Δείτε το δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Σαμπάχ
“Το ελληνικό στρατιωτικό εξοπλιστικό πρόγραμμα έχει στόχο την μετάβαση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε πόλεμο υψηλής τεχνολογίας, δικτυοκεντρικό, ενσωματώνοντας πυραυλικά συστήματα που λειτουργούν με τεχνητή νοημοσύνη, τεχνολογίες drone και προηγμένες μονάδες διοίκησης.
Ενώ η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι αυτά τα μέτρα είναι καθαρά αμυντικά, εγείρονται βαθιές ανησυχίες στη γειτονική Τουρκία, ιδιαίτερα καθώς πολλά νησιά του Αιγαίου, που είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικοποιημένα, παραβιάζοντας της ρήτρες αποστρατικοποίησης της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) και των Συνθηκών Ειρήνης των Παρισίων (1947).
Παρόμοια παραβίαση συμβαίνει στη Δυτική Θράκη, όπου η Συνθήκη της Λωζάνης επέβαλλε επίσης την αποστρατικοποίηση σε μια ζώνη 30 χιλιομέτρων (18,6 μίλια) κατά μήκος των τουρκικών συνόρων, μια διάταξη που η Αθήνα έχει συστηματικά διαβρώσει υπό το πρόσχημα των επιχειρήσεων εσωτερικής ασφάλειας.
Επιδεινώνοντας αυτή τη στρατιωτικοποίηση, η Αθήνα επέτρεψε σε ξένες δυνάμεις, ιδίως στη Γαλλία και τις ΗΠΑ, να επεκτείνουν το στρατιωτικό τους αποτύπωμα στο ελληνικό έδαφος, είτε χρησιμοποιώντας υπάρχουσες βάσεις είτε ιδρύοντας νέες, περιχαρακώνοντας περαιτέρω εξωτερικές δυνάμεις στην περιοχή.
Τέτοιες παραβιάσεις των συνθηκών δεν κλιμακώνουν απλώς τις εντάσεις. Διαβρώνουν θεμελιωδώς τη νομική προστασία που απολάμβανε η Αθήνα, ανοίγοντας την πόρτα στο νόμιμο δικαίωμα αυτοάμυνας της Τουρκίας, όπως τονίστηκε επανειλημμένα από Τούρκους ηγέτες, όπως ο Ν.Μπαχτσελί, επικεφαλής του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος (MHP) και κύριος εταίρος στην κυβερνώσα Λαϊκή Συμμαχία της Τουρκίας.
Ο ίδιος έχει προειδοποιήσει ρητά ότι η συνεχιζόμενη στρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών θα μπορούσε να τα καταστήσει νόμιμους στόχους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Ωστόσο, αυτή η στρατιωτικοποίηση δεν γεννιέται από αμυντική αναγκαιότητα. Αντικατοπτρίζει μια σκόπιμη στρατηγική φιλοδοξία, μια επιθετική στάση με μανδύα τη γλώσσα της θυματοποίησης.
Το χαρτογραφικό παζλ του Αιγαίου, εκατοντάδες νησιά, νησίδες και βράχοι, παραμένει μια γεωπολιτική νάρκη.
Ενώ η Συνθήκη της Λωζάνης παραχώρησε συγκεκριμένα νησιά στην Ελλάδα, πολλούς άλλους μικρότερους σχηματισμούς τους άφησε απροσδιόριστους.
Έτσι, οι φιλοδοξίες της Ελλάδας δεν είναι μόνο προκλητικές αλλά και νομικά επισφαλείς.
Αυτή η ευθραυστότητα υπογραμμίστηκε το 2022, όταν το ελληνικό Ανώτατο Δικαστήριο αναγνώρισε την εφαρμογή του οθωμανικού δικαίου σε περιουσιακές διαφορές που αφορούν τα Δωδεκάνησα.
Αν και προορίζεται για εσωτερικές υποθέσεις, αυτό το δικαστικό προηγούμενο ανοίγει νέες ευκαιρίες στην Τουρκία να διεκδικήσει αξιώσεις, τόσο όσον αφορά τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των εκτοπισμένων τουρκικών κοινοτήτων όσο και τα ευρύτερα θαλάσσια δικαιώματα που έχουν τις ρίζες τους στην ιστορική κυριαρχία.
