Ωστόσο, αυτά τα νομικά γεγονότα αμφισβητούνται πάντα από τις παράνομες ενέργειες της Ελλάδας καθώς η Αθήνα ισχυρίζεται ότι ο εναέριος χώρος της έχει ακτίνα 10 ναυτικών μιλίων από την ακτή, αν και από το 1936 το πλάτος των χωρικών της υδάτων ήταν 6 ναυτικά μίλια. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, το όριο της χωρικής θάλασσας ενός κράτους αντιστοιχεί και στο όριο του εθνικού εναέριου χώρου του, γι’ αυτό και η άποψη της Αθήνας είναι αβάσιμη. Επομένως, ο ισχυρισμός της δεν αναγνωρίζεται ούτε διεθνώς ούτε από την Türkiye.
Αιγαιοπελαγίτικη διαμάχη
Επιπλέον, η Ελλάδα απειλεί κατά καιρούς την Άγκυρα με αύξηση των παράκτιων υδάτων της από 6 σε 12 ναυτικά μίλια. Στα παράκτια ύδατα (ονομάζονται επίσης χωρικά ύδατα), ισχύουν οι νόμοι του εκάστοτε παράκτιου κράτους, πράγμα που μπορεί επίσης να σημαίνει ότι τα πλοία άλλων εθνών ενδέχεται να απαγορεύεται να διέρχονται από αυτά τα ύδατα ή ότι τα διερχόμενα πλοία ενδέχεται να πρέπει να υποβληθούν σε έρευνες. Επομένως, η επέκταση των παράκτιων υδάτων θα άλλαζε δυσανάλογα την ισορροπία συμφερόντων στο Αιγαίο εις βάρος της Τουρκίας, η οποία κήρυξε μια τέτοια κατάσταση ως «casus belli» το 1995.
Εάν το εύρος των χωρικών της υδάτων αυξανόταν στα 12 ναυτικά μίλια, τα ελληνικά παράκτια ύδατα θα αντιστοιχούσαν στο 70% του Αιγαίου αντί του σημερινού 40%, μειώνοντας την εδαφική αξίωση της Τουρκίας για ύδατα κοντά στην ακτή. Αυτό σημαίνει επίσης ότι σε μια τέτοια περίπτωση, η διέλευση (τουρκικών) πλοίων από τη Μεσόγειο στη Θάλασσα του Μαρμαρά ή στη Μαύρη Θάλασσα (και αντίστροφα) θα εξαρτιόταν από την έγκριση της Ελλάδας.
Για να αποφευχθεί μια τέτοια σύγκρουση συμφερόντων, είναι θεμελιώδης κανόνας του διεθνούς δικαίου ότι τα όρια των θαλάσσιων περιοχών μεταξύ γειτονικών ή αντίθετων κρατών όπου διασταυρώνονται ή συγκλίνουν οι θαλάσσιες περιοχές πρέπει να καθορίζονται με αμοιβαία συμφωνία. Ωστόσο, στο Αιγαίο δεν υπάρχει ακόμη τέτοια συμφωνία για τη ρύθμιση των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών. Οι διερευνητικές συνομιλίες, οι οποίες υποτίθεται ότι θα λειτουργούσαν προς αυτόν τον στόχο, διακόπηκαν πρόσφατα λόγω των ατελείωτων ανώτατων απαιτήσεων της Ελλάδας.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα δεν ήταν μέχρι στιγμής πρόθυμη να αποσαφηνίσει το νομικό καθεστώς μικρότερων νησιών και σχηματισμών στο Αιγαίο, των οποίων η κατανομή κυριαρχίας δεν έχει μέχρι στιγμής αντιμετωπιστεί με καμία συμφωνία. Αντίθετα, η Αθήνα έχει απλώς διεκδικήσει για τον εαυτό της αυτά τα νησιά που βρίσκονται κοντά στις τουρκικές ακτές χωρίς καμία βάση σε συνθήκη ή διεθνές δίκαιο, φτάνοντας στο σημείο να τα καταλαμβάνει ακόμη και στρατιωτικά από τετελεσμένο γεγονός. Η Ελλάδα επιχειρεί να αλλάξει περαιτέρω τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο προς όφελός της, κάτι που πέρα από τις προαναφερθείσες μέγιστες διεκδικήσεις, αποτελεί και πάλι αφορμή για πόλεμο.
