”Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ιράν βρίσκονται πιο κοντά από ποτέ σε ένα «σημείο βρασμού», ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα μια σειρά από δίκτυα και κανάλια μέσων ενημέρωσης στο Ισραήλ και σε όλο τον κόσμο. Στη σκιά της κατάρρευσης της εκεχειρίας στη Λωρίδα της Γάζας, των ανανεωμένων επιθέσεων των Χούτι στο Ισραήλ και στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας και της άρνησης του Ιράν να διεξαγάγει άμεσες διαπραγματεύσεις για το θέμα του πυρηνικού του προγράμματος, οι εντάσεις μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον αυξάνονται, οι οποίες επηρεάζουν ολόκληρη την περιοχή. (
Ωστόσο, ο Ιρανός πρόεδρος Masoud Pazakhshan, στην πρώτη του απάντηση στην επιστολή του Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ προς αυτούς τον περασμένο μήνα, προσπάθησε να αμβλύνει τους τόνους. Είπε ότι «η Τεχεράνη δεν θα ήταν πρόθυμη να διαπραγματευτεί απευθείας υπό πίεση», αλλά, και αυτό είναι μεγάλο, θα ήταν ανοιχτή στη διεξαγωγή έμμεσων συνομιλιών μέσω ενός σχεδίου αποδεκτού από αυτήν και με τη μεσολάβηση του Ομάν. Αυτά δημιουργούν ένα χώρο ευκαιριών και προκλήσεων που απαιτούν από την ισραηλινή ηγεσία να «διαβάσει σωστά τον χάρτη» και να προετοιμαστεί τώρα για ένα ευρύ φάσμα πιθανών σεναρίων, συμπεριλαμβανομένων σοβαρών ακραίων σεναρίων που δεν έχουν ξαναδεί στην περιοχή.
Μια πιο προσεκτική ματιά δείχνει ότι παρά την πολλή κριτική που ασκείται στις επιθετικές κινήσεις του Τραμπ, η αμερικανική εξωτερική πολιτική, που συνδυάζει στρατιωτικές κινήσεις, διπλωματικές επαφές και βαριές οικονομικές κυρώσεις κατά του Ιράν, επηρεάζει ήδη τη γεωπολιτική της Μέσης Ανατολής.
Ο χαρακτήρας του προέδρου και της αμερικανικής διοίκησης, η θέση και η σημασία του Ισραήλ για τις ΗΠΑ, θεωρούνται συχνά οι τρεις κύριοι παράγοντες που επηρεάζουν την πολιτική του στην περιοχή. Αυτό, μαζί με τη συνεχιζόμενη ισχυρή υποστήριξή του στο Ισραήλ και την αυξανόμενη πίεση στην ιρανική οικονομία και τις εξαγωγές πετρελαίου, θα φτωχύνει την Τεχεράνη (η Κίνα αγοράζει περίπου το 90% του ιρανικού πετρελαίου, που ανέρχεται σε περίπου 2 δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα) – θα την απομονώσει και θα στεγνώσει τις πηγές χρηματοδότησης για το πυρηνικό της πρόγραμμα. συνεχίζει τον εμπλουτισμό ουρανίου, περιορίζει τις πυρηνικές του δυνατότητες και μειώνει την περιφερειακή του επιρροή, μεταξύ άλλων, ενώ ελιγμούς μεταξύ ανταγωνιστικών συμφερόντων και δυνητικά βλάπτοντας τα συμφέροντα του Ισραήλ.
Πέραν του ότι αυτή η πολιτική συνοδεύεται από εσωτερικά σήματα και αντιφάσεις, επηρεάζει ήδη τους υπολογισμούς και τις στρατηγικές κινήσεις του Ισραήλ. Η πολιτική του Τραμπ, η οποία ενισχύει τους διμερείς τους δεσμούς ενώ την τοποθετεί ως κεντρικό εταίρο στη στρατηγική των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή, εδραιώνει την περιφερειακή αποτρεπτική τους ικανότητα και του δίνει ένα μεγάλο και εξαιρετικά σημαντικό στρατιωτικό χώρο ελιγμών σε σχέση με το Ιράν. εμπλοκές που θα μπορούσαν να κλιμακωθούν σε μια περιφερειακή σύγκρουση πλήρους κλίμακας – θέτει αρκετές προκλήσεις για την κυβέρνηση Νετανιάχου.
Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο χρονικό παράθυρο για τη διεξαγωγή στρατιωτικών επιθέσεων κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, δεδομένου του συνδυασμού παρατεταμένης πολιτικο-κυβερνητικής κρίσης και οικονομικής δυσπραγίας (πληθωρισμός 31,8% και υποτίμηση του ιρανικού ριάλ, που έφτασε τις 918.000 προς το δολάριο τον Μάρτιο, όπως δημοσιεύτηκε στο “Globes”), και του καθεστώτος του ως κατάρρευση των περιοχών Έμφαση στη Χεζμπολάχ και τη Χαμάς. Ο τρέχων χρόνος ανακάλυψης για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων, δεδομένης της προόδου του εμπλουτισμού ουρανίου, εκτιμάται επί του παρόντος σε λίγες μόνο εβδομάδες/μήνες (τον Φεβρουάριο, το Ιράν είχε 274,8 κιλά εμπλουτισμένο στο 60%, σε σύγκριση με 92,5 κιλά τον Νοέμβριο του 2024), γεγονός που συνιστά μια τεράστια διαφορά πίεσης για την Ουάσιγκτον και το Ισραήλ. Η Ιερουσαλήμ όσον αφορά τις προτεραιότητες σχετικά με το Ιράν, το πυρηνικό του πρόγραμμα και το χρονοδιάγραμμα πιθανής στρατιωτικής επίθεσης εναντίον του θα είναι μια δυσκολία που προβάλλει αδυναμία.
