Δείτε τι αναφέρει τουρκικό ΜΜΕ
”Το Ισραήλ αναδύθηκε πίσω από την εχθρότητα της Γαλάζιας Πατρίδας
Ο Νετανιάχου, ο οποίος σκότωσε τους σημαντικότερους ηγέτες της Χεζμπολάχ, της Χαμάς και των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν σε δύο ημέρες, πετυχαίνει τελικά το 20χρονο όνειρό του;
Άρα, θα μπορέσει να ξεκινήσει έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν παίρνοντας τις ΗΠΑ με το μέρος του;
Αυτό θα το δούμε πολύ σύντομα.
Αλλά η πρώτη μου εντύπωση είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι ακόμη διατεθειμένες να πολεμήσουν έναν τέτοιο πόλεμο.
Υπό αυτές τις συνθήκες και συνθήκες, η πτέρυγα των ατλαντιστών στην Τουρκία εξαπέλυσε ξαφνικά επίθεση στη «Γαλάζια Πατρίδα».
Άμεσες ή έμμεσες επιθέσεις στράφηκαν κατά της Γαλάζιας Πατρίδας και του ιδιοκτήτη του δόγματος της, ναύαρχου Cem Gürdeniz.
Το Ισραήλ είναι ένας σημαντικός παράγοντας λήψης αποφάσεων εδώ.
Οι πολιτικές των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή κατευθύνονται πλήρως από το Ισραήλ.
Θα σας εξηγήσω γιατί το Ισραήλ είναι ριζικά αντίθετο στη Γαλάζια Πατρίδα και γιατί έχει τα στοιχεία του στην Τουρκία να της επιτίθενται.
Οι απαραίτητες πληροφορίες βρίσκονται στο βιβλίο «Vachari Yitnash» (Kari Yitnesha – Και θα έρθει η Ημέρα της Κρίσης), γραμμένο από τον Δρ. Yair Ansbacher, πρώην στρατιώτη και στρατιωτικό ειδικό από το Πανεπιστήμιο Ariel του Ισραήλ, υπό τη συμβουλευτική του απόστρατου Διοικητή του Ισραηλινού Ναυτικού Eyal Pinko και δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2023.
Ο Pinko και ο Ansbacher έγραψαν ένα άρθρο βασισμένο σε ένα τμήμα από αυτό το βιβλίο και δημοσιεύτηκε πριν μήνες στον ισραηλινό ιστότοπο Mida.
Ο τίτλος του άρθρου είναι «Το θαλάσσιο πάθος της Τουρκίας: Απειλή στη Μεσόγειο».
Ο τίτλος συνοψίζει το περιεχόμενο, ο στόχος είναι οι Mavi Vatan και Cem Gürdeniz:
«Οι ενέργειες της Τουρκίας στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο, στη Συρία, στην Ερυθρά Θάλασσα και σε άλλα μέρη του κόσμου είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου για να αποκτήσει τον έλεγχο των χωρών που την περιβάλλουν. Αυτό είναι οικονομική ανεξαρτησία και ενεργειακή ανεξαρτησία. Το σχέδιο, γνωστό ως δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, προτάθηκε από τον Τούρκο ναύαρχο Cem Gürdeniz το 2006.
Η συμφωνία που υπέγραψε η Τουρκία με τη Λιβύη το 2019 αναφέρεται ως απειλή για τα ισραηλινά συμφέροντα.
Από το βιβλίο:
«Δόγμα Γαλάζιας Πατρίδας
Σύμφωνα με τον Gürdeniz, στόχος του δόγματος είναι η Τουρκία να πάρει τον έλεγχο των τριών γύρω θαλασσών και να εγκατασταθεί σε αυτές τις θάλασσες, δίνοντάς της περιφερειακή και διεθνή επιρροή και επιτρέποντάς της να παρέχει ενέργεια που θα στηρίξει την οικονομική και δημογραφική της ανάπτυξη ανεξάρτητα από άλλες. χώρες.
Πέρα από τους διακηρυγμένους στόχους του δόγματος της Γαλάζιας Πατρίδας, ο μυστικός στόχος της Τουρκίας είναι να θεσπίσει τους κανονισμούς που προβλέπονται στη Συνθήκη της Λωζάνης που υπογράφηκε το 1923».