Η λεγόμενη ΑΟΖ
Ξεχωριστά, θα πρέπει να αξιολογηθεί το πρόβλημα της οριοθέτησης μέσω της λεγόμενης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που αναφέρεται συχνότερα στον Τύπο. Σε αντίθεση με τα χωρικά ύδατα, η ΑΟΖ ενός κράτους εκτείνεται γενικά έως και 200 ναυτικά μίλια έξω από τη θάλασσα από τη γραμμή βάσης (δηλαδή, την περιοχή χαμηλών υδάτων) και δεν παρέχει πλέον σε ένα παράκτιο κράτος πλήρη αυτονομία σε αυτήν την περιοχή, αλλά μόνο σε ορισμένες κυρίαρχες δυνάμεις. Η κύρια διαφορά με τα χωρικά ύδατα είναι ότι οι εθνικοί νόμοι δεν ισχύουν πλέον εκεί και τα νησιά (εκτός αν είναι αποκλειστικά νησιωτικά κράτη) γενικά δεν δικαιούνται ΑΟΖ.
Η ΑΟΖ αποκτά σημασία στο ζήτημα της κατανομής των ανακαλύψεων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο στα αντίστοιχα παράκτια κράτη, αφού την τελευταία δεκαετία έχουν βρεθεί εκεί μεγαλύτερες ποσότητες φυσικού αερίου. Λαμβάνοντας υπόψη την ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη, το θέμα της κατανομής της κυριαρχίας της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο αποδεικνύεται ιδιαίτερα κρίσιμο και δυνητικά ένα γεωπολιτικό παιχνίδι με υψηλό κίνδυνο πολέμου.
Για το λόγο αυτό, το διεθνές δίκαιο της θάλασσας απαιτεί από τα γειτονικά κράτη και τα κράτη με αντίθετες ακτές να συμφωνήσουν καταρχήν για την οριοθέτηση των ΑΟΖ για την αποφυγή συγκρούσεων συμφερόντων. Καθοριστικός παράγοντας για το πλάτος της ΑΟΖ είναι το μέγεθος της ηπειρωτικής χώρας του ενός κράτους σε σχέση με το άλλο.
Κατά συνέπεια, στην περίπτωση της Ελλάδας και της Τουρκίας, αφού σταθμίσουμε το μέγεθος και των δύο χωρών και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η Τουρκία έχει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι η Άγκυρα δικαιούται μεγάλα τμήματα της Μεσογείου και το Αιγαίο (αφού τα ελληνικά νησιά δεν έχουν ΑΟΖ).
Παρά τα σχετικά άρθρα της UNCLOS, ωστόσο, η Ελλάδα απορρίπτει ακόμη και αυτό το γεγονός και δείχνει απροθυμία να προβεί σε διμερή οριοθέτηση των συνόρων σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Αντίθετα, η Αθήνα λέει ότι η Τουρκία δικαιούται ΑΟΖ μόνο στα παράκτια ύδατά της λόγω της γεωγραφικής οριοθέτησής της από τα ελληνικά νησιά και την Κύπρο. Γι’ αυτό και στο παρελθόν έχει υποστηρίξει την ανάπτυξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου στις τουρκικές ΑΟΖ, κάτι που από μόνο του αποτελεί μεγάλη πρόκληση.
Παραβίαση των κανόνων γειτονίας
Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για το ναυτικό δίκαιο που κορυφώνονται εδώ και χρόνια, η Ελλάδα έχει κάνει κάθε βήμα για να απομονώσει την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο από τα ναυτικά της δικαιώματα, τα αποθέματα φυσικού αερίου που δικαιούται και την κοινότητα της Μεσογείου. παράκτια κράτη.