Ως εκ τούτου, πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ του δηλωτικού επιπέδου και της αμερικανικής προθυμίας να επιτύχει μια πυρηνική συμφωνία «με κάθε κόστος» και του επιχειρησιακού επιπέδου και των de facto κινήσεων που ηγείται ο Τραμπ, παρά τις πολλές επικρίσεις που του ασκούνται. Αυτό οφείλεται κυρίως στην αποχώρησή του από την πυρηνική συμφωνία, JCPOA, το 2018, η οποία οδήγησε το Ιράν να επιταχύνει τις δραστηριότητές του στον εμπλουτισμό ουρανίου. Σε μια συνολική άποψη, η εφαρμογή των οικονομικών κυρώσεων και η διεθνής απομόνωση της Τεχεράνης την έβλαψαν και αποδυνάμωσαν την οικονομία της, αλλά στην πράξη δεν πέτυχαν τους στόχους τους, συμπεριλαμβανομένης της αποδυνάμωσης της περιφερειακής επιρροής και της υποστήριξης της. σκληρότερη.Επιπλέον, η άσκηση «μέγιστης πίεσης» εναντίον της, μαζί με την αυστηροποίηση των οικονομικών περιορισμών, τις στρατιωτικές απειλές και τη θέσπιση τελεσίγραφου σχετικά με το πυρηνικό της πρόγραμμα, έχουν ήδη αντίκτυπο στην περιφερειακή δυναμική. Αυξάνουν τις εντάσεις και την αστάθεια σε όλη τη Μέση Ανατολή, με την ανανέωση του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας και τις επιθέσεις των Χούτι στο Ισραήλ που οδηγεί σε κλιμάκωση ασφαλείας που θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε μετωπική σύγκρουση μεταξύ Ιερουσαλήμ και Τεχεράνης.
Όλα αυτά αυξάνουν το αντι-ισραηλινό μποϊκοτάζ σε όλο τον κόσμο και καθυστερούν την εφαρμογή των «Συμφωνιών του Αβραάμ» μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών κρατών, συμπεριλαμβανομένης της πιθανής εξομάλυνσής του με τη Σαουδική Αραβία.
Από ευρεία γεωπολιτική και στρατηγική προοπτική, η επίτευξη συμφωνίας με το Ιράν αναμένεται να μειώσει τις διαστάσεις της πυρηνικής απειλής και να μειώσει τις περιφερειακές εντάσεις, να περιορίσει τη σύγκρουση Ισραήλ-Ιράν και να περιορίσει την περιφερειακή επιρροή του. Αναμένεται επίσης ότι στο πλαίσιο της συμφωνίας που θα υπογραφεί, το Ιράν θα επωφεληθεί από την ελάφρυνση από τις διεθνείς κυρώσεις που θα οδηγήσουν σε βελτίωση της οικονομικής του κατάστασης και ανανέωση των σχέσεών του με τη Δύση, ενώ θα αποδυναμωθεί η εξάρτησή του από τη Ρωσία και την Κίνα και θα αυξήσει τη συμμετοχή και την επιρροή του στις παγκόσμιες αγορές πετρελαίου. Η υποστήριξη των ΗΠΑ καθώς και η τεράστια ώθηση που δημιουργήθηκε στην περιοχή για την προώθηση στρατιωτικών επιθέσεων κατά των πυρηνικών δυνατοτήτων του Ιράν.
Όπως αναφέρθηκε, αυτές οι ενέργειες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή, η οποία θα υπονόμευε την περιφερειακή σταθερότητα και θα οδηγήσει σε κλιμάκωση της τρομοκρατικής δραστηριότητας κατά του Ισραήλ, καθώς και στην ένταξη επιπλέον χωρών στον αγώνα, συμπεριλαμβανομένων των πριγκιπάτων του Κόλπου (που κατέχουν το 5% του κόσμου περίπου Η συνδυασμένη επίδραση όλων αυτών θα μπορούσε να προκαλέσει καταστροφικό περιφερειακό χάος, το οποίο στη συνέχεια θα έβλαπτε το διεθνές εμπόριο στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας (περίπου το 30% του παγκόσμιου εμπορίου εμπορευματοκιβωτίων διέρχεται από τη Διώρυγα του Σουέζ), να διαταράξει τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού, να βλάψει την παγκόσμια παραγωγή και εξαγωγές πετρελαίου, καθώς και τις παγκόσμιες αγορές ενέργειας.”