Αν και η Συνθήκη του Ouchy (1912) προέβλεπε μόνο μια προσωρινή κατάληψη των Δωδεκανήσων από την Ιταλία, η Τουρκία, βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τις διεκδικήσεις της επί των νησιών λόγω της συνεχιζόμενης ιταλικής στρατιωτικής παρουσίας τους.
Οι Συνθήκες Ειρήνης του Παρισιού του 1947, που μεταβίβασαν τα νησιά στην Ελλάδα, επέβαλαν αυστηρές υποχρεώσεις αποστρατικοποίησης που η Αθήνα συνεχίζει να παραβιάζει.
Επιπλέον, η Σύμβαση για την Ανταλλαγή Πληθυσμού της Λωζάνης διατήρησε τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των μη ανταλλαγμένων τουρκικών πληθυσμών.
Με την επιλεκτική αναβίωση των οθωμανικών πλαισίων, η Αθήνα κινδυνεύει να ακονίσει το ίδιο το ξίφος που ήλπιζε να καλύψει. Αυτό που επιδιώκει η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει ως ασπίδα μπορεί ακόμη να γίνει δόρυ στραμμένο προς αυτήν.
Παράλληλα με αυτές τις εξελίξεις, η Αθήνα διεξάγει μια πιο αθόρυβη, ύπουλη εκστρατεία κατά της αυτόχθονης τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη.
Παρά τις εγγυήσεις της Λωζάνης, η Ελλάδα διαβρώνει συστηματικά την τουρκική ταυτότητα με την άρνηση της εθνότητας, την καταστολή των ενώσεων και τις απαλλοτριώσεις γης.
Η χρήση του όρου “τουρκικού” είναι ταμπού στην Ελλάδα. Μόνο η “μουσουλμανική μειονότητα” επιτρέπεται επίσημα.
Οι τουρκικοί πολιτιστικοί οργανισμοί έχουν απαγορευτεί από τη δεκαετία του 1980, παρά τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και μια υφέρπουσα εκστρατεία κατασχέσεων περιουσιών αναδιαμορφώνει τον δημογραφικό ιστό της περιοχής.
Ακόμη και οι συμβολικές ατάκες, όπως η άρνηση να επιτραπεί να κλείσουν τα σχολεία με μουσουλμανική πλειοψηφία λόγω θρησκευτικών εορτών, εντάσσονται σε ένα μοτίβο πολιτιστικού στραγγαλισμού.
Η αφομοίωση δεν προχωρά με στρατιωτικές μπότες, αλλά με γραφειοκρατική ακρίβεια.
Τα εθνικιστικά υπόγεια ρεύματα στην Ελλάδα δεν σιγοβράζουν πια, τώρα βρυχώνται.
Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων παρελάσεων της «Ημέρας της ελληνικής Ανεξαρτησίας», ένστολοι Ναύτες φώναξαν συνθήματα όπως «Η Κύπρος είναι ελληνική, η Μακεδονία είναι ελληνική», παράλληλα με πιο σκοτεινά ξόρκια κατά της Τουρκίας.
Τα ελληνικά σχολεία τιμούν τώρα την ΕΟΚΑ, την τρομοκρατική ομάδα που είναι υπεύθυνη για τις σφαγές των Τουρκοκυπρίων, επαναδιατυπώνοντας τους δολοφόνους ως «ήρωες».
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι οι απόηχοι αυτής της εχθρότητας είναι ενσωματωμένες στα εθνικά σύμβολα της Ελλάδας.
Το πλήρες κείμενο του εθνικού ύμνου εξυμνεί την εξόντωση των Οθωμανών Τούρκων, μια θεμελιώδη αφήγηση που δεν έχει εξεταστεί σε μεγάλο βαθμό μέχρι σήμερα.
Ωστόσο, ο αντίκτυπος αυτής της εθνικιστικής ζέσης εκτείνεται πολύ πέρα από τις παρελάσεις και τους ύμνους.