Από τη μία πλευρά, έχει δημιουργήσει νέες περιφερειακές αντισυμμαχίες κατά της Τουρκίας μέσω διμερούς και πολυμερούς συνεργασίας, για παράδειγμα, με την ελληνική Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, καθώς και με κοινούς ελιγμούς κοντά στα τουρκικά ύδατα. Από την άλλη πλευρά, δεν επέτρεψε τη φυσική ένταξη της Τουρκίας στο East Med Gas Forum.
Σαν να μην έφτανε αυτό, η Ελλάδα απέρριψε τη μεταφορά φυσικού αερίου από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη μέσω των σε μεγάλο βαθμό υφιστάμενων δομών αγωγών μέσω της Τουρκίας και προώθησε την πρόταση για τη δημιουργία υποθαλάσσιων αγωγών μέσω Κύπρου και Πελοποννήσου, η οποία τελικά δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί. μέχρι στιγμής λόγω τεχνικών και οικονομικών δυσκολιών. Παρόλο που η υλοποίηση του έργου αναμένεται να ξεκινήσει την επόμενη εβδομάδα, οι δυσκολίες που συνεπάγεται πιθανώς το καθιστούν έναν από τους κύριους λόγους για τους οποίους η Ευρώπη εξακολουθεί να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ρωσικό αέριο μέχρι σήμερα.
Στο σημείο αυτό να σημειωθεί επίσης ότι η τοποθέτηση των υποθαλάσσιων αγωγών αναμένεται να γίνει μέσω της τουρκικής ΑΟΖ, κάτι που με τη σειρά του, χωρίς τη χορήγηση άδειας από την Άγκυρα, αποτελεί παραβίαση της τουρκικής κυριαρχίας.
Αλλά τα αδικήματα της Ελλάδας σε αυτό το πλαίσιο δεν τελειώνουν εδώ: Όταν η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα της ΑΟΖ με τη Λιβύη το 2019, η Αθήνα αμφισβήτησε αρχικά την εγκυρότητα αυτής της συμφωνίας καθώς τα δύο κράτη δεν είχαν αντίθετες ακτές. Ωστόσο, λίγο αργότερα, υπέγραψε συμφωνία για τα θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο, η οποία απέχει εξίσου από αυτήν.
Σε απάντηση στη συμφωνία της Τουρκίας για τα θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη, η Ελλάδα είχε επίσης απελάσει τον Λίβυο πρεσβευτή ως persona non grata ενώ δεσμεύτηκε την υποστήριξή της στον πολέμαρχο στρατηγό Khalifa Haftar, ο οποίος θεωρείται διεθνώς εγκληματίας πολέμου.
Δυτική Θράκη
Αυτό που είναι πιθανό το μεγαλύτερο παράπτωμα της Ελλάδας συμβαίνει στη Δυτική Θράκη και τα Δωδεκάνησα.
Οι Τούρκοι στη Δυτική Θράκη, ως απόγονοι των Οθωμανών των οποίων τα μειονοτικά δικαιώματα προστατεύονταν με τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, υπόκεινται σε μια ριζική πολιτική αφομοίωσης. Στη συνθήκη, τους παραχωρήθηκε το δικαίωμα να επιλέγουν τον πνευματικό τους ηγέτη, να λαμβάνουν εκπαίδευση στη μητρική τους γλώσσα και να ελέγχουν σημαντικούς για αυτούς οργανισμούς. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η Αθήνα έχει παρακάμψει τους κανόνες της Συνθήκης της Λωζάνης μέσω εσωτερικών νομικών μεταρρυθμίσεων και αναδιοργανώσεων που, δεδομένου του σκοπού τους, είναι περιττές καθώς παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο των συνθηκών.
Αυτά περιλαμβάνουν ότι ο πνευματικός ηγέτης διορίζεται πλέον από την Αθήνα, πολλά μειονοτικά σχολεία έχουν κλείσει, έτσι ώστε από τα αρχικά 330 τουρκικά σχολεία, μόνο περίπου 110 παραμένουν σήμερα, και η ελληνική κυβέρνηση σκόπιμα δεν επενδύει περαιτέρω στη Δυτική Θράκη με την ελπίδα ότι οι Τούρκοι θα εγκαταλείψει την περιοχή.
