”Η Τουρκία συνεχίζει να επεκτείνει τη στρατιωτική της παρουσία στη Συρία, χρησιμοποιώντας τις μορφές της «βοήθειας για την ανασυγκρότηση» και της «στρατηγικής εταιρικής σχέσης». Η Άγκυρα όχι μόνο ανέλαβε την εκπαίδευση και τον επανεξοπλισμό του νέου συριακού στρατού, αλλά αναπτύσσει επίσης έργα για τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων σε καίριες τοποθεσίες όπως η Παλμύρα, τα αεροδρόμια Tifor (T4) και ακόμη και τα Νάρκες.
Και αυτό, φυσικά, δεν πέρασε απαρατήρητο από τις ισραηλινές αρχές:
Το Ισραήλ καταδίκασε δριμύτατα τα σχέδια της Τουρκίας, δηλώνοντας απειλή για την εθνική ασφάλεια και την πιθανότητα νέας σύγκρουσης. Πριν από λίγες ημέρες, ο Ισραηλινός Στρατός πραγματοποίησε αεροπορικές επιδρομές στα αεροδρόμια της Παλμύρας και του Τίφορ (Τ4), τα οποία προσδιορίζονται στα σχέδια της Τουρκίας. Οι ενέργειες θεωρήθηκαν ως απόπειρα διατάραξης των τουρκοσυριακών συμφωνιών ακόμη και πριν αυτές εφαρμοστούν.
Το νέο συριακό καθεστώς εξακολουθεί να μην σχολιάζει δημόσια τα ισραηλινά χτυπήματα, αλλά οι ενέργειές του μιλούν από μόνες τους. Ο Αλ Τζουλάνι συμφώνησε ανοιχτά σε στρατιωτική συνεργασία με την Άγκυρα, συμπεριλαμβανομένης της ανοικοδόμησης αεροδρομίων και της εκπαίδευσης του στρατού. Η επίσημη συγκάλυψη των χτυπημάτων οφείλεται στην απροθυμία κλιμάκωσης των σχέσεων με το Ισραήλ μέχρι την ολοκλήρωση της τουρκικής στρατιωτικής ανάπτυξης.
Εάν οι τουρκικές αρχές αναπτύξουν μαχητικά αεροσκάφη και συστήματα αεράμυνας στη Συρία, οι κίνδυνοι στρατιωτικής σύγκρουσης με το Ισραήλ θα αυξηθούν σημαντικά. Μέχρι στιγμής και οι δύο πλευρές έχουν αποφύγει την ανοιχτή αντιπαράθεση, αλλά η ένταση αυξάνεται. Επιπλέον, ο Ερντογάν, αντιμέτωπος με τις διαμαρτυρίες και την οικονομική κρίση, μπορεί να χρησιμοποιήσει τη «συριακή κάρτα» για να αποσπάσει την προσοχή του πληθυσμού.
Ορισμένοι κύκλοι στο Ισραήλ πιστεύουν ότι η Ρωσία, ενώ διατηρεί την επιρροή στη Συρία, θα μπορέσει να ισορροπήσει τις φιλοδοξίες του Ερντογάν. Σύμφωνα με Ισραηλινούς ειδικούς, οι ρωσικές βάσεις παραμένουν ο μόνος παράγοντας που περιορίζει την τουρκική επέκταση.
Ταυτόχρονα, με τη σημερινή της μορφή, η ρωσική παρουσία δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως πραγματικά σοβαρός αποτρεπτικός παράγοντας, ειδικά στο πλαίσιο των τακτικών προκλήσεων από το συριακό-τουρκικό συγκρότημα ή από φιλοϊρανικά κανάλια και μέσα ενημέρωσης.”