Και πάλι από το βιβλίο
«Στο πλαίσιο του δόγματος της Γαλάζιας Πατρίδας, η Τουρκία έχει καθορίσει τους στόχους της για έλεγχο σε δύο περιοχές. Το πρώτο κέλυφος είναι οι τρεις θάλασσες που το περιβάλλουν – η Μεσόγειος, το Αιγαίο και η Μαύρη Θάλασσα. Η δεύτερη περιοχή είναι η στρατηγική περιοχή που καλύπτει την Ερυθρά Θάλασσα, την Κασπία Θάλασσα και τη Θάλασσα του Ομάν, συμπεριλαμβανομένου του Περσικού Κόλπου.
Ο έλεγχος της Τουρκίας σύμφωνα με το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας συνίσταται, αφενός, στον έλεγχο αυτών των περιοχών δια θαλάσσης, συμπεριλαμβανομένου του ελέγχου των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου και, αφετέρου, στην παροχή πολιτικής υποστήριξης στις χώρες της περιοχής. σε στρατιωτικές βάσεις και εκπαίδευση στρατιωτικών δυνάμεων που θα βρίσκονται δίπλα τους.
Σε αυτό, είναι δυνατόν να σημειωθεί η ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας στον Καύκασο, συμπεριλαμβανομένης της τοποθέτησης αγωγών πετρελαίου από το Αζερμπαϊτζάν προς την Τουρκία (παράλληλα με τους ρωσικούς αγωγούς) και την έντονη πολιτική δραστηριότητα στη Γεωργία. Η Τουρκία έχει επίσης δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις στη Σομαλία, το Σουδάν, τη Λιβύη και το Κατάρ. Η Τουρκία εκπαιδεύει επίσης τους στρατιώτες της σε αυτές τις χώρες, τους παρέχει όπλα, πυρομαχικά και στρατιωτική υποστήριξη. Η Τουρκία έχει επίσης στείλει χιλιάδες μισθοφόρους και στρατιωτικούς συμβούλους από τη Συρία στη Λιβύη για να προστατεύσει την κυβέρνηση.
Οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις επιχειρούν τακτικά στα στενά Bab el-Mandeb στην Ερυθρά Θάλασσα, τα οποία ελέγχουν το πέρασμα μεταξύ της Ερυθράς Θάλασσας και της Θάλασσας του Ομάν και του Περσικού Κόλπου. Αυξάνει επίσης τη δραστηριότητά της στη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα (κυρίως τη Βουλγαρία) και το Αιγαίο Πέλαγος κοντά στην ανατολική νησιωτική αλυσίδα της Ελλάδας. Οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις εργάζονται επίσης σε συνεργασία με το Πακιστάν με στρατηγική άποψη για την ανάπτυξη μόνιμης παρουσίας στη Θάλασσα του Ομάν και στον Ινδικό Κόλπο».
Οι προσπάθειες της Τουρκίας να δημιουργήσει μια ναυτική δύναμη (με στόχο τον Milgem) απεικονίζονται επίσης στο βιβλίο ως απειλή για το Ισραήλ.
«Σύμφωνα με την κατανόηση της ασφάλειας της Τουρκίας, η ηπειρωτική τοπογραφία της (καλυμμένη με βουνά) της παρέχει ένα ξεχωριστό αμυντικό πλεονέκτημα και σχετική ασφάλεια έναντι των χερσαίων επιθέσεων. Ωστόσο, τα θαλάσσια σύνορά της, που εκτείνονται σε τρεις κατευθύνσεις, είναι αφενός η πιο αδύναμη περιοχή της και αφετέρου μια ευκαιρία για επέκταση και οικονομική ανεξαρτησία».
Όταν φτάνουμε σε αυτό το μέρος, τα φασόλια βγαίνουν πραγματικά από το στόμα μας.
«Η στρατιωτική συσσώρευση της Τουρκίας γενικά, ο ναυτικός της εξοπλισμός ειδικότερα, η έντονη επιχειρησιακή δραστηριότητά της στη Μεσόγειο και την Ερυθρά Θάλασσα και το ότι είναι μια αντιισραηλινή και αντισημιτική χώρα, αποτελεί άμεση και έμμεση απειλή για το Ισραήλ, και αυτό θα μπορούσε να μετατραπεί σε απειλή ισοδύναμη με αυτή που θέτει το Ιράν εναντίον μας στο μέλλον».
Λένε λοιπόν, μετά το Ιράν, σειρά έχει η Τουρκία!
Ο Ansbacher λέει· «Ταυτόχρονα, η συνεργασία Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδος αναφέρθηκε και ως «άξονας του κακού» στα τουρκικά ΜΜΕ. Εννοείται ότι αυτά τα λόγια ειπώθηκαν με την ενθάρρυνση του Ερντογάν. Δεν είναι αδύνατο η Τουρκία να αισθάνεται ότι η θέση της στην περιοχή απειλείται ή ότι κάνει μια επιθετική κίνηση κατά του Ισραήλ στη θαλάσσια περιοχή λόγω της εσωτερικής κρίσης στη χώρα».