Εξάλλου, οι Τούρκοι στη Δυτική Θράκη αναφέρονται ως μουσουλμανική μειονότητα και όχι ως Τούρκοι, και αρνούνται την καταγωγή τους για να αποδυναμώσουν τους συναισθηματικούς δεσμούς τους με την Τουρκία. Επιπλέον, σήμερα απαγορεύεται ακόμη και η τοποθέτηση τουρκικών ονομάτων και της λέξης «τουρκική» σε πινακίδες σε μειονοτικά σχολεία ή σε άλλα δημόσια ιδρύματα, αν και παλιά έφεραν τουρκικά ονόματα. Για τον ίδιο λόγο έκλεισαν αρκετοί τουρκικοί σύλλογοι, συμπεριλαμβανομένου του Τουρκικού Συνδέσμου Ξάνθης (XTA) το 1983, ο οποίος οδήγησε την απόφαση αυτή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) το 2005.
Ενώ το 2008 το ΕΔΔΑ έκρινε την Ελλάδα ένοχη για παραβίαση της ελευθερίας του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, το δικαίωμα του XTA να συνεταιρίζεται δεν αποκαταστάθηκε. Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, ανακοινώθηκε το 2020 ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα δημιουργήσουν μια μόνιμη ναυτική βάση των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη, δημιουργώντας έτσι μια ζώνη ασφαλείας μεταξύ της Τουρκίας και της τουρκικής μειονότητας.
Τα Δωδεκάνησα
Το casus belli, δυστυχώς, άνοιξε και η επανειλημμένη στρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων από την Ελλάδα. Τα Δωδεκάνησα, ακόμη οθωμανικά εκείνη την εποχή, παραχωρήθηκαν στην Ιταλία με τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923. Με τη Συνθήκη των Παρισίων το 1947, η Ιταλία παραχώρησε το αρχιπέλαγος στην Ελλάδα, αλλά μεταβιβάστηκε μόνο το δικαίωμα κατοχής, όχι το δικαίωμα κυριαρχίας . Άρα, η ευθύνη για τα Δωδεκάνησα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο εξακολουθεί να ανήκει στη Ρώμη. Ωστόσο, παρά το γεγονός αυτό, Έλληνες αξιωματούχοι επισκέφθηκαν την Τουρκία αρκετές φορές τη δεκαετία του 1950 και πρότειναν την έναρξη διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ του αρχιπελάγους και της τουρκικής ηπειρωτικής χώρας.
Η Άγκυρα, ωστόσο, απέρριψε αυτές τις προτάσεις, καθώς η έναρξη συνομιλιών με την Ελλάδα θα ισοδυναμούσε με αναγνώριση της κυριαρχίας της Ελλάδας στα νησιά. Για να δυσκολέψει τα πράγματα, η Ελλάδα εκμεταλλεύτηκε το τουρκικό στρατιωτικό πραξικόπημα του 1960 και στρατιωτικοποίησε τα Δωδεκάνησα, τα οποία βρίσκονται λίγα χιλιόμετρα μακριά από τις τουρκικές ακτές. Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει επίσης αυξήσει τη στρατιωτικοποίηση σε αυτά τα νησιά προμηθεύοντας βαρύ οπλισμό.
Επιπλέον, η Ελλάδα επέτρεψε στις ΗΠΑ να ανοίξουν πολυάριθμες στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα, οι οποίες αποτελούν μεγάλη απειλή για την Τουρκία. Επιπλέον, η Αθήνα έχει δηλώσει στρατιωτική συμμαχία με τη Γαλλία (η οποία είναι δυσαρεστημένη από την άνοδο της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης και την αυξανόμενη επιρροή της στην Αφρική) για να πολεμήσει συλλογικά εναντίον της Άγκυρας σε περίπτωση πολέμου και έχει υπογράψει συμφωνίες όπλων αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, αυξάνοντας την ο οπλισμός σε ένα εντελώς νέο επίπεδο.
Η Ελληνική Ακτοφυλακή και το Πολεμικό Ναυτικό έχουν επανειλημμένα εισέλθει παράνομα στα τουρκικά χωρικά ύδατα τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 200 φορές μόνο τους πρώτους δύο μήνες του 2022, παρενοχλώντας ακόμη και τη Διοίκηση της Τουρκικής Ακτοφυλακής και πυροβολώντας εμπορικά πλοία καθ’ οδόν προς την Κωνσταντινούπολη. Πιο πρόσφατα, η Αθήνα ανέβασε τις προκλήσεις της σε ένα εντελώς νέο επίπεδο βάζοντας λουκέτο σε τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη που βρίσκονταν σε αποστολή του ΝΑΤΟ, κάτι που συνήθως γίνεται λίγο πριν καταρριφθεί ένα μαχητικό.
Το Κυπριακό
Η Ελλάδα προκαλεί επίσης τακτικά την Τουρκία για το Κυπριακό. Κι αυτό γιατί κατηγορεί την Άγκυρα ότι κατέχει παράνομα το βόρειο τμήμα του νησιού και ζητά την επιβολή των κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της Άγκυρας. Πρόσφατα πίεσε και πέτυχε την άρση του εμπάργκο όπλων των ΗΠΑ στην ελληνική Κύπρο, το οποίο θα επιτρέψει στο νησί να επανεξοπλιστεί. Σύμφωνα με τις τελευταίες δηλώσεις του ελληνικού υπουργείου Άμυνας, φαίνεται ότι οι ΗΠΑ σχεδιάζουν ήδη να ανοίξουν σύντομα ναυτική βάση στο νησί, θέτοντας υπαρξιακή απειλή για την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ).
Η διχοτόμηση της Κύπρου χρονολογείται από την επιδιωκόμενη γενοκτονία των Τούρκων του νησιού από τους Ελληνοκύπριους, το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα μέσω του καθεστώτος δίκτα στην Αθήνα το 1974 και τη συνοδευτική απόπειρα προσάρτησης της Ελλάδας, η οποία τελικά αποφεύχθηκε από την ειρηνευτική επιχείρηση της Τουρκίας. Ως αποτέλεσμα αυτής της επιχείρησης, Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στο βορρά ως μέρος μιας συμφωνίας ανταλλαγής πληθυσμών με τους Έλληνες του νησιού. Στη συνέχεια, η ΤΔΒΚ ιδρύθηκε το 1983.
Άλλωστε, η ειρηνευτική επιχείρηση της Τουρκίας δεν παραβίαζε το διεθνές δίκαιο, αφού οι Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου του 1959 και του 1960 έδωσαν στην Άγκυρα την εγγυημένη εξουσία να διεξάγει επιχείρηση σε τέτοιες περιπτώσεις. Επιπλέον, το Συμβούλιο της Ευρώπης με το ψήφισμα 573 (1974) και το Ανώτατο Δικαστήριο Αθηνών (1979) επιβεβαίωσαν τη νομιμότητα αυτής της αποστολής. Ωστόσο, παρά την ανάρμοστη συμπεριφορά των Ελληνοκυπρίων και την ελληνική επιταγή, οι Τουρκοκύπριοι ζουν απομονωμένοι για περισσότερα από 50 χρόνια, καθώς η ΤΔΒΚ δεν αναγνωρίζεται σήμερα από κανένα κράτος εκτός από την Τουρκία.
Παρά όλες τις προσπάθειες για επανένωση των δύο τμημάτων του νησιού, μια κοινή κρατική λύση έχει αποτύχει μέχρι στιγμής, καθώς οι Έλληνες του νησιού και της ηπειρωτικής χώρας επιμένουν στα μαξιμαλιστικά τους αιτήματα. Ως αποτέλεσμα, το Σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων σε δημοψήφισμα το 2004. Αυτό οδήγησε στην ένταξη μόνο της ελληνικής Κύπρου στην ΕΕ, με αξίωση για ολόκληρη την επικράτεια του νησιού. Η προσχώρηση αυτή πραγματοποιήθηκε παρά τη συνταγματική απαγορευτική ρήτρα για μερική ένταξη της νήσου σε ένωση και το κριτήριο του κοινοτικού κεκτημένου της Κοπεγχάγης, το οποίο δεν ισχύει για την ΤΔΒΚ.