Οι συντάκτες του άρθρου προτείνουν επίσης τι πρέπει να κάνει το ισραηλινό κράτος ενάντια στη Γαλάζια Πατρίδα:
«Το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας που εφαρμόστηκε τα τελευταία χρόνια αντιπροσωπεύει όχι μόνο μια προσωπική φιλοδοξία του Ερντογάν, αλλά και μια εθνικιστική φιλοδοξία να επιστρέψει η Τουρκία στη θέση της κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την πολιτική και οικονομική της επιρροή στην περιοχή. Μία από τις κινητήριες δυνάμεις αυτού του οράματος είναι η επιθυμία της Τουρκίας να είναι ανεξάρτητη στον ενεργειακό τομέα. Αυτή η ανεξαρτησία εξαρτάται από τη δυνατότητα ελέγχου της Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας, του Αιγαίου, της Ερυθράς Θάλασσας, της Θάλασσας του Ομάν και του Περσικού Κόλπου».
Η ουσία του άρθρου βρίσκεται σε αυτή την ενότητα:
«Ως εκ τούτου, είναι πολύ σημαντικό για την ισραηλινή κοινότητα πληροφοριών, ειδικά για τις ναυτικές υπηρεσίες πληροφοριών, να διεξάγουν έρευνα για τη συλλογή πληροφοριών για την Τουρκία και την εξέταση της θεωρίας του ναυτικού πολέμου, τόσο σε επίπεδο παραγωγής δύναμης όσο και σε επίπεδο ενίσχυσης και συνεχούς παρακολούθησης τις δραστηριότητές της στις τρεις περιόδους. Στον επιχειρησιακό χώρο, είναι σκόπιμο για τον IDF γενικά και το Πολεμικό Ναυτικό ειδικότερα να αναπτύξουν δόγματα μάχης σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης της Τουρκίας στο μέλλον. Η κατασκευή της δύναμης πρέπει να ανταποκριθεί σε μια αναμενόμενη και απροσδόκητη συνάντηση με τους Τούρκους».
«Είναι πιθανό ότι ήρθε η ώρα να εγκατασταθεί μια νέα χωρική διοίκηση στις ισραηλινές αμυντικές δυνάμεις –τη Δυτική Διοίκηση– στην οποία θα ανατεθεί η συνολική ευθύνη για την περιοχή δυτικά των συνόρων των χωρικών υδάτων, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών υδάτων, των ναυτιλιακών οδών του Ισραήλ στη Μεσόγειο και στις ναυτιλιακές διαδρομές του Ισραήλ. Αυτή η διοίκηση θα αναλάβει επίσης τη συνολική ευθύνη για τις προετοιμασίες για στρατιωτική σύγκρουση με την Τουρκία, ναυτική σύγκρουση με την Αίγυπτο και το Ιράν και την ιρανική παρουσία στη συριακή ακτή. Θα διαχειρίζεται όλες τις μονάδες και τους πόρους των ισραηλινών αμυντικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της θάλασσας, της ξηράς και του αέρα, καθώς και για το σύστημα ασφαλείας, και θα είναι επίσης υπεύθυνη για το συντονισμό με τις εταιρείες ασφαλείας που λειτουργούν στις εγκαταστάσεις αερίου. Η ευθύνη για την προστασία των χωρικών υδάτων και των ακτών του Ισραήλ θα μπορούσε να παραμείνει στα χέρια της Βόρειας Διοίκησης και της Νότιας Διοίκησης, όπως είναι σήμερα.
Ένας άλλος ρόλος της Δυτικής Διοίκησης θα είναι η επέκταση του συντονισμού και της συνεργασίας με φιλικά μέρη στην περιοχή. Η αναφορά δεν αφορά μόνο τα ναυτικά της Κύπρου και της Ελλάδας, αλλά και τα ναυτικά των χωρών του ΝΑΤΟ και άλλων χωρών που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Η Διοίκηση θα διαδραματίσει επίσης κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη σχέσεων με τα χερσαία όπλα και τις στρατιωτικές πληροφορίες διαφόρων χωρών. Θα πρέπει να δημιουργηθούν στρατιωτικές συμμαχίες και συμφωνίες, μεταξύ άλλων με την Ελλάδα, την Κύπρο και τη Βουλγαρία».”