Επίσης, οι τελευταίοι γύροι διαπραγματεύσεων στο Κραν Μοντάνα απέτυχαν το 2017, αφού το ελληνικό κόμμα απαίτησε από την Τουρκία να παραιτηθεί από την εγγυητική εξουσία της επί της Κύπρου, η οποία είχε σώσει τους Τούρκους στο νησί από τη γενοκτονία. Δεδομένων των πολιτικών αφομοίωσης στις οποίες υπόκεινται τώρα οι Τούρκοι στη Δυτική Θράκη, είναι σαφές ποιες θα ήταν οι συνέπειες της επανένωσης υπό αυτές τις συνθήκες.
Προσφυγική κρίση
Είναι επίσης ηθικά απαράδεκτο το γεγονός ότι η Ελλάδα καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα και κυριολεκτικά σπρώχνει πρόσφυγες στο θάνατο, καθώς η Αθήνα έχει αναγκάσει αρκετές εκατοντάδες βάρκες προσφύγων να επιστρέψουν στην ανοιχτή θάλασσα μόνο το 2022, γι’ αυτό εκατοντάδες άνθρωποι πνίγηκαν φέτος. Οι πρόσφυγες αντιμετωπίζονται επίσης με αναξιοπρεπή τρόπο στους ελληνικούς καταυλισμούς ασύλου.
Η Ελλάδα έχει ακόμη και εν μέρει καταρρίψει πρόσφυγες όταν προσπάθησαν να περάσουν τα τουρκοελληνικά σύνορα στη Θράκη με τα πόδια. Ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δώσει προηγουμένως εντολή να το πράξει, όταν κάλεσε τη συνοριακή αστυνομία να σταματήσει όλες τις παράνομες διελεύσεις, εάν χρειαστεί, με τη δύναμη των όπλων. Άρα, είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα περιφρονεί όχι μόνο το διεθνές δίκαιο, αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλες οι δραστηριότητές της αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για τη σταθερότητα καθώς και την ειρήνη στην Ευρώπη και τη Μεσόγειο.
Τέλος, θα πρέπει να επισημανθεί ότι η Ελλάδα συγκαλύπτει όλα της τα αδικήματα με το αφήγημα «να είναι η καταγωγή της δημοκρατίας» και πάντα κρύβεται πίσω από την ΕΕ σε όλα τα θέματα. Αλλά είναι επίσης ξεκάθαρο ότι όσο η Ελλάδα δεν δείχνει ξεκάθαρα τα σύνορά της, η Αθήνα θα συνεχίσει με όλες τις προκλήσεις της.
Παρά την ανάρμοστη συμπεριφορά της Ελλάδας, η Τουρκία εξακολουθούσε να είναι πρόθυμη να συμμετάσχει σε ανοιχτό διάλογο με την ελληνική κυβέρνηση μέχρι τις αρχές του τρέχοντος έτους. Δεδομένου ότι ο Μητσοτάκης και ο Υπουργός Εξωτερικών του Νίκος Δένδιας καλλιέργησαν μια θετική ατζέντα στους γύρους του διαλόγου, αλλά στη συνέχεια κατηγόρησαν την Τουρκία για ψευδή γεγονότα στο κοινό, οι τελευταίοι δίαυλοι διαλόγου έχουν καταληφθεί από την Άγκυρα.
Ωστόσο, τα γεγονότα έδειξαν ότι η Ελλάδα παρανόησε αυτή την παραιτημένη στάση από την πλευρά της Άγκυρας. Δεδομένου του casus belli που έχει ήδη ανοίξει αρκετές φορές και του μεγάλου κινδύνου που εγκυμονεί η Ελλάδα για την περιοχή, δεν είναι πλέον αμφίβολο και παράνομο ότι η Türkiye θα μπορούσε να ξεκινήσει μια επιχείρηση μια νύχτα.